TΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΣ

Έχω στα χέρια μου στοιχεία από ανασκαφές της Κνωσσού που θα κάνουν πάταγο. Γνωρίζετε όλοι το μύθο του Μινώταυρου που κάθε χρόνο του έστελναν 7 νεαρά αγόρια και 7 νεαρά κορίτσια και τα έριχναν στο λαβύρινθο για να τα φάει.

Φαίνεται όμως ότι ο Μίνωας είχε πολλά οικονομικά προβλήματα. Κατ’ αρχήν ανακαλύφθηκε ότι κάτι λαμόγια είχαν μπει στη μέση γιατί όπως αποδείχτηκε έστελναν 9 αγόρια και 9 κορίτσια αλλά κάτι είχε γίνει με τις συμβάσεις και κάποιοι έπαιρναν μίζα και τελικά από τα 18 φτάνανε τα 14.

Κατέβηκε λοιπόν ένα κλιμακιο για να δει τι παίζεται αλλα ακρη δε μπορούσε να βρει. Ο Μίνωας τα μισα χαρτιά έλεγε ότι τα χε δώσει στην Πασιφάη κι αυτή τα χασε, κάτι άλλη ήτανε σ’ ένα πυθάρι και το χανε κάτω στην αποθήκη, τρέχα γύρευε.

Βρήκανε το Μινώταυρο και του λένε κοίτα να δεις κάτι πρέπει να γίνει – με αποτέλεσμα να τα πάρει στο κρανίο.

‘Κάτσε ρε φίλε. Δηλαδη δε φτανει που ειμαι κερατας, δε φτανει που ειμαι ολο το χρόνο στην υπόγα, δε φτάνει που τρώνε τα λαμόγια από πανω, ΕΓΩ θα την πληρώσω και τη μιζα; ’

‘Ναι’ του λενε ‘αλλα και τα 14 που παιρνεις, 7 αγόρια – 7 κορίτσια σε φτάνουνε μια χαρα. 7+7 = 14. Δηλαδη ένα για κάθε μηνα, κι ένα δωρο πασχα και χριστούγεννα. Λοιπόν, για να ρεφάρουμε, αυτά τα δώρα θα κοπούνε. 12 θα παίρνεις, 6+6. Μια χαρά σε φτάνουνε. Ασε που εχεις παχύνει, δε θα σου κάνει κακό και μια δίαιτα. Κοίτα κάτι μπάκες’

Ξανακατέβηκε στο λαβύρινθο και μόνο κουτουλιές που δεν έπαιζε. Ακου μια χαρα 6+6. Κι εκει που μουρμουραγε τον ξαναφωναζουνε. ‘Βλεπουμε’ του λενε ‘εδώ κατι ενσημα περασμενα βαρεα. Γιατι βαρεα;’

‘Τι γιατι βαρεα; Πλακα με κανεις ρε φιλε; Ολη μερα στο λαβυρινθο, φως τιποτα, νερο απ το λακκο, ιντερνετ δεν πιανει ουτε με σφαιρες, και να μην παιρνω βαρεα;’

‘Πολλα είναι. Σε όλους τα κοβουμε. Καλα πηγαινε, και θα δουμε τι θα γινει.’

Δεν περναει η βδομαδα, τσουπ, να το παλι το κλιμακιο. Ειχε αρχισει να σαλταρει.

‘Ρε παλικάρια δεν πατε να πιασετε το Μινωα να με παρατησετε κι εμενα; Αντε μην παρει κανενα μας κανας διαολος.’

‘Δε μου λες, εσυ ποσες ωρες δουλευεις;’

‘Τι ποσες ωρες δουλευω;’

‘Στο λαβύρινθο.’

‘Τι πόσες; Ολη μερα κει κατω ειμαι.’

‘Ναι και τρομάζεις τον κόσμο ε;’

‘Ναι.’

‘Ναι αλλα δεν εχει κόσμο συνεχεια.’

‘Ενταξει, εχει άλλες ωρες που είναι λασκα κι άλλες πιο φορτωμενες. Πριν τις Πανμινωικες εξετασεις ας πουμε ολοι στελνουν τα πιτσιρικια, χαμος γινεται.’

‘Ναι αλλα έχεις και πολύ λασκα. Θα σε βάλουμε ευέλικτο ωράριο.’

‘Δηλαδη;’

‘Βραδια μονο. Πρωινά θα έχεις άδεια.’

‘Τι να την κανω; Αφου δε βγαινω απ το λαβύρινθο.’

‘Βγες. Τι μας το λες εμας; Εμεις θα στα λυσουμε όλα τα προβληματα; Αρκετα με το αραλικι. Βρες κατι άλλο να κανεις τα πρωινα.’

‘Ως Μινώταυρος;’

‘Μπορεις να κοιταξεις και άλλες καριερες, με τη δια βιου εκπαιδευση.’

‘Ναι; Και τι να γίνω; Ελφ;’

‘Δεν είναι κακη ιδεα. Δε θελει και μεγαλο αρχικο κεφαλαιο. Δυο μανταλακια για τ’ αυτια και κρυβεσαι στα χόρτα.’

Τωρα ο Μινωταυρος περναει κοτσανι. Παει το 7+7, παει το ευελικτο. Ανεβηκε πανω, πλακωσε στα κλωτσιδια το Μινωα και τον εχωσε στο Λαβυρινθο μαζι με το κλιμακιο. Φυσικα τους εχει σε ευελικτο και χωρις βαρεα. Σιγα τη δουλεια που κανουνε πια.

Φασισταριό

Τα φόρουμ, τουλάχιστον οσα παρακολουθω ακομα, ευτυχως απο μακρόθεν.

Τα περισσότερα ένα φασισταριο.

Αντμιν, μοντς, παπαρες με αποψη επι παντος επιστητου, κανονες οτι λαχει, μπαναρισματα, μη βαζεις κωλους γιατι θιγεται το κοινο αισθημα, μην πεις μαλακα μην πεις κερατα.

Οχι σε φορουμ για την εκκλησια

Οχι σε φορουμ για την διασωσιν της ελληνικης γλωσσας

Για φορουμ με μηχανακια

Και καταληγει η χωρα της ξενερας. Μου χαλασε το ρημαδι τι να κανω; Που θα βρω καρμπον στροβιλοσκομπιλομετρο; Ειδα ενα κοκκινο ματρακα στην πανεπιστημιου, αχ μηπως ησουν εσυ;

Πισω απο καθε φασισταριο υπαρχει παντα και μια εκλογίκευση. Μα ξερεις γινεται γιατι αλλιως... και τι θα γινοταν αν...

Γιναν οι μαγκες φεμινιστριες με ταγαρια, μα δεν πειραζει, πατριωτες, ειμαστε εφταψυχοι.

Μπαινω ακομα στο Μοτοκαφενειο. Το χω στα λινκ. Μοντ δεν εχει, αντμιν δεν εχει, παπαρες δεν εχει.

Ο καθενας γραφει οτι γουσταρει.

Και μακαρι οι συζητησεις που εχουν γινει εκει να εχουν γινει και στο καθε παπαροφορουμ με τους 50 διαχειριστες. Το συστημα αποβαλλει τον καθε παπαρα μονο του, και δουλευει μια χαρα...

γεμισαμε μοδίστρες............

Εν Ινοσεντ Μαν

Ο ΑΘΩΟΣ

Μου το θύμισε ο φιλος Mike ‘The-Soon-To-Get-Bike’ Potonis και το βαζω, για να δειτε πως μπλεκεις μερικες φορες κι ας εισαι αθωος.

Κινουμαι σε μια παραλληλη της Πατησιων, εποχη φοιτηταριο, δε θυμαμαι τωρα δρομους αλλα είναι μια που κοβει ολο καθετους με ονοματα παρου, πατμου, συρου και κατι νησια.

Πηγαινει μπροστα μου ενας παπαρας με Φιατ κι όπως εχει παρκαρισμενα αριστερα-δεξια δε μπορω να τονε περασω.

Σταματαει λοιπον σε κάθε διασταυρωση ΜΙΣΗ ωρα, κοιταει πανω, κοιταει κατω, κοιταει πανω, κοιταει κατω, μου τα χει κανει μενιρ.

Για να κανω 200 μετρα ειχα φαει μιση ωρα, ουτε ο Παντελης να μουνα. Τεσπα.

Καποια στιγμη τα παιρνω στην κρανα και του φωναζω ‘ΕΛΑ ΡΕ ΦΙΛΕ ΚΙ ΕΧΕΙ ΚΡΥΩΣΕΙ Η ΣΟΥΠΑ Η ΡΗΜΑΔΑ ΠΑΝΩ ΚΑΤΩ ΤΟ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ ΜΙΑ ΩΡΑ’

Φευγει κι όπως φευγει ερχεται ένα Σαααμπ αναποδα το μονοδρομο και του χει κανει το φτερο και την πορτα ποτάνα

Κατεβαινει κι εχει γινει μωβ και δεν τα βαζει με το μαλακα που τον τρακαρε μονο ερχεται πανω μου. Τρεχα γυρευε γιατι.

Μπεμβε R51/3 την εκανα μανουβρα μπρος-πισω-μπρος-πισω-μπρος-πισω-αναστροφη-τσιτα-κοντρα στο μονοδρομο σε 0,076 σεκ.

Ετσι και με επιανε δε θα ειχα βγει ζωντανος.

Μαλακες να πουμε.

Κυνηγανε αθωο κοσμο.

To ανθρωπάκι που δεν κέρδιζε.

Σαν τη διαφήμιση του λαχείου, αν τη θυμάστε οι λίγο παλιότεροι. ‘Ο ένας στους δυο κερδίζει’.

Αυτή μου ήρθε στο μυαλό στην παραίνεση ‘γράψε κι εσύ κάτι απέξω’ για το Σύνταγμα.

Και μου ήρθε στο μυαλό γιατί το Σύνταγμα ήταν γεμάτο απ’ αυτά τα ανθρωπάκια που δεν κέρδισαν. Που τόσα χρόνια έβλεπαν κάποιον άλλο να κερδίζει. Που πίστευαν σε ανθρώπους που τους έλεγαν ότι το παιχνίδι δεν ήταν στημένο, κι ότι έστω κι αν δεν κέρδιζαν θα τα κατάφερναν με σκληρή δουλειά – εφόσον η τύχη δεν τους έκανε τη χάρη.

Αυτά τα ανθρωπάκια που σκέφτονται με απλή λογική, καθαρή, που είναι τόσο σπάνια. Που δεν είχαν ποτέ ή έχουν αποβάλλει από πάνω τους τα χρώματα. Κι αυτό είναι που τρομάζει. Το πόσο άχρωμοι είναι. Διάβασα αναλύσεις επί αναλύσεων για τις διαδηλώσεις, με άλλα συμφωνώ με άλλα όχι, ούτε ειδικός είμαι, ούτε ήμουν καν εκεί για να ξέρω.

Κι όμως τους έβλεπα στο πλήθος, πεντακάθαρα. Ένας γεράκος, ένας μεροκαματιάρης, άχρωμοι όλοι, να κοιτάνε με θυμό προς αυτούς που γύρναγαν τόσα χρόνια τη ρουλέτα, αυτούς που τώρα τους λένε ‘μα κι εσείς κερδίζατε, μαζί μας’. Άνθρωποι που το θυμό τους δεν τον κάνουν πέτρες και ξύλα. Που τα τούβλα δεν τα έχουν για να τα πετάνε αλλά για να χτίζουν. Που πλέον χρώμα δεν πιάνει πάνω τους, ούτε μπλε ούτε κόκκινο ούτε πράσινο.

Μια φίλη μου έστειλε εικόνες από το σταθμό πρώτων βοηθειών που δούλευε εθελοντικά. Σκηνές μάχης, κανονικές σκηνές μάχης, όλοι τις είδαμε. Γιατί χτύπησαν έτσι τα ΜΑΤ; Τη διάβασα την ερώτηση, πενήντα, εκατό φορές.

Γιατί;

Γιατί μόνο ένας φοβισμένος άνθρωπος χτυπάει έτσι. Ένας που δεν ξέρει καν τι είναι αυτό που έχει απέναντι του, δεν έχει καμιά ‘συνταγή’ γι’ αυτό. Και έπεσαν πάνω τους τόσοι τόνοι μπογιά όσα και χημικά. Κόκκινοι είναι. Νάτους. Όχι, μαύροι είναι. Όχι, μπλε είναι. Σημαίες. Δηλώσεις. Κι αυτοί εκεί, να κυλάει πάνω τους η μπογιά και χρώμα να μην πιάνει.

Τα κανάλια. 1,5% μπροστά αυτός. 1% εκείνος. Σύνολο κι οι δυο μαζί υπό το μηδέν. Κι οι άχρωμοι εκεί.

Όταν κρατάς σφυρί όλα τα προβλήματα μοιάζουν καρφιά. Δεν ήξεραν τι άλλο να κάνουν απ’ το να χτυπήσουν. Έχοντας την απόγνωση του να έχεις άδικο και να σε κοιτάει κάποιος βουβά, ξέροντάς το.

Αλλά όπως και να το κάνουν το παιχνίδι με τα χρώματα δεν τους βγαίνουν τα νούμερα. Και δεν τους βγαίνουν απλά γιατί τόσα ανθρωπάκια που τόσο καιρό δεν κέρδιζαν, είναι δύσκολο να τα μαντρώσεις ξανά. Που βρέθηκαν τόσοι;

Ο ένας στους δυο κερδίζει. Χρόνια τώρα.

Στο σύνταγμα ήταν όσοι δεν κέρδισαν ποτέ. Και που κανείς δεν θα τους κάνει να πιστέψουν σε μια πιο δίκαιη ρουλέτα.

Ευχαριστώ κύριε Μπάτσο μου

Ο γιος μου ειναι 15 και σ' αυτη την ηλικια εχει πολλες αποριες, οπως ολα τα παιδια.

Ενα απ' τα πραγματα που του εχω μαθει, ή ετσι ελπιζω, είναι οτι ποτε δεν 'τσουβαλιάζουμε' κοσμο, ποτε δεν κρίνουμε βασει χρωματος, επαγγελματος ή οτι αλλο.

Οτι το να λες ΄οι ταξιτζήδες' 'οι Εγγλεζοι' 'οι λεωφορειατζήδες' απο μονο του δε λεει τιποτα. Χρησιμοποιειται μονο ως μια ευκολη ταμπελα για να κανει τον κοσμο μας δηθεν πιο προβλεψιμο.

Ετσι, κοντρα πολλες φορες σε σκληρες πραγματικοτητες προσπαθουμε να εχουμε ανοιχτο μυαλο.

Πριν λιγες μερες με ρωταει 'και καλα οι αστυνομικοι ενταξει, υπαρχουν και τοσοι καλοι αναμεσα τους και ξερω κι εγω μερικους, αλλα τα ΜΑΤ; Αφου βαρανε; Ειναι δυνατον να μην τους τσουβαλιασεις; Ειναι επαγγελμα αυτο, να δερνεις κοσμο; Δεν εχω δει να κανουν και τιποτα αλλο. Και καλα να πεις οτι ακολουθουν οδηγιες, αλλα οσο και ν ακολουθεις οδηγιες, σε κανει αυτο να κατεβαζεις γκλομπ σε κεφαλια;'

Ομολογω ότι με ζόρισε η απάντηση. Επαιξα για να κερδισω χρονο. Πηρα παραταση.

Μετα εγιναν τα επεισοδια στο σύνταγμα και τα ειδε.

Τώρα βλεπω οτι η απαντηση μου του ειναι περιττη, τωρα σταματησε να λεει ΜΑΤ και λεει μπατσοι.

Σ' ευχαριστώ καλε μου κυριε μπάτσο που με εβγαλες απ τη δυσκολη θεση.

Και που φτιαχνεις 12χρονους και 13χρονους και 15χρονους που εχουν πλεον ηρωα ενα γεροντακι που τον κυνηγαει ενας αλητης με στολή και γκλομπ.

Αυτους τους πιτσιρικαδες ξερεις, μια μερα θα τους πληρωσεις. Και δε χαρίζουν και τα άτιμα δεκάρα. Οχι σαν τους μλκς της γενιάς μου.