H νοοτροπία του αναλώσιμου - Fixxit 4

είναι η αναπόφευκτη κατάρα του φτηνού, που το μόνο που κάνει πιο φτηνό είναι η ζωή μας.

Χάλασε; Πέτα το. Ο σκληρός, το ψυγείο, η τηλεόραση, πέτα τα. Πάρε ένα άλλο. Σιγά μην κάτσεις τώρα να ασχολείσαι.

Και δεν ασχολείσαι. Πετάς. Και δεν δένεσαι με τίποτα. Με τι να δεθείς; Τι να αγαπήσεις; Τι να πονέσεις; Αναλώσιμα όλα. Χάλασε η μαλακία. Εφήμερη δεν είναι; Εφήμεροι δεν είμαστε κι εμείς; Γιατί κι οι άνθρωποι, αναλώσιμοι δεν είναι στο φινάλε; Χάλασε η σχέση σου; Χάλασε ότι αγαπούσες; Πέτα το.

Η επικίνδυνη νοοτροπία του αναλώσιμου. Όλα φτηνά, όλα κινέζικα, όλα φτιαγμένα με τέτοιο τρόπο που να προορίζονται για τον κάδο, σε δυο, σε πέντε, σε δέκα χρόνια. Κάποτε οι άνθρωποι ζούσαν σ' ένα κόσμο πιο στέρεο, φτιαγμένο με ξύλο και μέταλλο που θα κρατούσαν ΄μια ζωή'.

Σήμερα έχεις δεχτεί τη φτήνεια σα μέρος του κόσμου σου. Πάρε ένα φτηνό, κι άμα χαλάσει παίρνεις άλλο. Σιγά τώρα. Πήγαινε υπάλληλος, άμα χαλάσεις θα πάρουν άλλο. Σιγά τώρα. Βρες μια γυναίκα, αν δεν την αγαπάς πια βρίσκεις άλλη. Σιγά τώρα. Σιγά μην κάτσεις ν' ασχολείσαι. Κι ο κόσμος γίνεται αυξανόμενα πλαστικός και αναλώσιμος, τίγκα στο στυλιστικό σκουπίδι. Ανώδυνα και αναίμακτα πράγματα.

Kαι επειδή τη μισώ αυτή την νοοτροπία, όσο είναι στο χέρι μου δεν την αφήνω να περάσει. Με τα παλιά κομιξάκια στο Just Comics, με τη Billie που μου χει φύγει το χέρι να τρίβω και το απολαμβάνω, με ότι μπορώ. Γιατί σημασία στο φινάλε δεν έχει το να τριφτεί το πιστόνι αλλά το να νοιαστείς. Το να βρεις κι άλλους που νοιάζονται. Ο Χρήστος ο Κωστάκης που είχα την τύχη να γνωρίσω, είναι το ίδιο καταδικασμένος σαν και μένα. Ταρταλατζής. Ότι παλιό κι ότι επισκευάζεται, στο σπίτι. Απ' το ebay, από παντού. Τα αδέσποτα. Παλιά τζουκ-μποξ, ραδιόφωνα, μηχανάκια. Που έχουν ζωή, που έχουν κάτι να δώσουν. Γιατί είναι από αυτά που φτιάχτηκαν 'για μια ζωή' και δεν τους αξίζει η ίδια μοίρα με τα υπόλοιπα. Το CB750K του Χρήστου ποτέ δε βγήκε απ' το εργοστάσιο με τη νοοτροπία 'κι άμα χαλάσει πέτα το'.

Μ' αυτή τη νοοτροπία δεν θα έβγαινε ποτέ ένα 750Κ, δεν θα έβγαιναν πολλά. Τότε όταν αγόραζες κάτι, η ατάκα του πωλητή ήταν συγκεκριμένη τις περισσότερες φορές.

'Αθάνατο!'

Για σκεφτείτε το. Αθάνατο ε; Να χεις επιλογή στη ζωή ή το θάνατο του και να το πετάς στα σκουπίδια; Οι ζάντες του 185, το μοτεράκι του, τα ηλεκτρικά του, όλα καινουρια. Μικρο, αδύναμο, αλλά αθάνατο. Σα να του δίνεις ζωή είναι. 20 χρόνια δούλεψε έτσι και του δίνουμε άλλα τόσα, το λιγότερο. Κι είναι ένα πείσμα αυτό στο φινάλε. Οχι δεν τ' αφηνω. Δεν το πετάω. Θα το φτιαξω, θα το μαζέψω, θα τραγουδήσει άλλη μια από τη μονοκύλινδρη μπούκα του. Εχει ενα πεισμα, κι ενα σεβασμο, κι ένα τσαμπουκά. Και σ' ενα κοσμο που βλεπω ολοενα να αφήνεται μ' αρέσει και το πείσμα και ο σεβασμός, γιατί βλέπω να χάνονται και τα δυο.

Και δε θέλει λεφτά. Έρωτα θέλει. Μετά βρίσκεις τον τρόπο. Με τον έρωτα πάντα βρίσκεις τον τρόπο. Κι αν δεν τον βρεις, δεν αφήνεσαι μέχρι να τον βρεις. Πείσμα. Κι είναι κι ένας λόγος που μ' αρέσουν τα μηχανάκια. Γιατί βρίσκεις ανθρώπους σαν τον Χρήστο που είναι ένας στο εκατομμύριο, και σαν τον άλλο Χρήστο, το φωτογρήγορο φωτογράφο μας που έρχεται κάθε φορά να βγάλει ότι μπορεί για να το κρατήσουμε σα μνήμη, αθάνατο. Παλιμπαιδίζοντα ψώνια είμαστε όλοι, μη δίνετε σημασία σ' αυτό. Δώστε σημασία στο να αγαπάς κάτι και να το κρατάς ζωντανό. Στο να επισκευάζεις κι όχι στο να πετάς. Σ' αυτό, ναι, δώστε σημασία.

Κάνει τη ζωή worth living. Και η αγάπη που δίνεις σε κάνει και σένα 'αθάνατο'.

Καλημέρα σε όσους κατάλαβαν... ε, και σε όσους δεν κατάλαβαν.

Paranoid

Αυτη η εποχη του χρονου μ αρεσει γιατι γινονται ολοι ψιλοπαρανοικοί. Ποιος θα παρκαρει στη θεση τους. Ποιος θα τους παρει το μπουτι το κοτοπουλο. Ποιος θα κατσει απ τη γωνια. Ποιος θα παει να παρει ψωμι. Και η κυριως παρανοια ειναι στις ουρες.

Στις εφοριες, στα ταχυδρομεια, στις τραπεζες, τση πτανας. Σηματα κυκλοφοριας, εμβασματα,κερατα κι ολοι μεσα στην τσατιλα. Στις ουρες βλεπεις κατα κανονα τριων ειδων ατομα:

1. Οι παρανοικοι. Φοβουνται οτι ολοι θα τους φανε τη σειρα. Κοιτανε δεξια αριστερα. Βαζουνε σημαδουρες και τις αναγγελουν στον κοσμο 'Εγω ηρθα πριν την κυρια'. Ενημερωνουνε το μπροστινο και τον πισω. 'Εγω ειμαι μετα απο σας και η χοντρη μετα απο μενα'. Αμα πεσουνε δυο τρεις μαζι κανουνε κομμα, ο ενας tankάρει κι ο άλλος κάνει heal. Αμα πειραξεις ενα τους εχεις πειραξει ολους. Καμμια φορα μαζευονται και 7 παρανοικοι μαζι. Ετσι και κανεις οτι βγαινεις απ την ουρα να πας να πεταξεις κανενα σκουπιδι θα σε λαρυγγωσουνε, δε θα σε ξαναδει το φως του ηλιου. Θα σε βρουνε απ τη μυρωδια πισω απο κανα γραφειο. Αυτοι δε φευγουν ποτε απο κει, και κατουρημα να τους πιασει και σεισμος να γινει, τιποτα. Και προπαντως δεν την πατανε να πανε στον ταμια πριν φυγει τελειως ο προηγουμενος, μην πανε και τους πει κανενα 'μισο λεπτακι' και την κοπανησει, γιατι τη γαμησες. Εκει εισαι στο κενο. Into the void. Δεν ανηκεις πλεον σε σειρα. Εισαι μεσοπελαγα, μονος σου. Νιωθεις ολο το δραμα της ανθρωπινης τιποτενιας υπαρξης σου. Ουτε κυρια μπροστα ουτε γερος πισω, το χαος.

Κι Εκείνη έφυγε παιρνοντας μαζι της κατι εμβασματα. Θα ξαναρθει αραγε; Κοιτας τους αλλους ψαχνοντας συμπαθεια και σε γραφουν παγερά στ' @@ τους. Δεν εισαι παρα ενα νουμερο. Να περιμενες. Οι πρωην παρανοικοι φιλοι σου σε αντιμετωπιζουν σαν ενα ξενο. Ξεκοψες απ την αγελη, τωρα εισαι ενα τιποτα.

2. Οι καμικαζι. Μπουκαρουν στην τραπεζα κι αρχιζουν τα νοηματα σαν τους σπαστικους, κλεινουν ματι ,σηκωνουν χερια, λενε σιωπηλα κατι 'Βαγγελη, το χαρτι' στον ταμια. Τσαλαπατανε παιδακια, εξολοθρευουν γριες, περνανε απ τα χαρακωματα, χαμογελανε σαν τον Τσιβιλικα και λενε 'μισο λεπτακι'. Εκει συνηθως επεμβαινουν οι παρανοικοι. Συνηθως χρειαζεται μια ομαδα τουλαχιστον 5+ παρανοικων για να σταματησει ενα καμικαζι.

3. Οι ασχετοι. Δεν θυμουνται ποιος ηταν μπροστα. Ουτε πισω. Ουτε αν τους φανε την ουρα. Ειναι τα Θυματα. Εχουν παει στην τραπεζα μετα τον τριτο κουραμπιε και τη σουπα και το μονο που θελουν ειναι να πληρωσουν και να πανε να βαλουν τις πυτζαμες. Βλεπουν κοσμο να περναει, ακουει καποιους να φωναζουνε, κι ειναι σα να βλεπουνε σινεμα. Να χε και πατατακια.

Χρονια πολλα παιδες και τα ξαναλεμε σουν....

The end is nigh

 (αφιερωμένο στον Πανο)

Δεν το εχω συζητησει τοσο καιρο, αλλα το ξερετε ολοι φανταζομαι ότι ερχεται  το τελος του κοσμου. Απλα επειδη εχω στο μυαλο μου το φτιαξιμο του 1300 δεν μπορω να ασχολουμαι με παπαργιές. Όμως τα σημαδια είναι πλεον εδώ.

Και δεν μπορω να τα αγνοησω. Ειδα ΚΤΜ να σταματαει σε κοκκινο, το θεωρησα αμελεια του οδηγου. Ειδα τον φιλο μου τον Κωστα να βαφει το Γιαμαχα του μπλε και να ΜΗΝ το πεταει στη θαλασσα, ειπα μεγαλος ανθρωπος κι η μνημη βαρια. Θα θυμηθει τι ηθελε. Ειδα Ducati να παιρνει μπρος, εστω μετα από σπρωξιμο, στην προηγουμενη βολτα. Και πλεον είναι πασιφανες.

Το τελος του κοσμου ερχεται. Τα σημαδια ερχονται πλεον σωρηδον.

Φωτογραφιες με ΧΤ550 στο facebook με τον μπροστινο τροχο να παταει κατω. Ο αδερφος μου ανεβαζει Γιαννη Χαρουλη – Λαχανοντολμάς ή χειμωνανθος ή κατι τετοια αντι να ανεβαζει AC/DC. Ειδα – μαρτυς μου ο Σοιχίρο – Μπολντορ 1100 να δουλευει στο ρελαντι και ο αναβατης να ΜΗΝ παιζει γκαζιες. Τι άλλο να δω πια; RD350 να μη βγαζει καπνα ή τον φιλο μου τον Circuit Blues να στριβει;

Φιληστε τα μηχανακια σας. Καντε σερβις στα παιδια σας. Παρτε προμηθειες, σταφιδες, κωλοχαρτα, φλαντζες. Δεν ξερουμε τι μας ξημερωνει. Φυλαχτειτε.

 

Στον πάγκο

Κλείνει δεκαετία το 1300 και 6 χρόνια στα χέρια μου. Οπότε με τη βοήθεια του Χρήστου του Κωστάκη (και πριν το αφιέρωμα που του ετοιμάζω και θα τον βγάλω σαν την αφίσσα του Playboy) φτιάχνεται, βάφεται, υαλοβολείται (ουάου ρήμα πρωί πρωί) οτιδήποτε είχε φθορα. Διαπιστωσεις δυο.

Διαπιστωση πρώτη
Τα λεφτα που εχω δωσει σ' αυτα τα 6 χρονια για το 1300 ειναι εξευτελιστικα. Λαδι βενζινα, κι ενα απλο σερβις που στην ουσια ειναι παλι λαδια, υγρα, τακακια κι ενας ελεγχος. Για τους καλοθελητες της φουρκετας, ηταν στα πρωτα χλμ και φτιαχτηκε στην εγγυηση...

Μονη βλαβη μια καμενη λαμπα.

Διαπιστωση δεύτερη
Η ποιοτητα κατασκευης εχει πεσει δραματικα. Βλεπω το XL του 90 βλέπω και το 1300 του 2003. Τετοιες φθορες ΔΕΝ δικαιολογουνται, ειδικα σε Χοντα, να ηταν το Γιαμαχα του Κωστα που ήδη το βαψε να πω ενταξει.

Διαπιστωση τριτη.
Το χω ερωτευτει καργα..... Και περιμενω να βγει για να γραψω και τα υπολοιπα, μαζι και για το Χρηστο (χεχε).

Dave Brubeck

Μολις εμαθα οτι εφυγε, και γενικα για οσους φευγουν δε θελω να γραφω πολλα πολλα. Δεν ειναι ωρα τωρα. Μονο μια εμπειρια που ειχα.

Ειχε ερθει εδω στο Ηρακλειο κι ειχε παιξει στην Οαση, το Κηποθεατρο. Πιτσιρικας αλλα ακουγα απο τοτε αρκετη τζαζ περα απ τα ροκ/μπλουζ/μεταλ κτλ οποτε πηγα με μια καλη παρεα. Το Δημοτικο Συμβουλιο μεσα, κουστουματοι που βαριοταν και πιασαμε μια γωνια.

Γαματη βραδια, ο Μπρουμπεκ να παιζει σε 9/8 και οτι παραξενο ρυθμο εβγαζε παντα, και μπαινει το Take Five καπακι στο Blue Rondo a la Turk. Εχουμε σηκωθει εκει στη γωνια που ειμαστε και χορευουμε. Ερχεται μπατσος με κατεβασμενα τα μουτρα και μας λεει να ξανακαθησουμε και οτι ειναι ντροπη και τι κανετε και πιπες. Εμεις του λεμε συνοπτικα οτι ειναι μαλακας και δεν ενοχλουμε κανεναν και αυτος επιμενει δειχνοντας μας τους επισημους πρωτο τραπεζι που θα προτιμουσαν να ειναι στα σκυλαδικα.

Συνεχιζουμε να χορευουμε, ερχεται και δευτερος μπατσος για ενισχυσεις. Ο Μπρουμπεκ τελειωνει το κομματι και λεει στον μπατσο να σταματησει να μας ενοχλει και να μας αφησει να κανουμε οτι θελουμε. Ο μπατσος φευγει μεσα στα νευρα, ο Μπρουμπεκ μας κανει μια υποκλιση κι ενα χαμογελο.

Και εχω απειρο σεβασμο, Απειρο Σεβασμο σε καποιον που παρολο που ειναι τετοιος μουσικος (ηταν; ) ποτε δεν ηταν της φανφαρας και του σνομπισμου σαν κατι μαλακες της δεκαρας και που παντα θα ειναι στο μυαλο μου ως one very, very cool cat.

Καληνύχτα Mr. Brubeck. Απο κεινη τη βραδια στο ανταποδιδω, Blue Rondo a la Turk

Τhe Italian Job

Στην τελευταία βόλτα που πήγα, έχω ακόμα τα μηνύματα από τους κατόχους ιταλικών στο κινητό μου. 'Αν πάρει μπρος θα ρθω.'

Στην προηγούμενη βόλτα όμως, για να μην είμαι άδικος, φάνηκαν - ξανά - οι πολλές αρετές των δικύλινδρων, από ευτυχή ιδιοκτήτη που 'συμμετείχε'. 

 Κατ' αρχήν είναι η εκπληκτική ροπή από χαμηλά, το περίφημο 'τράβηγμα'.

Το οποίο μπορεί να μην έχει τόσο την αίσθηση 'τράβηγμα' όσο 'σπρώξιμο' κάτι που δεν έχει καμία σημασία μια και ο ιδιοκτήτης είναι πραγματικά ευτυχής.

Το δεσμοδρομικό σύστημα βοηθάει στο έχεις εξαιρετική ροπή από χαμηλά κάτι που βοηθάει σε ανωφέρειες.

Πολλοί που δεν πίστευαν πόση ροπή έχει έκατσαν κι αυτοί πάνω για να πειστούν.

Πολλοί κάτοχοι ιαπωνικών μοτοσυκλετών έτρεχαν να κοιτάξουν το κοντέρ γιατί δεν πίστευαν στα μάτια τους. 

Αλλά φυσικά που να πιάσουν τον πύραυλο.

 Ενθουσιασμένοι όλοι προσπαθούσαν να βρουν ποιό είναι το μυστικό του, και θα το έβρισκαν ακόμα κι αν έλυναν το μισό μηχανάκι. Προσπάθησαν ακόμα και να μεταγγίσουν λίγα ψήγματα από τη ροπή του σε ένα GSR600 ή έστω λίγο χαρακτήρα, αλλά μάταια.

Το ότι έχανε λάδια θα ήταν άκομψο να το πω γι' αυτό και δεν το αναφέρω. Μ' αρέσει να είμαι εγκρατής και το ξέρετε.

Άντε να δούμε στην επόμενη.

MOTO τεύχος 517

το πηρα σημερα.

Μ' αρεσε πολυ το editorial με το μεγαλο SCREW THE LIMITS αλλά δεν γράφω γι' αυτο.

Μ' αρεσανε τρομερα τα καινουρια ΚΤΜ- σε σημειο αφιονισμου - αλλα δε γραφω γι' αυτο.

Εχει μια ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ βέσπα και ενα ονειρικο Ντουκο Hyper SP που κάνουν παρέα σε ένα ξουραφάκι Triumph 675 αλλά δε γράφω γι' αυτό.

Εχει για μενα 3 λαθος τιτλους αλλα δε θα γραψω γι' αυτο - αν και τους αναφερω συνοπτικα:
Στις παντελως αδιαφορες σε μενα σκουτερομπαλοτσες BMW C600Sport και Yamaha T Max ο τιτλος ειναι Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΝΤΡΑ, ενώ στο φοβερο sbk test KTM RC8 2008 / KTM RC8R Racing ο τίτλος ειναι ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Καμόν γκάιζ. Ρίλυ;

(Ειπα ποσο μου αρέσανε τα ΚΤΜ;)

Εχει κι ενα σκούτερ Honda Forza και κατάφερα και έκοψα τη φωτογραφία γύρω γύρω με το ψαλιδάκι για να μη με ενοχλεί όσο διαβάζω το περιοδικό. Ειναι σχεδον τοσο αισχρο οσο εκεινο το DN-01

Πρώτη φορά που το είδα live νομιζα οτι ειναι εντουρο που κουβαλουσε πλεξιγκλας για ντισκοτεκ και το πλακωσε σκρινιο.

Aλλά δε γράφω ούτε γι' αυτό. Γράφω για το ΓΑΜΑΤΟ, ΓΚΑΓΚΑΝ τεστάκι του XR400R του '96 με τίτλο - και ναι, εκει πολυ πετυχημενο! - ΤΖΑΜΠΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!

Φανταστικο τεστάκι ενος τρομερου XR που το βρισκεις με 2 χιλιαρικα σημερα και που τιποτα αλλο δε χρειαζεται για εντουρο εν μεσω κρισης! Απο το γραψιμο μεχρι τις φωτο το καραγουσταρα! Και τα αφησα ολα τα αλλα στη μεση (ειπα ποσο μου αρέσανε τα ΚΤΜ; ) και διαβαζα για το XR το 400.

Ζήτω το αρκετά καλό ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!

Και κάτι ακόμα τώρα που ξανακοίταξα το τεύχος. Παιδιά αυτό το BAJA που είχα ζητήσει δε μου έχει έρθει ακόμα. Δεν το ξαναστέλνετε τώρα που θα πέσουν κι οι πρώτες λάσπες;

 

Λυσσα κακιά

Μόνο που βλέπεις τη φωτογραφία καταλαβαίνεις τον ήχο του μοτέρ. Λύσσα δίχρονη και το Castrol να σου σπαει τα ρουθούνια.

Τότε στο GP δεν υπήρχε νορμάλ γύρος. Οι στροφές που απέδιδαν την ισχύ έκαναν τους αναβάτες ζογκλερ στην κυριολεξία. Τοτε οσο και να φευγε καποιος μπροστα, υπηρχε περιπτωση η μοτοσυκλετα να σε πεταξει για πλακα απο πανω. Για πλακα. Σε εισοδο, σε εξοδο, σε επιταχυνση, οπου θες. Αυτή ηταν η κλασσικη σουζα στο ανοιγμα του γκαζιου στην εξοδο, συνηθως πανω σε πλαγιολίσθηση και με τα γόνατα μαγκωμενα στο ντεποζιτο.

Ροντεο. Κανονικα. Ο Σβαντς ήταν μαστερ του ειδους. Οταν ακουγες το μοτερ το αλλου διπλα σου κι εβγαινες στην τελικη ευθεια και δεν ειχες αντισπιν, αντιστουκ, και ηλεκτρονικα παπαρακια ανοιγες το γκαζι κι αν εμενες πανω εμενες.

Και τα Χριστουγεννα αυτα, μετα από μια κουραστικη χρονια αυτο θα κανω. Θα ψαξω να βρω μερικους καλους αγωνες με ολα τα καλα παιδακια, Sheene, Schwantz, Doohan, Rainey, Kocinski, Cadalora, Gardner, Spencer...

Καλησπέρα

Μη! Φτανει!

Ανοιγω πρωι πρωι το φεησμπουκ και παρτα.

Ενω υπαρχουν υπεροχα σαιτ με φωτογραφιες μοτοσυκλετων, κατα καιρους κανουν την εμφανιση τους στον τοιχο μου σκηνες απιστευτου καρκατσουλιου. Συνηθως αποτελουνται απο συλλογες φωτογραφιων με τιτλους οπως ΜΙΧΑΝΕΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ή ΤΣΙΚΣ ΕΝΤ ΜΠΑΙΚΣ ΕΝΤ ΓΚΥΡΟΠΙΤΑ με 57,000 συνδρομητες οπου ολο και καποιος θα βρεθει να βαλει και στον τοιχο μου.

Μερικες απ αυτες μπαινουν απο ατομα που ποτε δεν εχουν οδηγησει μοτοσυκλετα προφανως αλλιως θα ηξερα οτι η Χαγιαμπουσα με το φτιαγμενο μεταξονιο τρενου και τα τρια τουρμπο με τους τιγρηδες απανω ειναι ενα τριμπουρδελο που δεν ειναι καν να κατσεις πανω, απλα του βαζεις φοκο σαν την Ανασταση και το βλεπεις να φευγει στην ευθεια, μπαμ.

Και ναι, μου ρχεται να ξερασω οταν βλεπω αυτο

 Η εξελιξη του καταπιεσμενου καγκουρα μετα το Ινοβα με τις αστραπες. Πειτε μου ΓΙΑΤΙ να κανει share καποιος αυτο; Τι πηγαινε μπροστα, Ντουκατι; Εκρηξη σε βοθρο ειναι, τι ειναι; 

Αλλοι βαζουνε φωτο με γκομενες και μηχανες. Κι οτι να ναι. Οπου να ναι. Αμα εχει μπουτι κι 180 λαστιχο εισαι καλυμενος. Και σκονη. Στην ερημο. Με τα στρηταδικα. Κι η ξεβρακωτη στη μεση. Με το κολιε, το γυαλι και τη γοβα. Κι η αλλη η βλαμενη αριστερα εκει που την εχουν βαλει, ομπρελιάζεται μονη της. Λογικα ειναι ο περιφημος αγωνας Κατω Τραχανομαγουλα - Βεγκας που γινεται καθε Νοεμβρη.

 Αλλα το καλυτερο μου ειναι ο εμετικος συνδυασμος μηχανη / γκομενα. Το απωθημενο του καθε γιωτάχιουρα συνηθως που δεν γυρισε να τον κοιταξει η τύπισσα με το ΧΤ οταν ηταν μπλοκαρισμενος πισω απ το κωλολεωφορειο. Και παρε να χεις.

Κατεβασε ρε καργια τη ντακουνα απο το μηχανακι. Μλκ φωτο! Το απαυγασμα της ρεαλιστικοτητας. Ή μηχανη της βάλεις απο κατω ή καλοριφερ, ή την σερβάντα της γιαγιάς το χει έτοιμο, ξαπλα. Αναθεμα και ξερει οτι ειναι μηχανακι. Παλι καλα που κραταει τα γκριπ, καποιος θα της εβαλε τα χερακια εκει πανω μετα που τα χε βαλει αλλου.

Αλλη μαγεια. Η Χάιντι σε νεες περιπετειες. Πιπη η Φακιδομυτη και το SS της συμφορας. Η Χιονατη και τα 7 Τουρμπο. Ποσο πιο μαλακια φωτο μπορει να βγαλεις; 

Και ομως. Παρτα. Και μηχανη και γκομενα και οπλα. Και χωματοδρομος. Χωμα σφαιρες και δικυλινδρα. Αμα ειναι παιδι μου καλλιτεχνης ο ανθρωπος κανει αριστουργηματα.

Αυτήν εδω ειδικα αν τη δω σε αλλη μια βερσιον κατι θα παθω. Μονο με τρικυκλη με καρπουζια δεν την εχω δει και να την σταματαει η Σκλεναρικοβα ντυμενη αγροφυλακας και να της σκαει το καρπουζι στο κεφαλι. ΦΤΑΝΕΙ. 

 Και δεν εχω πιασει καν τις φωτοσοπιες. Καν. Εκει ειναι ενα αλλο κεφαλαιο. Εκει ειναι η μαγεια.
Παρτε ματι, και δεν ειναι τυχαιο το ματι.

 Αυτη η φωτογραφια ονομαζεται 'Δεν μου εκατσε ποτέ η Θοδώρα.' Η Θοδώρα παιζει να ήταν και πρασινοματα αγελαδα. Που δεν του πηρε αυτο που ηθελε. Διαγραφω, σβηνω, μπλοκαρω οτι προλαβω.

Kαι ναι, θα με εξιταρει απιστευτα μια ωραια γυναικα πανω σε μοτο, που θα ειναι ομως αυτο. Μια ωραια γυναικα πανω σε μοτο. Τιποτα παραπανω. Οχι το ξεκωλο της Τασμανιας πανω στην τιγρη της Βεγγαλης με τις αστραπες και τον κουρνιαχτο.

Για να μαθαινουμε......

Σωστο:

Σωστό:

Σωστό:

Γκέγκε;

Ι've seen OTE before

Το γνωστό τραγούδι της Grace.

To θυμήθηκα χθες που μου ηρθε ο λογαριαζμος του ΟΤΕ. Ευτυχως δε βλεπω τηλεοραση και δε βλεπω ποσο εχει εξελιχθει σε φλερτ αυτο με την κινητη και σταθερη τηλεφωνια αλλα ολο κι εχω πιασει τα υποννουμενα.

'Ο κοζμος μας. Εσυ.'

Κατσε ρε. Αυτο δεν το λες σε γκομενα, θα μου το πει ο ΟΤΕ: Ο κοσμος μας εσυ; Σιγα μην ερθει και το συνεργειο να μου κανει κανταδα. Και δεν εχω και γλαστρα με τριανταφυλλα να πεταξω. Τι ερωτας και τι εκρηκτικο παθος ειν' αυτο;

Οι υπολοιποι βονταφον και τετοια ειναι πιο κρατημενοι, ο ΟΤΕ ειναι ερωτευμενος καργα. Αλλα το χα περασει στο ντουκου μεχρι που ειδα χθες το λογαριασμο, με μεγαλα bold γραμματα κατω αριστερα.

'Μαζί. Είμαστε ένα.'

Παιδια κλειδωσα την πορτα. Ειμαστε ενα; Με τον ΟΤΕ; Καλα ποσο ηπια χθες;

Και που εχω βαλει το κινητο μου;

Με παιρνουν τυπισσες απο τον ΟΤΕ και μου μιλανε με νοηματα και προσπαθουν να μου αποσπασουν πληροφοριες. 'Γεια σας... κανουμε μια ερευνα...'

Το κλεινω τρομαγμενος. Να ναι καμια εμφανισιμη ας στειλει φωτογραφια / ρεζουμε, αλλα να γινουμε ενα ολοι με τον ΟΤΕ; Και οι τεχνικοι μεσα;

Ποιος μαρκετιστας το σκεφτηκε αυτο να του στειλω ζαχαρωτα;

Ασε που το ειδε η γυναικα ενος φιλου μου κι εχει προβλημα ο αθρωπος.

'Τι σου γραφουν εδω;'
'Ξερω γω ρε γυναικα, λογαριασμος ειναι.'
'Λογαριασμος ε; Και ποια σου γραφει απ τον ΟΤΕ οτι εισαστε ενα;'

Πολυ ρομαντισμος εχει πεσει στην ατμοσφαιρα. Θα σε πηδηξουν που θα σε πηδηξουν στις χρεωσεις να μην υπαρχει και λιγο αισθημα;

Λες και δε θυμαμαι εξυπηρετηση πελατων οσο ηταν ο ΟΤΕς μονοπώλιον....

I've seen OTE before.

Aπο καποιο λαθος προφανως

παιρνω μειλ που προοριζονται για αλλους και εχει γινει αρκετες φορες. Ειδικα με την επαφη μου αρκετο απο τον κοσμο των GP, και επειδη εκει οι μισοι ειναι κουλοι μου στελνουν κατα λαθος μειλ που πανε αλλου με αποτελεσμα πολλες φορες να βγαινει λαυρακι.

Ετσι πηρα και ενα μειλ που δεν μπορω να καταλαβω απο που ειναι απο τη διευθυνση, φαινεται ομως οτι εχει να κανει με την αποφαση του Ροσσι να μεταπηδησει στη Γιαμαχα για να πηδησει επιτελους γιατι οσο δε μεταπηδουσε τον πηδουσαν. Προφανως αναφερεται σε καποιο ειδος συμφωνιας για το πως θα χειριστουν τον τυπο.

Δε θελω να κανω σχολια, ουτε να δημιουργω εντυπωσεις - με ξερετε εξαλλου - γι' αυτο και το δημοσιευω αυτουσιο οπως το πηρα. Τα συμπερασματα του τι λεει δικα σας μια και δεν γνωριζω ιταλικα, δεν περασα ποτε αρκετο χρονο σε συνεργειο ωστε να τα μαθω.

Παμε.

Io Valentino promise non parlare dimosiografi di ducati ‘e burdelo’,  ‘e matracca’, ‘e strantzaristo lamarina’ ‘e porca ladiera’ ‘e kefte d’ italia’. Promise non parlare jurnalista ‘vafto azzuro kai petataptosunio’ ‘ma que qatara’ e finale ‘io pare pilaisio Sachs e Piaggio non bistaro ole the time’.

Ducati-Audi-Lada-AMG-DAF Trucks-Dacia promise non parlare journalista ‘e kulo strontzo bori paei mono yahaha e tsonda’.

Ai Kissa Maiaz

Vale

O Έλλην ψηφοφόρος

είναι απλά μαγικός.

Ας πούμε ότι πέφτουν 10 άτομα στη ζούγκλα, για να το παω με το κλισε ανεκδοτο - και φυσικα τους συλλαμβανουν και τους πανε στο φυλαρχο.

Οι 6 από τους 10 ψηφιζουν ο φύλαρχος να τους πηδηξει ολους.

Οταν αρχιζει το πηδημα φωναζουν οτι ειχαν δει μια αφισσα που εγραφε οτι δε θα τους πηδηξει.

Για τους 4 που δεν ψήφισαν πήδημα πιστεύουν οτι καλα τους κανουν.

Οι 4 που δεν ψηφισαν να τους πηδήξουν πιστεύουν οτι καλα κανουν στους αλλους 6.

Τα βαζουν μεταξυ τους και κανεις δεν τα βαζει με το φυλαρχο.

Ο οποιος συνεχιζει να τους πηδαει.

Ασυστολα.

Οι μισοι απ αυτους που ψηφισαν να τους πηδηξουν βγαινουν στο facebook και φωναζουν ξεσηκωθειτε αδερφια μας πηδανε.

Βαζουν φωτογραφιες με περικεφαλαιες, δορατα και το Γκοτζιλα να καταστρεφει την Ακροπολη. Αυτα τα κανουν στον ελευθερο χρονο απ το πηδημα.

Στο μεταξυ ο φύλαρχος εχει ξεσαλωσει, εννοειται.

Οι 6 που ψήφισαν το πηδημα πιστευουν επισης οτι φταιει ο κουλουρτζής της φυλης που ειναι Πακιστανος κι οτι αν δεν υπηρχε αυτος θα γινοταν αυτοι κουλουρτζηδες και δεν θα τους πηδουσαν.

Στο μεταξυ ο φύλαρχος έχει κάψει μια κουτα καπότες και συνεχιζει ακαθεκτος.

Στον ελευθερο χρονο απ το πηδημα που πλεον ειναι ελαχιστος οι μισοι πλακωνουν τον κουλουρτζη στο ξυλο κι οι αλλοι μισοι προσπαθουν να τον γλυτωσουν λεγοντας οτι κι ο κουλουρτζης εχει δικαιωματα.

Ο κουλουρτζης τους θεωρει ολους grand μαλάκες.

Το ίδιο κι ο φύλαρχος.

Τείνω να συμφωνήσω και με τους δυο.

Καλημέρα και καλή επανάσταση.

Λοιπόν πιτσιρίκο...

μπορει να το διαβασεις αυτο το 2040 ή το 2080 ή δεν ξερω ποτε. Αν το γραφα σε κανα χαρτι και το ριχνα στο συρταρι μου αναθεμα και το βρισκες αλλα τωρα με τα ψηφιακα μπορει να κολυμπαει γυρω γυρω και να το πετυχεις.

Αν διαβαζεις ακομα στην εποχη σου και δεν εχουν γινει ολα μονο εικονες και ηχος. Χαρτι και μολυβι ουτε θα ξερεις τι ειναι, ουτε θα χεις γραφικο χαρακτηρα. Μονο δαχτυλικο αποτυπωμα, για να σε γνωριζουν.

Στα pc όλοι οι γραφικοι χαρακτηρες ειναι ιδιοι.

Λοιπον, σου γραφω ως ενας εκ των τελευταιων που εζησε σε μια εποχη οπου ολα ηταν αληθινα. Ολα. Τα παιχνιδια που παιζαμε δεν ηταν video games, οταν παιζαμε ξυλο ηταν ξυλο, δεν ηταν massive online multiplayer rpg, κι οταν την ετρωγες ποναγες.

Οτι βλεπαμε υπηρχε, δεν χανοταν οταν κοπει το ρευμα ή οταν κλεισει το πισι. Οτι βλεπαμε μπορουσαμε να το αγγιξουμε, να το γευτουμε, να το μυρισουμε, να το πιασουμε. ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ.

Γιατι τιποτα δεν ηταν σε οθονη.

Τους φιλους μας τους ξεραμε ΟΛΟΥΣ. Δεν ειχαμε φιλους που να μην τους ξερουμε. Και ειχαμε λιγους, δεν ειχαμε 3,500 φιλους. Ειχαμε λιγους και επειδη ειχαμε λιγους τους μετραγαμε κιολας. Γιατι αν ειμαστε μαλακες θα χαναμε κι αυτους τους λιγους και μετα θα ειμαστε μονοι.

Οπως εισαι εσυ τώρα με τους 3,500 φιλους σου.

Αυτο σε μαθαινε να αλλαζεις. Δεν εκανες απλα unfriend κι εβρισκες εναν αλλο. Ξεραμε ο καθε ενας τι σκεφτεται, τι του αρεσει, τι ονειρα κανει, τι φοβαται. Για ΚΑΘΕ φιλο που ειχαμε. Οι υπολοιποι ηταν απλα γνωστοι.

Επισης ειμαστε... μη ανιχνευσιμοι αν αυτο σου λεει κατι. Οταν φευγαμε απ το σπιτι να παμε βολτα ή να παμε εκδρομη δεν ειχε κανεις τροπο να μας βρει. Δεν ειχαμε κινητο, δεν υπηρχαν GPS, ειμαστε μονοι μας. Αν τυχαινε καμια μαλακια - και αργα ή γρηγορα τυχαινε - επρεπε να τα βγαλουμε περα μονοι μας. Οι γονεις επρεπε να εμπιστευονται τα παιδια τους γιατι δεν ειχανε καμερα να τα δουν.

Το ιδιο γινοταν και με τα κοριτσακια. Οταν λεγατε 'γεια' απ το ραντεβου ήταν γεια, δεν ειχες τροπο αλλο να τη δεις και να της μιλησεις. Να παρεις τηλεφωνο στο σπιτι το σηκωνε ο μπαμπας. Οποτε εκανες μοκο και περιμενες μεχρι το επομενο ραντεβου. Ξερεις, αυτο το εκανε πιο γλυκο απ το να παπαριζεις ολη μερα με τα like και τα mms. Ηταν ας πουμε σαν να μαθαινες να εχεις την υπομονη να περιμενεις γι' αυτο που θελεις.

Η μουσικη μας ήταν λιγη. Οτι ειχαμε σε κασσετες και βινυλια. Το ιδιο και τα κομικ μας, και τα βιβλια μας. Γι' αυτο ειχαμε και υπομονη κι ακουγαμε μια κασσετα ή ενα δισκο 40, 50, 100 φορες, μεχρι που μαθαιναμε τα κομματια απεξω, διαβαζαμε καθε κομικ, καθε βιβλιο. Και γι' αυτο τα προσεχαμε και τοσο. Επειδη δεν ειχαμε πολλα ακουγαμε τα κομματια μεχρι τελος, δεν πατουσαμε next μολις επεφταν δυο ακορντα που δε μας αρεσαν ή μολις βλεπαμε πολυ διαλογο στο κομικ. Μαθαιναμε να ειμαστε ανεκτικοι.

Καμια φορα για να ακουσουμε ενα κομματι που μας αρεσε επρεπε να παμε στο σπιτι του φιλου μας που ειχε το δισκο. Το να χρειαζεται να κανεις τοση προσπαθεια για να ακουσεις λιγο μουσικη σε εκανε να ψαχτεις πολυ για το τι σου αρεσει και τι δε σου αρεσει γιατι το να σκασεις το χαρτζιλικι σου για δισκο ή κασσετα δεν ηταν κι ευκολο.

Μαθαιναμε τα περισσοτερα πραγματα χωρις επιβλεψη. Ξεραμε οτι ειμαστε μονοι μας κι οταν νιωθεις να απειλεισαι μαθαινεις να εχεις τα ματια σου ανοιχτα. Ειναι προτιμοτερο απο μια ψευτικη αισθηση ασφαλειας που σου δινει η επιβλεψη των αλλων και που αποσκοπει περισσοτερο στο να σε ελεγχει παρα να σε διδαξει.

Ειμαστε οι αυτοδιδακτοι ενος κοσμου αληθινου, και ειμαστε αρκετα ανθεκτικοι. Και αυτο το αρκετα ασυναρτητο κειμενο που σου γραφω στις 1.30 το βραδυ και μετα απο (μερικες) μπυρες ειναι σαν ενα μηνυμα στο μπουκαλι κι αν φτασει σ' εσενα εφτασε - κι ας ειναι δυσκολο να ξερεις για τι μιλαω.

Και το μηνυμα ειναι ενα. Οσο κι αν βουτηξεις σε ψηφιακα καναλια ο κοσμος συνεχιζει να ναι αληθινος και να ναι εκει εξω. Δεξου τις απειλες του και μαθε να κολυμπας. Ειναι καλυτερο απο το να ελπιζεις σε 3,500 like που θα σε τραβήξουν πανω οταν πνιγεσαι. Και να προσεχεις τους λιγους φιλους σου πολυ.

Καληνύχτα μικρέ.

Η κρίση

μας έχει αγγίξει όλους. Σκέφτομαι να κάνω ένα πόνημα για το ΜΟΤΟ όπου θα περιγράφω μερικές απλές πρακτικές μεθόδους αντιμετώπισης.

Το σκέφτηκα σήμερα που είδα ένα Fazer να μου γκαζώνει στο φανάρι. Κανονικά, πριν την κρίση, τις καλές εποχές θα έσκαγα μια τετάρτη. Αυτή τη φορά το σκέφτηκα. Λέω βάλτα κάτω. Πόσα Fazer συναντάς το χρόνο; Πόσα GSX; Πόσα Z1000;

Μαζεύονται. Βάλε λάστιχα, βάλε βενζίνες. Τον πέρασα με μισή τρίτη. Λέω καλά είναι κι έτσι. Άστην την τετάρτη.

Επίσης. Τέρμα τα φρένα. Να τακάκια, να ξαναγκάζωμα να φτάσεις εκεί που ήσουν. Τι τα θες και τα πατάς; Άσε που πας πιο γρήγορα. Οικονομία.

Βλέπεις μπάτσο. Γιατί να σταματήσεις; Ξέρεις τι κόστος έχεις το σταμάτα ξεκινα και χωρις να σε γράψει - που θα σε γράψει;

Εδώ οι εταιρίες χτυπιούνται να κατεβάσουν την κατανάλωση κι έχεις το μπατσο φρρρρ. Αμα δεν ειναι οικολογος αυτος δεν του φταιω εγω, παιδια συγνωμη.

Σταθερη ταχυτητα απο δω και περα, εστω και αργη για την κινηση της πολης. Εξήντα; Εξηντα. Εκατοσαράντα; Εκατοσαράντα.

Οικονομία παιδιά οι καιροί είναι δύσκολοι.

CB50J

Το 'ταχυδρομικό'

Περασε απ τα χερια μου μια εποχη. Δεν πηγαινε μια σε σχεση με τα διχρονακια που το αφηνανε στην καπνα τους. Σκυλι στην κυριολεξια, ο ορισμος του ασπαστου. Κι απο βενζινα μηδενικη. Εργατης πραγματικα. Ειχα κανει και κατι ωραιες εκδρομουλες μ' αυτο...

Πολλοι σημερα το ψαχνουν και θα δειτε τιμες, μερικες φορες εξωφρενικες.

Γιατι το λεω 'ταχυδρομικο'; Γιατι το ειχαν παλια τα ΕΛΤΑ και οι διανομεις εκαναν μ αυτο τις γυρες τους. Γαλαζια ολα, απ οσο θυμαμαι σαν αυτο της φωτογραφιας γιατι εβγαινε και σε...

Και που το θυμηθηκα; Οχι δεν ειδα καποιο. Κοιταω δεξια οπως ερχομαι σημερα στη δουλεια και βλεπω ενα μαυρο no-name σκουτερ με φορτωμενες εφημεριδες και δεματακια. Γκρι πλαστικα, αχρωμο αοσμο αγευστο. Αυτο θα ναι που λενε 'χαρακτηρας'... Γιατι ειμαι σιγουρος οτι αρκετοι με το που θα δουν αυτο το κουκλακι στη φωτο θα γνωρισουν το CB το πενηνταρακι... και μερικοι θα θυμηθουν και το 'ταχυδρομικό' του παρελθον.

Αλητικη φατσουλα κι ας φαινεται καθως πρεπει.

Ποσοι θα κοιταξουν αυριο μεθαυριο ενα σκουτερ ετσι; Σε ποσους θ' αφησει αναμνηση; Τι θα γραφτει σε μπλογκ και για ποιο;

Η μετάβαση από τη βενζίνα στο ηλεκτρικό κι από τις 'φατσούλες' στα εφήμερα αναλώσιμα.... Αφιερωμένο στο μικρό μου CBάκι όπου κι αν βρίσκεται.

Ανώριμοι

Τι να πεις.

Ερχομαι σημερα με τη μικρη στη δουλεια ορεξατος. Παω να προσπερασω ενα Bandit 1200 και κανει αριστερα χωρις να κοιταξει και παραλιγο να καταληξω να εχω XL 1200 S Hondazuki κι αυτός Bandit 185 Sunda.

Τεσπα τη γλυτωνουμε και το ανωριμο καθικι με περναει απο δεξια με σκασμενη δευτερα. Δε μ αρεσουν αυτα, δε δινω σημασια. Συνηθως με το 1300 σκαω κι εγω μια τριτη και απομακρυνομαι με μπαντες για να μη δινω αφορμη. Με τη μικρη τον περασα και με περασε 5 φορες χαλαρα σε αποσταση 100 μετρα, δεν ειχε και κινηση κι εβρισκε και ανοιγε το κτηνος.

Μεχρι που ανεβηκα 2 πεζοδρομια, κατεβηκα απ την αλλη και ησυχασε, ακομα πισω απ το λεωφορειο πρεπει να ναι. Τουλαχιστον απεφυγα τη γρια, ελπιζω να ειχε παρει το χαπακι για την πιεση και να μην ξαναπερασει το δρομο ετσι γιουργια.

Τιποτα παιδια, εχει γεμισει ο δρομος ανωριμους. Λιγοι εχουμε μεινει ετσι λογικοι και νηφαλιοι.

Καλημερα.

Πότε θα ρθει;

Και την κοιτάει πλάγια όπως κάθεται στο θρανίο κι αυτή δυο θρανία πιο πέρα. Δήθεν κοιτάει για τη γόμα του.

Αυτή του δίνει τη δικιά της χωρίς να μιλήσει. Τα άλλα αγόρια τον κοιτάνε. Συναγερμός. Τι δουλειά έχει με τα κορίτσια; Δεν τα παίζουμε τα κορίτσια. Αυτός κοιτάει τη γόμα με αποδοκιμασία. Ροζ, φαρδιά, καθαρή με ένα αλογάκι πάνω. Η δικιά του είναι μια μικρή λερωμένη άσπρη που πιο πολύ πλέον λερώνει παρά σβήνει.

8 χρονών έρωτας. Βαθύς κι αληθινός και αμετάκλητος και θανατηφόρος. Αυτός που δεν έχει 'αλλά'. Αυτός που σου πίνει το αίμα. Αυτός που σε σκουντάει το πρωί να σηκωθείς και που μένει ξύπνιος το βράδυ.

Του πέφτει το μολύβι.Του έχουν λυθεί τα παπούτσια. Δε βρίσκει την εργασία. Του ρίχνει μια πλάγια ματιά με το μαλλί να πέφτει και χάνει και το βιβλίο του. Τα αγόρια είναι πάντα πιο ανοργάνωτα στον έρωτα. Αυτη δεν χάνει τίποτα, τα έχει όλα στην κασετίνα. Ξέρει που είναι το κάθε τι, μόνο που κοκκινίζει από τις ρίζες των αυτιών μέχρι τα μάγουλα τόσο που νομίζεις ότι βλέπεις ένα κοριτσάκι παστέλ, σαν σε παλιό κάδρο.

Στο διάλλειμα δε μιλάνε. Απαπα. Στις κοινωνικά αποδεκτές συναναστροφές λιώνουν και τα δυο σαν τα  σοκολατάκια.

'Πάρε'
'Σοκολατάκια;'
'Ειναι η γιορτή μου.'
'Α.... χρόνια πολλά...'

Σ' αυτήν έδωσε το πρώτο. Ελπίζει να μην του πέσουν και τα σοκολατάκια γιατί το παντελόνι του του πέφτει λίγο. Γιατί να μη φοράει σήμερα την μπλε μπλούζα του την καλή; Αυτή η μάνα του πια.

Αυτή το βάζει στην άκρη. Για μετά. Δίπλα στην κασετίνα της. Ανοίγει το τετράδιο της που έχει κάνει μια ζωγραφιά για να τη δει. Δυο κρινάκια.

Την άλλη μέρα λείπει. Και την επόμενη. Αρρώστησε.

Απουσίες το πρωί. Ποιός λείπει; Η Άννα.

'Πότε θα ρθει κύριε;'

Του ξέφυγε. Αλλιώς έχει πολύ θάρρος. Όλοι τον κοιτάνε.

'Μου έχει πάρει ένα βιβλίο...'

Δεν το σώζεις, άστο.

Ο χρόνος που περνάει μας έχει αφήσει δυο τρόπους να γυρνάμε πίσω. Στο φόβο και στον έρωτα ξαναγίνεσαι ο πιτσιρικάς στο θρανίο. Σαν να πέφτεις σε πηγάδι και να μη μεγάλωσες στιγμή. Και τα δυο σε χτυπάνε κατευθείαν στην καρδιά. Εκεί που νόμιζες ότι είσαι άλλος.

'Πότε θα ρθει;'

Καλημέρα

Απογείωση

'Φοβάσαι;'

Τα πιτσιρίκια κοιτάνε γύρω τους καταλαβαίνοντας τον πνιγμένο φόβο των μεγάλων. 

'Δεν έχεις ξαναπετάξει;'

Ναι, έχω. Οδηγάω μοτοσυκλέτα. Τίποτα δεν την πλησιάζει. Είσαι λίγο πάνω απ' το δρόμο, σε χτυπάει ο αέρας στο πρόσωπο, κι αν κοιτάς ευθεία μπροστά σου, πάνω απ' τα κοντέρ και το τιμόνι είναι σα να πετάς.

Ναι έχεις ξαναπετάξει.

Κι όταν σε είχε φιλήσει είχες πετάξει. Εκεί στη γωνία πίσω απ' το σχολείο. Το φτερούγισμα. Θυμάσαι το φτερούγισμα;

'Φοβάσαι;'

Πάντα η ίδια ερώτηση στην απογείωση. Και το ίδιο νευρικό γελάκι.

'Όχι'

Τα χέρια όμως σφίγγουν ασυναίσθητα τα μπράτσα του καθίσματος. Τα χέρια τότε, πίσω απ' το σχολείο είχαν πάει καθησυχαστικά στα μαλλιά της.

Τα χέρια δε λένε ψέμματα. Το στόμα και τα μάτια μόνο.

'Τι φοβάσαι; Βλάκα...'

Ποτέ δεν την ελέγχεις την απογείωση. Οι πιο όμορφες έρχονται όταν δεν τις περιμένεις - άλλες φορές πάλι τις προκαλείς. Κλείνεις τα μάτια, γέρνεις το κεφάλι πίσω, οι φωνές γίνονται θολές, τα σχήματα μέσα απ' τα μισόκλειστα βλέφαρα είναι συγκεχυμένα και - απογείωση.

Καμιά φορά κρατάς και την ανάσα, νιώθεις να αδειάζει το στομάχι, να πιέζεται το στήθος, ένα στέγνωμα στο λαιμό και - κρίμα... τέλειωσε.

Αυτό είναι το χειρότερο, ότι τελειώνουν πάνω που αφήνεσαι.

'Φοβάσαι;'

'Όχι..'

'Έλα.. τι φοβάσαι; Βλάκα...'

Χέρια σφιγμένα στα μπράτσα

'τι φοβάσαι;'

'φοβάμαι να πετάξω, με φοβίζει η απογείωση'

'εμένα με φοβίζει να μείνω στη γη'

Epic rider skills

Σταματημενος στο φανάρι με τη Μπιλυ και τη τσιμπλα στο ματι. Περναει δεξια μου που εχει πρασινο για την λωριδα του κατι γυαλιστερο που παει μπαλα.

Μπαλα στο συγκεκριμενο δρομο ειναι 50 πχ γιατι εχει μια καλη δεξια. Και ξαφνικα βλεπω κατι να πεταει τα ποδια του δεξια του. Και καταλαβαινω τι βλεπω.

Ο τυπος οδηγαει ενα τσοπεροειδες, μπορει παλιο γιαπωνεζικο μαγκνα ή μπορει να ηταν και κανενα κινεζικο απ' αυτα που εχουν βγει σε στυλ Easyridesonyong

Παει παταρακι ενα αρχαιο σκουτερ με ενα γερο πανω που τα χει δει ολα, ξεκρανωτος και το μαλλι ασπρο και ορθιο.

O γέρος δεν εχει ξαναπαει ποτε με μηχανακι 50. Δεν ξερει οτι πανε τοσο. Το να τα παει σε στροφη την ωρα που τον σπρωχνει ο αλλος απ το παταρακι ειναι ισοδυναμο στην ηλικια του με το να τον βαλεις σε μια βαρελα και να τον φουντάρεις στο Νιαγάρα ή να του δεσεις τον αστραγαλο και να τον πεταξεις μαζι με την πολυθρονα τις παντοφλες και τα χαπια για το ζαχαρο μπαντζι τζαμπινγκ σε χαραδρα.

Τετοιο ντου ουτε σε καλλιτεχνικο πατιναζ. Τελικα την πηραν τη στροφη, αν κι ο γερος ειχε γινει σαρανταποδαρουσα για να ισορροπησει. Να μην το χω βιντεο;

Καλημεραααααα

ΜΕ262

Eχω τη συνήθεια όταν οδηγάω σε κίνηση, ειδικά με το 1300 να κοιτάω πάντα που κοιτάει ο τύπος μπροστά δεξιά μου κοιτάζοντας μέσα στο αυτοκίνητο ώστε να προλάβω κάποια βλακώδη αντίδραση π.χ. ωχ-ξεχασα-το-θερμοσίφωνα-αναστροφή-ΚΡΑΟΥ

Αν δεν μπορω να δω καλα, τοτε κοιταω συνηθως προς τον μπροστα αριστερο τροχο μια και εκει θα φανει πρωτη η μλκια.

Προχθες κανω προσπεραση σ' ενα μπάρμπα μ' ενα αγροτικο. 180 χρονων χαλαρα. Σε σύγχυση. Δεν θυμοταν που ηθελε να παει. Δε θυμοταν γιατι ηθελε να παει εκει που παει. Δε θυμοταν αν ειχε βγαλει το σκυλο απ την καροτσα πριν φορτωσει τις πατατες. Δε θυμοταν αν έβγαζε πατάτες το χωράφι του καν. Ηταν Ελευθερος. Χωρις παρελθον και χωρις μελλον στα σταυροδρομια της ζωης.

Τσαααακ αριστερα στα καλα καθουμενα χωρις φλας. Τραβαω ενα γκαζιδι στο 1300 (loud pipes save lives - και δεν ειναι σεξουαλικο υποννοουμενο) και ο κοσμος του γινεται λαμπογυαλο. Στην εξισωση του που να παω μπηκε και Ενας Δυνατος Θορυβος.

Σαλταρε. Η πρωτη του κινηση ήταν να κοιταξει ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΝΩ απο το παραθυρο του αγροτικου.

Μας βορβαδίζουνε θειο. Να χα μπεμβε να πω οτι νομιζει οτι ξαναρθαν οι γερμανοι κι ακουει τα Μεσερσμιντ ΜΕ262. Τραβαω αλλο ενα γκαζιδι για να τον κρατησω στην καλη περιοχη και συνεχιζει να κοιταει πανω.

Περναω μια και ειχε κοψει με βλεπει ξαφνικα και εκει ειναι που παθαινει λαλα. Ξανακοιταει πανω εντρομος, του λεω 'θα βρεξει'. Ναι ναι μου κανει νοημα και φευγω.

Ανθρωπους 129 χρονων γιατι τους αφηνουν να πιανουν τιμονι ρε γαμωτο;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Δε φταινε αυτοι τοσο οσο η οικογενεια τους και οι αρχες που δεν τους μαζευουν! Τι να κανει και πως να οδηγησει γερος ανθρωπος; Οι πιο γλυκουληδες δολοφονοι παιδες...

Στον επομενο που θα κοιταξει πανω στο γκαζιδι (γιατι αυτος ηταν ο δευτερος) το 1300 θα λέγεται πλεον ΘΩΡ.

Tι ωραία τι καλά

που ειναι να γραφεις ενα ποστ σαν το παρακατω, το Warning με την τσιμπλα στο ματι.

Τι ωραιο που ειναι να κατεβαινεις πωρωμενος και να παιρνει η μικρη με την πρωτη μανιβελια.

Τι ωραιο να ξεκινας γκαζωμενος να περνας μεσα απ το παρκινγκ που ενωνει τις 2 πολυκατοικιες και να τσιμπας το συμπλεκτη στη ραμπα που κανει για να ελαφρωσει λιγο ο μπροστα τροχος.

Και κυριως τι ωραια που ειναι να βγαινει η χοντρη απεναντι πισω απ την κολωνα του παρκινγκ ξαφνικα με δυο παιδια που δεν εχω ιδεα που διαολο πανε Σαββατιάτικα και κρατανε και τσαντες.

Τι ζεστό συναίσθημα που σε πλημμυρίζει όταν πατάς τη μανέτα και αντιλαμβάνεσαι οτι τα φρένα έχουν μείνει ανέγγιχτα ως πίνακας του Picasso από το 1992. 

Τι καλα που ειναι να βλεπεις ξαφνικα εκει που ειχε το ανοιγμα αναμεσα στο Renault και το Volvo να εμφανιζονται δυο παιδια, ενα σαντουιτς σα ροπαλο του baseball, 75 χαρτοπετσετες, δυο τσαντες ενα τετραγωνικο η καθε μια και με 74 κιλα βιβλια μεσα και την χοντρη να κανει 'καλημεεε-ιιιιιιιι ΠΑΙΔΙΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤ-'

Τι να πεις πια. Τι να πεις. Αμα σου πεταγονται και μεσα στο barging που θα σταματησει αυτο;

Ζουγκλα εχουμε γινει.

Ζουγκλα.

Τιποτα

Tι εχεις να κανεις σημερα;

Τιποτα.

Τρομερή λεξη. Λες και νυχοπαταει με μικρα βηματακια να μην αφησει ηχο καν.

Τι-πο-τα.

Και τι θα κανεις;

Πιανεις ένα βιβλιο που το χεις αφησει ουτε θυμασαι από ποτε. Παντα με μια κρυμμενη ενοχη στην τσακιση της σελιδας. Τοσος κοσμος μεσα, χαρακτηρες, εικονες, αραδες, κι όλα σταματησαν και περιμεναν στο κομοδινο ποτε θα το ξαναπιασεις. Και πασχιζεις με τις πρωτες γραμμες παλι να τους ξαναφερεις ολους στο μυαλο σου, λες κι ηταν ενας θιασος που μαρμαρωσε και περιμενε να ξανασηκωσεις την αυλαια.

Τιποτα δεν εχω να κανω σημερα.

Κοιταω εξω απ το παραθυρο. Χρωματα και κοσμο κι αυτοκινητα και – λιγο – ουρανο. Θα ηταν ωραιο το χουζουρεμα στο κρεβατι αλλα αυτό εχει πλακα μονο όταν εχεις κατι να κανεις και του κλεβεις. 5 λεπτα ακομα. Δυο λεπτα ακομα. Και περνανε γρηγορα αλλα είναι απολαυση – αν δεν εχεις κατι, αν δεν εχει τη γλυκα της κλεψιας, δεν εχει πλακα.

Να τακτοποιησω; Μπα. Ακουμπας πισω και κλεινεις τα ματια. Οι ηρωες του βιβλιου εχουν βγει στην επιφανεια και σου τραβανε το μανικι – ελα ρε, γινεται καλυτερο παρακατω, διαβασε άλλη μια σελιδα.

Μπα.

Σκεφτεσαι φιλους απ το δημοτικο. Σου κολλαει ένα τραγουδάκι και αρχιζεις να το μουρμουρίζεις. Θα ρθει βραδυ και δε θα χεις κανει τιποτα.

Αμφιβαλλω αν υπαρχει πιο τρομακτικη λεξη και πιο απαισιο ψεμα.

‘Τι κρατάς εκεί;’

‘Τιποτα’

‘Τι σκεφτεσαι;΄’

‘Τιποτα.’

‘Τι έχεις;’

‘Τίποτα’.

Αν όλα αυτά τα τιποτα αποδεικνύονταν κάτι θα είχε αλλάξει ο κόσμος ε;

Εχει και ωραιο ‘τιποτα’, εκεινο το παιδικο, το Κυριακατικο, αυτό που λεγεται με μεγαλα κιτρινα γυαλιστερα γράμματα.

‘Σήμερα δεν έχουμε ΤΙΠΟΤΑ’

Επιτέλους ΤΙΠΟΤΑ!

Θα στο αντιγυρισει το βραδυ η μαμα δειχνοντας σου κανενα βιβλιο ‘Σημερα δεν εχεις κανει ΤΙΠΟΤΑ!’

Αυτό είναι τίποτα; Αν αυτό είναι τίποτα να το κανω κάθε μερα…

Και τα ένοχα τίποτα, σαν τα παραπάνω.

‘Τι κάνεις εκεί;’

‘Τίποτα.’

Από τα βασικα προβλήματα με το τίποτα είναι ότι πολλοι νομιζουν ότι κανουν κάτι, πειθουν και τους υπολοιπους, κι ολοι μαζι δεν κανουν τιποτα και είναι ευτυχισμενοι.

Γι’ αυτό υπαρχει και η βρισια ‘τιποτένιος’.

Και το καλυτερο μου.

‘Τι σκέφτεσαι;’

‘Τιποτα…’

‘Και γιατί χαμογελάς;’

 Καλημερα

Μπαμ

Σαν τα παλιά τα δίχρονα. Μπαμ. Εκει που δεν το περιμενεις, σουζα λαμπάδα, κι ο τροχός να σημαδεύει τον αέρα.

Μ' αρέσουν αυτοί οι χαρακτήρες. Δε μ΄' αρέσουν οι προβλεψιμοι τετράχρονοι νερόβραστοι ούτε σε μηχανακια, ουτε σε φιλοσοφια, ουτε σε διάγραμμα δυναμόμετρου, ούτε σε ανθρωπους.

Μ' αρεσουν οι απρόβλεπτοι γκαζάτοι φεύγα τσιτωμένοι γιούργια πάνω τους. 

΅Εκει που ειναι σαν την ηρεμη θαλασσα, τσαααααααααακ την ενεσα.

Μ' αρεσουν αυτοι που γελανε δυνατα, που φωναζουνε, που κουνανε τα χερια. Που σε κοιτανε με γουρλωμενα ματια και στριμωχνουν 500 λεξεις το λεπτο και δεν προλαβαινει να βγει καμια. Που πεταγονται, που γυρνανε πανω κατω σαν τη σβουρα.

Κουραστικο;

Οχι δεν ειναι. Κουραστικο ειναι η σαπιλα. Δε βαριεσαι ρε φιλε ολο ο ιδιος; Μερα μπαινει μερα βγαινει ετσι γκρι; Βγαλε κανενα συναισθημα ν' αεριστει ρε, βγαλε τα χρωματιστα, πετα καμια κόκκινη τσιρίδα, ενα γέλιο ροδοκόκκινο - το χειροτερο στην κριση ειν' αυτο, οι γκρίζοι ανθρωποι. Μην αφηνεις να στο παρουν ρε.

Κράτα την ενδιαφέρουσα τρέλα σου μόνο δικιά σου είναι, και μοιράσου την - κι αν τα πάρεις πότε πότε στο κρανίο, ζήτα ειλικρινή συγνώμη και δέξου και του άλλου. Γίνε άνθρωπος ρε έπιπλο, μην κάθεσαι έτσι....

Από τότε που απενοχοποιήθηκα για την τρέλα μου περνάω καλύτερα... Τσακωθειτε, φωναξτε, κλαψτε, ερωτευτειτε. Ανεβάστε πίεση. Πιάστε κανέναν απ το μανίκι. Γελάστε γαιδουρινά ΧΨΑΡ ΧΨΑΡ ΧΨΑΡ. Αγκαλιάστε όσους αγαπάτε. Τι τους κοιτάτε;

Κλάστε σε κόσμο και μπλέξτε άλλον, κάντε μπουρμπουλήθρες στο φραπέ, βάλτε κερατάκια στις φωτογραφίες, τρολάρετε τους σοβαροφανείς, βγαλτε γλωσσα στη ζωη κι όχι μονο οταν δεν σας κοιτανε.

Καλημέρα στους λιγους συναισθηματικους οξυθυμους τρανταχτογελαστούς δίχρονους γκαζάτους που έχουν απομείνει - και μη μασάτε....

Κλεφτά

‘Πάμε μια βόλτα;’

Στα κλεφτά. Με λίγη βενζίνη. Με ότι έχουμε. Με ένα λίτρο βενζίνη και 10 λίτρα ψυχή. Ζούμε στα κλεφτά.

 Κάτσε να στείλω ένα μήνυμα. Στα κλεφτά. Η πραγματική ζωή αφήνεται στα χέρια των έμπειρων κλεφτών. Λίγο να πάρουμε κι από δω κι από κει. Τώρα που δεν κοιτάνε.

10 λεπτάκια να παίξω κάτι που θέλω στην κιθάρα. Κάτσε λίγο….

‘Μα τι κάνεις τόση ώρα;’

‘Τώρα έρχομαι’

Κλέβουμε ζωή. Σαν το ζητιάνο του Καζαντζάκη, καθόμαστε στη γωνία του δρόμου και παρακαλάμε, ‘ένα λεπτό δώσε μου ακόμα, ένα’.

Το επείγον δεν αφήνει ποτέ χρόνο για το σημαντικό. Το σημαντικό το κλέβουμε. Νύχτα, ξημερώματα, όποτε μπορούμε.

‘Δε θα ρθεις να κοιμηθείς;’

‘Τώρα έρχομαι.’

‘Ακόμα δεν κοιμήθηκες;’

‘Δε νυστάζω.’

Κλέφτες, με το ένα μάτι πάντα ανοιχτό. ‘Πάμε την Κυριακή; Θα ρθεις;’ ‘Θα ξεκλέψω λίγο χρόνο να ρθω.’

Θα ξεκλέψω χρόνο να σου μιλήσω. Θα ξεκλέψω χρόνο να σε φιλήσω. Κλεφτά και κρυφά.

Φτου και βγαίνω.

Δε θα μας βρει κανείς εδώ. Σςςςς. Σε λίγο θα πάμε.

Μας είδανε;

Δε μας είδανε.

Κλέφτες πιτσιρικάδες. ‘Την πρώτη ώρα κάναμε κοπάνα ρε’. Κλέφτες πρωινοί. ‘Πήγα 10 λεπτά πιο αργά.’ Κλέφτες κι αστυνόμος ο χρόνος.

Που λεφτά που χρόνος ρε;

Κλέψε λίγο ζωή.

Ξεγέλασε τη μια φορά και κλέψε.

Ούτως ή άλλως σ’ αυτό τον τζόγο δεν κερδίζεις.