Bud Ekins' Matchless

Κατ' αρχην χρειαζόμαστε διάβασμα αν δεν ξέρουμε ποιος ήταν ο Ekins. Μιλάμε για αναβάτη θρύλο. Για τους παλιότερους ήταν ο κυριούλης που κάνει εκείνο το τρελό άλμα πάνω από το φράχτη στη Μεγάλη Απόδραση.

Kαι οχι, δεν ηταν ο McQueen, το συγκεκριμένο αλματάκι ήταν λίγο παράτολμο ακόμα και γι' αυτόν...

E μια και το δαμε, να πω κι οτι η μοτο ειναι μια μεταμφιεσμένη Triumph TR6 Trophy 650cc με κάποιες αλλαγές πάντα του Ekins.

Εξαιρετικός stuntman, συνήθως με κάστομ μοτοσυκλέτες που τις έφερνε στα μέτρα του, κερδίζοντας αγώνες όπως το ISDE (Six days).

Γιατί σας τα ζαλίζω με τον Ekins; Γιατί μια από τις μοτοσυκλέτες του πουλιέται στην Ελλάδα. Και όχι μια που αγόρασε, αλλά μια που έφτιαξε, συναρμολογώντας την από Matchless του '58 και του '61... για προσωπική του. Και όταν λέμε ότι είναι του Ekins, εννοείται ότι υπάρχουν τα χαρτιά απ' το Sotheby's αν δεν κάνω λάθος που αποδεικνύουν ότι ήταν δική του. Τα χαρτιά αξίζουν ίσως όσο κι η μοτοσυκλέτα, που υπάρχει αυτή τη στιγμή σε δημοπρασία στο Bonhams.

Το βάζω λοιπόν εδώ γιατί με επικοινωνία που είχα με το Δημήτρη Μυλωνά, του οποίου είναι και οι γαμάτες φωτογραφίες που ακολουθούν, με ρώτησε αν θα ήθελα να ενημερώσω και στην ομάδα MRCG για την πώληση. Απ' όσο ξέρω και αν δεν κάνω λάθος η τιμή της είναι 16,000. Για πληροφορίες  στο τηλ. 6988483367 Κωστας.













Yπόψιν επίσης ότι απλά σας παρουσιάζω την αγγελία... δεν ξέρω τίποτα περισσότερο ή λιγότερο για τη μοτοσυκλέτα απ' όσα αναφέρω. 



Ακολουθεί οφθαλμόλουτρο...

Μόνο Σοβαρές Προτάσεις

Το είχε βάλει στο μάτι χρόνια τώρα, η ίδια αγγελία. Πωλείται Kawasaki Z900 του 1976 δέκα χιλιάρικα. Όποτε το βλεπε αυτό το 10 χιλιάρικα άρχιζε ασυναίσθητα τα μπινελίκια από μέσα του. Γιατί ρε κερατά 10 χιλιάρικα; Σε καιρό κρίσης 10 χιλιάρικα; Πες δε θέλω να το πουλήσω. Γράψε δίπλα κορόιδα δεκτά. Γράψε θέλω να σας τον πιάσω. Μην το γράφεις ξεροσφύρι το 10 χιλιάρικα. 

Η αγγελία δεν ήταν στο ίντερνετ. Ήταν σε περιοδικό. Κάθε πρώτη του μήνα, φάτσα κάρτα τα 10 χιλιάρικα. Είχε ξεμείνει από μπινελίκια πλέον. Βέβαια είχε βρει άλλα μηχανάκια, και φτηνά, αλλά πες για το πείσμα του πωλητή, πες για το μοντέλο, είχε φάει κόλλημα. Άσε που ούτε για τα άλλα είχε λεφτά. Με την κρίση τι λεφτά;

Κοίτα που έγινε η θάλασσα γιαούρτι και όχι κουτάλι, ούτε ξυλάκι του παγωτού δεν έχουμε να γλύψουμε λίγο. Αλλά δε βαριέσαι. Έκατσε και χαλβάδιαζε τις αγγελίες στο περιοδικό και στο car.

Μέχρι τη μέρα που το 10 χιλιάρικα έγινε τέσσερα. Του πήρε ώρα να το καταχωρήσει στον εγκέφαλο του. Τέσσερα; Τι έγινε τώρα; Δεν είχε αλλάξει τίποτα άλλο στην αγγελία, μόνο η τιμή, από δέκα, τέσσερα.

Πότε πήρε τηλέφωνο πότε έκλεισε το ραντεβού με τον πωλητή ούτε κατάλαβε. Από μέσα του ήταν σκασμένος στα γέλια. Και στα κλάματα. Που να τα βρει τα 4 χιλιάρικα; Αλλά δε βαριέσαι. Πάμε να το δούμε. Δεν ξέρεις. Μπορεί…. ε, μπορεί. Κάτι. 

Έβαλε στην τσέπη του τα τρία κατοστάρικα που είχε για τους λογαριασμούς κι έσκασε μύτη κατά το σούρουπο στη διεύθυνση που του έδωσαν.

Παλιά αυλή, η μισή γκρεμισμένη. Με το που μπαίνει μέσα, στα δεξιά του, σ’ ένα πρόχειρο υπόστεγο το 900. Το βήμα του σταμάτησε στα μισά, η καρδιά του πήρε 10 τούμπες και το μάτι του κόλλησε στο κατακόκκινο πυρακτωμένο χρώμα της – κι αυτός ο πούστης ο ήλιος να κολλάει και να γλείφεται πάνω της λες και ήθελε να του κάνει παζάρια. 

‘Αυτή είναι η μηχανή. Για τη μηχανή δεν είσαι;’

Μεγάλος σε ηλικία.

‘Σ’ αρέσει; Άμα σ’ αρέσει πάρτην. 4 χιλιάρικα.’

Έκανε ένα βήμα σιωπηλό μπροστά και γύρισε το διακόπτη. Με τη μία πήρε. Το Kawasaki έγρουξε και ξαφνικά η αυλή γέμισε από οκτάβες μπάσες στακάτες και ξέπνοες. Έμειναν για λίγο και οι δυο ακίνητοι λες και άκουγαν λειτουργία. Ο γεράκος της τράβηξε μια γκαζιά και οι οχτάβες έγιναν αλήτικο ουρλιαχτό που πέταξε πάνω απ’ τις γειτονιές. 

Ήθελε να κάνει παζάρια, ήθελε να μιλήσει, ήθελε αλλά δεν. Αν δεν έσβηνε το μηχανάκι θα καθόταν εκεί και οι δυο μέχρι να νυχτώσει να ακούνε αυτή την περπατημένη γόησσα να τους κεντάει στο ρελαντί. 

‘Και γιατί τη δίνεις;’

Κάτσανε σ’ ένα χαμηλό τραπεζάκι. Η γυναίκα. Τι άλλο; Ποτέ δεν είχε μιλήσει για τη μηχανή η Αμαλίτσα μέχρι που περάσανε τα χρόνια και πλέον περνάγανε αργά και δύσκολα. Χωρίς λεφτά και με μια ψωροσύνταξη.

Να τη δώσουμε Κώστα, να πάρουμε λίγο ανάσα. 

10 χιλιάρικα. Ποιος να την πάρει 10 χιλιάρικα. 

Έλα Κώστα μου να τη δώσουμε. Μα την έχω βάλει αγγελία.

Είχαν πάει κι ένας δυο και την είδαν. Όχι δεν την κατέβαζε. Ούτε δεκάρα. Και μετά που έφευγαν ο γέρος την ξανασκέπαζε στη γωνιά της, αφού πρώτα περνούσε μ’ ένα μαλακό πανάκι το ρεζερβουάρ.

Να, αφού την έχω βάλει αγγελία, δεν πουλιέται. Εγώ φταίω;

Η Αμαλίτσα (τόσα χρόνια μετά Αμαλίτσα την έλεγε ακόμα) τους έβαλε ένα καφεδάκι και μετά σβήστηκε πάλι, έγινε ένα με το φόντο.

‘’Αλλά τώρα είναι άρρωστη, κατάλαβες; Τώρα δε γίνεται αλλιώς.’’

‘Αν δεν ήθελες να την πουλήσεις τι έβαζες και την αγγελία;’

Απάντησε κοιτώντας χάμω, αλλά και πάλι μπορούσε να δει τα μάτια του ξαφνικά να γυαλίζουν πρώτα και μετά να θαμπώνουν στο σκοτάδι.

‘Τώρα τη δίνω. Η κυρά δεν είναι καλά. Δε μπορώ να κρατάω σίδερα. Κατάλαβες; Δώσε μου 4 χιλιάρικα και πάρτη. Τι άλλο να σου πω;’

Είχε γυρίσει από την άλλη και δεν τον κοίταγε.

Άκουσε τον εαυτό του σα να ακούει άλλον. 

‘4 χιλιάρικα ε; Θα σου δώσω όσα έχω τώρα. Τρία κατοστάρικα έχω. Πάρτα να καλύψεις κι εσύ τις ανάγκες σου και θα σε πάρω τηλέφωνο να τα βρούμε για τα υπόλοιπα.’

Άφησε τα τρία τσαλακωμένα κατοστάρικα στο τραπέζι κι χτύπησε απαλά τον ώμο του γέρου.

Βγήκε αργά από την αυλή, ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στο 900 και δεν ξαναγύρισε.

Ψύξη και αντιπηκτικά

by Antonis Reinmeister Vlahos

πριν καμια 8ετια με προβληματιζε ιδιαιτερα η διαβρωση και γενικοτερα οι επικαθισεις στα κυκλωματα ψυξης μοτοσυκλεττων που ηταν αρτια συντηρημενες...
μια λοιπον και οι γνωσεις μου στην χημεια περιοριζονταν στις πολυ βασικες του σχολειου κατεφυγα σε φιλο χημικο και μετα απο εκτενη συζητηση με παρραληλα πολυ ιντερνετικο ψαξιμο κατεληξα στα παρακατω...
συνοπτικα φυσικα και απλα…λιγο χοντρικα επισης, οποτε συγχωρηστε οι γνωστες καποιες απλοποιησεις…ειπαμε δεν ειναι το αντικειμενο μου...
τα περισσοτερα αντιπηκτικα λοιπον,εδώ και αρκετα χρονια,ειναι αιθυλενογλυκολες...
το σκεπτικο...
η αιθυλενογλυκολη ειναι μια αλκοολη η οποια εχει χαμηλοτερο σημειο πηξεως και αντιστοιχα υψηλοτερο σημειο βρασμου σε σχεση με το νερο...αναμεμιγμενη με αυτο αυξανει το ευρος θερμοκρασιων ακομη περισσοτερο,κατι που κανει την χρηση της ιδανικη στο κυκλωματα ψυξεως των οχηματων…
η αιθυλενογλυκολη εχει μεν υψηλοτερο σημειο βρασμου απο το νερο,αλλα χαμηλοτερη θερμοχωρητικοτητα που σημαινει οτι ως ψυκτικο μεσο ειναι χειροτερη απο το νερο...βεβαια λογω του ευρους θερμοκρασιων που καλυπτει θεωρειται ως ιδανικη μεση λυση...
με απλα λογια...οταν βραζει ο τοπος με σκετο αποσταγμενο του θεουλη ο κινητηρας μας δουλευει σαφως ψυχροτερα εφ οσον φυσικα το κυκλωμα μας ειναι σε αψογη κατασταση χωρις την παραμικρη διαρροη που θα του εριχνε την πιεση χαμηλωνοντας αντιστοιχως και το σημειο βρασμου του νερου...παει αυτο...
παμε παρακατ...
καλυψαμε το κομματι κρυου ζεστης...χονδρικα…
στην συνεχεια εχουμε το θεμα διαβρωσης,μια και το νερο εχει την ταση να οξειδωνει-διαβρωνει τα μεταλλα με τις γνωστες σε ολους μας συνεπειες...
η λυση λοιπον ειναι η προσθηκη αναστολεων διαβρωσης...
οι συνηθεις υποπτοι ειναι το πυριτιο και το φωσφορικο αλας οι οποιοι δημιουργουν ενα προστατευτικο στρωμα στα μεταλλα εμποδιζοντας ετσι την διαβρωση...
ακριβως επειδη αναλλωνονται στην δημιουργια προστατευτικου στρωματος επιβαλλεται η αντικατασταση τους κάθε δυο χρονια…
κάθε κατασκευαστης αναλογως χωρας χρησης του προιοντος του προτεινει και συγκεριμενα αντιπηκτικα που τα βαφτιζει με διαφορους τυπους οι οποιοι δεν μας ενδιαφερουν σε αυτή την παρουσιαση…αυτο που μας ενδιαφερει όμως πολύ είναι τι συνιστα αυτή τους ακριβως την διαφοροποιηση…
οι αναστολεις διαβρωσης…
στην αμερικη χρησιμοποιουνται και οι δυο τυποι που αναφερονται πιο πανω με αντιπηκτικα με πυριτιο,ειτε φωσφορικο αλας,ειτε συδυασμο των δυο…
στην ασια αυστηροτατα μονο πυριτιου και στην ευρωπη μονο φωσφορικου αλατος…
οσο περιεργο κι αν ακουγεται ο λογος είναι η ποιοτητα νερου της κάθε ηπειρου…
για παραδειγμα,στην ευρωπη που εχει νερο πλουσιο σε ασβεστιο και μαγνησιο τα αντιπηκτικα με αναστολεα διαβρωσης το φωσφορικο αλας δημιουργουν προβλημα διοτι αυτο αντιδρα με το μαγνησιο και το ασβεστιο δημιουργωντας φωσφορικο μαγνησιο και αντιστοιχα φωσφορικο ασβεστιο το οποιο προκαλει βλαπτικες επικαθισεις στα μεταλλα καθιστωντας πλημμελη την κυκλοφορια του υγρυ,κατ επεκτασιν και τη ψυξη του κινητηρα…
το αντιθετο συμβαινει στην ασια…
εδώ και λιγα χρονια οι χημικοι εχουν προσπαθησει και εχουν βρει λυση στην δημιουργια «παγκοσμιων» αντιπηκτικων που μπορουν να λειτουργησουν ανεξαρτητως ποιοτητος νερου και αποτελεουνται από την σταθερη μας αιθυλενογλυκολη και εχουν οργανικους αναστολεις διαβρωσης οι οποιοι δεν δημιουργουν προστατευτικο στρωμα στα μεταλλα όπως οι ανοργανοι που περιγραψαμε παραπανω αλλα αντιδρουν χημικα με τα μεταλλα εμποδιζοντας την διαβρωση…
συνοψιζοντας…
εμεις οι ελληνες λοιπον πρεπει να χρησιμοποιουμε αντιπηκτικα που ειτε εχουν αναστολεα διαβρωσης το πυριτιο ,ειτε είναι οργανικα οποτε ειμαστε κομπλε…
οποτε…αγοραζετε ότι γραφει στην ταμπελα silicate,ειτε ακουμπατε κατι παραπανω και αγοραζετε ότι γραφει ειτε organic ειτε OAT…
το δευτερο πλεονεκτημα των οργανικων,περαν της συμβατοτητας τους με κάθε νερο είναι ότι είναι μακρας διαρκειας και δεν χρειαζονται αντικατασταση όπως τα «απλα»
επισης επειδη ειμαστε κατά βαση ζεστη χωρα οι αναλογια καλο είναι να φτανει εως και 40% αντιπηκτικο με το υπολοιπο νερο για καλυτερη ψυξη…
οσοι ζειτε βορεια με χαμηλες θερμοκρασιες δουλευετε 50-50…

Κόντρα 80

  

Στην αρχή έτρεχε η μαρίδα. Πολλές φορές πήγαινα μετά που τέλειωνα τη δουλειά, σχετικά νωρίς για μεγάλα. Ήτανε λοιπόν τα λιμά, κάτι AR κάτι MB-5 σαν το δικό μου – δεν είχε βγει ακόμα το ΜΒΧ – κάτι sachs και hercules με τις θηριώδεις ψύκτρες…

 

Φεύγανε δυο δυο σαν τα κουνουπάκια. Φτιαγμένα RD50, παπάκια σκυλοφτιαγμένα και σκελετωμένα… δυο δυο στη σειρά και δώστου φωνές και δώστου σκυλολόι.

Πιο αργά εμφανιζότανε τα μεγάλα. Άμα ήτανε καμιά καλή κόντρα ετοιμαζότανε μέρες το πράγμα. Βδομάδες. Σήμερα θα τρέξουν, αύριο θα τρέξουν. Μερικες κοντρες δε γινοτανε ποτε γιατι φοβοταν ο Γιαννης το θεριο και το θεριο το Γιάννη. Και ουτε το θεριο ουτε ο Γιαννης ήθελε να βαλει τις αδειες κατω.

Και να παιζουν τα προγνωστικά αβέρτα. Οι πιο γνωστες και καλα ηταν αυτοι με τα 50αρακια. Πως ξερουνε ολοι οι υπαλληλοι των τρεις κι εξηντα να σου αναλυσουν την παγκοσμια οικονομικη συγκυρια στο 5λεπτο; Ε, ετσι κι ολοι με τα παπακια ήτανε γατόνια στο να σου λενε το τι και το πώς.

Φιλε το μπολντορ του Βασιλη εχει 500 αλογα μου το πε ένα παιδι που δουλευει στο συνεργειο που το φτιαξανε. Τι λες ρε παιδι μου;

Κατασκοπεια αβερτα. Τι του χει κανει ρε και παει ετσι;

Δε λεει…

Σιγα μην πει.

Όταν φτανανε τα πιο μεγαλα, η πιτσιρικαρια εκανε στην ακρη. Εκει ηταν το καλυτερο μου. Τα τρεχανε εδώ στην κατηφορα του Γερμανου στην εθνικη πανω.

Η εθνικη δικη μας. Ένα κιτρινο αποκοσμο φως και να μυριζεις καμμενο λαστιχο και καστρολ και η μυρωδια να ανανεωνεται συνεχεια. Λες κι ειχες περασει σε άλλη διασταση κι εκει δεν ειχε πολη, δεν ειχε μπατσους, δεν ειχε γονεις, δεν ειχε γκομενα, δεν ειχε τιποτα.

Και όπως φτανανε τα μεγαλα δε μιλουσε κανεις σε κανενα. Με το που εφτανε ένα 350αρι ή ένα 550 κατευθειαν το πηγαδακι από τους γνωστους διπλα. Κοντα να πας, αλλα μην πειραζεις… και μη ρωτας και πολλα πολλα δε σου λενε.

Τζιν μπουφαν με γουνα και να πηδανε τα καγκουρακια να ζεσταθουνε με τα χερια στις τσεπες. Να χεις κατεβασει 2-3 ποτακια, να κανεις τσιγαρο, και να μυριζεις το καστρολ και παντου να βρυχωνται γυρω γυρω τα Θηρια. Να γυρνας και να βλεπεις Katana, RD, GPz, GSX, 900F, Z, ότι βαλει ο νους σου…

Μεχρι να τα πανε σου βγαζανε την παναγια. Τωρα θα το τρεξει. Όχι το σβησε. Ελα ρε μλκ… Ιεροτελεστιες. Ποτε να ζεστανει το μοτερ, ποτε να είναι ετοιμο… Πολλες φορες δεν το τρεχε ο ιδιοκτητης. Υπηρχανε ειδικοι… κατι τυποι λεπτοι σα ζαργανες που ξαπλωναν πανω στο μηχανακι και κρατιοτανε με το ένα χερι στο πηρουνι και το αφηναν για το κρακ στο λεβιε των ταχυτητων με το χερι. Λαστιχακια 110-130 πισω και 100+ αλογα, αναρτησεις σωβρακα και στο πρωτο σαμαρακι να παιρνει ο διαολος 250 κιλα γιαμαχα με σενα μαζι και να λες το δεσποτη παναγιωτη

πως τα πανε ετσι ρε;

ε τα πανε…

κουρελου στη σελα, το ντεποζιτο κατεβαινε και στη θεση του εμπαινε το πλαστικο ΑΖΑΞ με το σωληνακι να πηγαινει στο καρμπ, βενζινα ισα ισα για την κοντρα. Μειωνεις το βαρος χωρια που ξαπλωνεις. Τα ποδια θα κολλησουν πανω στον κοκοβιο, ψαρακι.

‘Ποσα παει ρε του Πεπε το 900;’

‘Μπορει και 250’

‘Ελα ρε’

‘Νταξει, ψαρακωμενος’

Φουλαρι στο τιμονι, κοκκινο και υφακι. Φιλε αμα θες να τα παμε δινεις τα φραγκα στο παιδι και τα παμε. Τις υπολοιπες μαγκιες τις βερεσε να τις χεσω.

Μηχανακια που αγοραστηκαν με μεροκαματα, που φτιαχτηκαν με αιμα, που αποπληρωθηκαν με @#$ήσι σε οικοδομες και σε μπογιαντισματα ν’ αλλαζουν χερια σ’ ένα βραδυ.

Και τι να σου πρωτοπω τωρα;

Για το υφος του τυπου την ωρα που δινει την αδεια;

Για το υφος του ζαργανα που γυρναει με καμμενα τα ματια απ το τελικιασμα;

Για το υφος του τυπου με το PE400 που παει πανω κατω λαμπαδα;

Για το υφος του πιτσιρικα με το παπι που το χει δαγκωσει αλλα δε φευγει και κοιταει σα χανος;

Για το υφος το δηθεν το δε με νοιαζει και σιγα το μηχανακι και καιγεσαι από μεσα σου;

Τι να σου πω και τι ν αφησω;

Κι εκει που περιμενεις να πανε τα μεγαλα, που περιμενεις κανενα Ζ1300 και κανενα 1100 να ρχεται κανενα διχρονακι ιδρωμενο και σκασμενο

‘ΜΠΑΤΣΟΙ ΡΕ’

και σε χρονο που δεν τον βαζει ο νους σου να χουν εξαφανιστει ολοι σα να μην υπηρξαν ποτε.

Ε αυτή τη στιγμη δε θα ξεχασω. Να εισαι εκει στη μεση και ν ακους ουρλιαχτα να φευγουν και να χανονται στις 4 γωνιες του οριζοντα, σε εθνικες, σε παραδρομους, σε στενακια, σε γειτονιες, σε λεωφορους, διχρονα και τετραχρονα, ξεταπωτα και νορμαλ, καθαροαιμα και ψευτό, με devil και Kerker και μπατζανια να μουγκριζουν σαν τα σκυλια, και να σαι εκει στη μεση και ν ακους αυτό το ΜΠΡΟΟΟΑΑΑ και τις ταχυτητες να βαρανε σαν τις μαχαιριες στις αλλαγες ΜΠΡΡΡΟΟ-ΚΡΑΚ-ΡΟΟΑΑΑΑ

και να φευγει και να χανεται.

Τι θες να σου πω τωρα;

FACTORY CB 750 RACING TYPE

by Antonis Reinmeister Vlahos


Η χοντα το 1966 απεσυρθει από τους αγωνες και αφιερωθηκε στην κατασκευη μοτοσυκλεττων παραγωγης χρησιμοποιωντας την τεχνολογια που ειχε αποκομισει από τα grand prix…
Ηταν ηδη ο μεγαλυτερος κατασκευαστης μοτοσυκλεττων παγκοσμιως χαρη, κυριως, στο c90 και γενικοτερα σε μικρου κυβισμου μοτοσυκλεττες…

το cb 450 που ηταν τεχνολογικο διαμαντι της εποχης με διπλους επικεφαλης εκκεντροφορους και αποδοση που κοιταζε στα ματια τα ευρωπαικα των 650 κυβικων πουλησε μεν πολύ καλα αλλα δεν ετυχε της αποδοχης που περιμενε η χοντα,κυριως στην αμερικανικη αγορα…

Αγορα η οποια περισσοτερο ηθελε ροπη παρα απολυτες επιδοσεις,μια και το πλειστον των αγοραστων ηθελε ευκολια μετακινησης με ανεση και λιγες αλλαγες ταχυτητων…
To 1966 υπηρξε πτωση πωλησεων της χοντα στην αμερικη κατι που αναγκασε τον harada,τοτε υπευθυνο εξελιξης της χοντα να αντιμετωπισει το προβλημα πηγαινοντας ο ιδιος στην αμερικη…
Εκει συζητησε με τους ιθυνοντες της τοπικης αντιπροσωπειας οι οποιοι ζητησαν μοτοσυκλεττες μεγαλυτερου κυβισμου…

Παραλληλα ο harada εμαθε από αξιοπιστη πηγη ότι η triumph ετοιμαζε 750αρι τρικυλινδρο,οποτε παρθηκε η αποφαση να την προλαβουν με ιδιου κυβισμου κινητηρα…
Η αποφαση περιελαμβανε τετρακυλινδρο εν σειρα μοτερ και καπως ετσι γεννηθηκε το cb 750 η πρωτη μοτοσυκλεττα που εφερε τον τιτλο superbike και θεωρειται μια από τις σημαντικοτερες μοτοσυκλεττες που κατασκευαστηκαν ποτε…

Παρουσιαστηκε στην εκθεση του τοκιο το 1968 και τα σχολια του τυπου ηταν διθυραμβικα…
Δημιουργηθηκαν ορισμενα αγωνιστικα cb στηριζομενα πανω στο μοντελο παραγωγης κι ετρεξαν στην γαλλια κερδιζοντας μαλιστα και το θρυλικο 24ωρο το λε μαν…
Ολως περιεργως η χοντα δεν ειχε στα σχεδια της την κατασκευη αγωνιστικης μοτοσυκλεττας στα προτυπα του cb 750 ,αλλα ο τοτε service manager της χοντα αμερικης επεμεινε σθεναρα στην κατασκευη αγωνιστικου που θα λαμβανε μερος στον επισης θρυλικο αγωνα 200 μιλιων της Daytona…

Το ορθο σκεπτικο του ηταν το γνωστο “win on sunday,sell on Monday” με τη παραλληλα λογικη σκεψη ότι στανταρ θα εφτιαχναν ιδιωτες αγωνιστικες cb οι οποιες όμως δεν θα κερδιζαν…το συμβουλιο της χοντα δεχθηκε μετα από πολλες πιεσεις και συζητησεις να προχωρησει στην κινηση…
Εστησε λοιπον,σε ελαχιστο χρονο, 4 μονο αγωνιστικα cb 750 για τον αγωνα του 1970…3 θα τα οδηγουσαν αγγλοι και ένα η προσωπικη επιλογη του Hansen ο dick “bugsy” mann τρεις φορες δευτεραγωνιστης του αγωνα και εθνικος πρωταθλητης ama…
στα δοκιμαστικα υπηρξαν πολλα προβληματα με κυριοτερο την διαστολη των καρτερ μαγνησιου από την υπερθερμανση κατι που θα οδηγουσε σε καταστροφη των κινητηρων…επιτοπου ενημερωθηκε ενας τοπικος dealer και εφερε τρια νορμαλ μοτερ πανω στα καρτερ των οποιων στηθηκαν τα μοτερ με τα αργοστασιακ αγωνιστικα εντοσθια…

στη συνεχεια διαπιστωθηκε ένα ακομη προβλημα με ρεταρισματα στις ψηλες κατι που ανακαλυψε ο χανσεν ότι οφειλοταν στην φθορα του από σκληρο καουτσουκ τεντωτηρα καδενας…τον αντικατεστηκε με έναν από cb 450 και ενημερωσε και τις τρεις αγγλικες ομαδες για το προβλημα,οι οποιες όμως δεν του εδωσαν σημασια…
εκκινηση…ο mann εκτινασεται από την τεταρτη θεση του γκριντ και μεχρι την πρωτη στροφη εχει κανει 50 μετρα διαφορα από τον επερχομενο δευτερο…
στην συνεχεια του αγωνα τα αγγλικα cb εγκατελειψαν τα bsa triumph και harley ειχαν προβληματα υπερθερμανσης,αλλα και ο mann ειχε προβληματα…ειχε κανει μεγαλη διαφορα βεβαια από τον ρομερο με το triumph ,αλλα μετα από οδηγιες του πανεξυπνου Hansen ώστε να μην πιεσει το μοτερ καταφερε να τερματισει πρωτος με τρεις κυλινδρους εν λειτουργια και περιπου ένα φλυτζανι λαδι στα καρτερ της… με το που περασε την γραμμη του τερματισμου εμεινε…

η συγκεκριμενη νικη θεωρειται η σημαντικοτερη νικη που εκανε ποτε μοτοσυκλεττα στην ιστορια των αγωνων…
μετα από αυτή οι παραγγελιες της μοτοσυκλεττας εφτασαν δυσθεωρητα υψη…η χοντα ειχε πλανο ετησιας παραγωγης 1500 κομματιων,νουμερο που εγινε μηνιαιο μετα τον αγωνα…
αυτος ηταν και ο λογος που η χοντα αναγκαστηκε να αλλαξει τον τροπο χυτευσης των καρτερ,μια και δεν ηθελε να επενδυσει από την αρχη στην απαραιτητη τεχνολογια,μια και δεν θεωρουσε ότι το μηχανακι θα ειχε τετοια αποδοχη…
μετα τον αγωνα οι δυο εναπομεινασες αγγλικες πηγαν γαλλια ετσι ώστε να μετατραπουν σε endurance ,η τριτη ειχε καταστραφει ολοσχερως από φωτια και η μοτουσκλεττα του mann μπηκε στην αποθηκη..

η χοντα δεν ηξερε τοτε την μελλοντικη αξια του μοντελους οποτε δεν εδωσε σημασια στην τυχη των μοτοσυκλεττων με αποτελεσμα την εξαφανιση ολων…
για χρονια εψαχναν γνωστες στις δυο ηπειρους ,ευρωπη και αμερικη,προσπαθωντας να μαθουν ,ματαιως, την τυχη των μοτοσυκλεττων…
ακριβως 30 χρονια μετα τον αγωνα οι επιμονες προσπαθειες οδηγησαν σε ένα προαστιο του παρισιου σε ένα τοπικο φανοποιειο αυτοκινητων 2 ατομων…
το 1965 5 χρονια μετα τον αγωνα της Daytona το παραπανω φανοποιειο αυτοκινητων ειχε αναλαβει να κανει καποιες δουλειες για έναν αντιπροσωπο χοντα του παρισιου,ο οποιος
εχοντας ελλειψη σε μετρητα «πληρωσε» δινοτας στον φανοποιο μια παλια αγωνιστικη μοτοσυκλεττα…

στην διαρκεια των προσεχων 25 ετων ο φανοποιος ανακατασκευαε με μερακι και υπομονη αυτή την παλια αγωνιστικη φερνοντας την στην αρχικη της μορφη,μια και δεν της ελειπε κανενα πρωτοτυπο ανταλλακτικο…
δημιουργηθηκε ένα τιμ από εμπειρογνωμονες που περιελαμβαναν τους ακομη ζωντανους Hansen,τους δυο μηχανικους της ομαδας του mann από τον αγωνα της Daytona και ορισμενους ακομη που ηταν οι μονοι εν ζωη που μπορουσαν να κρινουν την αυθεντικοτητα της μοτοσυκλεττας…
μοτοσυκλεττα η οποια τελικα ηταν η μια και μοναδικη εναπομεινασα στον πλανητη γη,

FACTORY CB 750 RACING TYPE...

1914 Emblem Μodel 108

 by Tasos Pap

1914 Emblem Μodel 108, ο Maurice Gale με την οικογένειά του και η Ιστορία τους.

Τι ακριβώς, είναι αυτό που κάνει το συγκεκριμένο μηχανάκι τόσο ιδιαίτερο στην ιστορία της μοτοσυκλέτας, πέρα από το ότι ήταν το μεγαλύτερο σε κυβικά μηχανάκι που μπορούσε να αγοράσει κανείς εκείνη την εποχή..?

Όπως οι περισσότερες ιδρυτικές εταιρείες κατασκευής μοτοσυκλετών, έτσι και η Emblem, ξεκίνησε κατασκευάζοντας ποδήλατα στα τέλη του 1800.
Πρίν την αλλαγή του αιώνα, ο William G. Schack, δημιούργησε μιά πολύ μικρή βιοτεχνία κατασκευής ποδηλάτων, στην Angola, New York.
Mερικά έτη έπειτα, περί το 1907, αποφάσισε χρησιμοποιώντας μοτέρ της Τhor, να επεκταθει στην κατασκευή μηχανοκίνητων δίκυκλων, κι έτσι παρήγαγε το πρωτο του μονδέλο, με την ονομασία ''Model 100''. 

Ήταν μονοκύλινδρο και είχε εκπληκτική ομοιότητα με τα τότε μονδέλα της Indian.Λογικό κατα μία έννοια, εφ'όσον και η Indian στα αρχικά της μονδέλα χρησιμοποιούσε πολλά απάρτια κατασκευασμένα από την Τhor.

Θα έπρεπε να έλθει το 1913, ωστε η Emblem να ''κατοχυρωθεί'' εμφανισιακά, όταν έβαλε σε παραγωγή τον δικό της V-twin, τον μεγαλύτερο σε κυβικά για την εποχή που μπορούσε να διατεθεί σε μοτοσυκλέτα, στις 76.66ci ή στα 1255cc... 

Το ''Model 108'' ήταν πλέον γεγονός, όπως και όλα όσα ακολούθησαν αργότερα.

Ο Gale, δεν ήταν μονο ένας απλός λάτρης του ποδηλάτου. Ήταν ένας δεινός ποδηλάτης με πολύ καλή φυσική αντοχή και δεν περιοριζόταν σε κοντινές βόλτες μέσα και έξω από την πόλη του. Γεννημα-θρέμμα και κάτοικος κι αυτός, της Angola, New York, το όνομά του συνδέθηκε άρρηκτα με την Ιστορία της Εmblem.

Ο Maurice το 1899, παντρεύτηκε μιά συνάδελφό του επίσης δεινή ποδηλάτισσα της εποχής, ονόματι Mattie Perkins. Αμέσως, όντας κοινό ενδιαφέρον και των δύο, στράφηκαν στον μηχανοκίνητο δικυκλισμό, ο οποίος τους κέρδισε ολοκληρωτικά...

Το 1906, ο Maurice, απετόλμησε ένα πολύ δύσκολο ταξίδι από το Kansas City, πίσω στο σπίτι του. Στο Missouri, δυστυχώς εγκατέλειψε, αλλά δεν αποθαρρύνθηκε.
Τα επόμενα δυό χρόνια, ο Gale με την μονοκύλινδρη Emblem, είχε ήδη αρχίσει να γίνεται γνωστός για τα μακρυνά τα ξίδια που επιχειρούσε με σχετική ευκολία. Επίσης συμμετείχε σε αγωνες από Πολη-σε-Πόλη, πολλές φορές σχεδόν να υπερκαλύπτει διαδρομές 500 μιλίων...(!)
Το 1910 έκανε το πρώτο του ρεκόρ για την εποχή, καλύπτοντας την διαδρομή Chicago-Νewn York, σε 35 ωρες σχεδόν αδιάκοπου ταξιδίου πάνω στην σελα... 

Από τότε αποφάσισε και η Emblem να του πληρώνει τα έξοδα, ώστε να μπορεί να προμοτάρει τις προσπάθειές του διαφημίζοντας τα μηχανάκια της.
Εκείνη περίπου την περίοδο, ο Maurice, απεφάσισε για τα πολύωρα ταξίδια του, ωστε να έχει συντροφιά, να παίρνει κ την γυναίκα του μαζί. Αλλά επέλεξε ένα διαφορετικό και πρωτοποριάκό τρόπο να το κάνει αυτό. Αντί να βάλει μια σέλα για τον συνεπιβάτη του, ορθόδοξα, δλδ πίσω από τον αναβάτη, θέλησε να συνταξιδευει δίπλα-δίπλα. Με την διαφορά, ότι δεν διατίθονταν καθίσματα από κανέναν κατασκευαστή σε αυτήν την διάταξη. Έτσι τα έφτιαξε μόνος του. έφερε τα χειριστήρια του μοτερ στην αριστερή πλευρά και η γυαναίκα του επέβαινε στην δεξιά πλευρά αντίστοιχα.
Η διάταξη των θέσεων δίπλα-δίπλα ευνοήθηκε από την κατασκευή της Emblem, διότι ήταν μια πολύ καλοσχεδασμένη, καλομελετημένη και στιβαρή κατασκευή για τα δεδομένα της εποχής. Τα εσωτερικά μπρακέτα μέσα στης σωληνωτες δοκούς του πλαισίου, σε συνδιασμό με τις ενισχύσεις στις ενώσεις του πλαισίου το κάναν ''τόσο ανθεκτικό σαν να ήταν από μασίφ σωλήνες'' σύμφωνα με το λόγκο της διαφήμησης της εταιρείας...

Το 1911, μαζί με την γυναίκα του, Mattie, διένυσαν 600 μίλια από το σπίτι τους μέχρι την Βοστωνη, σε δύο μέρες, μετα επέστρεψαν και έλαβαν μέρος σε αγώνα endurance μεχρι το Buffalo...
To επόμενο έτος τους βρήκε, να θέλουν να αντιμετωπίσουν μια πολύ μεγαλύτερη πρόκληση, με προορισμό το San Francisco. Ξεκίνησαν λοιπόν, πέρασαν από Colombus, Ohio, συνέχισαν για Chicago, Kansas, Denver, και Laramie, Wyoming. Σε αυτό το σκέλος, όμως, του ταξιδιού, οι καιρικές συνθηκες δεν ηταν με το μέρος τους:

''Αφού αφήσαμε το Fort Collins, Colorando, και οδευοντας προς Tie Siding Wyoming, η ανάβαση του βουνού ήταν ένας συνεχής αδιάκοπος αγωνας...'' έγραφε ο Gale. ''Ο δρόμος ήταν τόσο γλυστερός από την δυνατή βροχή και για πάρα πολλες ώρες περπατούσαμε δίπλα στην μοτοσυκλέτα, αφήνοντας τον συμπλέκτη να πατινάρει σκόπιμα ώστε να τραβαει η μηχανή τουλάχιστον το βάρος της, κι εγω να προφταινω να την κρατω περπατώντας, διαρκώς υπό καταρρακτώδη βροχή...''
Όταν οι δυό τους έφτασαν στο Laramie, ο Μaurice, εισήχθη στο νοσοκομείο άρρωστος, με αποτελεσμα να επιστρεψουν σπίτι με τραίνο.

Το 1913, ο Maurice, αψηφώντας το πολικό ψύχος και το παχύ χιόνι του Ιανουαρίου, έκανε ένα ταξίδι 500 μιλίων μέχρι την New York, ώστε να εκθέσει την μοτοσυκλέτα του, σε μήτινγκ. Επειτα καβαλησε μεχρι το Chicago για να εκθέσει πάλι το μηχανάκι του σε έκθεση μοτοσυκλέτας, υπομένοντας για μερες υπομηδενικές θερμοκρασίες...
Το '13, επίσης, πραγματοποίησε 19ωρο ταξίδι από το σπίτι του μεχρι την Βοστωνη, με συνεπιβατη την γυαναίκα τους αλλά και ένα ταξίδι 2.315 μιλίων(!) από το Denver.

To 1914, αποφάσισε ότι θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μπορεί να παίρνει και τους δυό γυούς του, Herbert & Edwin μαζί. Έτσι, κατασκέυασε δυό ταντεμ καθισματακια πάλι και τα τοποθέτησε πίσω τους, ακριβως όπως είχε φτιάξει τα εμπρός μπάκετ καθίσματα. Μαλιστα τοποθέτησε και μια ομπρέλλα, ώστε να προφυλάσσονται κάπως, από τον ήλιο ή τήν βροχή...
Ένα οικογενειακό ταξίδι, εκείνη την χρονιά, ήταν και στην Saratoga, New York, σε ένα FAM meeting, ανάμεσα σε 1150 μοτοσυκλετιστες και μοτοσυκλέτες... αναμφίβολα οι πιο εντυπωσιακοί ήταν οι Gales'...

H μοτοσυκλετιστική περιπετιώδης πορεία της οικογένειας τερματίστηκε αισίως το 1924, όταν ο Maurice, αποφάσισε να παροπλίσει το Mondel 108 του και να αγοράσει ένα αυτοκίνητο.

Το 1994, o Frank Westfall, επέστρεφε σπίτι του στην Νέα Υόρκη, κάνοντας μια σταση στην Angola, σε εναν γνωστό του συλλέκτη. Εκεί εντόπισε, την Emblem model 108 του Gale. Σχεδόν άμεσα αναγνώρισε τι έβλεπε. Ήταν σε απόλυτα ορίτζιναλ κατασταση, και με τα 4 καθίσματα στην θέση τους! του έκανε μιά προσφορά, που δεν γινόταν να μην δεχθεί, και έτσι την πήρε...