Εθνική οδός, περίπου 20 χλμ έξω από το Ηράκλειο. Αρκετά χρόνια πριν, απογευματάκι. Κι έχει κολλήσει στη ρόδα μου.
Τον ακούω εδώ κι αρκετή ώρα, και δε μπορώ να του ξεκολλήσω, έχω τελικιάσει και το τιμόνι τρέμει λες και θα μου φύγει απ’ τα χέρια, το κούνημα είναι αρκετό και ολόκληρο το μηχανάκι τρίζει λες και θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Δεξιά σχετικά κλειστή, ανοίγω από νωρίς, αν κλείσω γκάζι δεν τα ξαναμαζεύω τα χιλιόμετρα οπότε δεν παίζει αυτό το σενάριο.
Ευθεία κι ακόμα τον εχω στον τροχό μου, ‘λύσσαξες ρε πστη’ σκέφτομαι και πλησιάζουμε σε απανωτές κατηφορικές, αρκετά κλειστές και δεν το βλέπω να τον κρατάω μια και εκεί είναι στο στοιχείο του ενώ εμένα θα παλεύει το κτήνος να βρει γραμμές στην είσοδο.
Αλλά δεν τον αφήνω. Πως είναι όταν μπει ο διαολος μεσα σου? Ετσι, για το γμτ, δεν τον αφήνω. Θα το παω όσο παει.
Ριχνω δεξια το μηχανακι, πολύ κλειστη, κατω μια στα γρηγορα και ξανα πανω στην εξοδο για την ανοιχτη αριστερη. Κλειστη δεξια παλι, δε βλεπω να με παιρνει και τον χανω απ’ τον αριστερο καθρεπτη. Ερχεται, και η μουρη του είναι διπλα στον πισω τροχο μου. Όχι, δε στο κανω το χατηρι.
Βγαινω απ το μηχανακι, ακολουθωντας την παλια καλη μεθοδο. «Στην ευθεια αναμεσα στον καθρεπτη σου και το δρομο, υπαρχει μια μισοκλειστη πορτα. Βγαλε το σωμα οσο χρειαζεται και κρυφοκοιταξε απ το ανοιγμα.» Και χερια ποδια σωμα ερχονται μονα τους στη σωστη θεση. Και γερο πατημα στο εξωτερικο μαρσπιε, εννοειται φοβαμαι, εννοειται δεν ειμαι ανετος σε τετοιες φασεις, εννοειται δεν ειμαι απ τα παιδια τα γρηγορα. Πετυχαινει όμως κι ακουω, νιωθω το μηχανακι να ξυνει δυνατα δεξια και στο αποτομο τρομακτικο γυρισμα απ την άλλη να ξυνει αριστερα για να προλαβει το εσακι.
Δε σ’ αφηνω. Ουτε με σφαιρες δε μ’ εχεις. Άλλη φορα μπορει, πολλες φορες μπορει, σημερα, εδώ δε μ’ εχεις.
Κλειστη αριστερη και με αναποδη κλιση στο δρομο, ο εφιαλτης μου. Τραβαω στο μερος μου το τιμονι απ τη δεξια, το μηχανακι πεφτει πιο γρηγορα απ ότι υπολογιζα στο εσωτερικο της στροφης και δινω οσο γκαζι εχω ακομα για να μην πεσω. Αν κλεισω γκαζι επεσα, αν κλεισω γκαζι με περασε, και ξερω αν με περασει δεν τον ξαναπιανω.
Μια δεξια εχει μεινει πριν τις μεγαλες ευθειες μετα το Παλιοκαστρο. Αν και την εχω ανοιγομαι τερμα αριστερα για να μην τον αφησω να περασει σε περιπτωση που βγαινει με πιο πολύ γκαζι στην εξοδο. Και τον κραταω.
Σταματαμε δεξια για τσιγαρο. Γελια. ‘Ταγμα θανατου το πηγες ε;’ Και η κλασσικη μλκια απαντηση ‘Όχι ρε… γιατι, ζοριστηκες?’ Γελια.
Δεν εχω ξαναπαει ποτε πιο γρηγορα από τοτε. Κατεβηκα κι ετρεμαν τα χερια μου.
Μοτοσυκλέτες, που επιμελώς απέφυγα να αναφέρω.
Ο υποφαινόμενος BMW R51/3 του ’54 με τελειωμένα Metzeler που ουτως ή αλλως ειχαν γινει κουτσουρα και πηρουνι μπροστινο προβληματικο. Φρενο μπροστα ταμπουρο μονο με τελειωμενα τακακια, που και να το παταγες δεν ειχε και διαφορα. 24 αλογα σε παρα πολλα κιλα ατσαλι και τελικη 120-130 αναλογως το αν ηξερες ν' αλλαζεις σωστα ή οχι. Αν δεν το ηξερες εβλεπες 110. Αν το μαθαινες εβλεπες μεχρι και 140. Αυτο που εξυνε δεν ηταν η στεκα, ηταν τα κυλινδρα. Οποιον δειτε να εχει πολυ καιρο 51 και να το 'κυνηγαει' δειτε και τις ψυκτρες λιγο στο κατω μερος.
Πισω ο φιλος Γιωργος Honda MTX 200 διχρονο, με λιγο σκισμενο μοτερ, επισης σχετικα αθλια φρενα.
Με το 1300 εχω παει μεχρι 240+. Με FZ1000 Genesis τουμπανο εχω παει και παραπανω.
Αλλα τοσο ΓΡΗΓΟΡΑ οσο εκεινη τη βραδια με τη μπεμβε δεν εχω παει ποτε. Και CBR600R να παρω, τοσο γρηγορα δε θα το παω.
Αφιερωμενο σε οσους διαβαζουν πισω απ’ τις γραμμες.
Καλησπέρα
