Η μοτοσυκλέτα που δε μ' άρεσε

- ενώ όλες μ' αρέσουν.

Και ένα περιποιημένο παπί να βλεπα το χάζευα - και το χαζεύω. Κανένα κουκλάκι DT200 παλιότερα, κανένα XRάκι 125 ή CRF σήμερα. Σε όλα έβρισκα κάτι όμορφο (εκτός από τα σκούτερ φυσικά, τα οποία δεν τα θεωρώ καν τίποτα, ή μάλλον τα θεωρώ τον απόπατο της μεταφοράς).

Μηχανές και μηχανάκια όμως, όλα. Μέχρι πριν λίγες μέρες. Όπου σταματημένος στο φανάρι, ξαφνικά σοκάρομαι απ' την ιδέα ότι περνάει μια μηχανή που απλά ΔΕΝ μ' αρέσει. Και για κάποιον που του αρέσει μέχρι και η Seca αυτό είναι κατόρθωμα. Και το εννοώ το σοκαρίστηκα.  Δεν μου έχει ξανασυμβεί. Γέλασα ηλιθίως μην έχοντας άλλη αντίδραση σ' αυτό το συναίσθημα απέχθειας.

Η 'μηχανή' ήταν ένα V-Strom 650 μ ένα τύπο πάνω με το κράνος στον αγκώνα για να μην το χτυπήσει και μίλαγε στο κινητό. Και μην πέσετε να με φάτε οι Βιστρομάδες, θα μπορούσε να ναι κάτι άλλο. Αλλά αυτή η εικόνα της μηχανής... της μηχανής τίποτα, ήταν που με τάραξε. Δεν έβλεπα απολύτως κανένα λόγο να θέλω να καβαλήσω αυτό το μηχανάκι. Μα κανένα. Μου φάνηκε μια ξενέρωτη μαρκετίστικη σούπα που φρενάρει στρίβει δεν καίει δε χαλάει και χέστηκα τι άλλο κάνει. Εκείνη τη στιγμή μίσησα το Βιστρόμ από τα κατάπατα της ύπαρξης μου.

Έψαχνα να δω κανένα R6 ή κανένα Hyper να ισιώσω.

Κάτι που να ναι επικίνδυνο και να θέλει @@ για να το οδηγήσεις. Παλιά καινούργια δε με νοιάζει αν και θα προτιμούσα παλιά. Μια μηχανή που τον χαρακτήρα της τον κάνουν τα γκάζια της κι ο αναβάτης όχι οι πλαστικούμπες στο φέρινγκ. Χαρακτήρας μαρκετίστικος και μύδια μάντολες.

Κι επειδή έχει γίνει σούπα η λέξη. Χαρακτήρας δεν είναι το ντιζάιν, γιατί το ντιζάιν ήταν πάντα επιφανειακό. Ξεκόλλα. Τα καπάκια κάρμπον που αλλάζουν πρετ-α-πορτέ σε άλλα 30 χρώματα δεν είναι χαρακτήρας.

Χαρακτήρας είναι να ακούς RD350 στα κόκκινα να ουρλιάζει και να βρωμάει η διχρονίλα του καστρόλ από τα 5 χιλιόμετρα. Χαρακτήρας είναι να βλέπεις ΚΤΜ να αφήνει κάτω το μισό λάστιχο. Χαρακτήρας είναι ν ακους το Ενφιλντ να βαράει το ίδιο ρελαντί που βάραγε 500 χρόνια τώρα και να την έχεις στη βροχούλα να περιμένει.

Χαρακτήρας είναι να βλέπεις σιμπι 900 εφ δυο με την κουρελου και το πλαστικό το άζαξ για ντεπόζιτο και να κατεβαίνει ψαράκι σπασμένο στην ευθεία. Χαρακτήρας είναι να βλέπεις το R69S να παίρνει μπρος με την πρώτη μανιβελιά. Χαρακτήρας είναι να πηγαίνεις να κάτσεις πάνω και ν' ακούς να σου λένε 'πρόσεχε'.

Χαρακτήρας είναι να ναι και παλιά επικίνδυνη και σκοτώστρα. Είδα και μ αυτές που δεν είναι σκοτώστρες πόσο μειώθηκαν τ' ατυχήματα. Όσο αβάντα σου δίνουν τα ηλεκτρονικά τόσο πιο μαλάκας σου επιτρέπουν να είσαι - και είσαι. Όταν ανέβαινες όμως σε RG500 και σου είχε πάει το σκατό στην κάλτσα πρόσεχες γιατί κανείς δε σου λεγε ότι είναι εύκολο.

Το θυμάται κανείς αυτό το πρόσεχε; Για ανέβα σε ΙΤ, σε PE, σε CR, σε XR500, σε RD κι άλλα τόσα. Θυμάσαι που έτρεμε το πόδι στη μανιβελιά;

Θέλω μια μηχανή που να σαλτάρει και να ουρλιάζει, που να χαλάει και να σ' αφήνει, που να έχει ιστορία ή να τη γράφεις εσύ. Κι ας είναι ταπεινή. Ναι, κι ένα Βιστρόμ μπορεί να σε πάει στο Βόρειο Ακρωτήρι και να σου χαρίσει μαγικές στιγμές αλλά δεν με εμπνέει σε τίποτα. Χίλιες φορές ένα παλιό KLR ή ένα καινούριο ΚΤΜ.

Μια που να ξυπνάει συναισθήματα. Θυμάται κανείς να την κουνάς άνάμεσα στα πόδια για να δεις τι βενζίνη έχεις και να παίρνεις τζούρα απ΄το ντεποζιτο μεχρι να δεις στα σκοτεινα τι εχει; Να τρως ανάποδη απ' τη μανιβέλα; Να φτύνεις τον κύλινδρο για να δεις αν ζεστάθηκε ή να πλησιάζεις το χέρι και να νιώθεις τη ζέστη; Αισθήσεις κάργα, όχι αποστειρωμένοι καταψύκτες.

Ευτυχώς που υπάρχουν και κάτι Tuono και μερικά άλλα...

Βαρέθηκα να βλέπω σούπες που τα κάνουν όλα, που μπορεί να τα οδηγήσει ο οποιοσδήποτε και που τελικά δεν εμπνέουν κανένα να κάνει τίποτα. Και δε μιλάω για το 5% που θα γυρίσει τη μισή ευρώπη, μιλάω για το 95% που θα λιώσει 1200άρια στην πόλη.


Μπορεί να γερνάω και να τα βλέπω έτσι αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι. Ασε που απ' ότι θυμάμαι και στα 18 τα ίδια τα βλεπα, και στα 65 τα ίδια θα τα βλέπω. Λίγοι είμαστε τότε, λίγοι είμαστε και τώρα. Δεν άλλαξε κάτι.


Γίναν οι μάγκες φεμινίστριες με ταγάρια, μα δεν πειράζει πατριώτες. Είμαστ' εφτάψυχοι.

Ω να σου....

και πάνω που έχεις βρει το τι και το πως και το έτσι και το γιουβέτσι, μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια στο πίσω φτεράκι για την ανακατασκευή του 750 πέφτεις πάνω σ' αυτό το Rickman special στυλάκι... Και βρίσκεις και οτι χρειαζεσαι...

Ύπαγε οπίσω μου...

Τhe Sting

Τρομερή ταινία. Ρέστα στο κόλπο του Νιούμαν και του Ρέντφορντ. Την πρώτη φορά που την είδα έπαθα πλάκα με το πόσο αριστοτεχνικά έστησαν το κόλπο τους τα γατόνια και μάδησαν το κορόιδο τον Ιρλανδό.

 

Λες και σ' εμένα να την έστηναν μπράβο θα τους έλεγα. Να χάσω από τέτοιους απατεώνες τιμή μου. Οι άνθρωποι είναι επιστήμονες, δεν είναι τίποτα κλεφτρόνια του σουπερμάρκετ με τον πελτέ στην τσέπη.

Παρόμοια αίσθηση είχα και στο Ocean's 11. Έλα ρε καλλιτέχνη, πως του τα φαγες έτσι του καζινάκια; Τη μπουκιά απ' το στόμα. 

Και το ξαναλέω, πάρε μας και τα σώβρακα ρε φίλε και χαλάλι σου. Θα πω έπαιξα κι έχασα, και θα σου βγάλω και καπέλο άμα μου χεις αφήσει. High class robbery κι ετς.

Αλλά απ' αυτόν ρε φίλε; Απ αυτόν;

Αν στην κάνει αυτός δηλαδή και τον ψηφίζεις κιόλας, αυτός που κυκλοφορεί με πλαστή πινακίδα κι όταν τον στριμώξουν φεύγει για διακοπές, αν ΑΥΤΟΣ στην κάνει, τότε ΕΣΥ τι είσαι;

Γίνεται τουλάχιστον να ψηφίσεις κάνα Clooney την άλλη φορά ρε φίλε; Θα μας τα φάνε που θα μας τα φάνε, να χουμε τουλάχιστον μια υπόληψη.... Έτσι χάρη στο ζητάω...

10 reasons

Πριν από λίγο ο φίλος μου ο Μιχαήλος μου έστειλε αυτό εδώ το λινκ

http://www.huffingtonpost.com/the-moto-lady/date-a-motorcyclist_b_4434235.html

που κάνει το γύρο του ιντερνετς τελευταία, και λέει 10 λόγους γιατί να 'date' ένα μοτοσυκλετιστή. Αν εξαιρέσω το γεγονός ότι τέτοια άρθρα γράφονται συνήθως από εξαγριωμένο λόγω παρατεταμένης αγαμίας ιδιοκτήτη τρίτροχου σκούτερ, οι λόγοι είναι άθλιοι.

Έλα τώρα. Κάνουμε καλύτερο μασάζ; Οι ρομαντικές μας χειρονομίες τα σπάνε; Που μένει αυτός να του σπάσω τα τζάμια με τους κουραμπιέδες της θείας μου; Ποιες ρομαντικές χειρονομίες ρε φλούφλη; Έχεις βγει 2 το μεσημέρι να πας σπίτι σου να δεις ρομαντικές χειρονομίες;

Άσε το 'we enjoy the little things'. Ναι. 150 άλογα τροχό, 0-100 σε κάτι λιγότερο από 3'' τα μόνα little things που βλέπεις είναι οι μπάτσοι που σου κάνουν σήμα να φεύγουν πίσω με 280 βζούια.

(Οι τροχονόμοι κάνουν βζούια, οι βαθμοφόροι κάνουν βουζούμ, το χω τσεκάρει).

Φυσικά και υπάρχουν λόγοι 'να κάνετε date' (πωωωω μες στην γκζενέρα το άρθρο, ούτε κοσμοπόλιταν) ένα μοτοσυκλετιστή, αλλά δεν είναι αυτές οι παπαργιές που γράφει.

Πρώτον και καλύτερον είναι γνωστό από πολλές κουλτούρες ότι το να τρως έντομα είναι πολύ ωφέλιμο για τον οργανισμό. Στην Κίνα τρώνε τα πάντα και ζούνε 500 χρόνια, ή νόμιζες ότι φταίει το ρύζι; Κι ένας παππούς στο χωριό ατζέμ πιλάφι έτρωγε κάθε μέρα, στα 75 τα κόρδωσε. Αν δεν φας κάθε μέρα κάνα κουνουπάκι, δυο τρεις μύγες, κανένα μπάμπουρα για desert δε λέει. Αν πηγαίνεις 250 τσίτα κόρδα για κάνα μισάωρο με ανοιχτό το στόμα καλύπτεις την ημερήσια συνιστώμενη ποσότητα βιταμινών που πρέπει να παίρνεις από έντομα. Ντάξει, μπαίνουν κι απ' τα ρουθούνια αλλά δεν το πετυχαίνεις πάντα (γειά σου ρε Δημήτρη δύναμις).

Δεύτερον τσιτώνει το δέρμα. Τι μπότοξ και πολιτικοί μπλε; Απ τη μια τρως τις 300άρες στη μάπα, απ' την άλλη απ' τον ΤΡΟΜΟ και μόνο αποκτάς κατάλευκο λείο και στιλπνό δέρμα. Νταξ, μπορεί να ναι διάστικτο με 400 μυγάκια και να κατεβαίνετε απ' τη μηχανή σαν την οικογένεια Άνταμς αλλά με λίγο 800άρι γυαλόχαρτο φεύγουνε.

Η συνέχεια στο ΜΟΤΟ, με πήρε η έμπνεφσις.

Καλημέρα.

How to / Επισκευή πλαστικών

Μια και είδα ότι υπάρχει αρκετό ενδιαφέρον για εύκολα και γρήγορα πραγματάκια στις επισκευές, πάμε άλλο ένα ποστ.

Προσπαθώντας πάντα να αποφύγουμε το διάολο που λέγεται e-bay θέλουμε να φέρουμε στην αρχική κατάσταση τα πλαστικά που έχουμε, και που είναι το πιο συνηθισμένο πλέον να χρειάζεται επισκευή με όλα αυτά τα πλαστικοτζάρτζαλα που χουν πάνω. Αν έχουν 'θαμπώσει' με τον καιρό, ή έχουν γρατσουνιές και γδαρσίματα υπάρχει τρόπος να γίνουν καλύτερα από καινούρια, χωρίς βάψιμο. Εξάλλου το βάψιμο σε μερικά πλαστικά έχει πάντα τον κίνδυνο να σπάσει το χρώμα. 

Για κάθε επισκευή το σκεπτικό θα είναι να είναι εύκολη και φτηνή. Μπορεί να υπάρχουν 500 άλλοι τρόποι να το κάνεις, αλλά το θέμα είναι να γίνει σπίτι μας, από μας, εύκολα και φτηνά και χωρίς μεγάλο κίνδυνο να ρημάξεις κάτι.

Το μόνο που χρειάζεται για να επισκευάσεις τα πλαστικά σου είναι μια λεπίδα (ξυράφι), ένα φύλλο γυαλόχαρτο κι ένα θερμοπίστολο (λεπίδα όχι απαραίτητα).

Θερμοπίστολο βρίσκει κάποιος με κάτω από 20 γιούρα.

http://www.cosmodata.gr/product/150062/thermopistolo-kinzo-72200-ecoline-1600w

Πως φτιάχνουμε τα πλαστικά λοιπόν; Πρώτα περνάμε από πάνω το πλαστικό με ένα ψιλό γυαλόχαρτο ή πρώτα με τη λεπίδα και μετά με ψιλό γυαλόχαρτο, όπως θα δείτε και στα βίντεο παρακάτω. Μετά ζεσταίνουμε καλά την περιοχή με το θερμοπίστολο για να 'βγάλουμε' στην επιφάνεια το καλό στρώμα του πλαστικού που υπάρχει κάτω από τα γδαρσίματα. Τρίβουμε ξανά απαλά με το γυαλόχαρτο. Επαναλαμβάνω ζεσταίνουμε μόνο το πλαστικό, ΔΕΝ το καίμε. Αν αντιληφθείτε μέρος του μπροστά φτερού να στάζει στο παπούτσι σας τότε μάλλον το παρακάνατε.

Με λίγη υπομονή και καλό τρίψιμο θα γίνει καινούριο. Δείτε σχετικά βίντεο και θα καταλάβετε ακριβώς τη διαδικασία.

Μόνο με γυαλόχαρτο και θερμοπίστολο

Λεπίδα και θερμοπίστολο

Λεπίδα, γυαλόχαρτο και θερμοπίστολο

Χειμώνας είναι θα ζεσταθείτε και με το θερμοπίστολο. Λεφτά δε θέλει, δουλειά θα βρείτε για το χειμώνα και θα το γουστάρετε να βγάλετε την κούκλα την άνοιξη με γυαλισμένα τα πλαστικά της.

Είπαμε, restoring κάνουμε, όχι αγορές ημπέης.

Φτιάξτε τις κούκλες σας guys ;)

Xριστούγεννα

μέρες χαράς και κουραμπγιέ. Είναι μέρες που θέλουμε όλοι κοντά μας αυτό που αγαπάμε, στολίζοντας τα σπίτια μας με απλές, έξυπνες ιδέες.

Ακόμα και κάτι μικρό και συμβολικό δίνει μια χαρούμενη νότα.

Μπορείτε πάντα να προτιμήσετε μια πιο ρετρό αισθητική.

Ακόμα κι ένα πλαίσιο CB750 μπροστά από το δέντρο, με τα παραδοσιακά καλογυαλισμένα κέντρα των τροχών θα δημιουργήσει μια όμορφη ζεστή ατμόσφαιρα θαλπωρής.

Ο φίλος μου ο Κώστας προτίμησε να στολίσει XJR φέτος μια και πολλοί προτιμούν το παραδοσιακό καράβι. Ένα XJR, με παρόμοια οδηγική συμπεριφορά και βάρος είναι ένα ιδανικό στολίδι.

 

Ο φίλος μου ο Χρήστος πάλι, παραδοσιακός πάντα, προτίμησε το παλιό, αργό CB750K του για τις γιορτινές μέρες.

Πόσο όμορφα δένει αλήθεια με την τραπεζαρία και με το Χριστουγεννιάτικο δέντρο!

Πόσο όμορφα θα μας δέσουν όλους μια μέρα με κάτι χωρίς μανίκια!

Τολμήστε το. Ακόμα και το παλιό σας Kaze-R, ή κάτι μικρό και συμβολικό όπως ένα ΚΤΜ200 θα απογειώσει τη γιορτινή ατμόσφαιρα. Δεν χρειάζεται να δουλεύει, μπορεί να είναι και Ducati - με λίγη φαντασία και μια λεκανίτσα από κάτω όλα γίνονται!

Καλημέρα και καλές γιορτές.

How to / Αφαιρώντας σκουριά από βίδες

Μια και ρωτάνε αρκετοί σε μνμ, σκέφτηκα να βάλω μερικά πράγματα και στο blog σχετικά με το πως γίνονται κάποιες απλές διαδικασίες στο restoring που θα μπορεί κάποιος να τις κάνει στη μοτό του εύκολα και χωρίς πολλά απαιτούμενα.

Έχω δίπλα μου 5 κουτάκια φέτας γεμάτα βίδες. Όλοι οι restorers που σέβονται τον εαυτό τους έχουν τουλάχιστον 2 τέτοια κουτάκια με βίδες που δεν θυμούνται από τι μηχανάκι είναι, και που είναι σκουριασμένες μέχρι αηδίας.

Η καλή λύση είναι να πάρουμε καινούριες. Πάμε απλά σε σιδηρικά χρώματα και βρίσκουμε αυτή που θέλουμε, κατά προτίμηση ανοξείδωτη. Μην ακούτε τις κασσάνδρες για το ότι οι ανοξείδωτες καμιά φορά λόγω διαφοράς θερμοκρασίας κολλάνε. Δεν ισχύει.

Μερικές όμως δεν τις βρίσκεις ανοξείδωτες και δεν βρίσκεις ούτε τις μαμά. Είναι π.χ. μισό πάσο και μισό σπείρωμα ή έχουν ενσωματωμένη τη ροδέλα και δε θες να τις αλλάξεις. Ένας εύκολος τρόπος και χωρίς πολύ τρίψιμο είναι το τρίπτυχο ξύδι-μαγειρική σόδα-WD40.

Πρώτα γεμίζουμε με ξύδι ένα βαζάκι με τις βίδες μέσα και τις αφήνουμε μερικές μέρες. Καθαρίζουν βέβαια έτσι αλλά το κακό με το ξύδι είναι... ότι είναι ξύδι, οξύ. Και συνεχίζει να φθείρει το μέταλλο. Η μαγειρική σόδα στη συνέχεια το εξουδετερώνει και στο τέλος το WD40 κάνει... αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα.

Ψάχνοντας βρήκα κι ένα σχετικό βιντεάκι που εξηγεί αναλυτικά την (πολύ εύκολη) διαδικασία.

Μην αφήνετε 4-5 σκουριασμένες βιδούλες να χαλάνε το μπιζουδάκι, τώρα που είναι χειμώνας κατσαβιδάκι, ξύδι και τα λοιπά και τα λοιπά.

Αν υπάρχει ενδιαφέρον θα ανεβάσω κι άλλα τέτοια κολπάκια που μπορεί κάποιος να μην έχει ακούσει, αλλά που είναι δουλειές που όλοι συναντάμε κατά καιρούς (π.χ. πλαστικοποιήσεις ντεπόζιτου, καθάρισμα καρμπ κτλ κτλ). Θα βάζω σε τέτοια ποστ σχετικές ετικέτες (σκουριά, βίδες) που να τα βρίσκει κάποιος εύκολα.

Καλό χειμωνιάτικο βράδυ guys.

Το αδερφάκι!

Ετοιμάζεται και το έταιρο XL185 της παρέας, του Χρήστου. Έχουν μαζευτεί αρκετά μικρά (5 είναι μόνο τα XL που ξέρω να γίνονται ανακατασκευή! ) αλλά του Χρήστου είναι στην Κρήτη που σημαίνει ότι θα πηγαίνουμε βόλτες παρέα τα ρετρουδάκια.

Κι επειδή ξέρω ότι πολλοί τα γουστάρουν τα μαστοροφτιαξίματα (για το Χρήστο είναι η ζωή του) παραθέτω φωτό από τα κόλπα άμεσα και χωρίς περιστροφές.

Κρέμα γυαλίσματος μετάλων στα φλασάκια τα κάνει καινούρια (πρέπει να τα μαζέψω όλα αυτά μια μέρα να τα κάνω ένα ποστ) (πολλές παρενθέσεις βάζω) (θα τις κόψω).

 Κρεμούλα

κι έγινε καινούριο. Μερικές ακόμα φωτό από το κουκλάκι

ΥΓ. Είναι προφανές βέβαια ότι πρόκειται για το πιο παλιό μοντέλο από το δικό μου το σύγχρονο του '89 και προφανώς υπολείπεται σε ροπή, ιπποδύναμη, τελικές και ανηφόρες αλλά δεν με πειράζει να σταματάω στις βόλτες να διαβάζω ένα βιβλίο και να τον περιμένω.

Colour of the past

Όποτε κοιτάς πίσω είναι κι άλλο χρώμα. Το παρελθόν. Μια εκείνο το polaroid με το βαρύ κρεμ περίγραμμα, μια το κιτρινισμένο του ξερού χαρτιού και μια εκείνο το ασπρόμαυρο το χοντρόκοκκο. 

Κι όταν κοιτάς πίσω ποτέ δεν είσαι σίγουρος τι χρώμα ήταν. Μπορεί τα τότε χρώματα να σου φαίνονταν όμορφα επειδή ήσουν πιτσιρικάς. Μπορεί. Ή επειδή τα τώρα χρώματα είναι μουντά. Κι αυτό παίζει.

Σήμερα εσύ αποφασίζεις τα χρώματα. Φίλτρα και photoshop και instagram. Φτιάχνοντας ένα επίπλαστο παρελθόν για να το χεις για το μέλλον. Μωβ και πορτοκαλί και βάθος πεδίου. Τι να πουν κι οι παλιοί οι ασπρόμαυροι με τα κουστουμάκια;

Αυτές οι ινσταγκραμάδικες μου φαίνονταν πάντα σα μια λεπτή φλούδα ψέμματος, σα μια στιγμή που δεν υπήρξε. Που αν τραβήξεις λίγο απ' τη γωνία με το χέρι σου θα ναι σα να φεύγει μια λεπτή μεμβράνη και κάτω απ' τα φίλτρα θα βρεις τις ίδιες παλιές κουρασμένες εικόνες που θα ήταν πολύ καλύτερα να τις άφηνες στο ασπρόμαυρο τους. Που δεν έχουν να πουν και τίποτα πέρα από ένα ποζεράδικο χιπστεριλίκι.

Όταν προσπαθείς όμως να φτιάξεις παρελθόν χωρίς να έχεις, φλούδα δε θα ναι το αποτέλεσμα;

Και γιατί γράφω αυτό το ζαλιστήρι;

Για αυτές τις δυο εικόνες.

 

Είναι από το πλαινό καπάκι του K6. Χρώματα από το '76 μέχρι σήμερα, ένας ανάγλυφος πόλεμος. Και κάθε χρώμα απ' αυτά βγήκε στο δρόμο, ΚΑΘΕ ένα, τράβηξε χιλιόμετρα, έφαγε βροχές, έμεινε στον ήλιο παλεύοντας να μην ξεθωριάσει, χτυπήθηκε άτσαλα, γρατσουνίστηκε, ακούμπησαν πάνω του χέρια ιδρωμένα, μπήκε σε υπόγεια γκαράζ και σε συνεργεία, και μετά περάστηκε άλλο χρώμα από πάνω κι άλλο, κι άλλο. 

Κι όταν δεις από κάτω το λευκό, το μωρουδιακό, το πρώτο, είναι αυτό το 'αααα......', λες κι από πάνω σου τα πέταξες τα χρόνια. Soul searching φίλε, αυτό είναι το restoring. Κι όταν το χαιδέψεις αυτό το τραχύ και ταλαιπωρημένο μωρουδιακό της είναι σα να φτάνεις στην πληγή. 

Κομμάτια γύρω γύρω χρώμα. Μπορεί κανείς να μην το ψαχνε ποτέ. Έλα μωρέ, πέτα το και πάρε ένα άλλο. Χρώματα και παρελθόντα στα σκουπίδια. 

Δες τώρα ένα φτηνό γιαπωνέζικο Van Gogh του '76 να σου γελάει. Κακή λέξη η τέχνη, πολύ φτηνή και πολύ ακριβή. Κι όποιος νιώθει, ένιωσε βλέποντας τις φωτογραφίες, δεν περιμένει τίποτα να πει το κείμενο. Κι όποιος δε νιώθει, ψάχνει ακόμα να πιαστεί για να καταλάβει. 

 

 Η τελευταία εικόνα είναι από το Dakar 200 ντεποζιτάκι μου μετά το πρώτο διαβρωτικό. Καλημέρα.

Λίγα πράματα

και μικρά. Δε θέλει πολλά.

50 κυβικά, παλιά παπιά και βεσπάκια.

Γίνεται το 125 custom ;

Mια χαρά γίνεται.

Φτηνά εξαρτήματα και πολύ φαντασία.

Τα μηχανάκια ζούνε στη μουτζούρα, όχι στις εκθέσεις. Κι όποιος τ' αγαπάει τα παιδεύει κιόλας.

Και με ένα δεκαρικάκι βενζίνα κάνει τη βόλτα της ζωής του. Δε θέλει κυβικά, καλή παρέα θέλει κι εκείνο το φως το απογεματινό το όμορφο. Δείτε και ταξιδέψτε. Οn little wings.

Mad to the Max

Τόσο το On any Sunday όσο και το Rider ήταν ταινίες σταθμοί, χωρίς όμως να έχουν αυτό τον μοναδικό μηχανοτσαμπουκά του Mad Max. Κατ' αρχήν ήταν η ταινία που βγήκε πάνω στο peak της εποχής που τα γιαπωνεζάκια είχαν πάρει παραμάζωμα τη μοτοβιομηχανία. Αντί να βλέπεις Triumph / Norton και τα ρέστα όπως στις μέχρι τότε ταινίες (π.χ. Wild One) έβλεπες κτηνώδη Ζ900 να παίρνουν κεφάλια. Οι σκηνές πάνω από τη μηχανή του Goose MFP είναι από τις καλύτερες που έχουν γυριστεί (μιλάμε για ταινία του '79 έτσι; )

Πως γυρίστηκαν;

Έτσι

Κι όποιος έχει οδηγήσει τέτοιο κόλπο ξέρει τι σημαίνει αυτό που βλέπει, ειδικά εκεί που διώχνει τον αέρα το φέρινγκ του MFP.

Ο George Miller, ο σκηνοθέτης, είχε ελάχιστα φράγκα για να γυρίσει την ταινία και φυσικά δεν μπορούσε να προσλάβει τόσους stuntmen. Τα γυρίσματα με τα μηχανάκια έγιναν με πραγματικές συμμορίες bikers και συγκεκριμένα τους Vigilantes από την Αυστραλία. Τους πλήρωνε με 'slabs' (αυστραλέζικα 24-packs μπύρας), τους άφηνε ελεύθερους στους επαρχιακούς της Victoria και κινηματογραφούσε τον ορυμαγδό.

O art director Jon Dowding παραδέχτηκε μετά την ταινία πως ότι χρειαζόταν, από ταμπέλες μαγαζιών μέχρι σήματα των οδών τα έκλεβε με σκοπό 'να τα επιστρέψει μόλις τελειώσουν τα γυρίσματα'. 

Φυσικά οι Vigilantes ήθελαν να κάνουν ότι καλύτερο. Στη διάσημη σκηνή της γέφυρας που μπορείτε να δείτε εδώ, οι αναβάτες σούταραν τα 250 κιλών Καβασάκι στην άσφαλτο και μετά κύλησαν δίπλα τους ώστε η λήψη να δείξει το πόσο επικίνδυνο ήταν. Το αποτέλεσμα ήταν ένα από τα Ζ να φτάσει πολύ κοντά στο να σπάσει το λαιμό του αναβάτη σε μια από τις καλύτερες σκηνές stunt που έχουν γυριστεί ποτέ.

Aπλά δείτε το.

Και τώρα μπορείτε να γυρίσετε στα computer graphics.

YΓ. Στο Mad Max υπήρχε και η πρώτη έμπνευση για τις ταινίες Saw. Σε μια σκηνή υπάρχει ο παρακάτω διάλογος μετά που ο Max δένει με χειροπέδες τον The Kid σε ένα αυτοκίνητο έτοιμο να πάρει φωτιά:

Max: The chain in those handcuffs is high-tensile steel. It'd take you ten minutes to hack through it with this. Now, if you're lucky, you could hack through your ankle in five minutes. Go.
[the hacksaw is dropped next to The Kid, and Max limps off]

YΓ2. Ο σκηνοθέτης George Miller (George Miliotis) είναι ο ίδιος που γύρισε το Babe και το Happy Feet. 

Talkin' bout whose generation?

Από τότε που ξεκίνησα με το restoring έχει αρχίσει να φτιάχνεται, απ το πουθενά, μια πολύ ωραία φάση. Επειδή το restoring του 185S δημοσιεύτηκε και στο MOTO και επειδή ανεβάζω συχνά και updates με το restoring του 750Κ και ψήνω τον κόσμο όσο μπορώ έχει μαζευτεί μια παρέα, άτυπη, που μεγαλώνει όσο πάει και που ρωτάει, μαθαίνει, φτιάχνει, μαστορεύει, ασχολείται, βαράει τα σίδερα, ρίχνει WD40 παντού και αγοράζει βίδες και παξιμάδια με τη σέσουλα.

Γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να ασχοληθείς και να μην κολλήσεις. Ξέρεις τι είναι να μην αγοράζεις το ετοιματζίδικο, αλλά να ονειρεύεσαι πως θα ήθελες να είναι το μηχανάκι σου από την τάπα της βενζίνας μέχρι το κωλοφάναρο και να την φτιάχνεις;

Το βασικό όμως, το βασικότερο όλων είναι η ηλικία όσων με ρωτάνε για τα χίλια δυο. Πιτσιρικάδες ως επί το πλείστον που θέλουν να κάνουν κάτι δικό τους! Ξέρω τουλάχιστον τρία άτομα που αγόρασαν XL του '80 για να τα αναστήσουν - και μιλάω μόνο για τα XL. Και δημιουργείται έτσι κι ένα old school davaduri γύρω από όλη αυτή τη μουτζούρα.

Και στην εποχή του 'πωλήσεις μοτοσυκλετών 8% - σκούτερ παπιά 92%' αυτό είναι μια ελπίδα. Κόσμος που με τα λεφτά που κάνει μια Χραπάκοβιτς κι ένα power commander μπορεί να αγοράσει ένα χρεπάκι και σιγά σιγά να το φτιάχνει όπως θέλει.

Αυτό είναι το XLάκι του Σώζων όπως το ονειρεύεται

Στο εύχομαι μικρέ, και να του πιείς το αίμα όσο γίνεται!

Για όσους το σκέφτονται ακόμα, πέστε με τα μούτρα. Στην εποχή της κρίσης είναι ότι καλύτερο. Βρίσκεις κάτι να σ' αρέσει, το φτιάχνεις ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ, μαθαίνοντας, και βάψιμο και όλα. Τα υλικά είναι φτηνά και εφόσον δεν χρειαστείς ακριβά ανταλλακτικά στο μοτέρ κτλ. γίνεται όλη η φάση σιγά σιγά και όποτε έχεις λεφτά.

Tip of the day: Δεν χρειάζεσαι 180 άλογα για να περάσεις καλά....