Neverending Story

Δεν τελειώνει. Από που θυμάμαι τον εαυτό μου, και στη μουσική και στα μηχανάκια, κόλλημα και με τα δυο. Ήρθαν κι άλλες λόξες που πέρασαν ή που περνάνε κύματα κατά καιρούς. B-movies. Experimental Mexican cooking. Μοντελισμός. Και χίλια δυο.

Αλλά τα μηχανάκια και η μουσική εκεί. Κι ακόμα είμαι ψάρακας. Noob. Με την ίδια λαχτάρα, βλέπω καινούριο στη βιτρίνα κι έχω αυτό το πςςς.... του να θέλω να το αγγίξω, να καβαλήσω να πάω βόλτα. Με όλα. Με ένα μονοκύλινδρο που θα χτυπάει στακάτο, με ένα ψιλοαρρύθμιστο δικυλινδράκι για να χει και πλάκα το beat... και να χτυπάει λέει δωδεκάμετρα σε καλοκαιρινά σούρουπα από τα εξατμισάκια του... και τετρακύλινδρα που να ξεσκίζονται και να μουγκρίζουν...

Και η μουσική τα ίδια... δε χορταίνεις ποτέ, ποτέ δεν έχεις αρκετό. Όταν ακούσω αρκετό ροκ ή progressive, μετά πάμε σε stoner, μετά σε jazz, μετά σε ισπανική κιθάρα, μετά σε Kitaro και ηλεκτρονικά ακούσματα, μετά πάλι ένα πέρασμα από psych του '70, κι αν σε κουράσει κι αυτό λίγο παλιό καλό άκουσμα από Ramones και Link Protrudi για να ισιώσουμε. Και μετά με τα μούτρα σε funk/soul μπητάκια, κι όταν χορτάσεις από wah βάλε και μια μπλουζιά του νότου ξύλινη ακουστική σαν του Hooker να αναστηθείς. Και λίγο μετά τζούρα από Sonics και Cramps και μπόλικο reverb για να ξαναγυρίσεις στο Immigrant Song που ξεκίνησες. Να τελειώσει; Τι να τελειώσει;

Κι αν μάθεις μια κλίμακα πετάγονται άλλες δέκα, και όλο μαθαίνεις κι όλο τίποτα δεν ξέρεις. 

Κι είναι απίστευτος πλούτος αυτός. Απίστευτος. Το να έχεις στο κεφάλι σου τόσους ρυθμούς, τόσους ήχους τόσες εικόνες από βόλτες. Δεν έχω τρόπο να το γράψω καλύτερα μα στο κεφάλι μου ένα είναι όλα αυτά. 

Κι όταν βρίσκεις ένα άκουσμα καινούριο είναι όχι σαν να μαθαίνεις για πρώτη φορά κάτι άγνωστο, αλλά να ανακαλύπτεις κάτι που ήταν στο μυαλό σου πάντα. Όταν ακούς το take five, όταν ακούς blue rondo a la turk, όταν ακούς echoes, είναι σαν να νιώθεις την ικανοποίηση, το θρίαμβο, ότι όλα αυτά κάποιος κατάφερε να τα πει ρε πούστη μου επιτέλους και σου ρχεται να φωνάξεις, 'αυτό'! 'Έτσι!

Το ίδιο και με τους δρόμους, πολλές φορές βλέπεις ένα δρόμο κι ήταν σαν τον είχες σκεφτεί, δέκα, πενήντα, εκατό φορές και τώρα είναι μπροστά σου. Επαρχιακός, καλοκαίρι, να μυρίζουν τα στάχυα, ο αέρας να ναι γαλάζιος, τόνοι ξανθού παντού από άχρωμο λευκό μέχρι σταράτο μπεζ και πορτοκαλί του ήλιου στο βάθος. 

Είναι απίστευτος πλούτος όλα αυτά - και δεν μίλησα καν για να τα κάνεις με φίλους που εκεί πολλαπλασιάζονται στο έπακρο. Λίγη βενζίνα για το ένα, λίγο χρόνο για το άλλο - αν το αποφασίσεις είναι τελικά φτηνή η ευτυχία μας ρε συ...

Και ξέρεις, υπάρχουν τόσοι δυστυχισμένοι τύποι που ποτέ δεν πρόκειται να γουστάρουν όσο γουστάρεις εσύ με ένα δεκάρικο βενζίνα ή με ένα σόλο του Gilmour.

Ποτέ ρε φίλε. Και δεν περνιέται αυτό το γαμημένο κόμπλεξ. Κι όσα να χει πάντα φτωχός θα ναι, κι όσο πιο φτωχός θα ναι στο μυαλό, τόσο πεινασμένος θα ναι και θα προσπαθεί να πάρει και το λίγο σου. Χωρίς να καταλαβαίνει ότι τίποτα δεν θα του γεμίσει το κενό. 

Αφιερωμένο σε όσους κατάλαβαν το νυχτερινό παραλήρημα, το παρακάτω...

Overhead the albatross
Hangs motionless upon the air
And deep beneath the rolling waves
In labyrinths of coral caves
An echo of a distant time
Comes willowing across the sand
And everything is green and submarine.

And no one called us to the land
And no one knows the where's or why's.
Something stirs and something tries
Starts to climb toward the light.

Σνομπαρία Κλισέ

Πάντα άκουγα διαφορετικά είδη μουσικής. Και πάντα βρίσκω κάτι καινούριο, ν ανοίγει το μυαλό. Τον τελευταίο καιρό πχ. ακούω Weather Report και Spyro Gyra με εμβόλιμα κάτι Stoner rock και πασπαλίζουμε πάντα με λίγα blues.

Μερικά κομμάτια που τα άκουγα από τότε που γεννήθηκα δεν τ' ακούω πια όπως δεν τ' ακούει και κανένας. Ποιος θα βαλει ν' ακουσει το Smoke on the Water; Έλα μωρέ σιγά το κομμάτι. Δεν ακούγεται σήμερα. Έχουν γεράσει 'άσχημα' για μερικούς.

Προ καιρού έτυχε ν' ακούω ραδιόφωνο. Ραδιόφωνο δεν ακούω ποτέ. Για πολλους λογους. Το ραδιοφωνο ειχε για μενα νοημα οταν δεν έβρισκα τα κομματια να τα ακουσω καν, όχι οταν βρίσκω οτι θελω στο youtube και το ακουω οποτε θελω, το κομματι που θελω, χωρις ν' ακουω κανενα 'βροχερός ο καιρός σσσσήμερα...' πάνω στο σόλο.

Και μπαίνει το Child in Time. Και λεω ω ρε νεκροφιλια μεσημεριάτικα, που το θυμηθηκε... Αλλα δεν αλλάζω, το αφήνω να συνεχίσει. Ούτε το προσέχω σχεδόν.

Τα lyrics τα χω μαθει απεξω, τα χω γραψει σε τετραδια, τα χω τραγουδήσει μεθυσμένος, τα χω με μαρκαδόρο σε τοίχο και

Sweet child in time, you'll see the line

δεν τα προσεχω, απλα τα χω στο πισω μερος του μυαλου μου. Μεσημερι, πηγμενος δρομος, στο αυτοκινητο, μεση ταχύτητα -7. Κι εκει ειναι ξαφνικα σα να σταματαει ολος ο θορυβος, ολες οι φωνες, ολα τα αυτοκινητα, για να ακουστει χαμηλά η φωνή του Gillan

'wait for the ricochet'

και μ εχει παρει ο διαολος με τη μια, μ εχει πεταξει χρονια πισω, οταν ακουγες το στιχο κι εμπαινε στο πετσι σου, οταν ολος ο κοσμος ηταν τζιν μπουφαν και μηχανακια και βολτα, οταν υπηρχαν δυο ειδων ατομα, ή δε μάσαγες και έκανες αυτό που γουστάρεις ή έκλεινες τα μάτια και το βούλωνες και περίμενες, wait for the ricochet.

Και μπαινει και το τρελό solo στο καπάκι μετά τα ουρλιαχτά, αυτό το 'child in time' δε γέρασε ούτε μια μέρα, και να χα καπάκι και το Burn... Και τώρα που βράδιασε έχω ενα ME262 Blue Oyster Cult, ένα Easy Livin' κι ένα Blind Eye απο Uriah Heep. Κοίτα να δεις που κάνουν ακόμα τόσο καλή παρέα όσο έκαναν πάντα. Που ειναι εκείνο το άλλο... απ΄το live του Made in Japan...

Nα ζεις ν' αγαπας και να τον μπερνς

Καλημερα ειπα;

Σημερα που ανοιξα το fb (έχει δικιο ο Νοξ οτι δε θ' αντεξει το account μου) με καλωσόρισαν άλλα 45 σοφά τσιτάτα. Μερικά είναι ύποπτα.

Πολύ.

Υποψιάζεσαι οτι δεν παιζει να το χει πει αυτο ο τύπος.

Πχ.

'Εμπιστεύσου κάποιον και μόλις σε βρει μπόσικο θα στον σφυρίξει.' Αινστάιν.

Χμμ.

'Τον παίρνεις και γέρνεις.' Νεύτωνας.

Ενταξει, αυτο μπορει. Λογω βαρύτητας ας πουμε.

Σκέφτηκα λοιπον να φτιάξω και μερικά δικά μου. Καλύτεροι ήταν οι αρχαίοι φιλοσόφοι δηλαδής; Επειδής ξέρανε δηλαδής δυο γράμματα παραπάνω;

Είπα να το αρχίσω απαλά για να μην κουράσω τον εγκέφαλο μου.

'Η ελευθερία ειναι σαν τη μουσταλευρια. Μην τρως απο του διπλανου σου τη μουσταλευριά αν δεν θες να φαει απ τη δικη σου.'

Καλο αλλα οχι πολυ βαθυ. Μηπως να τη βαλω σε μπωλ;

Φοβήθηκα οτι θα αρχισω να πλατιάζω.

'Η ελευθερία είναι σαν τη μουσταλευριά και μην ξεχάσετε να κοπανίσετε καλά τη μαστίχα και να έχετε καλοκαβουρδισμένο σουσάμι.'

Καλούτσικο. Εχει νοήματα, πιασαδικο.

'Η ελευθερία είναι σαν τη μουσταλευριά. Πολλοί λαοι κοπανίζονται, ή ακομα και καβουρδίζονται στο όνομα της.'

Μπα, πολυ επαναστατικό για facebook.

'Η μουσταλευριά είναι ελευθερία.' Μπα. Πολυ ψυχεδελικο-υπαρξιακο.

'ΟΧΙ στη μουσταλευριά.' Νεγκατίβ. Μ' αρεσει. Μαυρη αντιδραση κι ετσι. Μηδενιστικο.

Αποφάσισα να φύγω απ τη μουσταλευρια, να γινω πιο ποιητικός.

'Δεν αρκει να φτιαχνεις μουσταλευριά σ' αυτη τη ζωή. Κοιτάξτε πέρα απ' τη γαβάθα σας. Ζήστε.'

Μπα.

Καλύτερα να μεινω σ' αυτά που ξερω.

'Τσίτα γκάζια'.
Λύκος
2ος Μ.Χ. Αιών.

Καλημέρα.

ΝΕΒΕΡ ΓΚΙΒ ΑΠ ΡΕ

Καθε μερα βλεπω στο FB τσιτάτα. Διασήμων ανδρων. Εχετε σκεφτει ποτε οσοι τα βαζετε, ΠΟΙΟΙ τα διαβαζουν; ΑΝ το σκεφτειτε ειναι τρομακτικο. Ξυπναει ο μεσος ηλιθιος και διαβάζει:

ΤΟΛΜΗΣΕ ΣΗΜΕΡΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΕΙ ΠΟΤΕ.

ΝΑ ενα ηλιοβασίλεμα απο κατω με το ζμπάθειο. Και παπαρουνες κι ενα παιδι να παιζει. Τσερκι. Που διαολο βρισκουνε παιδι να παιζει ακομα τσερκι δεν ξερω. Αλλα το διαβαζει ο μεσος ηλιθιος.

Περναει το κατωφλι του γεματος ενεργεια, στο ασανσερ λεει ενα αντε #$ στην καριολα που μενει απο πανω και βαζει μπουγαδα και του βρεχει το αμαξι, περναει τρια κοκκινα για να παει στη δουλεια, μπαινει φουριόζος και βαζει καπελλο το καλαθακι με τα σκουπιδια στον προισταμενο.

Τρωει ενα καλο ξυλο απ τον αντρα της καριολας, τον γραφει η τροχαια, τον απολυουν απ τη δουλεια και συνεχιζει να διαβαζει FB.

ΝΕΒΕΡ ΓΚΙΒ ΑΠ.

Συνηθως με μια γροθια απο κατω. Υψωμενη. Με τρίχα στον καρπο. Και κατι αστραπες απο πανω.

Αυτα ειναι.

Μεγαλες στιγμες.

Ξαναμπαινει στο αμαξι, περναει αναποδα τον πρωτο μονοδρομο που βρισκει μπροστα του ριχνοντας μετωπικη με το σκουπιδιαρικο.Συμβουλευεται ξανα το FB στο κινητο, κυνηγημενος απο εξαγριωμενους δημοτικους υπαλληλους και βρισκει την απαντηση. Μην ξεχνας να χαμογελας. Μερα χωρις χαμογελο ειναι μερα χαμενη. Χαμογελα. Οτι και να σου συμβει. Παντα. Δε πα να γαμιεται το συμπαν, εσυ χαμογελα. Συνεχεια ομως. Μη χασεις αυτο σου το χαμογελο.

Ανεργος, στουκαρισμενος, χαμογελαστος και με απαθεια αγελάδας κινείσαι πλεον σε ενα παραλληλο συμπαν.

Το κακο ειναι οτι στο ψυχιατρειο δεν πιανει καλα το wifi. Γαμωτο.

Και κλεινω με μερικα τυχαια, και απλα τραγικα:

1. Οδηγωντας θα ναι μαγεια αυτο. Ή αν το κανεις τυχαια πχ. εκει που ψωνιζεις στο σουπερμαρκετ.

Μαγεια.

Καλημέρα.

Ιμιτασιόν Αυνανιστής

Οι φίλοι μου στο facebook είναι πολύ πιο cool από τους φίλους μου τους κανονικούς. Κι ας είναι οι ίδιοι. Κι ας έχουν ο καθένας τα δικά του blues.Στο facebook όλοι περνάνε καλά. Ηλιοβασιλέματα, θάλασσες, ποιητικά τσιτάτα. Επαναστάσεις. Χαμός απ' την επανάσταση. Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι.

Κι αγαθοεργία. Όργιο αγαθοεργίας. Σε 10 ποστ έχει θεραπευτει κι ο καρκίνος, παίρνει κι ενα κοριτσάκι 10 λεπτά για κάθε φορά που προωθείς το μήνυμα, όλα λύνονται.

Παλιά βάζαμε τα καλά μας για να βγαίνουμε να μας δούνε, τώρα βάζουμε τα καλά μας για να βγούμε στο facebook.

Δε με πειράζουν τόσο όλα αυτά. Κι εγώ ένοχος είμαι, δε βγάζω καμιά ουρά απέξω. Αυτό όμως που δεν αντέχω είναι το σκουπιδαριό. Κι όταν θα κλείσω το facebook θα φταίει το σκουπιδαριό. Το πουλάκι τσίου gangnam style. Αν το γράφω και σωστά.

Δεν ξερω τι ειναι το πουλακι τσιου, καταφερα και το απεφυγα, μονο το ονομα ξερω, ουτε ξερω ποιος ειναι και τι κανει o παντελιδης, ουτε ξερω και στ' @@ μου excuse my French τι ειναι το gangnam style.

Αλλα εχω μια πολυ καλη ιδεα τι ειναι. Ειναι το να βρισκουμε ενα οσο γινεται μαλακα ωστε συγκριτικά να είμαστε λιγότερο μαλάκες εμείς. Μας ενδιαφέρει η ατομική μας μαλακιστική ποσόστωση. Κοίτα ΠΟΣΟ μαλάκας είναι αυτός! Χαχα!

Κι επειδη με το να αναπαράγουμε γινόμαστε περισσότερο μαλάκες, ψαχνουμε κατι ακομα χειρότερο, κι ακόμα χειρότερο. Και μόλις βγάλει κάποιος ενα σκουπίδι, ψάχνουμε ένα χειρότερο σκουπίδι να ποστάρουμε. Κοιτα το βίντεο με το μαλακα τον Πακιστανο! Εχεις δει το αλλο με τους φασίστες; Κοιτα αυτην τι γραφει στο μπλογκ ρε! Γιατι, ειδες τι ειπε ο αλλος;

Κι εκει που τον μαλακα θα τον εβλεπαν 5 ατομα και θα τον εθαβαν τον βλεπουν 5.000.000 ατομα. Και τις μαλακιες που αναπαραγεις τις βλεπουν παιδια. Που ανοιγουν facebook και βλεπουν ενα τοιχο σκουπιδια.

Κι εσυ φιλε μου που τα αναπαραγεις δεν εισαι σαν αυτους. Εισαι χειρότερος. Και η δική σου ποσόστωση μαλακίας είναι απείρως ανώτερη ακόμα και του δημιουργού. Τουλάχιστον αυτός είναι ο ορίτζιναλ μαλάκας. Εσύ είσαι μαλάκας απομίμηση. Κινεζομαλάκας.

Αυνανιστής ιμιτασιόν.

Κι αν το πιο ενδιαφέρον που μπορείτε να προσφέρετε στους φίλους σας να διαβάσουν και να δουν είναι κάποια μαλακία που είπε κάποιος φασίστας σε ρυθμό gangnam style, αλλάξτε και το username σας.

Ιμιτασιόν Αυνανιστής.

Καλησπέρα.



  

Αutobots

Eχθες πηγα σε γνωστη αλυσιδα καταστηματων ηλεκτρονικων / καμπιούτερς / αναλώσιμων.  Ειναι γνωστο οτι καιρο τωρα οτι η εισβολη των εξωγηινων εχει ξεκινησει απο κει και οι πωλητες αντικαθιστανται σταδιακά με droids. Ειναι ενα πανεξυπνο πλανο των Vogons που αντι να μας ψεκαζουν με αηδιες δημιουργησαν ενα φιλοδοξο μαρκετινγκ πλαν με σκοπο να κυριευσουν τον κοσμο. Στην αρχη αλλαζαν εναν υπαλληλο εδω, εναν εκει, ξεκινωντας απο το Αιγαλεω, μετά την Λάρισα και σιγα σιγα εφτασαν στο 99% που ειναι σημερα. Ο τελευταιος ανθρωπος υπαλληλος που εχει μεινει ειναι ταμπουρωμενος στις αποθηκες πισω απο κουτες Α4 με μια καραμπινα.

Πηγα να αγορασω ενα ευτελες καλωδιο δικτυου. Συνηθως οτι καλωδιο θελω εχει δυο μήκη. 12 πόντους ή 144 μέτρα. Φυσικα υπαρχουν και ενδιάμεσα αλλά δεν τα έχουν. Επισης βγαινει σε δυο ποιότητες. Το φτηνό, που κάνει 1,43 ευρώ και έχει έλλειψη και το θωρακισμενο καλωδιο που λειτουργει και υποβρυχια και εχει κεβλαρ απεξω και ειναι στα 612 ευρώ και δεν εχει καθολου ελλειψη γιατι ποιος μαλακας θα το παρει. Εγω.

Πλησιασα με διστακτικα βηματα στο ταμειο. Με το που με επιασε στο ρανταρ εκανε aggro κατευθειαν. 'ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΟ ******. ΣΚΟΥΠΙΣΤΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΑΣ. ΝΑ ΜΑΣ ΞΑΝΑΡΘΕΤΕ'.

Γυρισα απελπισμενος σ' ενα συνταξιουχο πισω. 'Θετε να περασετε εσεις;' 'Οχι οχι! Εγω ηρθα να μου φτιαξουνε το κινητο!' 'Δεν πειραζει περαστε.' 'ΔΕ ΘΕΛΩ. Θα μου ξαναδωσει μελομακαρονο και καταλογο, απο δω τα βλεπω!' 'Ε φατε το' 'Εχω ζαχαρο'

'ΑΠΟΔΕΙΞΗ Η ΤΙΜΟΛΟΓΙΟ;'

Ο γερος με εσπρωξε μπροστα με ολη τη δυναμη που του εδινε η απελπισια του. Πισω απ' το droid ειχε αφισσες που ελεγαν οτι το 2012 σερβιραν 5 τρισεκατομμυρια κουπες καφε και κερασαν 17 τονους μπισκοτα, οι 12 τονοι μαλλον σε ατομα που δεν τα ηθελαν.

'ΑΠΟΔΕΙΞΗ Η ΤΙΜΟΛΟΓΙΟ; ΑΠΟΔΕΙΞΗ Η ΤΙΜ-'

'Ε... απόδ-'

'ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΕΠΙΛΕΞΑΤΕ ΕΜΑΣ. '

'Ναι, ε... να φυγω τωρα που πλήρωσα; Μου δίν-'

'ΠΑΡΤΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΕΛΟΜΑΚΑΡΟΝΟ'

'Δε θελω'

'ΠΑΡΤΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΕΛΟΜΑΚΑΡΟΝΟ'

'Δεν το θελω. Το παιρνω στα γοφά.'

'ΠΑΡΤΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΕΛΟΜΑΚΑΡΟΝΟ'

Μα τον Τουτάτη, είχε μπει σε loop. Προσπάθησα να την κανω reset, δεν εβρισκα που ειχε το τροφοδοτικο. Μια φαεινη ιδεα με εσωσε τελευταια στιγμη.

'ΚΑΤΑΛΟΓΟ! Δώστε μου κατάλογο!'

'ΕΠΙΛΕΞΑΤΕ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ. ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑ Η ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΣΑΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΤΑΙ. ΤΟΥ ΚΟΝΤΙΝΙΟΥ ΙΝ ΣΟΥΑΧΙΛΙ ΠΛΗΖ ΠΡΕΣ ΟΥΑΝ'

Αρπαξα την τσαντα κι εφυγα ενω πισω μου σφυριζαν μελομακάρονα σα σούρικεν

Ειδα τον συνταξιουχο να τον κρατανε δυο αλλα ηταν πλεον αργα για αυτον. Ηδη τον ταιζαν το πρωτο μπισκοτο ενω ειχε 5 καταλογους στη μασχαλη.

'ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ' μου φωναξε. 'ΦΥΓΕ ΕΣΥ, ΠΕΣ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΗ ΘΕΛΩ'

14 μετρα απ το καλωδιο που αγορασα ειναι ακομα μεσα στο μαγαζι. Αν το ακολουθησουν θα με βρουν. Γραφω απο κινητο και κρυβομαι. Καλημερα.

Δε μπεριγράφω άλλο

Έχω γραψει κατα καιρους στο μπλογκ για όσα βλέπω στο δρομο. Προσπαθω παντα οσο πιο γλαφυρα να δωσω το τι βλεπω καθε μερα. Κινητο δεν βγαζω ποτε εν κινησει ουτε για να μιλησω ουτε για μηνυματα, ποσο μαλλον για φωτογραφιες. Το θεωρω εγκληματικο.

Ηξερα ομως οτι αυτον τον τυπο δε θα μπορουσα να τον περιγραψω. Τον προλαβα, ναι, γιατι πηγαινε αερα πατερα. Τον προλαβα στο φαναρι κι εβγαλα τη φωτογραφια. Πλεον ο σουρρεαλισμος στους δρομους εχει φτασει σε αλλα επιπεδα. Χαλαρα του χτυπας ενα ασπρομαυρο χοντροκοκκο και τον βαζεις εξωφυλλο στο Ummagumma των Floyd.

Αλλα τα λογια ειναι φτωχια. Ας μιλησει η εικονα. Να προσθεσω μονο, απλα, οτι ειχε κοντραρισμενο το πετάλι στο κούτελο. Δε μπεριγράφω άλλο.

XL250S

Προσφατα επεσε στα χερια μου ένα αγγλικο Classic Bike Guide. Λατρεύω τα αγγλικα περιοδικα μοτο, και ειδικα στα κλασσικα δινουν ρεστα. Η ευχαριστη εκπληξη ηταν ένα αρθρο τριων σελιδων για το XL250S. Κι επειδη μερικα μηχανακια μονο ‘ταπεινα’ δεν είναι, μετάφρασα μερικα κομματια… για να μαθαινουμε κιολας. Αν μπορουσα θα το εβαζα αυτουσιο… 

Honda XL250S

 μετάφραση-προσαρμογή από Classic Bike Guide

Αν είσαι ο τελευταίος που θα μπει σε μια αγορά, τότε πρέπει να είσαι είτε διαφορετικός είτε καλύτερος απ’ τους άλλους. Το XL250S ήταν και τα τρία. (άρθρο του Steve Cooper).

Η Χόντα είχε αργήσει πολύ να μπει στην αγορά των trail bikes. Είχε βέβαια το δικύλινδρο  CL350 που πουλούσε καλά, και είχε μόλις φτιάξει το CB750 δείχνοντας σε όλους για το τι ήταν ικανή. ‘Όταν ξεκίνησαν να σκέφτονται να μπουν σ' αυτη την αγορά απέρριψαν φυσικά τα δίχρονα κατά πάγια τακτική του Σοιχίρο.

Το 250S βγήκε το ’72 μετά από 4 χρόνια σχεδιασμού. Τέσσερα χρόνια είναι πάρα πολύ χρόνος για ένα μονοκύλινδρο 250. Τον Απρίλιο λοιπόν του 72 βγήκε στην αγορά με τετραβάλβιδη κεφαλή, 20 άλογα και ψηλή εξάτμιση. 

Κανείς δεν το πήρε ιδιαίτερα σοβαρά.

Τον Οκτώβριο του ’72 το περιοδικό Cycle World ανακοίνωσε ότι ο Rob Jones θα τρέξει ένα 250S στο Virginia City Grand Prix κόντρα σε Maico, 400άρια AJS, Husky, CZ360, BSA και Triumph. O αγώνας είχε συνήθως ποσοστό τερματισμού 40% και ήταν από τους πιο σκληρούς. Το 250S στήθηκε στην εκκίνηση άστρωτο, με 25 μίλια στο κοντέρ και μόνη αλλαγή από το στοκ ένα ζευγάρι λάστιχα και μια πιο ανθεκτική ποδιά. Και κέρδισε.

Τυπικά για Χόντα το μοτέρ ήταν άριστα σχεδιασμένο και η κατασκευή του ήταν εξαιρετική. Το βάρος μπορούσε να κατέβει εύκολα μια και ήταν σχεδιασμένο για να είναι ανταγωνιστικό, και το μοτέρ είχε καπάκια από μαγνήσιο. Η ροπή ήταν απόλυτα γραμμική από χαμηλά μέχρι το τέλος των στροφών του. 

Μπορεί να άργησε να μπει στην παραγωγή αλλά παραμένει ένα παράδειγμα από τις καλύτερες μοτοσυκλέτες που έβγαλε ποτέ η Χόντα. Το κλειδί ήταν το μοτέρ – σπάνια έβρισκε καποιος κάτι τοσο αψογα σχεδιασμενο που ακόμα και σήμερα δίνει μαθήματα μηχανολογίας στα αερόψυκτα τετράχρονα. 

Σίγουρα καποιοι στη Χοντα εκαναν αρκετά ξενύχτια γι’ αυτην την 4βάλβιδη κεφαλή και τα ξενύχτια απέδωσαν. Η ροπή του από χαμηλά ήταν απλά θρυλική εκείνη την εποχή. Έαν προσθεσει καποιος την ποιοτητα κατασκευης και την εξαιρετικη εργονομια δεν είναι δυσκολο να δεις γιατι πετυχε τοσο που συνεχισε να κατασκευάζεται με μικρες αλλαγες από το 1972 ως το 1987, που ειδικά για ιάπωνα κατασκευαστή της εποχής ήταν τρομερά σπάνιο. 

Έστρωσε το δρόμο για το μετέπειτα ΧΤ500 και τα DR250/350/400 που πραγματικά χρωστάνε πολλά στο 250αράκι που έσπασε το καλούπι…

Παράνοια

Το παν ειναι ότι κάνει κάποιος να το κάνει με ρέγουλα. Να μην γίνεται ψυχωτικός. Σήμερα ας πούμε βγήκα στη βεράντα κι έτριβα μέσα στη βροχή να καθαρίσω το καπάκι το πλαινό από μεσα να δω που έχει ρωγμή για να δω αν κολλάει και πως.

Μετά μπήκα ήρεμα μέσα και έψαξα ακτίνες ζάντας από ένα Ταιλανδέζο που τις είχε προσφορά. Μετά σκέφτηκα τι μοντέλο είναι το 185 μου.

Η αδεια λεει 07/1992. Ναι ενταξει. Αλλα εγω αυτο το ειχα 16 χρονων. Δε μου βγαινανε τα νουμερα. Ποτε το πηρα; Ποτε στουκαρα πρωτη φορα; Ποτε με πιασανε οι μπατσοι; Ποτε έφαγα την καπακια; Δε μπορει.

 Βγήκα στη βεράντα με το κινητό κι ένα σκούφο και έπαιρνα φωτογραφίες το πλαίσιο στο λαιμό. Οι απέναντι εδω και 10 μέρες είναι στο τσακ να φέρουν μπάτσους, το καταλαβαίνω όπως με κοιτανε. Απ τον αριθμό πλαισίου δεν βγάζεις άκρη. Θέλει ενα τρισκατάρατο 17ψήφιο που ειναι το VIN (Vehicle Identification Number) και που μετά από ψάξιμο σε μόλις 30 σάιτ μαθαίνω ότι το γράφει στα στεφάνια των τροχών.

Οι τροχοί δεν είναι εδώ, είναι στο Ρέθυμνο. Το λέω στο Χρήστο ο οποίος υποπτεύομαι ότι ανεβαίνει με την βροχή στην ταράτσα αλλά δε βρίσκει τίποτα εκεί. Γαμώτο. Και δεν έχω εδω και το μοτερ. Το μοτέρ το χει ο Γιάννης.

Α ναι, αλλά το νούμερο πρέπει να το γράφει η άδεια. Βρίσκω το νούμερο απ' την άδεια. Του μοτερ. Ναι αλλα δε βοηθαει. Χμμμ.

Βρίσκω παλι μετά από μόλις 44 σάιτ, τα μισα στα γιαπωνεζικα, οτι υπαρχει τρόπος. Τα πρωτα 5 νουμερα πριν την παυλα ειναι ο τυπος μοτοσυκλετας πχ. L185S στο δικό μου. Το τελευταιο νουμερο σου δειχνει ομως τη χρονια αν ξερεις πως.

Αν η μοτοσυκλετα βγηκε απ' το εργοστασιο πχ το 82 και το δικο σου ειναι μοντελο 82 τελειωνει σε 0 γιατι βγήκε 0 ετη μετα που αρχισε η παραγωγη. Αν ειναι του 83 το τελευταιο ψηφιο ειναι 1.

Αχα.

Το δικο μου τελευταιο ψηφιο ειναι 5. Οχι το δικο μου της μοτοσυκλετας. Ξεκινησε να βγαινει σ' αυτο το μοντελο με τα στρογγυλά κοντέρ το 84, έστω και χωρίς αυτό το χρωματισμό. Αρα εχουμε 84+5=89.

Αρα ειναι μοντελο '89 που έβγαλε αδεια 7ο του 1992. Μαλλον δεν επρεπε να το πω αυτο στο Χρηστο γιατι τωρα που το γραφω αυτο μαλλον ειναι με ενα φακο και ψαχνει τα νουμερα απο τα 3 CB750K που έχει, το CB50 και το TS50. Αλλά καλά να πάθει άμα δεν ειναι συγκρατημένος και λογικός σαν εμένα. Δεν τους μπορώ αυτούς που κολλανε, πω πω.

Ρέγουλα θέλει το πράγμα και όλα θα γίνουν.

Vivere Pericolosamente

Ξεκινήστε τη χρονιά ζώντας επικίνδυνα. Όποιος σας στελνει μνμ χρόνια πολλα και δεν εχετε το νουμερο στο κιν στειλτε πισω ένα απο τα παρακατω:

'Δε σε ξεχασα ποτε, σε θελω κολαζμένα.'

'Φίλε εισαι τιποτας. Εισαι πουθενας. Δε σε ξερω. Α πα πεθάνεις.'

'Εισαι ο επόμενος.'

'Δε μπορω τώρα κάνω κάμα σούρτα-φέρτα.'

'Και σε σενα χρονια πολλα τζιτζικουλίνι κολοκυθάκι μου μμμμμουά'

'Α γαμις ρε λινα που έχεις και μούρη να μου πεις χρονια πολλα.'

'Ελα, τον άφησες τον άλλο;'

'Τώρα που θα ρθω θα στα ξηγήσω εγώ τα χρόνια πολλά'

'Οχι.'

'Κράτα νερά όπως έρχεσαι.'

'Σε τσούζει, έτσι;'

Αυτοσχεδιαστε!