Η ροπή των αμνών

Για φέτος στα Καλά Κοπέλια - ένα από τα φετίχ μου. Γύρισμα φωτορομάντζου. Καρέ καρέ. Φωτό όχι βίντεο. Το σενάριο έχει γραφτεί εδώ και καιρό αν και δε σημαίνει ότι δεν αλλάζει on the spot. Εκτός από τις φωτό θα χρειαστούμε και βίντεο γιατί θέλουμε και κάτι από το making of.

Οι ακροάσεις για ηθοποιούς είναι ακόμα ανοιχτές, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ οτι θα γίνει κανονικό casting από μισομεθυσμένη επιτροπή όπου οι υποψήφιοι θα απαγγέλουν σκηνές από το Έργο. Έτοιμοι; Πάμε.

ΚΑΡΕ 1

ΜΕ ΑΠΑΡΝΗΘΗΚΕ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΓΚΟΥΡΑΣ  Ή  Η ΡΟΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ

ΚΑΡΕ 2

Κοντινό εκείνος-εκείνη.

Εκείνος με βλέμμα γεμάτο πόνο:

Μα γιατί Ζουάντα; Γιατί;

ΚΑΡΕ 3

Κοντινό εκείνη να κοιτάει σκεπτικά μακριά απ’ το φακό:

Ο πατέρας δε θα το δεχτεί ποτέ Χερκούλιο. Είσαι κάγκουρας.

ΚΑΡΕ 4

Κοντινό σηκωμένο μπατζάκι του να φαίνεται μαύρη κάλτσα και η τρίχα στο πόδι.

Φωνή δική της: Φοράς μέχρι και κάρμπον κάλτσες. [Ξύστε και Μυρίστε]

ΚΑΡΕ 5

Εκείνος να την κρατάει απ’ τα μπράτσα με ικετευτικό βλέμμα κι ένα καθίκι στο κεφάλι:

Θ’ αλλάξω Ζουάντα! Θα βγάλω την Ακράπα, θα βάλω κράνος με CE, καλύτερο.

ΚΑΡΕ 6

Φλασμπακ. Λύκος με ειρωνικό βλέμμα, φλου φωτό λίγο να λέει:

Να μου το θυμάσαι. Αυτή μέχρι FCR θα σε βάλει να ξηλώσεις. Καλάααα….

ΚΑΡΕ 7

Εκείνη με πλάτη σ’ εκείνον να κοιτάει μακριά, αυτός πίσω της να την κρατάει με το κεφάλι χαμηλωμένο. Εκείνη σκέφτεται: Θεέ μου πως θα τον γνωρίσω στον πατέρα; Αν πέσει πάνω του με έντο; Δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι.

ΚΑΡΕ 8

Εκείνος ντυμένος καλά μαζί της να προχωράνε προς πλουσιόσπιτο. Ο πατέρας στο background περιμένει. Κείμενο: Η μέρα που έτρεμε η Ζουάντα σύντομα έφτασε.Ο πατέρας της, μεγαλοιδιοκτήτης αλυσίδας τυροκομείων Αθότυρο Αλβαράντο τους περιμένει.  Όμως…

ΚΑΡΕ 9

Ο πατέρας με γουρλωμένα μάτια γεμάτα τρόμο κοιτάει το 1300. Δίπλα του του κρατάει απαλά το χέρι η Ζουάντα: Μα πατέρα εσείς χλωμιάσατε! Γρήγορα, φέρτε να μυρίσει λίγο φέτα.

ΚΑΡΕ 10

Ο πατέρας σε κρεβάτι κατάκοιτος με πάπια στο κεφάλι να κρατάει το χέρι της Ζουάντα και να την κοιτάει.

Κόρη μου δε στο είχα πει ποτέ… Ένας τέτοιος διάολος είχε χάσει τα φρένα κι είχε ρημάξει το κοπάδι μας… Είχε σπάσει το πόδι της Αφρούλας μας…

ΚΑΡΕ 11

Ο πατέρας στο κρεβάτι κοιτάει μακριά από τη Ζουάντα με δάκρυα, αυτή σκύβει πάνω του συμπονετικά.

17 πρόβατα νεκρά και 8 κουτσά… Ακόμα ακούω τα βελάσματα τους τις νύχτες….

ΚΑΡΕ 12

Πατέρας ανασηκωμένος στο κρεβάτι να κρατάει την πάπια και με τα δυο χέρια και να κοιτάει θυμωμένα στο φακό: Δεν τον θέλω! Θα μου κάνει την αυτοκρατορία σωληνάκια υψηλής και φώτα Xenon. Να φύγει!!

ΚΑΡΕ 13

Μπαρ. Εκείνος πίνει ένα μεγάλο Yoko Choco και κρατάει γλυφιτζούρι κοκκοράκι.

Ο Χερκούλιο πέφτει στα σκληρά… 

ΚΑΡΕ 14

Μπαρμαν: Μήπως θέλετε και λίγο λαδοτύρι Αλβαράντο μεζέ;

ΚΑΡΕ 15

Εκείνος έξαλλος έχει ανέβει το μπαρ και έχει πιάσει το Μπάρμαν απ΄ τα πέτα.

Εκείνος: ΜΗΝ ΞΑΝΑΠΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ! Η ΜΟΙΡΑ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙ ΔΥΟ ΚΑΡΔΙΕΣ ΝΑ ΕΝΩΘΟΥΝ!

ΚΑΡΕ 16

Na που η  μοίρα όμως τους ενώνει ξανά…

 Εκείνος κι εκείνη  μέσα σε μαγαζί να λένε στον ίδιο υπάλληλο ταυτόχρονα:

Εκείνη: Θέλω ένα κουβερλί για μεγιστάνες.

Εκείνος: Θέλω πανάκια να μην αφήνουν χνούδι.

ΚΑΡΕ 17 (μέσα στο μαγαζί)

Κοιτάζονται με πάθος.

Εκείνη: Χερκούλιο….

Εκείνος: Ζουάντα….

Υπάλληλος τσατισμένος: Θα το πάρετε το κουβερλί μανδάμ, τι θα γίνει;

ΚΑΡΕ 18

Εκείνη μιλάει έντρομη στο κινητό.

‘Ναι; Πατέρα εσείς; Μα τι συμβαίνει; Έρχομαι αμέσως!’

ΚΑΡΕ 19

 Εκείνος κι εκείνη  πάνω στο 1300. Μαξ ύφος αγωνίας.  

Εκείνος: Κρατήσου αγάπη μου. Και πρόσεχε μη μου γρατσουνίσεις κάνα τεπόζιτο κι έχουμε ντράβαλα.

ΚΑΡΕ 20

Και οι τρεις, στη σάλα του σπιτιού. Ο πατέρας με ύφος συντετριμμένο: Η Αφρούλα… ο κτηνίατρος δεν δίνει πολλές ελπίδες…

ΚΑΡΕ 21

Ο πατερας κρατάει το κεφάλι και με τα 2 χέρια σε ύφος ωιμέ, πίσω του Εκείνος κι εκείνη  με αγωνία.

Πατερας: Τι θα κάνω; Από τότε που έφυγε η μητέρα σου η μόνη μου συντροφιά ήταν η Αφρούλα.

ΚΑΡΕ 22

Εκείνος με ύφος συμπόνοιας: Τι πρέπει να γίνει για να σωθεί;

ΚΑΡΕ 23

Πατέρας με ύφος σαλταρισμένο :  Αίμα… Αίμα… Αίμααααααα

ΚΑΡΕ 24

Εκείνος τρομαγμένα: Τι αίμα;

ΚΑΡΕ 25

Πατέρας κοιτώντας το λαιμό εκεινου,  που κοιτάει λοξά: Ρέζους 0 Αρνητικό.

ΚΑΡΕ 26

Εκείνος: Ξέρω κάποιον που έχει πρόβατο με ρέζους 0. Αλλά δεν θα το δώσει εύκολα.

ΚΑΡΕ 27

Φεύγει με αποφασισμένο ύφος απ’ το σπίτι.

‘Αλλά θα τον κάνω να το δώσει που να τον δω τούμπανο’.

  ΚΑΡΕ 28

Εκείνος με τον ‘Κάβουρα’ σε μπαρ. Δεν κοιτάζονται. Βλέματα σκοτεινά.

Εκείνος: Ήρθα για το πρόβατο.

Κάβουρας: Τότε ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.

ΚΑΡΕ 29

Βγαίνουν απ’ το μπαρ φορώντας τα γάντια α λα Joe Bar.

Κάβουρας: Θα φάει η μύγα Ακράποβιτς και το κουνούπι Arai.

Εκείνος: Έτσι-το-πάει-ο-κά-γκου-ρας’

ΚΑΡΕ 30

Πάνω στα 1300 έτοιμοι για εκκίνηση.

Κάβουρας: ‘Αν κερδίσεις παίρνεις το πρόβατο. Αν χάσεις σου παίρνω το μηχανάκι, ένα σετ κατσαρόλες και την κάρτα πόκεμον Yarados.’

KAΡΕ 31

Εκείνος κοντινό, ύφος λύσσας: ‘Δεν θα χάσω ποτέ την κάρτα Πόκεμον’.

KAΡΕ 32

Τα μηχανάκια από μακριά να φεύγουν στην ευθεία. Κοινή σκέψη ‘Θα τον σκίσω τον αλήτη’.

ΚΑΡΕ 33

Εκείνος με ύφος νικητή: ‘Κατέβαινε το πρόβατο κουλάντζα’.

(Σκέψη: Ας είναι καλά η φασολάδα της μάνας, δεν τον έπαιρνα με τίποτα).

ΚΑΡΕ 35

Εκείνος δίπλα σε πρόβατο: ‘Είσαι δικιά μου τώρα… δικιά μου…’

ΚΑΡΕ 36

Πατέρας τρισευτυχισμένος: ‘Χερκούλιο! Έσωσες την Αφρούλα… Νομίζω μπορείς να με λες πατέρα…’ H Zoυάντα φαίνεται πίσω του να χαμογελάει.

KAΡΕ 37

Εκείνος με ύφος ρομαντικό: Δε νομίζω… είναι πια αργά για μας Ζουάντα…  Η καρδιά μου ανήκει τώρα αλλού…

ΚΑΡΕ 38

Το πρόβατο κοντινό…

ΚΑΡΕ 39

ΤΗΕ ΕΝD

KAΡΕ 40

Wulf – Padermi Kriti Productions.

ΥΓ> Προορίζεται για το ΜΟΤΟ....

Suvlaki

Πριν από δυο μέρες έτυχα σε ένα φιλικό σπίτι με μια παρέα. Συζήτηση ήρεμη, κουβεντούλα κτλ. Κάποια στιγμή πεινάσαμε λοιπόν κι είπαμε να παραγγείλουμε σουβλάκια.

Κι έρχεται η καταστροφή. Μετά από λίγο χτυπάει ο ντελιβεράς. Ανοίγει κάποιος την πόρτα και τον κοιτάζει καχύποπτα.

‘Φίλε Πακιστανός είσαι;’

‘Έλληνας’

‘Σίγουρα;’

‘Πλάκα μου κάνεις ρε φίλε;’

‘Και γιατί είσαι μαυριδερός;’

‘ΓΙΑΤΙ ΕΚΑΝΑ ΜΠΑΝΙΑ. Θα τα πάρεις τώρα τα σουβλάκια;’

‘Δεν ξέρω ρε φίλε, η προφορά σου είναι λίγο παράξενη’.

‘Τώρα τι να σου πω… Θα τα πάρεις;’

‘Για πες κάτι;’

‘Τι να πω;’

‘Πες αρνάκι άσπρο και παχύ ν’ ακούσω την προφορά λίγο.’

‘Αρνά-’

Εκείνη των ώρα σηκώνεται ένας άλλος

‘Φίλε τι γιαούρτι έχουνε μέσα;’

‘Συρωτό.’

‘Ναι αλλά τι μάρκα;’

‘Ε…νομίζω τοτάλ’

‘Φίλε εγώ δεν το τρώγω αυτό. Έχει μέσα γερμανικά γάλατα.’

‘Εντάξει ρε φίλε και τι να κάνω εγώ τώρα;’

‘Πάρε το γιαούρτι πίσω. Και μη μου το χρεώσεις.’

‘Τι πάρτο πίσω ρε φίλε;;; Το γιαούρτι θα βγάλω από τα σουβλάκια;;;’

‘Περίμενε θα σου φέρω ένα κουτάλι.’

Πετάγεται κι ο τρίτος

‘Δε μου λες, ΙΚΑ σου βάζουνε; Απόδειξη έφερες;’

‘Ναι μέσα είναι.’

‘ΙΚΑ;’

‘Ναι ρε φίλε μου βάζει και ΙΚΑ. Θα τα πάρετε τώρα γιατί έχω κι άλλες παραγγελίες;’

‘Και στα βάζει όλα τα μεροκάματα;’

Έρχεται ο άλλος με το κουτάλι.

Στα επόμενα 5 λεπτά ο ντελιβεράς έχει κάτσει κάτω με το κουτάλι, έχει ανοίξει τα σουβλάκια, πετάει έξω το γιαούρτι και τραγουδάει το αρνάκι άσπρο και παχύ. Ο άλλος με το ΙΚΑ επιμένει να κοπεί καινούρια απόδειξη που να μην έχει μέσα το γιαούρτι που βγάλαμε.

Τελικά ο ντελιβεράς μας πέταξε το γιαούρτι στη μάπα, πήρε τα σουβλάκια κι έφυγε. Καλύτερα γιατί δεν είχαμε και να τα πληρώσουμε απ΄ ότι αποδείχτηκε. Είπαμε να τηγανίσουμε κάτι πατάτες αλλά παίρναμε τηλέφωνο αυτόν που τις είχανε πάρει απ’ τη λαική να ρωτήσουμε αν είναι αιγυπτιακές ή Κρήτης και αν περνάει ΙΚΑ σ’ αυτούς που τις μαζεύουνε αλλά δεν τον βρίσκαμε. 

Τελικά φάγαμε McDonalds. Πάλι.

Feel me (the Who)

Οι μοτοσυκλέτες εξελίσσονται, αυτό είναι γνωστό. Με τι γνώμονα;

Φυσικά να γίνουν ασφαλέστερες. Και να καίνε λιγότερο. Και να αποδίδουν γραμμικότερα. Και να έχουν ‘χρησιμοποιήσιμη’ ισχύ. Και να βγάζουν καλούς χρόνους, είτε αυτοί λέγονται ‘μέση ωριαία’ είτε λέγονται ‘γυρολόγιο’ σε πίστα.

Αυτά όμως έχουν κάποιο κόστος. Και το κόστος αυτό είναι σε αίσθηση. Είναι το σημείο που έχει υποφέρει όσο τίποτα. Μοτοσυκλέτες με 150 άλογα έχουν τόσο γραμμική απόδοση που δεν τις νιώθεις καν. Πας γρήγορα βέβαια, πολύ πιο γρήγορα απ΄ ότι κι εσύ νομίζεις. Δεν το νιώθεις όμως.

Νιώθεις ότι πας πολύ πιο γρήγορα, ότι ‘τρέχεις’ με ένα RD350LC YPVS του 84 με τα 58 του άλογα απ’ ότι με ένα VFR800 με τα 110 άλογα. Το 350 σε ζορίζει, σου φεύγει, λυσσάει, θέλει δύναμη στα φρένα, θέλει να παίζεις με την περιοχή των στροφών… το 800άρι πάει απλά μόνο του.

Αρκετές σύγχρονες μοτοσυκλέτες είναι πλέον τόσο συναρπαστικές όσο κι ένα ποτήρι νερό. Χρειάστηκε βέβαια τρελή εξέλιξη για να φτάσουμε εκεί. Και φυσικά είμαστε ευγνώμονες που ξεφύγαμε από τις σκοτώστρες. Σήμερα φρενάρουμε υπό κλίση με 140+ χιλιόμετρα χωρίς να ιδρώσουμε, κάτι που αν το έκανες το ’80 με οτιδήποτε θα σε έβρισκαν απέναντι στο βουνό πάνω. Αν ήσουν τυχερός.

Όμως η εξέλιξη θα μπορούσε να χει πάρει κι άλλο δρόμο. Να προσπαθήσει να κρατήσει όσο γίνεται αυτή την αίσθηση. Θα προτιμούσα μια ατελή μοτοσυκλέτα που με εξιτάρει όσο μια βαρετή τέλεια. Ακόμα και το 1300 όταν το πήρα πρώτη βόλτα, ‘μαμά’ φρίκιασα. Ροπή ναι, γκάζι ναι, αίσθηση 0. Ολογράφως. Μηδέν. Αυτό είναι μπολντόρ; Σ΄ αυτό κατέληξε; Ευτυχώς έκτοτε το γαργάλισα και παρά τις σοβαρές προσπάθειες της Χόντα να το ευνουχίσει κάτι γίνεται.

Με το 185 στον επαρχιακό τρέχω. Η αίσθηση που έχω είναι ότι πάω με χίλια. Κι αυτό γιατί δεν έχει φρένα άσχετα τι σιαγόνες έχει. Φυσικά με ένα καινούριο σκούτερ θα πήγαινα πολύ πιο γρήγορα χωρίς να το καταλάβω.

Αλλά ρε φίλε designer-μαρκετίστα… δε θέλω να πάω πιο γρήγορα. Να το κατάλαβω θέλω. Κι όσο πάει οι αισθήσεις πάνε περίπατο. Η ηλεκτρονική διαχείριση σου κλέβει την αίσθηση του γκαζιού, τα CBS σου κλέβουν την αίσθηση των φρένων, τα anti-spin σου κόβουν την επιτάχυνση… ότι και να κάνεις υπάρχει ένας μεσάζοντας που βεβαιώνεται ότι δεν κάνεις μαλακία. Και φυσικά οδηγάς κάτι πολύ πιο βαρύ, πολύ πιο μηχανικά πολύπλοκο που δε θα μπορείς να του βάλεις και χέρι, οπότε σου αφαιρεί και αυτή την αίσθηση.

Γι αυτό στο τέλος του μοτοσυκλετιστικού μου βίου, ελπίζω να καταλήξω με μια σκοτώστρα στο γκαράζ. Ένα RG500Γ, ένα Z900, ένα 350LC, κάτι. Κάτι που να μυρίζει βενζίνα, και castrol, και να σου χτυπάει ενέσεις αδρεναλίνης και να σου αφήνει την απίστευτη πλέον πολυτέλεια του να οδηγείς εσύ.

Ομιτζί

Ελληνιστί omg

Πλέον κάθε Σάββατο πρωί, Σάββατο απογευματάκι, άντε και Κυριακή πρωί έχει γίνει θεσμός το χωμάτινο βολτάκι. Με το 'Χόμπιτ'. Μικρό αλλά κόβει χιλιομετράκια like nobody's business! Ούτε ο Φρόντος!

 

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να θυμηθώ τόσα ωραία που είχα ξεχάσει. Να σε παίρνει κυνήγι μπασταρδόσκυλο που το χουν βάλει να φυλάει τα χωράφια, το χουν δεμένο με αλυσίδα 6 χιλιόμετρα, είναι διασταύρωση μολοσσού με dodge charger και σε παίρνει κυνήγι σε ανηφόρα με κροκάλα. Και ο σκύλος με σαφώς καλύτερο γρανάζωμα.

Το άλλο ωραίο που θυμήθηκα είναι το Ξ.Ε.ΣΤΗΜΑ., ή αλλιώς Ξαφνική Ελιά στη Μάπα. Εκεί που λες περνάω, έχει ένα ύπουλο κλαδί που είναι παραλλαγή και δεν το βλέπεις και που περίμενε υπομονετικά τόσα χρόνια να περάσεις από κει για να στην κοπανήσει μες στη μάπα. Τώρα που εκπλήρωσε το κάρμα του μπορεί να ξεραθεί και να πέσει. 

 

 Τρίτο και καλύτερο το 'από που πήγα;' Εντουράδες βοήθεια. Πως σκατά βρίσκετε το δρόμο για να γυρίσετε πίσω μετά τον έβδομο 'ας πάω κι από δω, πλάκα έχει' χωματόδρομο; Πετάτε ψιχουλάκια; Παλιάααα που το έκανα το σπορ είχα στάνταρ διαδρομές, τώρα θέλω τζιπιές.

 

Και τέλος η Μαγεία. Το Απαύγασμα. Η θανατηφόρα ΞΑ-ΚΑ. Ξαφνική Καγκελόπορτα. Με αλυσίδα με τρία λουκέτα. Που τη βλέπεις χωρίς φρένα πηγαίνοντας με το πλάι μπροστά, ίσια στη μέση και με το άλλο πλάι πίσω έχοντας βάλει τον αστράγαλο πάνω στο μπροστινό φτερό και δίνοντας κλωτσές στο ταμπούρο.  Το πρόλαβα, και γυρίζοντας βλέπω ένα αγροτικό με ένα μπάρμπα να έρχεται από την άλλη. Στενός πολύ ο δρόμος, καλημέρα καλημέρα, του λέω πήγαινα βόλτα αλλά έχει μια καγκελόπορτα από κει, κλειστή. Τον βλέπω και γίνεται κόκκινος εκείνο το πυρακτωμένο το σπέσιαλ κι είχε κι άσπρο μαλλί κι ήταν σαν κανταίφι παγωτό φράουλα τουμπαρισμένο και μου λέει 'ΝΑΙ ΜΑ ΕΓΩ ΘΑ ΤΗΝΕ ΒΓΑΛΩ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΝΕ ΠΕΣΕΙ ΑΠΑΝΩ ΔΥΟ ΑΤΟΜΑ ΦΕΤΟ'.

Θα τον τσεκάρω την άλλη βδομάδα. Άντε να δούμε. Αξιόπιστος μου φάνηκε οπότε λέω να πάω με σκαστή τετάρτη να δω αν έχει κρατήσει το λόγο του.

Kαλά Κοπέλα IV

Έρχονται, πρώτο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου. Link από το προηγούμενο event...

http://stoma-tou-lykou.blogspot.gr/2012/08/kkk.html

Φέτος όλα δείχνουν ότι θα είναι πολύ καλύτερο! Καλύτερη παρέα, περισσότερη μουσική, καραγκαγκάν μπλουζάκια, blues & booze & biker dudes.

Με την ελάχιστη δυνατή οργάνωση, χωρίς άγχος, σ' ένα πανέμορφο camping. Η πρόσκληση είναι ανοιχτή σε όλους, 'κλίκες' δεν έχουμε! Πληροφορίες ρωτάτε εδώ, αν και υπάρχει και σελίδα στο fb που τα εξηγεί αναλυτικά.

Όσοι είσαστε εκλεπτυσμένοι χαρακτήρες και ψάχνετε αυτό το μοναδικό κάτι που το βρίσκετε μετά την 8η μπύρα ακούγοντας κιθάρες και γκαζίδια... welcome. Η σελίδα στο fb είναι

https://www.facebook.com/events/575542125813959/

Camping Grammeno Palaiochora Chania

Η τιμη ειναι 8 ευρω το ατομο την ημερα σκηνή και μοτοσακό

Απόσταση γύρω στα 200χλμ νομίζω από το Ηράκλειο, και φυσικά θα πάω με το XLάκι :)

Καλημέρα σε όλους 

MotoGP

  Διαβάζοντας το βιβλίο του Mat Oxley για την ιστορία της ΜΖ και του Degner πέρασα ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι για τα motoGP που μου έμεινε καρφωμένο στο μυαλό.

Έλεγε λοιπόν ότι ‘τότε’, την εποχή του Redman και του Read, την εποχή του κόμη Giovanni Agusta τα πράγματα ήταν τόσο διαφορετικά. Ναι υπήρχαν οι μεγάλες ομάδες με τους λίγους αναβάτες τους που τους πρόσεχαν όπως η Γκούτσι με διακοπές σε ιταλικές βίλες, όμως η πραγματικότητα για την πλειοψηφία ήταν πολύ διαφορετική.

Υπήρχαν πάρα πολλοί αναβάτες, ιδιώτες, οι οποίοι έτρεχαν σε δυο αγώνες τη χρονιά, μπορεί και ένα. Δούλευαν ο καθένας στην καθημερινή του δουλειά, 12 μήνες το χρόνο και μάζευαν χρήματα για να πάνε να τρέξουν σε ένα μόνο GP. Χωρίς ελπίδα διάκρισης γιατί δεν είχαν καμία εργοστασιακή υποστήριξη, με μηχανάκια που επισκεύαζαν μόνοι τους, με δανεικά ανταλλακτικά.

Στα ‘πιτς’, που τότε ήταν σε πρωτόγονη μορφή σε σχέση με σήμερα, οι αναβάτες αυτοί είχαν το χειρότερο μέρος, που συνήθως ήταν απλά ένα μέρος να στήσεις μια σκηνή. Πολλοί δεν κατάφερναν να τρέξουν από βλάβες. Όταν έβρεχε πάλευαν να επισκευάσουν ότι μπορούσαν μέσα σε λάσπες και νερά. Σε όλους έλειπαν ανταλλακτικά, αλλά όλοι βοηθούσαν ο ένας τον άλλο. Μάθαιναν όλοι να είναι και μηχανικοί μαζί γιατί φυσικά για δεύτερο άτομο ή υποστήριξη δεν γινόταν λόγος. Και στήνονταν στην εκκίνηση, έχοντας ξοδέψει ότι μάζεψαν, έχοντας παλέψει με χίλιες στραβές κι ανάποδες που είναι φυσικό να τύχουν, και στήνονταν ξέροντας ότι δεν έχουν ελπίδα όχι απλά πρωτιάς αλλά ούτε πεντάδας ή δεκάδας.

 

Έτρεχαν μόνο επειδή το γούσταραν τόσο που δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς.

Και ναι θαυμάζω και το Γιατρό και τον Μάρκεθ και όλο το ‘τσίρκο’ – και φυσικά μ’ αρέσει η εξέλιξη. Όμως κάθε φορά θυμάμαι κι αυτούς τους μουτζούρηδες και προσπαθώ να καταλάβω τι πέρναγε απ΄ το μυαλό τους στημένοι στην εκκίνηση, εκείνη την ασπρόμαυρη, χοντρόκοκκη πάνω σε φίλμ φωτογραφικό εκκίνηση, όχι την ψηφιακή τη σημερινή και θέλω να γράψω ένα κομμάτι γι’ αυτούς κάποια στιγμή. Έτσι για φόρο τιμής, έτσι για το γαμώτο. Έτσι έστω για να ακουστούν τα ονόματα κάποιων που ποτέ δεν ακούστηκαν και που κανείς δεν φόρεσε ποτέ καπελλάκια, δεν αγόρασε μπλουζάκια, μπρελόκ, κούπες, μπαντάνες, κι αυτοκολλητάκια με το όνομα τους. Έτσι για το πείσμα τους. 

YΓ. Στις φωτό είναι ο Jim Redman / Team Honda εργοστασιακός αναβάτης.

The Kookoo factor

Από τότε που ξεκίνησα την ανακατασκευή του XL, και με τα 1455 ποστ που έχω κάνει σχετικά, έχω κάψει κόσμο. Τώρα μπορώ να το πω. Από τον φίλο Σώζων που αγόρασε κι αυτός ένα φετιχιστικό XL Dakar μέχρι το Βασίλη που πήρε το Baja μέχρι τον φίλο που είπε στα σχόλια για το ‘On any Sunday’ ότι σκέφτεται να πουλήσει το Adventure 990 του για να πάρει KLX250.

Να πω όμως, εξαρχής, ότι τα μηχανάκια που καραγούσταρα, που ανέβαινα και πετούσα ήταν αυτά που μου έλεγαν όλοι να ΜΗΝ πάρω. Το Husky γιατί ήταν καθαρόαιμο, θα έκαιγε ένα σκαζμό βενζίνες, δεν θα μπορούσα να πάω πουθενά και χίλια δυο άλλα – και είχαν σε όλα δίκιο. Όμως το πόσο το γούσταρα αυτό το μηχανάκι δε λέγεται. Το ίδιο και το BMW μου του ’54 που θα ήταν παλιό, που θα ήθελε συντήρηση, που δεν πάει… που, που…. Κι όμως με το μπεμβεδάκι πέρασα τα καλύτερα μοτοσυκλετιστικά μου χρόνια. Αντίθετα με το Κ75 όλοι μου έλεγαν τι καλή αγορά που είναι και πόσο θα με βολέψει. Ναι είναι πρακτικό, βολικό κτλ. αλλά τόσο συναρπαστικό όσο ένα ποτήρι νερό. Ποτέ δεν είχα κάτι τόσο αδιάφορο.

Με το XL185 άκουσα τα μύρια όσα. Από το ότι είναι παλιό, μικρό, αδύναμο μέχρι για παλιμπαιδισμό σε βαθμό κακουργήματος. Ότι θα κάνω πολύ κακό για το τίποτα, ότι άσε τι θυμόσουν τότε, τώρα θα το δεις αλλιώς. Και φυσικά ως συνήθως δεν άκουσα κανένα. Και πόσο χαίρομαι για άλλη μια φορά. Δεν ξέρω τι ΕΙΝΑΙ το 185, ξέρω πόσο ΓΟΥΣΤΑΡΩ να το καβαλάω. Ξέρω ότι δε θέλω να κατέβω. Ξέρω ότι τέτοιο χαμόγελο μέσα απ’ το κράνος είχα να χω χρόνια. Όχι ένταση, ή χαλάρωση, ή κουλάρισμα ή γουστάρισμα. Χαμόγελο. Και γέλιο όταν πατάω μπροστινό και πάει αλλού κι αλλού.

Είναι όπως όταν περιμένεις κάτι να είναι πολύ καλό κι αυτό όχι μόνο δεν σε απογοητεύει αλλά είναι ακόμα καλύτερο.

Γι αυτό και δεν δίνω ΠΟΤΕ συμβουλές για το τι είναι καλό για τον καθένα πέρα από μια. ‘Πάρε ότι σου κάνει κούκου.’

Τόσο απλά. Το ίδιο λέω και στον φίλο με το Adventure. Ότι σου κάνει κούκου. Και μόνο εσύ το ξέρεις αυτό, και μόνο εσύ θα καβαλάς. Ναι διαβάζω κάθε φορά τεχνικά κτλ, διαβάζω τεστ, θέλω να ξέρω ακριβώς τι μου γίνεται όταν αγοράζω κάτι. Δε θέλω κανένα τίγρη να μου δώσει τα πιστόνια στο χέρι γιατί του βαλα κακή βενζίνα κι έκανε βαβά. Αλλά από κει και πέρα, που μπορώ να κάνω μια πληροφορημένη επιλογή ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ ΚΑΝΕΝΑ.

Το ‘αντικειμενικά’ δεν έχει καμία σχέση με τον πριαπισμό που θα σε πιάσει όταν ανέβεις πάνω. Εσύ θα το βλέπεις κάθε μέρα, εσύ θα ζεις μαζί του. Ξέχνα τι είναι ‘καλό’. Το είχα γράψει και σε κάποιο κείμενο παλιότερα, μην αγοράζετε μηχανές για τους άλλους, και μην τις στολίζετε για τους άλλους.

Αν αύριο μ’ αρεσουν τα σκουτερ (με την ΚΑΜΙΑ, το λεω σαν extreme παράδειγμα) θα παρω ένα και θα πηγαινω με 60 με την μπαρμπριζα, τα ποδια στην πισινα-αξεσουαρ και θα τρώγω και τυροπιτάκια από fresh case και λογαριασμό δε θα δώσω. Όπως τη βρίσκει ο καθένας παίδες.

Τίποτα δεν είναι ‘καλό’. Ούτε οι εξαπίστονες, ούτε τα 50άρια αντεστραμένα, ούτε τα fat bar ούτε οι Χραπάκοβιτς. Kαλό μηχανάκι είναι αυτό που σε κάνει να θέλεις ν’ ανέβεις στη σέλα και να γράφεις χιλιόμετρα. ΕΣΕΝΑ. Και ας μην το νιώθει κανείς άλλος. 

Οn any Sunday

Μόλις γύρισα από την καλύτερη βόλτα της ζωής μου.

Έτσι απλά.

Με το XLάκι στον επαρχιακό, κοντεύει τα 500χλμ για το πρώτο ρύθμισμα βαλβίδων κι ήθελα να τα συμπληρώσω. Καιρός φανταστικός, κλειστό στροφιλίκι και το XL παιδική χαρά. Με 70 χλμ σκάρτα στο κοντέρ και να πετάγεται από στροφή σε στροφή. Νεροτσουλήθρα κανονικά.

Σταματάω σε βενζινάδικο σε χωριό γιατί είχα καιρό να βάλω. Ο βενζινάς μουστάκα άσπρη και μαλλί ασορτί. Τον σηκώνω από τάβλι, λουκούμι, κι είχε και καλό ζάρι. Κοιτάει το ντεπόζιτο και με κοιτάει με μισό μάτι. 'Να τα κάνω 4 ευρώ τουλάχιστον;' Και δεν τα κάνεις.

Γυρισμός και... ωπ, χωματόδρομος. Λες;


Βουρ.

Το XL χοροπηδάει σα κατσίκι, τα ταμπουράκια του είναι μια χαρά στο χώμα και το γκάζι του όσο πρέπει. Στενός χωματόδρομος και κροκάλα. Σφίγγω τόσο τα γκριπ που νομίζω θα κόψει το τιμόνι. Έχω να το κάνω και κάτι δεκαετίες το σπορ ε; Γιατί μπορεί να μην είναι τίποτα τρομερό αλλά αν έχεις να το κάνεις κοντά μια 30ετία...

Ξαναβγαίνω άσφαλτο κι έχω την αίσθηση ότι κολλάει κάτω το μηχανάκι, κλασσικά. Και ξανά, με 70-80 και με καινούρια μάλιστα άσφαλτο στον επαρχιακό. Όπου βλέπω χωματόδρομο μέσα. Έστω όσο πάει, γιατί οι περισσότεροι καταλήγουν σε περιφραγμένα και το XL δεν έχει κόφτη για λουκέτα στο στάνταρ εξοπλισμό. Χόντα, τι να πεις.

Παραλίγο να ρίξω και μια ΚΑΛΗ τούμπα σε κάτι κοτρώνια που δεν φαινόταν ανάμεσα στα στάχυα παρά όταν πλησίαζες στα 5 μέτρα.

Και βρίσκομαι να καραγουστάρω με ένα μηχανάκι του χιλιάρικου, με ένα μηχανάκι των 100 χλμ την ώρα κι αυτά σκάρτα, με ένα μηχανάκι που αν μου πέσει θα δώσω ένα τάληρο να πάρω δυο μανέτες, ένα μηχανάκι που θα κάψει 3 λίτρα στα 100 χλμ, ένα μηχανάκι που δε μου ζητάει τίποτα και μου δίνει όσα μπορεί να δώσει και δεν είναι λίγα.

Κι αυτός είναι κι ο λόγος γι' αυτό το ζαλιστήρι. Που να το 'ξερα 16 χρονών που το είχα ότι είχα τα πάντα; Που να το ξέρω τότε ότι μπορεί να είναι λίγο αλλά ότι δε χρειαζόμουν και παραπάνω; Ναι, μπορεί το μάτι να μη χορταίνει, μπορεί το μυαλό να ζητάει συνέχεια, και παραπάνω άλογα και κυβικά και και... αλλά το τι ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ για να χαμογελάσεις μέσα απ' το κράνος (ή να χεστείς πάνω σου αν δεις τα κοτρώνια) λίγη σχέση έχει μ' αυτό.

Και πάει κι αλλού το πράγμα. Για να νιώσω τις συγκινήσεις που ένιωσα σήμερα με 70-80 με το XL, για να τις έχω με το 1300 πρέπει να πάω 200+ ανάμεσα σε τρελούς. Με το 185 χτυπάς αδρεναλίνες με 40. Αρκεί να βρεις το κατάλληλο περιβάλλον...

Και μπορεί να το έφτιαξα και να το έκανα πένα αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα το λυπηθώ. Μετά χάνεται όλη η ουσία. Μετά γίνεται μη μου άπτου σαν κάτι τζίξερ καφετεριακά. Και στο φινάλε τι να πάθει; Καλά να μαστε να το ξαναφτιάξουμε...

Όσο πιο λίγα ζητάς τόσο πιο πολλά βρίσκεις... Καλημέρα σύντροφοι.

Perfection

Επιτέλους τέλειωσε...

Για όσους ακολούθησαν από δω μέσα τα στάδια της ανακατασκευής ξέρουν τι 'πακέτο' ήταν. Στο Αυγουστιάτικο ΜΟΤΟ θα μπουν όλες οι βρώμικες λεπτομέρειες, τα μοντελιστικά κόλπα του Κωστάκη, οι απίστευτες βαφές του Van Gogh Αποστολάκη μέχρι και οι ιταλικές φλάντζες του ελεεινού πράκτορα Αόρατου Καρατζά.

Κι όλο λέω να γράψω κάτι κι εδώ αλλά τι να πρωτογράψεις... Για την ώρα μερικές φωτό. Και επιφυλάσσομαι.