Βorn to run?

Με αφορμή το σχόλιο του Διαμαντόπουλου ''Τους χρόνους που έκανα το Φέρρες-Θεσσαλονίκη με ένα GSX400F, τους σκέφτομαι σήμερα και δεν με πιστεύω.'' ανασύρω κάτι για το οποιο είχα γράψει και παλιότερα σχετικά:

Μου είχε πει ο φίλος μου ο Μενέλαος, κάτοχος Τουονο, ότι όσο έτρεχε μ ένα Jawa 350 και τελειωμένα Barum στο Ηράκλειο Ρέθυμνο δεν έχει τρέξει στη ζωή του. Παρόμοιες ατάκες λοιπόν και μ' αυτή του Διαμαντόπουλου και μ' αυτή του Μενέλαου έχω ακούσει άπειρες φορές.

Το δικό μου έπος είχε γραφτεί σε κατηφορικές κλειστές με το Bmw R51/3 και να με κυνηγάει ΜΤΧ125 ή 200, το διχρονάκι. Θυμάμαι να έχω μια τρίτη και να πηγαίνω σκαστή συνέχεια, φρένα δεν υπάρχουν,  κατεβάσματα δεν υπάρχουν, έχουν βρει στέκες κάτω, κύλινδρα κάτω, αλλά δεν κλείνω γκάζι ρε !@# που να σε δω τούμπανο.

Είχα κατέβει και τρέμανε χέρια, πόδια, κι είχα ανεβάσει πίεση 400. 

Τώρα ούτε ο Μενέλαος με το Τουόνο τρέχει - όχι όσο με το Jawa - ούτε γω με το 1300, ούτε υποψιάζομαι όλοι οι άλλοι. 

Ένας λόγος είναι ότι οι μοτο μας έχουν ξεπεράσει. Το να σκισω το 1300 με 240+ κάτι ρέστα τελική στην 'εθνική' στον ΒΟΑΚ Κρητης ειναι αυτοκτονια, το ίδιο και το Τουονο και τα λοιπα. Εννοειται μπορω να κινουμαι με 140-160 ευκολα και στο τσακιρ κεφι και μια 200αρα στην ευθεια αλλα μεχρι εκει. Η ΑΙΣΘΗΣΗ ομως σε καμια περιπτωση δεν ειναι εκει. Για να τη βρεις αυτη την αισθηση πρέπει να 'παιξεις' και αν αρχίσεις να παίζεις είσαι και λίγο εως πολυ...

Θα μου πεις δεν κινδύνευες με το R51 ; Δεν κινδύνευε με το Jawa; Ναι προφανως. Ομως οι πιθανότητες κάποιου θανατηφορου ήταν πολύ μικρότερες μια και τα 80-100 από τα 160-240 έχουν κάποιες διαφορες. 

Την αίσθηση που έχω πχ με το XL185 στον επαρχιακό με 70-80 και με κατηφορικές φουρκέτες είναι πολύ δύσκολο να την έχω πχ με ενα R1. Γιατι δεν εχω το δρομο για το R1.Γιατι στους δρομους που εχω το R1 κοιμάται και αν παω το ξυπνησω και να του κανω κολπα μπορει να κοιμηθώ εγώ μια κι έξω.

Μπορεί να κάνω λάθος - και θα χαρώ να το ακούσω. Ισως οι μηχανες εχουν ξεπεράσει πλέον τόσο πολυ τις δυνατοτητες μας (μου) που το 'σκισιμο' (γιατι γι' αυτο μιλαω δεν μιλαω απλα για να πας γρηγορα) δεν υφισταται παρα με πολυ μεγαλο πλεον κινδυνο.

Και για να προλαβω την παρανοηση το ξαναλεω. Ναι δεν ειναι αναγκη να πηγαινεις του σκοτωμου, μπορεις να ταξιδευεις πλεον με τα τριπλα χλμ απ οτι στο παρελθον και με ασφαλεια. Μιλαω για την απωλεια αυτης της αισθησης που έχω σε αρκετές μοτοσυκλετες (και που οφειλεται και στα χαρακτηριστικα των μοτερ πλεον σε μεγαλο βαθμο...) αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση.

 

Do you read me?

και δωσ' του να περνάνε οι φωτό σαν το ποτάμι

ξέρεις πως είναι τώρα, μέχρι που γίνονται αδιάφορες, ένα πατσάλι όλα χρώματα και ήχοι και δώστου

κάρμπον εδώ, flake εκεί, τιτάνια και...

εδω σ' εχω

εδώ, στο παπί

εκει που ειναι η ουσια, νετη σκετη

Νάτο, έτσι είναι να οδηγείς αν σε ρωτήσει κανείς. Ετσι νιωθεις. Αυτο που βλέπεις. Και δε χρειάζεσαι τίποτ αλλο φίλε, ένα παπι χρειαζεσαι. Ουτε καρμπον, ουτε νικελα, ουτε φτιασιδια, τιποτα.

Το βλεπεις; Αν καταλαβαινεις τι βλεπεις, τοτε αυτο ειναι μοτοσυκλετα. Αυτο που κανει ολη την πολη ποταμό, συρμό και χαμό, που την κοβει σε λουριδες και αφήνει τον αερα να σφυραει αναμεσα τους και να σου καιει τα ματια το καλοκαιρι και να σου παγωνει τους καρπους το χειμωνα, αυτο.

Κι ολο και πιο μακρια μεχρι να σταματησουν τα χρωματα και να μεινει αυτο.

Οποιος εχει κανει σταση στην ακρη του δρομου κι εχει δει αυτο το περιγραμμα, τον εχει χτυπήσει ο έρως και ο πόλεμος κατακούτελα. Κι εχω κοκκαλωσει κι εγω και καθομαι και το κοιταω, και το χαζευω, και το φανταζομαι να δουλευει στο σκοταδι και να γουργουριζει, ποσοι το χετε κανει και την αφηνετε αναμμενη και μετα γονατιζετε με τη μηχανη ξερωντας καλα πως οτι νιωθετε κι οτι βλεπετε εκεινη την ωρα δε γινεται να αποτυπωθει στο ρημαδι αλλα δε γαμιεται θα την κανεις την προσπαθεια κι οποιος καταλαβει καταλαβε, ολο και κανεις τρελος σαν κι εσενα θα τη δει.

Και γράφει στη σελιδα ο Παναγιωτης ''Το κρατησα 6 μήνες κι εκανα 25.000 χιλιομετρα...''

Και γράφει ο Δημητρης ''1989-1994,198.000 χιλιομετρα σε 5 χρονια σπουδων''

Με το παπι ε;

Και πες μου φιλε ρηστόρερ, ρέησερ, καφεδάκια, γλήγορε, και ελιτιστή της εξαπίστονης με αντικριστά εμβολάκια ότι δεν ψαρώνεις και δε σηκώνεται η πέτσα σου πόντους τέσσερις όταν το βλέπεις τουτο.

Ξερεις τι εχει μαζεψει αυτο κει πανω; Μουργα, χτυπους, δακρυα, γελια, βροχες, σαλιο και μανικι, γδαρσίματα, κλειδιά... δες τα ολα πανω ειναι. Διαβάζεις ή δε διαβάζεις; Νατα, φατσα φορα. Τι να πιασεις να φτιαξεις απ αυτο και να πεταξεις το σκασμενο χρωμα και να το βαψεις 'κοκκινο μαμα' ; Και να του πεταξεις ολη του την ιστορια απο πανω ετσι ξεδιαντροπα;

Ξερεις τι τσαμπουκα εχει αυτη η κοκκινη βελονιτσα για να σηκωνεται ακομα και να τρεμει μεχρι τα 60; Ή ξερεις τι βλεπεις ή δεν ξερεις. Ή ξερεις να διαβάζεις ή δεν ξέρεις. 

Do you read me?

  

H χαμένη ιστορία

του Tasos Pap

Την δημοσιεύω αυτούσια και χωρίς κανένα σχόλιο ή παρέμβαση. O λόγος που την βάζω στο blog είναι γιατί δεν θέλω να ξαναχαθεί στο 'ποτάμι' του net.

Πάμε;

Κάποτε στις αρχες του 1985.

Mας το σφυριξε το πρωί, αμέσως μετα την προσευχη, πριν μπούμε για μάθημα, ένας εκ της αγίας τριάς. Αναφώνισε λοιπον με τρεμάμενη φωνή, γουρλωμενα μάθια και κουνώντας χερια πόδια...:

''Μόλις σχολάσουμε θα πάμε από ένα στενάκι άλλο, να δούμε μνια τεράστια πορτοκαλί κρός...!!! -δεν 'εχετε ξαναδεί τετοια...!!!''

Τι ήταν να το πεί, δεν σχολάσαμε ποτέ εκείνη την μέρα.

Σε 3', μετα το κουδούνι, είμασταν εκεί. Στεκαμε και οι τρείς ο ένας δίπλα στον άλλον, με πεσμένες τις σάκες στα πόδια, με ανοικτά στόματα και γουρλωμενα μάθια. Δεν μιλούσε κανείς. Μονο κοιταζαμε. Ήταν το πρώτο που βλέπαμε, ποτέ. Ενα ολοκαίνουργιο, πορτοκαλί, HONDA XR600. Δίχως σταντ, ακουμπισμενο με το δεξί γκριπ στον τοίχο και ο πίσως τροχός κοντραρισμένος σε ενα τσιμεντόλιθο, γιατί ήταν ανηφόρα. Πράγματι μας φαινόταν τεράστιο, θηριώδες...

Καπχια στιγμή, δεν ξέρω μετα από πόσην ώρα, ανοιξε το παράθυρο πάνω από το μηχανάκι που κοιταζαμε, ξεπρόβαλε ένας μεγαλος κύριος και χαμογελώντας μας είπε...:

-''Τι κοιτατε ρε μάγκες εκεί, την μηχανάρα...?!''

-''Μαλιστα, δεν πειράζουμε τπτ, μονο κοιταμε,..!'' του απαντησαμε σχεδόν όλοι μαζί, κάπως ενοχικά.

-''Ωραιο εργαλείο, είναι του γυιού μου, δεν είναι όμως εδω να σας τον φωνάξω, να σας το βάλει μπροστα να το ακουσετε...!'' ειπε με περηφάνεια ο γέρος.

Μείναμε κόκκαλο. Ισως επειδή δεν περιμεναμε ποτέ ο γεράκος να καταλάβει την τρελα μας και το πάθος μας. Και ίσως γιατι ποτέ δεν θα περιμέναμε να ερχόταν κάποιος να μας βάλει μπροστα ένα μηχανάκι για να το ακούσουμε. Αλλωστε ποιοι ήμασταν εμείς για να μας δώσει σημασία ένας μεγαλος...? σε μνιά εποχή που τότε κανείς δεν έδινε σημασία στα παιδγιά...

Είπαμε ένα ξερό ''ευχαριστούμε, δεν πειράζει'' και εξαφανιστήκαμε τρέχοντας, αλλά πολύ ευχαριστημένοι... Έκτοτε περνούσαμε αραιά και πού, να το χαζευουμε αλλά μετα λίγο καιρό, δεν το ξαναείδαμε...

Τέλος 2006.

Το είχα αγοράσει ολοκαίνουργιο μόλις 3-4 μέρες πρίν. Το μοναδικό μηχανάκι που αγορασα καινούργιο στην ζωή μου. Δεν ξερω γιατι. Ισως επειδή, ήταν το ένα από τα δύο τελευταία εσώρουχα που απέμειναν στην Ελλάδα διότι ήδη είχε αντικατασταθεί από το γελοίο 1050.

Μονο που δεν μπήκα μες στον φούρνο, με το μηχανάκι. Βγαίνοντας με το ψωμί στο χέρι, βλέπω ένα γεράκο, χούφταλο σχεδόν, στηριζομενος σε μια μαγκούρα κι αυτός με το ψωμί στα χερια, να κοιτα/επεξεργάζεται από κοντα το τάιγκερ.

Περίμενα δίπλα του για λίγο.

-''Πολέμησα πάνω σε ένα τετοιο...'' μου είπε, διχως να με κοιτάξει, ενώ με την μαγκούρα του κοπάνησε το πίσω λάστιχο.

-''Που είσασταν...?! '' τον ρωτησα εκπληκτος.

''Βιάζεσαι..?!'' με ρώτησε και αμέσως συνέχισε ''...κάτσε να σου πώ και να σου δείξω...''

Εξω από τον φούρνο είχε μια πλαστική καρέκλα, κάθισε εκείνος εκεί κι εγω διπλα του, στο πεζούλι της τζαμαρίας.

-΄΄Ήμουν στην Α' Μοίρα Καταδρομών. Ξεκινησαμε το '47 απ΄την Βουλιαγμενη που ήταν το ΚΕΜΚ και γύρισα όλη την πελοποννησο πολεμώντας τους ανταρτες του Σαραφη...μεχρι το τέλος του '49... ήμουν συνδεσμος/αγγελιοφορος και πήγαινα την αλληλογραφια πάνω σε ενα εγγλέζικο Τράιομφ του '39...''

Ενώ μου τα έλεγε αυτά, με τρεμάμενα χερια από τα χρόνια άνοιγε αργα το πορτοφόλι για να μου δείξει δυό μικροσκοπικές φωτό ξεθωρασμένες, μιά πρόσωπο και μια μακρινη πάνω στο τριούμφ του, ημίγυμνος απ΄την μέση και πάνω μονο με το πολεμικό κράνος στην κεφαλή και το carbine Μ1Α1 περασμένο στον ώμο του.

''Κι εδω, είναι ο γιός μου,...!'' και μου έδει ξε με περηφάνεια, μιά φωτό εγχρωμη, κάπως τσαλακωμένη, με ένα νεο παλλικάρι πάνω σε ένα XR600 πορτοκαλί.

-''Ειναι το 1985, μολις πήρε το μηχανάκι του, 3μηνες μετά, τον χάσαμε με αυτο... κι ακόμη πενθω...'' συνεχισε, σκοτεινιασμενος πλέον.

Ενας κόμπος ανέβηκε αστραπιαία στον λαιμό μου.

-''Παππού, που μενεις, αν επιτρεπεται...?! μπορεσα κι άρθρωσα, περιμένοντας να μου πεί κάπου όσο πιο μακρυα, άν ήταν δυνατόν.

-''Εδω, παιδάκι, τρία στενά πιό δίπλα...'' μου ανταπάντησε κοιτωντας ακόμη, δακρυσμένος πλέον, την φωτό στα ροζιαζμένα του χερια...

Εκεί μπροστα στον φούρνο, αγκαλιαστήκαμε κ κλαίγαμε κι οι δύο.

Τατόι 2014

Eίδα πολλές και όμορφες φωτό από την φετινή συγκέντρωση στο Τατόι αλλά αυτές του Γιώργου Μαραγκουδάκη είναι το κάτι άλλο! Τον ευχαριστώ για την άδεια του να τις αναδημοσιεύσω και τις ποστάρω εδώ. Απολαύστε! (Λεζάντες του ιδίου)

 Ο πρόεδρος Τάκης Μαριολόπουλος με μια MOTO GUZZI SPORT 14 που πρωτοβγήκε στους δρόμους το 1928.

 Χαρά στο κουράγιο του! OPEL RECORD 1900 του '71 με τους Μανουσιαδάκη - Τρίψα.

SUZUKI GSX 1100 του 81 με τον Αναστάσιο Λεωνιδάκη

 Σουηδέζα δίλιτρη 122S. του '67 με τον Κατσίμπαρο

 Η γρηγορότερη BMW R69S του αγώνα με τον Δημήτρη Παπουτσά.

VELOCE του ΄72 με τους Βερναρδάκη - Σακέλλη.

CINQUECENTO του '68 κυνηγάει CINQUECENTO του '71. Με τους Χατζημπαλή - Κρητικό και τους Ντούζα - Βέη.

WL 45 του '42. Παπαδημητρόπουλος Παναγιώτης.

Ford Capri του '69. Βάγκερ, Ζυκέλογλου.

Εγώ κρατούσα τις αποστάσεις, οι άλλοι με πλησίαζαν...

Ο Νίκος Καραγεώργος με την KAWASAKI Z1 900

NORTON COMMANDO 750 του 72, μια από τις τρεις Αγγλίδες του αγώνα με τον Γιώργο Μπάτσο.

 Προφανώς χαζεύω την ομορφότερη κατ' εμέ μηχανή του αγώνα, την BMW R90S του Σόλωνα Μολχό.

VOLKSWAGEN 1600 του '70 με τους Σινιώρη - Σινιώρη

Καλοπλυμένες οι Ιταλίδες, ετοιμάζονται για τον επόμενο αγώνα.

Alpina του '70 με τους Στέκα - Κουφόπουλο.

Η ικανοποίηση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων. Στο βάθος ο Νίκος Καραγεώργος.

MERCEDES BENZ 230B 2229 με τους Ζαφείρη και Ζαφείρη. Το πιο παλιό όχημα της διοργάνωσης, του 1927. 

 Δημήτρης Ψωμόπουλος με BSA B44 VICTOR. Με τα 441 κυβικά του ενός κυλίνδρου του, πέρναγε μηχανές των 1300 κυβικών στην πίστα. Έχει συνεργείο από το 1946 (του πατέρα του) στον Πειραιά, από τους παλαιότερους εντουράδες αγώνων ο ίδιος.

Ο Ξεφτέρης Ο Βαγγέλης με το NSU του '67.

Τιμή μου μεγάλη να συγχαίρω τον καλύτερο αγωνιζόμενο του αγώνα και ένα από τους καλύτερους Έλληνες μοτοσυκλετιστές στον χώρο.

MOTO MORINI 350 SPORT, Δημήτρης Ιωάννου.

Μόλις 74 ετών η BSA M20 του Νίκου Φαλιέρου.

HARLEY DAVIDSON VC του Γιάννη Λάνδρου. Κυκλοφορούσε στα US Highways μαζί με τον Franklin D. Roosevelt το 1930.

Ένας κύλινδρος, 247 κυβικά από το 1954, Γιάννης Αλεξάκης με BMW 25/3.

INNOCENTI LAMBRETTA150 S του '66 με τον Παναγιώτη Σαφλά.

HONDA CBX 1050 του '81, Απόστολος Καραχάλιος.

LANCIA FULVIA BERLINA 1.2 του '71 με τους Αναγνωστόπουλο και Κτιστάκη.

 Και την αυλαία ρίχνει το ΜΙΝΙ του Κωνσταντίνου Μητρόπουλου του '70.

 FIAT 124 SPORT COUPE του '73 με τον Στέφανο Μυλωνάκη. Το νεράκι μπαίνει right through από τα παράθυρο.

Οι Ιταλίδες στα πιτς των μοτοσυκλεττών.

Δίλιτρη ALFA ROMEO GIULIA του '67 με τους Μοσχοβάκο - Μαρκαντωνάτο.

 Η πρώτη φορά στη ζωή της που έμπαινε σε πίστα. Η R69S μου, ξεκουράζεται.

Ο Άπιαστος με την μηχανή motocross σε ασφάλτινη πίστα.

 VELOCE του '69 με τους Κοζανίντη - Τορώση.

INNOCENTI LAMBRETTA S-T του' 62 με τον Ευστάθιο Βεντούρη.

Η παλαιότερη σε ηλικία μοτοσυκλέττα του αγώνα με τον Γιώργο Ζαλοκώστα. HARLEY DAVIDSON SD του 1928

Γιώργο ευχαριστούμε ;)