Audiobook #1

ΤΟ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΤΗΣ ΣΠΑΝΑΚΟΠΙΤΑΣ

(ρομαντικόν)

-

Ο μπάμπουρας μπήκε από το ανοιχτό του κράνος, χτύπησε πάνω στο θεληματικό του πηγούνι, και μετά περνώντας μπροστά από τα έκπληκτα γκριζογάλανα μάτια του κατέληξε με το στροβιλισμό του ανέμου στους γκρίζους κροτάφους του.

Σταμάτησε και έβγαλε το κράνος για να τον ελευθερώσει. ‘Πέτα ελεύθερος μικρέ μπάμπουρα’ ψιθύρισε. Το έντομο τον κοίταξε σαστισμένο και μετά ζουζούρισε χαρούμενα μακριά.

Αν το διοικητικό συμβούλιο της αυτοκρατορίας του τον έβλεπε τώρα σίγουρα δεν θα το πίστευε, ότι αυτός ο ισχυρός αυτοδημιούργητος άνδρας που όριζε τις τύχες τόσων ανθρώπων θα είχε ένα απλό καθημερινό χόμπι όπως η μοτοσυκλέτα. Κι όμως πάντα του άρεσε, του έδινε μια αίσθηση ελευθερίας που δεν την έβρισκε στο λήαρ τζετ του ή στα τρικάταρτα ιστιοφόρα του.

Ξεκίνησε ξανά αργά, κυλώντας την μεγάλη γυαλιστερή πανάκριβη μοτοσυκλέτα του με τις δυο της ρόδες στον καταπράσινο επαρχιακό δρόμο, γεμάτο αίλανθους, ενδημικούς κρόκους, γρεβίλλειες και ζουλατζιές. Τον είχε αγοράσει λίγο ακριβά αυτό το δρόμο αλλά το άξιζε. Ήταν βέβαια λίγο επικίνδυνος ακόμα και μετά τις επισκευές μια και είχαν μείνει δυόμιση λακκούβες και μια κλίση λιγότερο από ιδανική – αλλά του άρεσε να ζει στο όριο. Τον κρατούσε ζωντανό.

Πήρε τη στροφή με χάρη, παίρνοντας πρώτα κλίση 5, μετά 6 και μετά 7 μοίρες. Δεν ήταν εύκολο για κάποιον αμύητο, ειδικά με πάνω από 60 χιλιόμετρα ταχύτητα αλλά η άρτια εκπαίδευση του τον είχε μάθει να μη λυγίζει ακόμα και σε συνθήκες τέτοιας έντασης. Έβαλε δευτέρα χωρίς να κόψει καν και συνέχισε στην ευθεία. Ένας εκ των μπάτλερ που ήταν παραταγμένοι στα σημεία για τα φρένα του υπενθύμισε την επόμενη γρήγορη στροφή των 70 που πλησίαζε.

Αυτή ήταν η στροφή τους. Όταν μαζί του ήταν Εκείνη. Αναστέναξε αργά προσέχοντας με τη διεισδυτική ματιά του τον ορίζοντα μην καταπιεί κανένα μπάμπουρα στην αναρρόφηση. Θυμήθηκε εκείνη την τελευταία φορά. Σε μια στιγμή πάθους και τρέλας, είχαν πάρει μαζί τους λίγα αγριογουρουνοπιτάκια με μαραθόσπορο και σως αστερία, δυο χιαμπάνιες (έλα με προφορά, μη μου χαλαρώνετε τώρα) και την περίφημη της σπανακόπιτα και είχαν φύγει στο άγνωστο, δηλαδή στον επόμενο πύργο του 10 χιλιόμετρα παρακάτω.

Σε μια έκρηξη πάθους και γαστριμαργίας του είχε δώσει ένα κομμάτι σπανακόπιτα εν κινήσει, περνώντας την με χάρη και κομψότητα μέσα απ’ το κράνος. Το κρεμμυδάκι τον ξάφνιασε, όπως και τα μυρώνια. Δεν το περίμενε. Ήταν μια μικρή γκουρμέ επανάσταση στον τόσο ελεγχόμενο κόσμο του. Σάστισε τόσο που έχασε τη στροφή. Φρέναρε από τα 40 σταδιακά στα 35, στα 30, στα 20, στα 10, με τα ατσάλινα μπράτσα του να τεντώνονται κάτω από το ακριβό ιταλικό του δερμάτινο.

Έπεσαν.

Ξεγλίστρησαν απ’ το θάνατο εκείνη τη μέρα, όμως εκείνη η τσουκνίδα που βρήκε τρόπο να περάσει μέσα από την πανοπλία του τον έκανε να μείνει στο κρεβάτι δυο μήνες ώσπου να αναρρώσει - κάτι που του κόστισε δισεκατομμύρια. Οι αντίπαλοι του πίστεψαν ότι τέλειωσε. Ευτυχώς είχε πάντα μαζί του λίγα φύλλα μολόχας και είχαν αποφύγει τα χειρότερα. Εκείνη είχε σηκωθεί με τα μεγάλα αμυγδαλωτά της μάτια δακρυσμένα. ‘Συγγνώμη… συγγνώμη για το κρεμμύδι και τα μυρώνια … σε αναστάτωσα… εγώ δεν…συγχώρεσε με…’

Η ίδια όμως δεν μπόρεσε να συγχωρήσει ποτέ τον εαυτό της. Πήρε την πρώτη Aston Martin που βρήκε μπροστά της κι εξαφανίστηκε απ’ τη ζωή του. Δεν την είχε ξαναδεί από τότε, όσες προσπάθειες κι αν είχε κάνει. Από τότε μόλις έβλεπε μια επικίνδυνη στροφή πάντα ένιωθε τη γεύση της σπανακόπιτας στο στόμα του. Τις σκέψεις του όμως διέκοψαν οι φιγούρες με τα μπλε που του έκαναν νόημα να σταματήσει.

‘Τροχαία;’ σκέφτηκε. Η αλήθεια είναι ότι μόλις πρόσφατα είχε αγοράσει το δρόμο. Έπρεπε να φρενάρει εκτός σχεδίου, το μισούσε όταν συνέβαινε αυτό. Τα κατάφερε όμως, αυτή τη φορά χωρίς να τσακίσει κάποιον – αν και τις προηγούμενες 48 φορές ο διοικητής είχε δείξει μεγάλη κατανόηση. Κατέβηκε και αμέσως ένιωσε κεραυνοβολημένος.

‘Εσύ;! Ω εσύ; Εσύ ω;!’

Εκείνη φάνηκε το ίδιο κεραυνοβολημένη. Προσπάθησε να συγκρατηθεί. Τι να του έλεγε; Ότι οι ενοχές της την είχαν κάνει να εγκαταλείψει τον μεγαλύτερο οίκο μόδας του γνωστού σύμπαντος και να αφιερώσει τη ζωή της στην οδική ασφάλεια μετά απ’ αυτό που του είχε κάνει;

‘Τα χαρτιά σας παρακαλώ’ ψέλλισε προσπαθώντας να κρατήσει τη συγκίνηση της. Αυτός άνοιξε αργά την πλαϊνή κομψή ιταλική δερμάτινη βαλίτσα με το οικόσημο του, και έβγαλε το δίπλωμα του το οποίο επίσης είχε το οικόσημο, όπως και όλα του τα σερβίτσια και τα σώβρακα. Το βλέμμα της έπεσε σε ένα μικρό ασημένιο τάπερ.

‘Μα αυτό… Αυτό είναι…’

‘Ναι. Είναι το τάπερ που είχες φέρει εκείνη τη μέρα. Ακόμα μυρίζει το κρεμμυδάκι. Γι’ αυτό το κράτησα. Δεν πέρασε μέρα να μη σε σκεφτώ. Και μερικές φορές – το βλέμμα του σκλήρυνε σαν κασσίτερος – όταν βρίσκομαι απέναντι σε μια επικίνδυνη στροφή πάντα έχω τη γεύση του κρεμμυδιού στο στόμα μου.’

Δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί άλλο. Πέταξε το πηλίκιο της και τον αγκάλιασε δακρυσμένη. Ο συνάδελφος της είχε σαστίσει. ‘Μισό λεπτό… δεν μπορείτε…’

Εκείνη κοίταξε τον ημίβλακα συνάδελφό της κατάματα. ‘Αυτή η ζωή δεν μου ταιριάζει. Προσπάθησα. Πλήρωσα για το λάθος μου. Όμως πάντα ζούσα στα όρια του νόμου. Πάντα ήμουν ατίθαση, αδάμαστη, καγκουρού. Μερικές φορές δεν είχα φραγμούς, και το πλήρωσα, όπως τότε με το κρεμμυδάκι. Αλλά δεν μπορώ ν’ αλλάξω αυτό που είμαι Χάουαρντ.’

Την αγκάλιασε σφιχτά. ‘Αγάπη μου αγάπη μου αγάπη μου αγάπη μου’ της ψιθύρισε σε μια λογοτεχνική έκρηξη.

Εκείνη ανέβηκε πίσω στη μεγάλη πανάκριβη γυαλιστερή του μοτοσυκλέτα με τις δυο ρόδες και χάθηκαν στο ηλιοβασίλεμα. Ναι, θα πήγαιναν στον πύργο, όπου θα έφτιαχνε μια πίτα με διπλή δόση κρεμμυδάκι. Ίσως και μυρώνια. Ποιος ξέρει;

Εκείνος έβαλε δευτέρα και πήγε μέχρι τα 71 ελπίζοντας ότι ο κινητήρας θα αντέξει. Γιατί τη αξία έχει η ζωή χωρίς λίγο κρεμμυδάκι – ή λίγο κίνδυνο;

Δη εντ. 

Honda RC166

Υπάρχει μηχανολογική τελειότητα;

Ναι, υπάρχει. Αλλά στο RC166 μιλάμε για κάτι παραπάνω από τελειότητα. Μιλάμε για μηχανολογική μαγεία.

6 κύλινδροι σε 250 κυβικά και 24 βαλβίδες σε μέγεθος γόμας μολυβιού. 6 μικροσκοπικά καρμπυρατέρ σε ένα κινητήρα που απέδιδε 65 άλογα στις 20,000 στροφές. Για να καταλάβουμε την απόδοση και τα νούμερα, στα 2000 κυβικά θα είχαμε 48 κύλινδρα 192 βαλβίδες, 32 εκκεντροφόρους και 520 άλογα.

Μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για το 1967. Και για 250 κυβικά.

Τελική ταχύτητα είχε κάτι παραπάνω 240 χιλιόμετρα. Η κατασκευή αυτή είναι ασύλληπτη ακόμα και για σημερινά δεδομένα, το 1966 δούλευαν ακόμα με μετρήσεις 'με το χέρι' δεν υπήρχε computer design. Και αυτό το μοτέρ είναι τρομακτικά δύσκολο αν όχι αδύνατο να φτιαχτεί ακόμα κι έτσι.

O στρόφαλος είναι φτιαγμένος από 13 κομμάτια τόσο μικρά που είναι σα κομμάτια domino. Ήταν τόσο λεπτεπίλεπτος που θα μπορούσε να χάσει το σχήμα του ακόμα και με το χέρι, όμως άντεχε σε τρομακτικές δυνάμεις γυρίζοντας 333 φορές το δευτερόλεπτο παράγοντας όση ισχύ έβγαζε ένα μέσο οικογενειακό ιαπωνικό αυτοκίνητο.

Ο σχεδιαστής του είπε ότι είναι σα να στήνεις 13 μπάλες μπιλιάρδου τη μία πάνω στην άλλη - και μετά να σιγουρευτείς ότι δε θα πέσουν.

Πολλά απ τα περάσματα του λαδιού είναι μισού χιλιοστού - και τα βλέπεις μόνο σε ακτινογραφία.

Αυτή ήταν η Honda του Soichiro πριν αναλάβουν τα τμήματα marketing. Μια εταιρία που ήταν δεκαετίες μακριά απ' τον ανταγωνισμό.

Όταν η BSA και η Triumph δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα λάδια τους ή να πάρουν μπροστά ή Honda έφερνε αυτό στο τραπέζι.

Σκεφτείτε απλά το έτος. 1966. Και δείτε τι υπήρχε στον 'ανταγωνισμό'.

XL250 - Goldwing. 70s ride part 2

Εικόνες από ένα καλοκαίρι.

Μια βόλτα στην προσπάθεια να ξεφύγουμε λίγο. Σήμερα το 550 πήρε άδεια και τη θέση του πήρε η Χίπισσα. Μπορώ πλέον να το πω με σιγουριά. Αν κρατούσα ένα μηχανάκι απ' αυτά που έχω θα ήταν το 250.

Φρένα δεν έχω, πετάει τη δευτέρα όταν ζεσταθεί, αλλά στον επαρχιακό έβαλα μια τετάρτη, ή μια τρίτη και πήγαινα παντού. Στρίβει με τη σκέψη. Είναι απίστευτο το στήσιμο του. Σε σύγχρονο θα έλεγα ότι είναι ίσως κοντά σε Van-Van.

Οπως ειπε κι ο Πιτσος είναι 'ενας ήσυχος πιονέρος' που νιώθεις οτι θα σε ταξιδέψει παντού χωρίς να σταματήσει ποτέ. Σε κάποια στροφή παραλίγο να πέσω. Στην εσωτερική. Έδωσα πίεση κι έστριψε τόσο πολύ που παραλίγο να φύγω στο εσωτερικό της στροφής. Παίρνεις γραμμές αλλά δεν έχει σημασία γιατί στρίβει όπως και να ναι.

Τελος οι φωτο, οι τελευταιες πιστευω ανετα θα έμπαιναν σε μια διαφήμιση Honda του '70. Centerfold girl

Βόλτα με τα 70s

Αγκαθα preview

Μόλις επιστρέψαμε από την αναγνωριστική για το καινούριο κομμάτι που θα προστεθεί στην υπάρχουσα διαδρομή.

Με τους φίλους Κώστα Παπαδάκη, Πίτσο, και Χρήστο Παπαδάκη. Τα μηχανάκια ήταν ένα XT550, ένα KLR650, ένα BMW HP2 κι ένα TTR250.

Δε θα σας πω για τη διαδρομη ομως. Η διαδρομη.... θα τη δειτε οταν ερθετε...χο χο χο...

Ξεκινήσαμε με αρκετή ζέστη απ το Ηρακλειο που ειχε πιασει ηδη απ τις 8 το πρωι. Οσο κατεβαιναμε τοσο γινοταν χειροτερη. Σταματησαμε σε χωριουδακι για καφε και νερο και συνεχισαμε για το βουνο. Με το που φτασαμε κοντα στη Μεσσαρα η ζέστη άρχισε να γίνεται σχεδόν εξωπραγματικη. Με κλειστο κρανος ελιωνες στον ιδρωτα, το ανοιχτο το ξεχναγες γιατι με τη μια σου εκαιγε ο αερας στομα. ματια, μυτη, τα παντα.

Ανεβαινουμε στην κροκαλα κι αρχιζουμε να καταχτυπιομαστε. Τα μοτερ εχουν παρει φωτια αλλα δε διαμαρτυρονται. Ο ιδρωτας μου πεφτει στα ματια και δε βλεπω, τσουζουν παρα πολυ. Ο αερας φερνει καυτα κυματα σκονης απανωτα. Ανοιγω τη ζελατινα για λιγο, μεγαλο λαθος. Την ξανακλεινω σχεδον αμεσως, αλλα βλεπω ελαχιστα απ τον ιδρωτα. Ανεβαινουμε ανηφορικες φουρκετες με μεγαλη υψομετρικη και κροκαλα.

Σταματάμε στο πάνω μέρος του βουνου και ξανα πίσω. Στο γυρισμο, δεν το χω ξανανιωσει αυτο στη ζωη μου. Δυο απο μας, ο Χρηστος κι ο Κωστας φορανε κορντουρα, εγω με τον Πιτσο ειμαστε φουλ ολντ σκουλ, κοντομανικο, βερμουδα, φορμα κτλ. Γυριζοντας απ το βουνο εχω καει, εχει στεγνωσει ο λαιμος μου, τα παντα. Βλεπω την ανηφορα τιγκα στην πετρα και κατεβαζω δυο στον Αργοποδη και παρτα, αρχιζει να πηδαει σαν το κατσικι, κοιταω κοντερ μεσα απ τον ιδρωτα 90-100 στην κροκαλα, αερα πατερα.

Συνεχιζουμε να κατεβαινουμε σε αφορητη, αποπνικτικη ζεστη, ανασαινω οσο λιγοτερο μπορω και με δυσκολια. Ο συμπλεκτης καιει, δε μπορει κανεις να πιασει μανετα, κι εγω κι ο Πιτσος παμε με μια ταχυτητα. Ακουμπαω συμπλεκτη κι αρχιζει και ξεβαφει στο χερι μου, τον τσιμπαω ν αλλαξω ταχυτητα και νιωθω να κανω φουσκαλα στα δαχτυλα απ το καψιμο. Το γκριπ του γκαζιου εχει λαστιχώσει τελειως και στριβει το μισο μαζι με το χερι οπως ανοιγω γκαζι.

Σταματαμε Μεσσαρα, εχουμε κατεβει το βουνο επιτελους. Ρωταμε θερμοκρασια στο χωριο.
47.7

Στο βουνο ηταν παραπανω, σιγουρα.

Σταματαω σ ενα μαναβικο, πεταω φρουτα σε μια τσαντα, νεκταρινια, αχλαδια, της λεω γεμισε μου την τσαντα νερο. Τη γεμιζει, παιρνω κι ενα λαστιχο και ριχνουμε στα κεφαλια μας. Ο Πιτσος σταματησε το 550 κι οταν πηγε να πατησει ελιωνε η ασφαλτος και δεν εβρισκε το παπουτσι προσφυση.

Η γυναικα με ρωταει απο που ερχομαστε. Της λεω ανεβηκαμε το βουνο πανω και με κοιταει και σαλταρει. Βγαινει μ ενα τεραστιο παγωμενο καρπουζι κι ενα μαχαιρι. Ελατε να σας κερασω.

Ειναι οτι καλυτερο εχω φαει στη ζωη μου, εβερ.

Καθομαστε στο πεζοδρομιο, λουζομαστε μπουκαλια νερο, τρωμε μερικα φρουτα και πισω. Εχουμε πιει ο καθενας απειρο νερο αλλα με το που κανεις ενα χιλιομετρο στομα και λαιμος τελος.

Ανεβαινουμε προς Αγ. Βαρβαρα. Εκει εχει 42 βαθμους και ουτε τους νιωθουμε, 'ψύχρα κανει ρε' φωναζω του Παπαδακη. Πραγματικα ταξιδευουμε για λιγο με 42 και μου φαινεται ενα δροσερο αερακι.

Καταληγουμε στο γραφειο του Κωστα με 4 παγωμενες κανελλαδες.

''Μαλάκα επιβιώσαμε''.

Τα δαχτυλα μου εχουν φουσκες απ τις μανετες. Του Χρηστου δυο δαχτυλα εχουν κολλησει μαζι απ το ζορι. Χασαμε την πινακιδα του HP2 εσπασε, οπως και το κωλοφαναρο του ΤΤ, η σολα του Παπαδακη που ξεκολλησε, και κατι αλλα ψιλα...

To κομματι που καναμε ηταν συνολο γυρω στα 180 χλμ.

Αλλα μαλακες επιβιώσαμε.

Οn Any Sunday - again

Λιακάδα κι ωραία μέρα. Μια βόλτα πρώτα από το μαγαζί του φίλου 'Ironmoto' Γιάννη Κριαρά που το χει γεμίσει παλιομηχανάκια...

Ετοιμασίες Λουτσας...

Μετα απ το Γιαννη πηγα βολτα σε μια γιαφκα που χει φτιαξει ενα παλιοροκαμπίλι...

Και μέσα...