THE DUCATI CODE - PART IV

THE DUCATI CODE - PART IV

‘Το ιξώδες μου…’ της είπα κοιτώντας μια σταγόνα Bel Ray να κατεβαίνει αργά το λαιμό της.
Ξαφνικά ανοίγει μια πόρτα στα αριστερά μας και βλέπω ένα τύπο να με κοιτάει. Όπως κρατάει ανοιχτή την πόρτα βλέπω μια μεγάλη οθόνη να δείχνει ένα Ιάπωνα ντυμένο σταυροφόρο και πέντε Ιταλοί πάνω σ’ ένα κάστρο να τον λούζουν καυτό λάδι. Δεν μπορώ να μην προσέξω τις κάρμπον καζάνες που χρησιμοποιούν. Μια απ’ τις καζάνες μάλιστα δακρύζει από μια τσιμούχα στο πλάι.

Ο τύπος ξαφνικά φωνάζει ‘E τζαπάνιο κατασκόπο αρπαχτάρε εμπελερέυ γκόμενα’ και γίνεται ο χαμός. Αρπάζω γερά τη Μόνικα απ’ το χέρι κι αρχίζουμε να τρέχουμε. Νιώθω ένα Ντελόρτο να περνάει σύριζα απ’ τ’ αυτί μου ακολουθούμενο από κάτι βαλβίδες. ‘Ευτυχώς έχουν λίγες’ σκέφτομαι. Μπουκάρω στην πρώτη πόρτα που βρίσκω μπροστά μου και ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι είμαι σ’ ένα συνεδριακό χώρο όπου αμίλητοι ιταλοί παρακολουθούν διάλεξη. Χανόμαστε με τη Μόνικα ανάμεσα στο πλήθος και καθόμαστε.

Κάποιος με περισπούδαστο ύφος δείχνει μια σειρά slides. ‘Εδώ είναι ο L κινητήρας μας’ λέει με περηφάνεια. ‘Με τον οποίο το μόνο που δεν έχουμε βγάλει ακόμα είναι ντεσμοτρίκυκλο’. ‘Ωραία ιδέα!’ ψιθυρίζει κάποιος μπροστά μου στο διπλανό του. ‘Πιστεύουμε ότι πρέπει να εξελιχθούμε’ συνεχίζει ο περισπούδαστος προκαλώντας μουρμουρητό στην αίθουσα. ‘Υπάρχουν κι άλλα γράμματα. Θέλω να σκεφτείτε ένα κινητήρα W ή ακόμα και και σε διάταξη Q με τον κύλινδρο καρφωμένο κάπου απάνω. Το δοκιμάσαμε στα εργαστήρια μας – θα είδατε πιστεύω το λάδι στο διάδρομο – και πιστεύουμε ότι μπορεί να δουλέψει. Έτσι θα υπερισχύσουμε άλλη μια φορά απέναντι στα ιαπωνικά μιάσματα’.

Εγώ φταίω. Δεν το ελέγχω ώρες ώρες. ‘Ποιον είπες ρε γκάβακα φρανκενστάιν μίασμα; Άμα σου κάνω μπερνάουτ στη μάπα και σου ξεχυλώσω το ρουθούνι θα τρέχεις με ραμέαρ’.

Ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι έχω σηκωθεί απ’ το κάθισμα, η Μόνικα με κοιτάει έντρομη, ο φρανκενστάιν φωνάζει ‘πιάστε τον’ και το να την κάνουμε φαντάζει αδύνατο.

Η σωτηρία ήρθε ανέλπιστα... για να σώσει την κατάσταση η Μόνικα ανεβαίνει στο κάθισμα και με τη μια τραβάει κάτω το φερμουάρ και ανοίγει το δερμάτινο διάπλατα. Κόκκαλο όλοι. Ακούστηκε μόνο ένα υπόκωφο ‘ωωω…’ κι ένα ξέψυχο ‘μαντόνα μια…. Ντι κούπλε γκράντε ντόμι λα κατεντράλε ντι Νάπολι….’.

‘Καρμπονάρα πάουερ’ του ανταπαντώ και δώστου πιλάλα με τη Μόνικα στο πλάι μου. Μόλις χάσανε το θέαμα μας πήραν φαλάγγι. ‘Το Bel-Ray!’ της φωνάζω. ‘Πέτα τους το Bel-Ray’. Εκεί ήταν η πιο όμορφη εικόνα που έχω δει ποτέ.

Με τα μαλλιά της να ανεμίζουν και το λάδι να κυλάει πάνω της, το δερμάτινο ανοιχτό και το σλιπάκι να παλεύει να κρύψει έστω κάτι, τραβάει με τα δόντια σαν περόνη σε χειροβομβίδα το καπάκι του Bel-Ray και το πετάει πίσω. Τούμπα όλοι κάτω. Κρίμα που έτσι που την είδα μου ανέβηκε η πίεση 85 (η μικρή) σε 0,03 sec και λιποθύμησα. Το τελευταίο που θυμάμαι είναι ένα ιταλό να ρχεται πάνω μου κρατώντας ένα παλιό αμορτισέρ paioli.

Όταν ξύπνησα…..