The Ducati Code Part III

THE DUCATI CODE - PART III

Προχώρησα κοντά στην πόρτα του εργαστηρίου απ' όπου έρχονταν άναρθρες κραυγές. Άκουσα πίσω μου ποδοβολητό, κι ένα 'από δω πρέπει να πήγε!'. Άνοιξα βιαστικά την πόρτα και μπήκα.

Μόνο η πένα ενός Edgar Allan Poe και ενός De Sade θα μπορούσαν να περιγράψουν αυτό που είδα. Εγώ δεν φέρνω στον Poe ούτε σα σουλούπι ούτε συγγραφικά, κι έχω και κάτι κιλάκια των Χριστουγέννων παραπάνω. Όλων των Χριστουγέννων. Αλλά θα προσπαθήσω.

Έχω κρυφτεί πίσω από ένα τεράστιο διακοσμητικό φυτό και παρατηρώ το χώρο. Σε ένα μεγάλο πάγκο ένας τύπος με ταμπελάκι 'ingenere' κρατάει ένα μπωλ με λάδι το οποίο μεταγγίζει σ' ένα μεγάλο μπωλ. Δίπλα του ένας φωνάζει δυνατά 'CHECK' και σημειώνει κάτι σ' ένα χαρτί. Παίρνει το μπωλ και το μεταγγίζει σ' ένα μεγαλύτερο μπωλ σε σχήμα V. 'CHECK' φωνάζει ξανά ο άλλος. Το αδειάζει μετά σ' ένα μονοκύλινδρο κινητηράκι. 'CHECK'. Μετά σε ένα τετρακύλινδρο. 'CHECK'. Τέλος το αδειάζει σ' ένα μοτέρ Ντουκάτι. Το λάδι του κατεβαίνει από το μπατζάκι και συνεχίζει ακάθεκτο κάλτσα-παπούτσι.

Τα παίρνει στο κρανίο. 'Ε βαφανκούλο! Μέχρι το τάπερ καλά. Τάπερ V καλά! Μονοκύλινδρο καλά. Τι διάολο παθαίνει μετά;'

'Να βάλουμε μεγαλύτερο ιξώδες ίσως..' λέει ο τύπος με το Check. 'Πόσο μεγαλύτερο;' 'Γράσσο'. 'Εγώ σκεφτόμουν ένα ηλεκτρονικό βοήθημα το οποίο σε διαρροή λαδιού θα βγάζει από κάτω ένα κουβαδάκι κάρμπον και θα στέλνει και με GPS σήμα σε μετανάστρια με σφουγγαρίστρα να έρχεται να περνάει ένα χέρι την άσφαλτο'. 'Δεν είναι άσχημη ιδέα Τζιουζέπε.'

Να πω όμως ότι αυτό τράβηξε την προσοχή μου θα πω ψέμματα. 'Κι άλλο κάτω;'. Μελαχρινή, με βαθιά πράσινα μάτια και τη χαρακτηριστική κομψότητα ιταλίδας τράβηξε κι άλλο το φερμουάρ του δερμάτινου Dainese και το φυτό που κρυβόμουν τραντάχτηκε. Στο δεξί χέρι ένα Bel-Ray. Μικροσκοπικό βαθυκόκκινο σλιπάκι Corse και μετά από 2 χιλιόμετρα πόδι δυο μποτάκια Alpine Stars.

'Nαι κι άλλο!' φώναξε ένας τύπος με μουσάκι α λα Νταλί και μια κάμερα. Αλλιώς θα προσέξουν το μηχανάκι! Δε θέλω να το δουν ΚΑΝ το μηχανάκι αμόρε μιο! Εσένα μόνο θέλω να δουν και τα τηλέφωνα!' Ένας βοηθός του τον πλησίασε. 'Να βάλουμε μια πολύ χοντρή ξαπλωτή πάνω να μη φαίνεται τίποτα; Έχω μια θεία στην Περούτζια-' 'Ρε στρόντζο!!!' του φώναξε ο Νταλί 'το πλαίσιο δεν το σκέφτεσαι που θα πάει κάτω η σκαλωσά;' και γύρισε τρομαγμένος προς την ιταλίδα που ακουμπούσε ναζιάρικα το χέρι της στην ουρά της Ducati. 'Μη μη Μόνικα όχι!' αλλά μέχρι να το πει πάει κάτω η ουρά μαζί με το χέρι της μαζί με τον ώμο μαζί με τη Μόνικα ολόκληρη η οποία μένει απορημένη να κάθεται σε μια λίμνη λάδια με το Bel-Ray στο χέρι.

Εκεί δεν άντεξα. Μου φυγε. Σαν το Βέγγο στο Θου-Βου.

'Μανούλα'.

Ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι έχω αγκαλιάσει το φύκο χέρια πόδια και με κοιτάνε. Τρέχω, τρέχουν, γλυστράμε όλοι και έχουμε πάει πατινάζ όλο το εργαστήριο. Περνώντας αρπάω τον καρπό της Μόνικα και την τραβάω μαζί μου καθώς γλυστράει ξαπλωτή στο λάδι. Έχω φύγει καρφί από την πίσω πόρτα η οποία κλείνει πίσω μου με μεντεσέ στα μούτρα των διωκτών μου. Κάνω γυροσκοπικό με το δεξί μπούτι και παίρνω τη στροφή πριν καταγκρεμιστούμε στη σκάλα.

Ασφαλείς για την ώρα.

'Αυτό τι να το κάνω;' μου λέει η Μόνικα η οποία μιλάει σπαστά Κρητικά (ατςςς Poe eat my dust) δείχνοντας μου το Bel-Ray.

'Τι ιξώδες είναι;' τη ρώτησα.

Ακούμπησε το δάκτυλο της πάνω στο λαδωμένο της ώμο και το έγλυψε αργά. '10-40 ημισυνθετικό' μου απάντησε με χαμόγελο.

(Συνεχίζεται)