THE DUCATI CODE PART V – THE FINAL ESCAPE

THE DUCATI CODE PART V – THE FINAL ESCAPE

Όταν ξύπνησα βρισκόμουν δεμένος πιστάγκωνα πλάτη πλάτη με τη Μόνικα σε μια παλιά αποθήκη. Το πρώτο που αντιλήφθηκα ήταν ένα τεράστιο βουητό που ερχόταν κάπου πολύ κοντά μας μέσα απ’ το κτίριο. ‘Χριστέ μου τι ν’ αυτό;’ μουρμούρισα ζαλισμένος ακόμα.

Άκουσα τη ζεστή φωνή της Μόνικα πίσω μου ‘Δεν ξέρεις λοιπόν… Γιατί νομίζεις σε κυνηγάνε; Δεν θέλουν να ανακαλύψει κανείς για το μηχάνημα… το διαβόητο Kulomarioli Corrector.
‘Το ποιο; Τι ν’ αυτό;’ ‘Λίγοι το ξέρουν ακόμα και στο εργοστάσιο μέσα. Είναι ένας τεράστιος πομπός στην ουσία.’ ‘Και τι κάνει;’ ‘Είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις μια φρικτή αλήθεια;’ ‘Σ’ ακούω’ ψέλλισα. ‘Είναι πομπός RC. Η Ducati του Stoner είναι τηλεκατευθυνόμενη.’

Έμεινα στήλη άλατος! Πώς να το περιμένω; ‘Γι αυτό λοιπόν… έτσι εξηγείται… γιατί από βρόντακας το 06 μεταμορφώθηκε σε κάποιον που οδηγεί σχεδόν τόσο καλά όσο εγώ..’ ‘Μην είσαι αφελής αμόρε μιο’ είπε η Μόνικα. ‘Και το 2006 ήταν τηλεκατευθυνόμενη, απλά ήταν ιταλικός ο πομπός… τώρα έχουν βάλει ένα Kyosho.’ ‘Mε ιαπωνικό πομπό κέρδισε;!’ ‘Ναι.’ ‘Μα πως… κανείς δεν…’ ‘Δεν υπάρχει κανονισμός να το απαγορεύει’ μου θύμισε. ‘Εφόσον επιτρέπονται τα ηλεκτρονικά βοηθήματα…’

Έπρεπε να φύγω από κει. Ο κόσμος έπρεπε να μάθει την αλήθεια. ‘Έχεις κάτι πάνω σου; Σουγιά, κάτι;’ ρώτησα τη Μόνικα. ‘Μόνο τις μπότες μου άφησαν, μου πήραν και τα ρούχα και όλα.’ ‘ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΔΕΣΑΝ ΠΛΑΤΗ ΜΕ ΠΛΑΤΗ ΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ ΜΕΤΑ!’ μούγκρισα. Για την ώρα λοιπόν δεν υπήρχε λύση. ‘Μίλησε μου για σένα’ της είπα. ‘Πως βρέθηκες εδώ;’

Μου είπε όλη της την ιστορία. Το πραγματικό της όνομα ήταν Αγνή Κατσαμποξάκη και ήταν Κρητικιά. Ο πατέρας της ήταν ο διάσημος σεφ μπουμπουριστών χοχλιών Φρανσουά Κατσαμποξάκης που είχε το περίφημο γκουρμέ εστιατόριο ‘Το Βουτυρωμένο Καβούκι’ στην Αγκάραθο. Αφηγόταν με δάκρυα στα μεγάλα πράσινα μάτια της.
‘Το χωριό μας είχε χτυπηθεί στον πόλεμο άσχημα. Υπήρχε ένα ναρκοπέδιο λίγο έξω απ’ το χωριό, εκεί που μάζευε ο πατέρας μου τους χοχλιούς. Και μια μέρα…’ ‘Ω θεέ μου όχι…’ ‘Ναι. Πάτησε χωρίς να το ξέρει σ’ ένα θαμμένο κόνσεπτ Ντουκάτι σκράμπλερ. Υπάρχει ακόμα ο κρατήρας στη μνήμη του’. ‘Και; Τι έκανες μετά;’ ‘Μετά κλείσαμε το εστιατόριο και φύγαμε με τη μητέρα, οι αναμνήσεις δεν επέτρεπαν να μείνουμε εκεί. Σαν τραγική ειρωνία έπιασε δουλειά σαν Maestra Sfouggaristra εδώ στο εργοστάσιο. Θυμάμαι γύριζε αργά το βράδυ μυρίζοντας Castrol, έστιβε λίγο το φόρεμα της και τηγανίζαμε δυο αυγά ίσα ίσα να περάσουμε. Εγώ δούλευα σα σχεδιάστρια και δοκιμαστής σε οίκο sex shop. Θυμάμαι καθόμουν τα βράδυα μέχρι αργά και… αλλά είμαι σίγουρη σε κουράζω μ’ αυτά.’

Εκεί έβγαλα μια άναρθρη κραυγή. ‘Μια μέρα η μητέρα δεν άντεξε, τρελάθηκε.’ ‘Γιατί;’ ‘Δούλευε δίπλα σ’ ένα τμήμα που δοκίμαζαν εξατμίσεις σε Multistrada.’ ‘Δεν επανήλθε ποτέ’. Ξαφνικά ένα γαύγισμα διέκοψε την εξομολόγηση της. Ένα τεράστιο λυκόσκυλο μας κοίταγε εξεταστικά.
‘Μοτούλ!!!’ φώναξε η Μόνικα. ‘Δικός σου είναι;’ ‘Ναι, είναι το σκυλί μου, ο Μοτούλ!! Εδώ Μοτούλ!! Τα σκοινιά αγόρι μου!!’

Μερικά λεπτά αργότερα είμαστε ελεύθεροι. Δυστυχώς πρόλαβε και τυλίχτηκε με μια σημαία Ducati Corse πριν με λύσει ο κοπρίτης. ‘Τι SAE είναι ο Μοτούλ;’ τη ρώτησα. ‘Έλα μαζί μου. Ξέρω πώς να βγούμε απ’ το εργοστάσιο. ‘ Πρώτα πρέπει να κάνω κάτι’ της είπα. Βρήκα ένα κινητήρα Μουλτιστράντα παρατημένο και ακροπατώντας στην αίθουσα με τον πομπό τον κόλλησα πάνω του με ταινία. Τον άφησα στο ρελαντί. ‘Έχουμε περίπου 50 δευτερόλεπτα μέχρι να σκάσει το φουρνέλο’ της είπα. Αρχίσε να με οδηγεί με τη σημαία να ανεμίζει ανάμεσα από περάσματα στενά και διαδρόμους ώσπου στο τέλος είδα φως…

Φτάσαμε μέχρι εκεί που είχα αφήσει το 1300. ‘Πρόσεχε μη μου γδάρεις την ουρά όπως ανεβαίνεις, μαλακά λέμε, προσέχουμε!’ (είπαμε κουκλάρα αλλά μη μας σπάσει και το μηχανάκι τώρα και τα πάρω). Ανεβαίνει σαν ελαφάκι και φύγαμε. Ξαφνικά ακούγεται μια δυνατή έκρηξη να τραντάζει το εργοστάσιο συθέμελα, κι ένας δεύτερος εκκωφαντικός θόρυβος πίσω μου. Μια ελαφρά ταξιαρχία με Multistrada μας έχει πάρει από πίσω…

Έχουμε βγει σ’ ένα στενό επαρχιακό δρόμο. Μπροστά μου και πλάι μου φράχτης που μας κόβει απ’ την autostrada. ‘Δεν έχουμε δρόμο’ της ουρλιάζω. Κοιτάω το φράχτη. ‘Δάσκαλε Στηβ Μακ Κουήν, δες πως το κάνουν με κυβικά το κόλπο’ ψιθυρίζω και χαμογελάω. Αρχίζω να κινούμαι προς το φράχτη με δευτέρα στα κόκκινα και το μοτέρ να ουρλιάζει.

ΔΙΑΛΛΕΙΜΑ. ΣΗΜΕΙΩΣΗ. Οσοι περιμένουν να περάσω με άλμα πλάγια πάνω απ’ το φράχτη όπως ο Στηβ Μακ Κουήν ας διαβάσουν Ιούλιο Βερν ή Ray Bradbury. Είμαι σίγουρος η βιβλιοθήκη του ασύλου όπου ανήκετε κάτι θα έχει. ΤΕΛΟΣ ΔΙΑΛΛΕΙΜΑΤΟΣ.

Βλέπω το φράχτη να πλησιάζει. ‘ΤΟRA TORA TORA’ ουρλιάζω, η Μόνικα σφίγγεται πάνω μου (έχουμε τα τυχερά μας) και το 1300 σπάει το φράχτη κομμάτια καθώς περνάμε καρφί από μέσα. ‘WE BRAKE FOR NOBODY ΡΕ’ φωνάζω στους Ιταλούς που χάνονται στο βάθος πεδίου πίσω μου.

‘Που πάμε τώρα αμόρε;’ μου ψιθυρίζει η Μόνικα. ‘Στο εργοστάσιο της BMW… αφού βρούμε κάπου να περάσουμε τη νύχτα… και αφού σταματήσουμε για ένα Bel-Ray.’ Νιώθω το χαμόγελο της. ‘Ας πάρουμε σε διάφορα SAE. Η νύχτα θα είναι μεγάλη νομίζω... Φύλαξα και το σχοινί που μας δέσανε μήπως χρειαστεί.’

Πάντα μ’ άρεσαν τα κακά κορίτσια που είναι οργανωμένα.

Brace yourself BMW, Wulf on the way… ; )