Sister Morphine

Mόλις έγραψα το κομμάτι για το επόμενο τεύχος, έχω αράξει μια μόνο κατά τις 2 το βράδυ φαίνεται ν' αράζω τελευταία, κι ακούω

Here I lie in my hospital bed

Tell me, sister morphine, when are you coming round again?

Oh, I dont think I can wait that long

Oh, you see that I'm not that strong

Eίχα πολύ καιρό να τ' ακούσω. Όχι ότι το 'ξέχασα', δεν ξεχνιώνται αυτά, είναι σαν παλιό ζευγάρι αθλητικά που βρίσκεις ξεχασμένα κι ακόμα έχουν εκείνο το ζεστό άνετο συναίσθημα.

Και μου φέρνουν στο μυαλό χίλια δυο. Βράδυα στο παπί τρικάβαλο και μεθυσμένοι να γυρνάμε από μπαρ και να μη νιώθουμε κρύο. Να ψάχνεις λεφτά στην κάθε τσέπη του τζην λες και θα γεννήσει από μόνο του κάνα ταληράκι. Και να ξεφυλλίζουμε τα περιοδικά και να μην ακουμπάμε τη σελίδα μην χαλάσει τ' όνειρο. XR500, RD,GPz, Maico, RG500Γ, RM και PE400, XT550, XLR600. Και ζήτουλες. 'Φίλε να κάνω μια βόλτα;'

The scream of the ambulance is sounding in my ears

Tell me, sister morphine, how long have I been lying here?

What am I doing in this place?

Why does the doctor have no face?

Θυμάμαι να γυρνάμε σαν τα σκυλιά απ' το πρωί μέχρι το βράδυ, εκδρομές σκαστοί, σκαστοί απ' το σχολείο, σκαστοί απ' το να μεγαλώσουμε, σκαστοί από μια κακόγουστη επαρχιακή εφηβεία. Σήμερα που είμαστε σκαστοί απ' τη ζωή οι περισσότεροι καλύτερα είναι; Και θυμάμαι τον πόνο του 'τώρα'. We want the world and we want it now. Όχι δέκα χρόνια μετά που λένε και οι ten years after. Τώρα. Γιατί δεν υπάρχει χρόνος. Και το ξέραμε. Είναι ίσως η μοναδική σοφία που είχαμε μέσα στην τρέλα μας. Να ξέρουμε πόσο 'λίγα' είναι όλα και πόσο γρήγορα περνάνε.

Oh, I can't crawl across the floor

Ah, cant you see, sister morphine, Im trying to score

Well it just goes to show

Things are not what they seem

Please, sister morphine, turn my nightmares into dreams

Oh, cant you see Im fading fast?

And that this shot will be my last

Και προσπαθούσαμε απεγνωσμένα να ρουφήξουμε το μεδούλι απ' το καθετί. Είναι αυτή η δύναμη που νιώθεις ότι μπορείς να σταθείς στα πόδια σου και να τουμπάρεις τον κόσμο, και το μεθύσι που σου φέρνει. Θυμάμαι να τρέμω πρώτη φορά που είχαμε το θράσος ν' ανέβουμε να παίξουμε live. Θυμάμαι να έχουμε μείνει από βενζίνη στην εθνική και να προσπαθούμε να πουλήσουμε κάτι κωλογυαλιά δήθεν polaroid σ' ένα νταλικέρη να μας δώσει λεφτά να γυρίσουμε, 140 χλμ μακριά απ' το σπίτι με το μπόμπο διπλοί και φορτωμένοι. Θυμάμαι να στουκάρω στο περιπολικό που δεν είχα δει μετά από 10 λεπτά κυνήγι με το 185 και να ακούει ο πατέρας μου και αντίσταση κατά τις αρχής . Θυμάμαι σε εκδρομή (μεγάλη ιστορία για άλλη φορά) να μας κυνηγάει το ασφαλίτικο. Θυμάμαι τα διαλυμένα στρατιωτικά άρβυλα που έβαζα για να κάνω αγώνα με το Husky και που μου σπάγανε το πόδι όποτε το 'βαζα κάτω. Όλα τα θυμάμαι και για κανένα δε μετανιώνω.

Sweet cousin cocaine, lay your cool cool hand on my head

Ah, come on, sister morphine, you better make up my bed

cause you know and I know in the morning Ill be dead

Yeah, and you can sit around, yeah and you can watch all the

Clean white sheets stained red.

Πιο πολύ σήμερα θυμάμαι ένα πέσιμο άσχημο με VF400. Έφυγα στη στροφή, πήρα τα χωράφια, νύχτα, πίσσα σκοτάδι, αλλού εγώ, αλλού το VF, έχω περάσει τούμπες πάνω από κάτι πέτρες που μου χουν ρημάξει τα πλευρά κι είμαι ξαπλωμένος ανάσκελα, πονάω παντού, ακούω το VF να ξεψυχάει παραπέρα και να σβήνει και κοιτάω τ' αστέρια. Και ξαφνικά με πιάνει ένα γέλιο πεντακάθαρο, δυνατό. Ελευθερίας. Δεν πάθαμε και τίποτα. Ούτε θυμάμαι πόση ώρα έμεινα να κοιτάω τον ουρανό. Ακόμα θυμάμαι τη μυρωδιά του χώματος γύρω μου. Δεν πειράζει που πέσαμε, και τι έγινε, σημασία έχει που κοιτάξαμε ψηλά. Γιατί ο χρόνος είναι λίγος.

Αγαπημενος Διάλογος

Σταματημα σε μπατσο.

'Διπλωμα'

'Δεν εχω'

'Ασφάλεια'

'Δεν εχω'

'Αδεια'

'Δεν εχω'

'Κρανος γιατι δε φορας;'

'Δεν εχω'

'Πινακιδα;'

'Δεν εχω'

'Και τι εχεις;'

'Μια πρωτη που γαμαει'

Και φευγεις με τις μπαντες. All time classic.

One more for the road...

μια και ακούω και το Freebird όπως γράφω. Με αφορμή αυτό που έγραψε στα παρακάτω σχόλια ο φίλος Tzam με πήγε χρόνια πίσω.

Έχουν περάσει αρκετά μηχανάκια απ' τα χέρια μου και δε μου έλειψαν οι γρήγορες βόλτες. Άλλους τους τσάγιαζα άλλοι με κερνάγανε απ' το βαρέλι. Γρήγορος δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα. Με το 1300 είναι πολύ εύκολο να τσαγιάσεις κόσμο και λαό μια και στις ευθείες καταπίνει ότι βρεθεί μπροστά του. Κι ας το πηγαίνω μόνιμα στο 60% των δυνατοτήτων του και ζήτημα. Γι αυτό δε μου γυάλισαν και ποτέ τα ss. Να τα κάνω τι; Να τα πηγαίνω στο 40% με τη φορμίτσα και τις ξύστρες τις γυαλιστερές; Μπα... έχω αρκετό γνώθι σ' αυτόν ή αλλιώς δεν είμαι τόσο ψώνιο πια ώστε να το κάνω.

(Μην πέσετε να με φάτε... άλλοι τα'χουν και τα πάνε αέρα. Για μένα μιλάω.)

Παλιότερα είχα κι ένα Husky 250 mx με το οποίο πατούσα σε πίστες ουκ ολίγους. Δύσκολο μηχανάκι αλλά όταν το μάθαινες κελαηδούσε. Αλλά παρ' όλη την οδηγική μετριότητα που με διακατέχει (εντάξει δεν έχω και τα χάλια του De Puniet) θυμάμαι μια φορά που ένιωσα χεράς, που ένιωσα ότι το πάω το μηχανάκι στο 140% του τι μπορεί να κάνει. Και για να σας στείλω τώρα αυτό το μηχανάκι ήταν το BMW R51/3 του '54. Με το οποίο το μόνο που ΔΕΝ έκανα ήταν να φοράω πέτσινο σκούφο και να πηγαίνω πατ-πατ-πατ. Αρκεί να σας πω ότι είχα σπάσει δόντια στο διαφορικό πίσω γιατί το έγερνα μέχρι σχεδόν ν' ακουμπήσει και ανοίγοντας το γκάζι έγραφα κύκλους.

Μια φορά λοιπόν κατέβαινα φαρδύ επαρχιακό και με καλό κράτημα (σπανίζει). Χαλαρά σχετικά. Πρώτα μύρισα τη λαδίλα. Μετά μου 'ρθε και ο ήχος. ΜΤΧ200 αν τα θυμάστε, τα διχρονάκια Χόντα τα εντούρο (και καλά). Το κακό είναι ότι ο τύπος με πέρασε επιδεικτικά κοιτάζοντας σε στυλ συμπόνοια κι αυτό μου την έκανε βίδα. Λέω ρε κερατά όλα καλά στη γριά του 54 πας να πουλήσεις μούρη; Πλακώνω σε εισαγωγικά το μπεμβέ και σε τρεις στροφές έχω καταπιεί το ΜΤΧ το οποίο ακούω να σοβαρεύεται και να λυσσάει. Κι εκεί αρχίζει το όνειρο. Πιέζω την καρατιμόνα αριστερά-δεξιά σε εσάκια με το μπεμβέ να ξύνει τα κύλινδρα κάτω σε κάθε αλλαγή πορείας, και να μην κλείνω γκάζι με τίποτα. Μηχανάκι με 224 κιλά στεγνό αν θυμάμαι καλά και 24 άλογα που ΔΕΝ σου δίνουν το γκάζι που θα σε σώσει στη στραβή και με ταμπούρα που φρενάρεις την Τρίτη και σταματάς Παρασκευή. Απογευματάκι. Οπότε ή διατηρούσα σταθερή ταχύτητα ή το ΜΤΧ με είχε για πρωινό. Εννοείται ούτε αλλαγές ταχύτητας έπαιζαν. Γιατί για να αλλάξεις ταχύτητα το 1954 έκλεινες γκάζι, περίμενες να πέσουν λίγο οι στροφές, έκανες μαλακά μια το λεβιέ και πάμε παιδιά ξανά μπροστά κτλ κτλ. Οπότε με μια και τσίτα και όχι φρένα.

Δεν έκλεισα γκάζι πουθενά. Ούτε θυμάμαι πόση απόσταση έξυνε το μπεμβέ με το ΜΤΧ στον τροχό μου. Τα εσάκια ήταν εφιάλτης, θυμάμαι ένιωθα το καύσιμο στο τεπόζιτο να πετιέται απ' τη μια στην άλλη κι είχα και το τεράστιο τεπόζιτο που έπαιρναν. Στο τέλος αφού είχε κοντέψει να βγει στα χωράφια ο τύπος τα παράτησε. Θυμάμαι που τον βλέπω να χάνεται πίσω και να ωρύομαι μέσα απ' το κράνος 'Πάρτα κιτρινιάρη!'

Αυτό το μηχανάκι το ξεφτίλιζα. Τώρα ένα σύγχρονο 600άρι με ξεφτιλίζει άνετα. Δεν μπορώ να το πάω όσο πάει, με τίποτα. Άσχετα αν με το πόσο το πάω περνάω το 90% που θα βρώ μπροστά μου. Κι όταν καβαλλήσω κανένα σουπερ-ντουπερ και καταλαβαίνω ότι με πάει αυτό, ότι συγχωρεί λάθη, ότι έχει τρελλά φρένα, ότι... ότι... κάπου σπάζομαι. Μαζόχας; Μπορεί. Αλλά το γουστάρω να παίρνω ένα μηχανάκι που δεν πάει, που έχει άθλια φρένα, απότομο γκάζι κτλ και να το τελειώνω. Ακόμα θυμάμαι πως πήγαινε ένας τύπος ένα RD250, τη 'στρίγγλα' κι όταν τον είχα δει μετά από χρόνια να κοιτάει κάτι σύγχρονα μοτέρια του λέω 'θα χτυπήσεις κάνα τέτοιο;' και μου απαντάει 'Μπα... αυτά τα πάνε όλοι... '

Όπως και να 'χει αν ήταν να ξαναζήσω μια εμπειρία με μοτό, αυτό το στροφιλίκι με τη γριά μου θα ήταν στο top ten χαλαρά...

Bobo Terror

Πιτσιρικαδες ή μάλλον μωρα. Εχουμε αγοράσει ενα μπόμπο Ζ50 Χονδα κρυφα απ ολους. Με τις περιποιησεις μας εχει γινει 72cc με αμορτισσερ απο Bultaco 350 Trial και καιει ενα λιτρο λαδι καθε 50 χλμ (ειναι αυτο το τσιμπαει που λενε).

Σκαστοι απ' το σπιτι αποφασιζουμε εκδρομη Πρεβελη. Εγω σε πετσέτα πάνω στο τεποζιτο και κολλημενος στο τιμονι κι ο αλλος πισω να κραταει 2 sleeping bag και 2 σακ βουαγιαζ. Για να μην το κουραζω και αγχωνεστε πεσαμε 5 φορες να παμε και 3 να γυρισουμε γιατι δεν ξεραμε να οδηγαμε μονο να ανοιγουμε γκαζι.

Καποια στιγμη λοιπον οδηγαει ο αλλος κι ειμαστε σε μια κατηφορα του θανατα και παει με 90. Ακολουθει μια τρελλη φουρκετα α λα Μονακο αλλα χωρις τα κρατηματα. Ακολουθει ο εκπληκτικος διαλογος.

"Μλκ μην πας με ολα δε σε παιρνει η στροφη"
"Με παιρνει."
"Μην εισαι μλκς δε σε παιρνει"
"Το χω, με παιρνει."
"ΚΟΨΕ ΡΕ ΜΛΚ ΔΕ ΣΕ ΠΑΙΡΝΕΙ"
"Εχεις δικιο δε με παιρνει"
"Εισαι μαλ-"
"Τωρα θα δεις, θα μπω με αναποδα!"
"ΟΧΙ ΜΗ"

μετα θυμαμαι να περναω μεσα απο καλαμιες. Πολλες καλαμιες. Τα σκισαμε ολα, ρουχα, γονατα, χερια, αστα να πανε. Πολυς πονος η καλαμια. Λεω θα οδηγησω εγω. Αυτο καναμε καθε που πεφταμε. Ελεγε ο αλλος 'ΑΣΕ ΘΑ ΟΔΗΓΗΣΩ ΕΓΩ' και πεφταμε 5 χλμ παρακατω.

Προχωραμε σε φαρδυ χωματοδρομο. Καποια στιγμη αντιλαμβανομαι οτι εχει περασει μηχανημα μπροστα κι ο δρομος εχει γεμισει σαμαρακια που για το μπομπο ισοδυναμουν με supercross στο Anaheim. Πεφτει ο αλλος απο πισω με συνοπτικες διαδικασιες, σφιγγω το τιμονι, ανοιγω γκαζι κι αρχιζω να κοπανιεμαι. Η πετσετα φευγει σιγα σιγα απο κατω απ τα ποδια μου με και κοπανιεμαι πλεον στην ταπα του τεποζιτου. Μιλαμε για ΠΟΝΟ. Καπου εκει πρεπει να χω ακομα ενα αναγλυφο HONDA. Αφηνω αποδεχομενος τη μοιρα το τιμονι, κατασκοτωνομαι κι εγω κι εχουν βγει απο ενα καφενειο κι εχουν ψοφησει στα γελια.

Η επωδος. Γυριζουμε σουρουπο κατατσακισμενοι κι εμεις και το μηχανακι, εχοντας πουλησει κατι γυαλια σ' ενα φορτηγατζη για να βαλουμε βετζινα, ποναμε παντου, και ο μπομπος μ ενα πηρουνι εργο τεχνης να πηγαινει αριστερα-δεξια με 60. Οδηγαει ο αλλος και βλεπουμε σταματημενο ενα Goldwing με τους τυπους να χουν βγαλει ενα χαρτη και να κανουν τσιγαρο.Τον βλεπω και κοβει. Σταματαει διπλα. Και τι λεει ο θεος;"Παιδια χρειαζεστε κατι;"Επεσα απ το μηχανακι απ τα γελια. Οι αλλοι μας κοιταζανε λες κι ειμαστε απο τον Μπλαργκον 7. ¨"Τι να χρειαζονται ρε μλκ? Χαζεψες?""ΓΙΑΤΙ ΡΕ?""ΤΙ ΓΙΑΤΙ ΡΕ; ΤΙ ΝΑ ΘΕΛΟΥΝ; ΔΕΚΑΡΑΚΙ ΣΩΛΗΝΩΤΟ; ΒΕΤΖΙΝΑ; ΤΙ;""ΠΑΝΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΟΗΘΑΜΕ ΑΛΛΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ."κι επειδη γυρναγε πισω να μου μιλησει ξαναπεσαμε 200 μετρα απ το Goldwing.

Ουτε ηρθανε να δουνε. Τοσες τουμπες μαζεμενες σ' ενα διημερο δεν πιστευω οτι τις εχει φαει ανθρωπος. Τωρα παω με το σιμπι στο φτερο Χανια και ξαναγυρναω. Ξενερα.