Ιστοριουλα

με πολλες εφαρμογες.

Ηταν μια φορα ενας σκορπιος, που ειχε φτασει στην οχθη μιας λιμνης. Ηθελε να την περασει αλλα δεν μπορουσε, του φαινοταν απεραντη. Προσπαθησε απο τις οχθες αλλα δεν τα καταφερε. Τοτε ειδε μια χελωνα. Της ζητησε ευγενικα να τον περασει στην απεναντι μερια πανω στην πλατη της.

'Οχι' του λεει 'γιατι θα με τσιμπησεις και θα πεθανω απ' το δηλητηριο σου'

'Μα' της λεει ο σκορπιος 'θα ημουν ηλιθιος να κανω κατι τετοιο γιατι αυτο θα σημαινε και το δικο μου θανατο. Αν παθαινες οτιδηποτε θα βουλιαζα μαζι σου στα νερα της λιμνης και θα πεθαινα. Δε μπορω να το κανω αυτο!'

Η χελωνα το σκεφτηκε λιγο και δεχτηκε. Προχωρουσε με κοπο και μολις εφτασε στα μισα νιωθει το κεντρι του σκορπιου και να παγωνει παντου ανημπορη να κινηθει. Μολις που προλαβε να τον ρωτησει πριν βουλιαξουν και οι δυο

'Τωρα θα πεθανεις κι εσυ, γιατι το εκανες?'

'Γιατι ειμαι σκορπιος'

Καληνύχτα σας

Ψέματα

Απίστευτα, τερατώδη ψέματα. Συνοδεμένα με burbon σήμερα, όχι μπύρα.

Σήμερα πάμε για τα βαριά. Γράφω προκατειλλημένος στο κάργα, ερωτευμένος μέχρι τα μπούνια, μεροληπτικός όσο δεν παίρνει, ξετσίπωτα προκλητικός και χωρίς να σηκώνω αντίρρηση γιατί όλα τα ψέματα που θα πω έγιναν ακριβώς όπως τα λέω.

Φουλάρια δεμένα στα τιμόνια, και πετσέτες στη σέλα. Καρφωτές ταχύτητες με ένα χέρι στο τιμόνι να χει ασπρίσει στις κλειδώσεις των δαχτύλων και το άλλο να κρατάει σφιχτά το πηρούνι. Ξάπλα πάνω στο μηχανάκι και να ξεμυτίζουν πάνω απ' τα κοντέρ. Ξεκράνωτοι όλοι, ξετάπωτοι όλοι. Στ' @@ τους ολοι. Στην κυριολεξια. Για ολα. Χωνια Devil, ότι και να ακούσετε, ότι Akrapovic, ότι Arata, τίποτα δε φτάνει το χωνάκι του διαβόλου. Μόνο ίσως οι μαύρες ματ Kerker στα Kawasaki με τα μεγάλα μαλακά λάστιχα και το σουλούπι θηρίου. Κανείς δεν πολυσκεφτόταν το design τοτε. Ουτε το 'handling'. Μόνο το μοτέρ, αυτό ηταν ολη η μηχανή, το μοτερ.

Ολα λες κι ειχαν μπει προχειρα γυρω του, κατόπιν εορτης και χωρις πολυ σκεψη, τεποζιτο, τιμονια, μια σελα της κακιας ωρας, ενας κοκοβιος που θα κοβοταν με το που περναγε το κατωφλι της αντιπροσωπειας. Σαν κατασκευη νεάτερνταλ χωρις να σου προσφερει τον παραμικρο εφυσηχασμο οτι φτιαχτηκε για να εισαι ασφαλης.

Αλογα, πολλα αλογα, τοσα που να αφηνουν καμμενο λαστιχο φλουδες, τοσα που δεν τα σηκωνε το πλαισιο, δεν τα σηκωναν οι αναρτησεις, δεν τα σηκωνε ο δρομος. Urban legends που λεει κι ο φιλος. 500 αλογα. 700 αλογα. Ενα σκασμο αλογα, και ψεμματα δε λεω.

Τιποτα δεν ητανε 'φιλικο'. Ή ηξερες να καβαλας ή πηγαινες γυρευοντας να φας το κεφάλι σου. Κι ο μεσος ασχετος καθεται στο CBR και το παλευει και λιγο στη στροφη. Σε GS1000 και σε Z1 ή ήξερες να το κανεις ή δεν το εκανες. Κι αν δεν ηξερες επρεπε να σπασεις τα μουτρα σου πολλες φορες και να εισαι τυχερος να μαθεις πως γινεται το κολπο πριν το game over.

Ολοι δανειζανε μηχανακια σε ολους. Ανοιχτα. 'Ναι ρε φιλε, παρτο.'

Τα μισα μηχανακια ηξερα τι ητανε - και δε μιλαω για μαρκες. Ολα ειχανε ονοματα γιατι ειμαστε στα δαχτυλα. 'Το 900 του Πεπέ.' 'Το 400 του Μπακαλιάρου'. 'Το 250 του Φαντάρου.' 'Το 1100 του Νίκου.'΄Δεν υπήρχε τότε 'ειδα ενα 1100'. Ειπαμε, με ονοματα.

Και σου εμενε το ρημαδι. Αν ειχες ενα GPz θα ησουν 'ο Κωστας με τον Καρχαρια.' Και θα σου κολλαγε. Μηχανακι θ αλλαζες, κι αυτο το παρατσουκλι το ερμο θα κολλαγε, στον αιωνα τον απαντα. 'Ποιο Κωστα; Με τον Καρχαρία;'

Λες και σημαδευε στο πετσι σου σαν το tattoo.

Συνεχιζεται, εμεινα απο παγο.

- -

Τωρα ανεβαινω στο 1300 και παω καπου. Βολτα στο ταδε μερος. Δεν ξερω, καπου. Τοτε ανεβαινα και δε μ ενοιαζε που πηγαινα. Δεν ηξερα που πηγαινα. Δεν ειχε σημασια. Πολλες φορες ανεβαινα σε κατασταση που δεν ηξερα αν θα κατεβω.

Μια φορα ρωτησα ενα φιλο, τρελο κ0λοχερο, πως εμαθε να πηγαινει ετσι. Τρελαμενα φρενα, απιστευτες εξοδοι με το μηχανακι να διπλωνει απ το γκαζι, σουζες λαμπαδες απο στροφη σε στροφη.

'Τι πως εμαθα; Περασα μια εποχη που δε μ ενοιαζε, ετσι εμαθα. Απλα ημουνα τυχερος.'

'Τι δε σ' ενοιαζε;'

'Τιποτα δε μ' ενοιαζε.'

Δεν ηταν μια εποχη καλυτερη. Ουτε ειχε τιποτα το ηρωικο. Απλα το να ζεις κατι τοσο politically incorrect για να το πω με γλωσσα του 2010 ήταν σκετη κ#υλ#

-

Η κουρελου στη σελα εμπαινε για να καθεσαι χαμηλα και μεσα στο μηχανακι και βολευε πολυ και στο να βγαζεις το σωμα και να κρατας χαμηλο κεντρο βαρους. Στις κοντρες πολλες φορες βγαζανε και τα τεποζιτα. Βαζανε ενα μπουκαλι απο Αζαξ και στην τρυπα που ριχνει τη μλκια το υγρο ειχαν ενα σωληνακι κι εδινε στα καρμπ. Γλυτωνανε τρελο βαρος χωρις το τεποζιτο χωρια που ξαπλωνανε πανω στο πλαισιο και το κανανε ντραγκστερ το μηχανακι κανονικα.

Αλλοι ξηλωναν και κατεβαζαν τιμονοπλακα αλλοι οχι. Θυμαμαι αυτα τα τεραστια φαναρια να στεκονται μεσα στον κοσμο, καπνοι απ το λαστιχο, βλαστημιες, τσαμπουκας. Δεν οδηγουσε παντα αυτος που ειχε το μηχανακι, μαλλον σπανια. Ηταν 2-3 τυποι που 'ξερανε' και τα τρεχανε αυτοι, συνηθως κοντοι και αδυνατοι σαν τζοκευ. Ξερανε που θ αλλαξουν ταχυτητα και ποτε θα τα δωσουν για να βγαλουν οτι τελικη ειχαν γρηγορα.

Και τα φαναρια να χανονται μεσα στο σκοταδι και να μη μπορει κανεις ν ακολουθησει κανεις να μην ξερει τι εγινε. Ν' ακους τα σκασιματα και τις καρφωτες να ξεμακραινουν και μετα να βλεπουμε μονο σκοταδι.

Αυτη τη στιγμη δε θα ξεχασω. Σα στοπ καρε. Να ειμαστε σταματημενοι ολοι, εντουρακια, παπια, τσοπερακια της πλακας και να κοιταμε το σκοταδι. Απ τον απολυτο θορυβο ξαφνικα τιποτα. Να ακους το κλεισιμο απ τα βλεφαρα σου. Και ξαφνικα να βλεπεις 2 φαναρια να ρχονται αργα αργα απο μακρια, κι ακομα να μην ξερεις.

Μεχρι που το ενα φαναρι εδειχνε τον ουρανο κι ακουγες το μοτερ να σκυλιαζει στην συμπλεξια τριτη και τοτε σα να γινοτανε η σιωπη θρυψαλα

'ΤΟΝ ΕΙΧΕ ΜΑΛΑΚΑ ΤΟ ΚΑΤΑΝΑ, ΣΤΟ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΤΟΝ ΕΙΧΕ!'

- -

Οι Talking Heads τραγουδανε στο Road to Nowhere

ενα απ τα τραγουδια που μιλαει για ολα αυτα, δινει ακριβως το στιγμα

We're on a road to nowhere
Come on inside
Takin' that ride to nowhere
We'll take that ride

Feelin' okay this mornin'
And you know,
We're on the road to paradise
Here we go, here we go

Maybe you wonder where you are
I don't care
Here is where time is on our side
Take you there...take you there

Eτσι οπως το λεει και ο φιλος στο μυαλο μου ειναι μια γειτονια, ακομα εκει, τοσα χρονια και ολοι αυτοι οι τυποι οι μυστηριοι ειναι ακομα εκει. Και τους βλεπω καθε μερα καθαρα. Με τα κλειδια και τα στουπια σκυμμενους πανω απ τα μηχανακια να ρυθμιζουν, να ψαχνονται να λιωνουν. Τα πιτσιρικια με τα σπασμενα γονατα και τα ποδηλατα που κοιτανε τα κοντερ. '210!!! Κοιτα!!! 210!!!'

Ολοι και ολα εκει. Απο τα φιλαρακια μου, ακομα και απ αυτους που δεν ειδα το φαναρι να γυριζει πισω, ολοι εκει. Και ειναι ομορφα. Δε ζω εκει γιατι θα ηταν λαθος, σημερα ζω, εδω, αλλα μ αρεσει να ξερω οτι υπαρχει ακομα αυτη η γειτονια εκει περα και οτι ο Γιαννης με το 900 ειναι ακομα εκει και καπνιζει ψευτομαγκικα το τσιγαρο με σηκωμενα τα μανικια και σφυραει στα κοριτσακια. Το να μην ξεχασω αυτη τη γειτονια ειναι κατι που χρωσταω σε πολλους. Ουτως ή αλλως με γεμιζουν και γραφω.