Stratego

Λατρεύω τα παιχνίδια στρατηγικής στην κάθε τους μορφή. Από το Stratego και το σκάκι, μέχρι την τρίλιζα και το Command & Conquer στον υπολογιστή.

Το ότι δεν παίζω πλέον ποτέ τέτοιου είδους παιχνίδια είναι απόφαση συνυφασμένη με τις τραυματικές εμπειρίες που απέκτησα και που μου άφησαν βαθιές ουλές. Το πρώτο παιχνίδι στρατηγικής που θυμάμαι ήταν ένα που είχα επινοήσει με τα γνωστά πράσινα πλαστικά στρατιωτάκια, με ένα εξαιρετικά ευφάνταστο και περίπλοκο σετ κανόνων που περιελάμβανε σε τι είδους πλακάκι του μωσαικού στεκόταν στο στρατιωτάκι, αν είχε σκόνη, αν ήταν Παρασκευή και πολλά άλλα ρεαλιστικά ευρήματα. Το κακό δεν ήταν να καταλάβει ο άλλος τους κανόνες μου. Το κακό είναι ότι έπαιζα με ένα παχουλό γειτονάκι, τον Αρτέμη, που όποτε έχανε άρχιζε να μου τρώει τα στρατιωτάκια.




Όχι να μου τα τρώει με τη σκακιστική έννοια ‘χα χα σου έφαγα τον πύργο’ αλλά με την έννοια ‘φάγαμε ένα μουσακά εχθές άλλο πράγμα’. Τα έβαζε στο στόμα του και τα κρατούσε εκεί με την πιθανότητα πνιγμού να καραδοκεί και κοιτώντας με απαθής μπουκωνόταν ένα ένα τον άμοιρο στρατό μου μέχρι να φωνάξω έντρομος ‘ΜΑΜΑΑΑΑ Ο ΑΡΤΕΕΕΕΜΗΣ ΜΟΥ ΤΡΩΕΙ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΜΟΥ’.

Τα μισά παιχνίδια κατέληγαν με τη μισή γειτονιά να τον χτυπάει στην πλάτη και την άλλη μισή να του φωνάζει ‘φτύστο παιδί μου, φτύστο, μα παιχνίδι είναι τώρα αυτό;’

Αυτό με έκανε να παρατήσω τα παιχνίδια στρατηγικής για πολύ πολύ καιρό μέχρι που ανακάλυψα το σκάκι. Μελετούσα κινήσεις, μάθαινα gambit, ανέλυα παρτίδες. Και είχα την ατυχία να παίζω με έναν συμφοιτητή μου, αφού σιγουρεύτηκα ότι δε θα χρειαζόταν να του κάνω τη λαβή Χάιμλιχ για να φτύσει κανένα αξιωματικό.



Το κακό είναι ότι αυτός δεν τα έτρωγε. Τα έκλεβε. Έχετε ακούσει να κλέβουν στο σκάκι; Ε, ο Αντώνης ήταν χειρότερος από κείνους τους τύπους στο Τέξας που σε πλησιάζουν και σου λένε ‘Πόκερ το λένε αυτό; Πως παίζεται;’ έχοντας φούλ του άσσου στο μανίκι, κέντα στη μασχάλη και φλος στο σώβρακο.

Πήγαινα να πιω νερό και μου έπαιρνε τη βασίλισσα. Γύριζα να πιω μια γουλιά καφέ και έμενα χωρίς πύργο. Κοίταζα μια ματιά στην τηλεόραση κι έχανα δυο πιονάκια. Το κακό ήταν ότι επέμενε κιόλας. ‘Μα δε θυμάσαι; Πριν το έχασες. Θα μπερδεύτηκες’. Στο τέλος είχα καταλήξει σαν κάτι τρελαμένους grandmaster που κοιτάνε καρφί με το ένα μάτι τον αντίπαλο λες και θέλουν να τον υπνωτίσουν και με το άλλο τη σκακιέρα. Αφού είδε κι απόειδε, άρχισε άλλο κόλπο. Έπιανε με τρομακτική ταχύτητα έναν αξιωματικό από τέρμα θεού τον τριγύρναγε στον αέρα και μου τον κοπάναγε πάνω στη βασίλισσα κάνοντας ταυτόχρονα ένα ψαρωτικό
‘Α – ΧΑΑΑΑΑ’.

Μετά ακολουθούσε καρμπόν ο διάλογος:

‘Κάτσε ρε από πού έφυγε αυτός;’
‘Από το Β4’
‘Σιγά μην έφυγε κι απ’ το χωριό του να βρει την τύχη του στην πόλη.’
‘Δεν σε καταλαβαίνω’
‘Τι δε σε καταλαβαίνω ρε κάθαρμα, από πότε είχες αξιωματικό εκεί;’
‘Από την αρχή του παιχνιδιού, από τις πρώτες κινήσεις. Τον άφησα να ξεχαστεί.’
‘Α ναι ε; Και πως γίνεται και έχεις δυο αξιωματικούς σε λευκό τετράγωνο; Αφού μόνο διαγώνια πάνε, ο ένας πρέπει να είναι σε μαύρο.’
‘Χμ. Δεν έχεις άδικο.’
‘ΛΕΣ Ε;’
‘Ναι. Οπότε μάλλον θα ξεκινήσαμε έτσι. Δε βλέπω το λόγο να μη συνεχίσουμε το παιχνίδι όμως.’
‘Άμα φας τη σκακιέρα στο κεφάλι, εκτός το λόγο δε θα βλέπεις ούτε μέσα από τις γάζες για τρεις μέρες.’

Στο τέλος πάει και το σκάκι. Το τρίτο και τελειωτικό χτύπημα το έφαγα όταν βγήκε στους υπολογιστές το Command & Conquer. Αφού εξευτέλισα με κάθε πιθανό τρόπο τον υπολογιστή μια και δεν ήταν κανείς ελεεινός που θα μου ρήμαζε τη βάση την ώρα που δεν κοιτούσα, άρχισα να ψάχνω ανθρώπινα θηράματα. Εκεί βρήκα το φίλο μου τον Μενέλαο. Εξαιρετικός παίκτης, δεν είχαμε παίξει ποτέ ο ένας εναντίον του άλλου αλλά είχαμε δει ο ένας τον άλλο σε δράση.



Βέβαια το να παίξουμε ο ένας εναντίον του άλλου είχε σαν προυπόθεση να συνδεθούμε σε δίκτυο την εποχή που το ίντερνετ ήταν ανέκδοτο, και τα LAN ανύπαρκτα. Αφού προσπαθήσαμε μέχρι και με σήματα με καπνό χωρίς αποτέλεσμα, αποφασίσαμε να φέρουμε τα pc στον ίδιο χώρο συνδέοντας τα μεταξύ τους με καλώδιο και τις οθόνες ‘πλάτη με πλάτη’ ώστε να μη βλέπει ο ένας την οθόνη του άλλου.

Και ξεκινήσαμε. Την γεμάτη ένταση σιωπή διέκοπταν μόνο κάτι ‘χεχε’ και κάτι ‘το’ ξερα…’ μαζί με μερικά ‘χμμμμ… χμμμμ΄. Μπορώ να πω ότι το απολάμβανα. Χαλάλι το κουβάλημα του pc, χαλάλι οι 150 ώρες μέχρι να βρούμε πώς να τα συνδέσουμε. Και τότε ήρθε η καταστροφή. Με το που σηκώθηκα απ’ την καρέκλα.

‘Που πας;’
‘Στην τουαλέτα.’
‘Χα. Καλή προσπάθεια’
‘Αυτό σου λένε εσένα άμα πηγαίνεις τουαλέτα; Γιατί άραγε;’
‘Όχι εννοώ δε μπορείς να πας τώρα!’
‘Δεν μπορώ να ΜΗΝ πάω τώρα.’
‘Λες και δεν ξέρω ότι το κάνεις για να δεις που έχω στήσει ενέδρα.’
‘ΣΤΑ ΒΡΑΧΑΚΙΑ ΝΟΤΙΑ. ΣΕ ΕΧΩ ΔΕΙ. ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΤΟΥΑΛΕΤΑ.’

Έγινε πράσινος, μετά λίγο μωβ, και μετά μελιτζανής.

‘ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΤΑ ΒΡΑΧΑΚΙΑ. ΔΕ ΣΟΥ ΛΕΩ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ. ΟΥΤΕ ΘΑ ΜΕ ΔΕΙΣ ΝΑ ΡΧΟΜΑΙ, ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΛΕΩ’
‘Καλά. Σκέπασε με κάτι την οθόνη σου να περάσω αν και δεν κοιτάω.’
‘Δεν είναι εκεί το θέμα.’
‘Και που είναι;’
‘Αφού άμα φύγεις θα σου ρημάξω τη βάση.’
‘Αφού στο λέω ότι θα φύγω! Μην παίζεις μέχρι να ρθω.’
‘Άναρωτιέμαι αν είπε ποτέ ο Ναπολέων στον Wellington – μισό να πάω τουαλέτα, απέσυρε τα στρατεύματα μέχρι να ξανάρθω.’
‘Aν του το έλεγε και δεν ήταν κανένας κολλημένος κάφρος ο Wellington θα το έκανε.’



‘Α μπα; Γι’ αυτό το λένε Βατερλώ;’
‘Και τι να έκανε δηλαδή ο Ναπολέων;’
‘Να κρατηθεί. Άντε το πολύ πολύ να κατούραγε σε κάνα παραδίπλα βραχάκι.’
‘Άμα κατουρήσω σε βραχάκι θα κατουρήσω αυτούς τους ηλίθιους που έχεις στα νότια.’
‘ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ Ο SUN-TZU ΣΤΗΝ ‘ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ’ ΝΑ ΛΕΕΙ ΜΗ ΒΑΡΑΤΕ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΠΟΥ ΟΥΡΕΙ’
‘ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΕΙ Ο SUN-TZU;’



Δεν πήγα για κατούρημα. Του διέλυσα τρεις διμοιρίες ηλίθιους πεζικάριους κρυμμένους στα νότια βραχάκια και μετά του ρήμαξα τη βάση. Ισχυρίζεται ότι είχε σταματήσει να παίζει γιατί δεν κατάλαβε καλά και νόμιζε ότι θα πήγαινα τουαλέτα και ότι γενικά όλη η ιστορία με το κατούρημα ήταν ένα γελοίο κόλπο που έδειχνε καθαρά άνθρωπο που δεν έχει κανένα σεβασμό για τη διαδικασία και ούτε ψήγμα στρατηγικής ικανότητος. Επίσης ισχυρίζεται ότι ποτέ δεν είχε στρατό στα νότια βραχάκια και ότι απλώς έτυχε να περνάει από κει.

Αναφέρεται πλέον στο όλο θέμα ως ‘η άτυχη στιγμή που η ακράτεια του Αλεξάκη καταδίκασε μια όμορφη προσπάθεια αναβίωσης του Βατερλώ’ με εμένα στο ρόλο του Ναπολέοντα. Η δική μου αναφορά έχει να κάνει με ‘χοντροκέφαλο που περιμένει να κερδίσει με 5 ηλίθιους κρυμμένους στα λοφάκια’.

Δεν ξανάπαιξα παιχνίδι στρατηγικής. Μια φορά μόνο προσπάθησα στο Internet σε multiplayer αλλά το’κλεισα μόλις κρύφτηκε ο άλλος πίσω απ’ τα βραχάκια. Άσε μην είναι ο Μενέλαος και με πιάσει πάλι κάνα κατούρημα.

--------------------------

Τo κείμενο αποτελεί τμήμα του νέου βιβλίου των Λάζαρου Αλεξάκη και Γιώργου Κοσκινά, που πρόκειται να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Αιγόκερως και είναι κατοχυρωμένο πνευματικά τόσο στους δημιουργούς, όσο και στον εκδοτικό οίκο που έχει την αποκλειστική εκμετάλευση των δικαιωμάτων του. Δημοσιεύεται με σύμφωνη γνώμη των δημιουργών και του εκδότη. Κάθε εκμετάλευση ή αντιγραφή, μέρους ή ολοκλήρων των κειμένων, χωρίς την συγκατάθεση των πιο πάνω, επισύρει τις προβλεπόμενες από τον νόμο κυρώσεις, σύμφωνα με το Ελληνικό σύνταγμα και το Ευρωπαικό.