Με αφορμη κατι που εγραψε ενας φιλος σε φορουμ, και συγκεκριμενα τη λεξη
SYPER SPOR
που ναι, την εχω δει σε αυτοκολλητο εκεινη τη χρυση εποχη που βαζανε ολοι οτι ναναι... θυμηθηκα το παρακατω. Ενταξει τα μεγαλα TURBO DIESEL και τα BAVARIA stickers πάνω σε Dacia αλλα το θεικό...
το θεικό... από τα εκατοντάδες...
ήταν ΧΤ του τότε, βαμμένο όλο μπλε με spray. Κι απάνω μωβ αυτοκόλλητη ταινία-σελοτέιπ-γάζα-χανζαπλάστ δεν ξερω τι σκατα, να διαγραφει το απολυτο δεος.
Εχω μια ανηφορα κοντα στο σπιτι που παει στο θεο, την περναω καθε μερα.
Προσφυση ανυπαρκτη. Οχι κακη. Ανυπαρκτη. Εκει παω παντα με το γκαζι με
κρινοδακτυλα για να την ανεβω.
Και οπως ειναι λογικο λεω σημερα
κατσε να κανω μια μαλακια να δω τι θα γινει. Ουτως ή αλλως το χουν ψιλοσυνηθίσει. Με το που θα περασω απ το βενζιναδικο που ισιωνει λιγο γυρνανε ολοι να δουνε. Σε λιγο θα βγαινουν κι απ τα μαγαζια. 'Ελα ελα νατονε τρεχα τρεχα'
Σημερα λοιπον ανοιγω δευτερα σταδιακα,
οσο μπορω γρηγορα χωρις να φυγει ο κωλος, δινω σταθερα γκαζι, εχω περασει τα 4/5 της
ανηφορας, εχω μαζεψει καλα χιλιομετρακια και ΧΡΑΠ κλεινω γκαζι
Μαχαιρι.
Μουρωνει
το μπροστινο αλλα ο κωλος γλυστραει απο το κλεισιμο του γκαζιου και
μονο και ανεβαινω την υπολοιπη με το μηχανακι να διπλωνει με ΚΛΕΙΣΤΟ
γκαζι
ΑΝΗΦΟΡΑ.
Και βρισκομαι να τσουλαει το μηχανακι 'αναποδα' στην ανηφορα!!! Ελλαδάρα ρε!!!
Μλκ δεν υπαρχει αυτο το πραγμα! Περιμενω αυριο να το ξανακανω!Λογικα σε 5-6 μερες θα του χω παρει το κολάι και θα το διαβάσετε και στις εφημερίδες, δεν ξέρω αν θα μπορω να το γραψω εδω, μπορεί να μην πιανει ιντερνετ στο κελί ή στο νοσοκομείο, εχουν προβλημα.
Το χω ερωτευτει. Εχω κανει 10 ποστ και θα κανω αλλα 400. Αυτο το μηχανακι το χω ερωτευτει. Σε οτι αλλο και ν ανεβω ειναι απλα λιγο.
Και εξηγουμαι.
Επαρχιακος, νταλα μεσημερι. Ηλιος. Σε ΚΣ στην Εθνικη βγαζει 85 βαθμους θερμοκρασια μερα, με ταχυτητα 140-150 σταθερα. Επαρχιακο λογικα παραπανω. Στενο και ψιλογλιστερο σε σημεια. Λεω θα βαλω μια τεταρτη, δεν φρεναρω, δεν κατεβαζω, με το γκαζι μονο.
Τρεις το μεσημερι, θερμοκρασια 80. Σταθερη, να μην ανεβαινει. Γουργουριζε. Κυρια. Να ψιθυριζει να μην κανει κιχ. Ποδηλατο - και μονο οσοι το χουν οδηγησει ξερουν τι λεω.
Στο μεταξυ απο ωρα εχουν ψιλοανέβει οι στροφές, έχει αρχίσει και κάνει εκείνο το υπέρτατο φτιάξιμο, το γρύλισμα σαν του σκυλιού που ακούγεται κάπου στις 4,000. Εχετε ακουσει σκυλι που κανει το κοιμισμενο αλλα μολις πας κοντα σηκωνει το αυτι και κανει εκεινο το χαμηλο, το μπασο... Ε αυτο. Με φτιαχνει οσο δεν παιρνει. Ουτε ταχυτητα κατω. Γιατι να κατεβασεις. Μια στο γκαζι, κολλαει κατω το λάστιχο και τα χέρια σου τεντώνονται
ΠΑΡΤΑ
Αυτο. Το ΠΑΡΤΑ.
Σε κανενα αλλο μηχανακι δεν εχω ευχαριστηθει αυτο το ΠΑΡΤΑ οσο στο 1300. Δε μιλαμε για να μαζεψει χλμ. Αλλα το κανουν πιο γρηγορα. Δε μιλαμε για να μη χασεις εκκινηση. Αλλα ξεκινανε πιο γρηγορα.
Μιλαμε για να λυσσαξει, να κουναει κωλο δεξια αριστερα, να φτυνει αλογα που δεν πατανε κατω, να κολλαει τη βελονα στον κοφτη με το καλημερα, να μη χωραει στο δρομο, κι ο σκυλος δε γρυλιζει, εχει σηκωθει και ξεσκίζεται στο ουρλιαχτο. Και προστασια καμια, εχω συνηθισει μεχρι τα 140 πλεον δεν νιωθω αερα καν, ορθιος, στα 160 αρχιζεις και την ακους, απο κει και μετα το παιρνεις ολο μεσ' στη μαπα.
Και μετα... ρολάρεις... Αφου ξελυσσάξεις το κατεβάζεις στις 4,000 στροφες. Με πεμπτη. 100-120 χλμ. Ρελαντι. Με το ενα χερι, τι να ανεβασεις τι να κατεβασεις. Βολτα στην πολη μεσα που χει αρχισει να νυχτωνει. Με πεμπτη. Με οτι να ναι. Και ξερεις οτι με το που θα του χωσεις, τα φωτα θα περασουνε πλαι σου με warp.
Το πρωι το παιρνω παω στη δουλεια μου, κανονικα στην πολη. Ηθελα ενα μηχανακι οχι μονο να κανει ΤΑ ΠΑΝΤΑ - δε μ' αρεσουν οι παρφουμαρισμενες κοκότες που εχουν κωλο μονο για την πιστα - αλλα και ν ακολουθει την λοξη μου ιδιοσυγκρασια. Τωρα νορμαλ. Τωρα τα παιρνει ολα ο διαολος. Δε γίνεται να γρυλίζει μόνο, πρέπει και να δαγκώνει. Δυνατά και όποτε. Τωρα παλι νορμαλ, μεχρι την επομενη...
Και να τα κανει ολα χωρις να κανει κιχ. Χωρις να ζηταει, χωρις, χωρις....
Πριν το παρω σκεφτομουνα οτι το χω μεγαλοποιησει στα ματια μου, οτι δε γινεται να ναι τοσο καλο. Μετα απο τοσα χρονια συμβιωσης, ξερω. Ειναι ακόμα καλύτερο.
Δε θα πω για τον αχωνευτο τον Ιθπανο. Τι θπαθιμο κι αυτο! Να κερδιζεις και να ασχολουνται ολοι με το Ροσσι!
Θα πω για τον Σουπερ Γκουφυ! Ναι, τον παω τον Stoner - αλλα το χω πει πολλες φορες οτι δεν ειμαι οπαδος κανενος!
Ρε ασπαλακα! Ρε παντοφλοχτυπημενε σουπερ γκουφυ! Ρε σκατζοχοιρε! Βλεπεις και σου κολλαει ο Γιατρος. Εχετε προηγουμενα. Σ' εχει ξεφτιλισει σε κατι λαγκουνες. Πολεμα ρε γμτ! Σκιστονε αν μπορεις! Ετσι γινεται ο πολεμος; Ηταν πιο γρηγορος περασε? Ετσι θα εκανε ο Γιατρος στη θεση σου; Ετσι ειχε κανει στη λαγκουνα;
Στο τελος της χρονιας τα παρατας, ενεκα το σαμπω. Ποσες ευκαιριες θα χεις να μονομαχησεις με τοσες φορες παγκοσμιο πρωταθλητη? Μεχρι τα 90 σου θα το θυμασαι και ριχνεις τα οπλα ετσι? Μετα το τελος της χρονιας θα καθεσαι και θα τρως μαρμελαδα φραουλα και θα λες ξινη την εκανες λιγο αγαπη μου και θα το βλεπεις στην τηλεοραση!
Με βεσπα να με κυνηγουσε ο Ροσσι (και θα με περναγε) πιο πολυ κλωτσιδι θα χα ριξει!
Τον αποσπάνε οι σεξυ ρεπορτερ και τα paddock girls ? Γι' αυτο τον τραβαει η Αντριανα απ το αυτι;
What are we gentlemen? Are we super kangaroos or mice?
Ξυπνηστε να δουμε κανενα αγωνα! Αντε πια! Με τον καθε κολοκυθοκέφαλο ασπάλακα που παει σε ραγες ολο τον αγωνα με variable speed.
Βλεπεις τη μαμουνα το ντοκτορ κι αλλαζει 10 θεσεις για να ριξει την ενεσα! Φτιαξτε ρε γμ το ματρακα να παρει τα πανω του - ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΓΩΝΑ!
Eίναι
σαν πίνακας του VanGogh.
Τα χρώματα είναι ανάγλυφα, τόσο που σαν να πετάγονται έξω απ’ τον πίνακα σε
μυτούλες. Τα χέρια της τυλιγμένα γύρω απ’ τη μέση σου και περνάς αργά τον
επαρχιακό χωρίς να ξέρεις που πας και χωρίς να σε νοιάζει.
Και δεν υπάρχει τίποτα άλλο.
Και το κεφάλι σου έχει γεμίσει μουσική, κι όπως αλλάζει το
τοπίο αλλάζουν και τα κομμάτια. Το μοτόρι κρατάει τα ντραμς και το μπάσο. Η
θάλασσα στα δεξιά σου βάζει τα πνευστά. Και στο μυαλό σου παίζει ένα πιανάκι.
Και δεν υπάρχει τίποτα άλλο.
Δεν έχει σημασία τι ώρα είναι, πόση βενζίνα έχει μείνει, που
πας, τι μηχανάκι έχεις, τίποτα δεν έχει σημασία.
Γιατί τίποτα άλλο δεν υπάρχει.
Κι όπως σουρουπώνει νιώθεις να ακουμπάει το κεφάλι της πάνω
σου, κι ούτε ξέρεις πόσα χιλιόμετρα έχεις κάνει, ούτε σε νοιάζει. Γιατί να
σταματήσεις και να δεις το χάρτη; Σε κάθε διασταύρωση ακολουθείς κι όποιον
δρόμο σου φαίνεται να πηγαίνει πιο μακριά. Δε θες να σταματήσεις,
Γιατί τίποτα άλλο δεν υπάρχει.
Έχει νυχτώσει, γύρω σου βλέπεις τα πρώτα φώτα να ανάβουν στα
χωριουδάκια που σε λίγο θα περάσεις, και η θάλασσα θα γεμίσει φεγγάρι μαζί με
τα μάτια σου, και θα νιώσεις τα χέρια της να σφίγγονται λίγο ακόμα πάνω σου
χωρίς να μιλάει
Και κανείς δε μιλάει γιατί δεν θέλει να σπάσει τη στιγμή και
να την κάνει θρύψαλα, νιώθεις ότι κινείσαι σε μια εύθραυστη γραμμούλα, μια
αρμονία ονειρική, που…. σε γεμίζει – νιώθεις τα μαλλιά της στο χέρι σου
στιγμιαία
Και τίποτα άλλο δεν υπάρχει.
Ούτε σημείο εκκίνησης, ούτε προορισμός, μόνο το ταξίδι. Μια
σιωπή χωρίς μοναξιά. Μια σιωπή προτιμότερη από φλύαρες θλίψεις. Το μοτέρ
συνεχίζει το στακάτο του χτύπημα, όρκο θα παιρνες ότι οι ρόδες δεν αγγίζουν
κάτω.
Στο περασμένο GP όπως και σε πολλά προηγουμενα, παραλίγο να κοιμηθω. Δεν είναι πλεον GP ειναι GTP. Είναι σκάκι σε 2 τροχούς.
Θα του τελειώσουν τα λάστιχα; Δε θα του τελειωσουν τα λαστιχα. Σκληρο μπροστα-μαλακο πισω. Θα περιμενει να κανει την επιθεση ο αλλος. Δυο γυρους πριν το τελος; Ενα; Κανενα;
Μπα, δεν την εκανε την επιθεση.
ΡΙΣΚΑ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΜΟΥ;
Aν ρωτησεις πολλους ποιος ηταν ο αγαπημενος του πιλοτος εβερ - και μενα μαζι - θα σου πουν τον Schwantz. Ποσα πρωταθληματα πηρε ο Σβαντς?
ΕΝΑ
Και γιατι πηρε ενα; Γιατι χυμαρε, σκοτωνοτανε, επεφτε, τα παιζε ολα για ολα γιατι δεν ετρεχε με το κομπιουτερακι να υπολογιζει ποσους βαθμους θα παρει κι αν τον συμφερει να βγει τριτος, ετρεχε μεχρι την τελευταια στροφη για να βγει πρωτος. Και το πληρωνε ακριβα! Οχι, ωριμος αναβατης δεν ηταν. THANK GOD.
Aλλα ενα απ τα πραγματα που με ειχαν φερει στη μοτοσυκλετα ηταν μια φορα που ειδα το Σβαντς να βγαινει απο μια στροφη λαρυγγωνοντας το γκαζι κυνηγωντας τον Rainey αν δεν κανω λαθος, το RG σηκωσε τον μπροστινο τροχο και με τον πισω να πλαγιολισθαινει συνεχιζε να κραταει το γκαζι ΚΑΡΥΔΙ. Θυμαμαι να σηκωνομαι πανω και να αλαλάζω σαν τον ημιαγριο.
ΑΥΤΟ ΘΕΛΩ.
Χεστηκα αν το παρει η Χοντα ή αν βρει λυση ο γιατρος.
Θελω να βλεπω οδηγους που τους ΣΥΝΕΠΑΙΡΝΕΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥΣ και κανουν κατι παρατολμο. ΔΕΝ εκτιμω καθολου τα κομπιουτερακια μα καθολου. Γι' αυτο και κλαιω ενα παραπανω για τον Simoncelli.
Δε θελω αλλους εξυπνους, σταθερους, ωριμους οδηγους. ΘΕΛΩ ΕΝΑ ΤΡΕΛΛΑΜΕΝΟ ΜΑΛΑΚΑ. ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΓΚΟΛΦ ΝΑ ΜΑΣ ΑΝΕΒΕΙ Η ΑΔΡΕΝΑΛΙΝΗ
