H νοοτροπία του αναλώσιμου - Fixxit 4

είναι η αναπόφευκτη κατάρα του φτηνού, που το μόνο που κάνει πιο φτηνό είναι η ζωή μας.

Χάλασε; Πέτα το. Ο σκληρός, το ψυγείο, η τηλεόραση, πέτα τα. Πάρε ένα άλλο. Σιγά μην κάτσεις τώρα να ασχολείσαι.

Και δεν ασχολείσαι. Πετάς. Και δεν δένεσαι με τίποτα. Με τι να δεθείς; Τι να αγαπήσεις; Τι να πονέσεις; Αναλώσιμα όλα. Χάλασε η μαλακία. Εφήμερη δεν είναι; Εφήμεροι δεν είμαστε κι εμείς; Γιατί κι οι άνθρωποι, αναλώσιμοι δεν είναι στο φινάλε; Χάλασε η σχέση σου; Χάλασε ότι αγαπούσες; Πέτα το.

Η επικίνδυνη νοοτροπία του αναλώσιμου. Όλα φτηνά, όλα κινέζικα, όλα φτιαγμένα με τέτοιο τρόπο που να προορίζονται για τον κάδο, σε δυο, σε πέντε, σε δέκα χρόνια. Κάποτε οι άνθρωποι ζούσαν σ' ένα κόσμο πιο στέρεο, φτιαγμένο με ξύλο και μέταλλο που θα κρατούσαν ΄μια ζωή'.

Σήμερα έχεις δεχτεί τη φτήνεια σα μέρος του κόσμου σου. Πάρε ένα φτηνό, κι άμα χαλάσει παίρνεις άλλο. Σιγά τώρα. Πήγαινε υπάλληλος, άμα χαλάσεις θα πάρουν άλλο. Σιγά τώρα. Βρες μια γυναίκα, αν δεν την αγαπάς πια βρίσκεις άλλη. Σιγά τώρα. Σιγά μην κάτσεις ν' ασχολείσαι. Κι ο κόσμος γίνεται αυξανόμενα πλαστικός και αναλώσιμος, τίγκα στο στυλιστικό σκουπίδι. Ανώδυνα και αναίμακτα πράγματα.

Kαι επειδή τη μισώ αυτή την νοοτροπία, όσο είναι στο χέρι μου δεν την αφήνω να περάσει. Με τα παλιά κομιξάκια στο Just Comics, με τη Billie που μου χει φύγει το χέρι να τρίβω και το απολαμβάνω, με ότι μπορώ. Γιατί σημασία στο φινάλε δεν έχει το να τριφτεί το πιστόνι αλλά το να νοιαστείς. Το να βρεις κι άλλους που νοιάζονται. Ο Χρήστος ο Κωστάκης που είχα την τύχη να γνωρίσω, είναι το ίδιο καταδικασμένος σαν και μένα. Ταρταλατζής. Ότι παλιό κι ότι επισκευάζεται, στο σπίτι. Απ' το ebay, από παντού. Τα αδέσποτα. Παλιά τζουκ-μποξ, ραδιόφωνα, μηχανάκια. Που έχουν ζωή, που έχουν κάτι να δώσουν. Γιατί είναι από αυτά που φτιάχτηκαν 'για μια ζωή' και δεν τους αξίζει η ίδια μοίρα με τα υπόλοιπα. Το CB750K του Χρήστου ποτέ δε βγήκε απ' το εργοστάσιο με τη νοοτροπία 'κι άμα χαλάσει πέτα το'.

Μ' αυτή τη νοοτροπία δεν θα έβγαινε ποτέ ένα 750Κ, δεν θα έβγαιναν πολλά. Τότε όταν αγόραζες κάτι, η ατάκα του πωλητή ήταν συγκεκριμένη τις περισσότερες φορές.

'Αθάνατο!'

Για σκεφτείτε το. Αθάνατο ε; Να χεις επιλογή στη ζωή ή το θάνατο του και να το πετάς στα σκουπίδια; Οι ζάντες του 185, το μοτεράκι του, τα ηλεκτρικά του, όλα καινουρια. Μικρο, αδύναμο, αλλά αθάνατο. Σα να του δίνεις ζωή είναι. 20 χρόνια δούλεψε έτσι και του δίνουμε άλλα τόσα, το λιγότερο. Κι είναι ένα πείσμα αυτό στο φινάλε. Οχι δεν τ' αφηνω. Δεν το πετάω. Θα το φτιαξω, θα το μαζέψω, θα τραγουδήσει άλλη μια από τη μονοκύλινδρη μπούκα του. Εχει ενα πεισμα, κι ενα σεβασμο, κι ένα τσαμπουκά. Και σ' ενα κοσμο που βλεπω ολοενα να αφήνεται μ' αρέσει και το πείσμα και ο σεβασμός, γιατί βλέπω να χάνονται και τα δυο.

Και δε θέλει λεφτά. Έρωτα θέλει. Μετά βρίσκεις τον τρόπο. Με τον έρωτα πάντα βρίσκεις τον τρόπο. Κι αν δεν τον βρεις, δεν αφήνεσαι μέχρι να τον βρεις. Πείσμα. Κι είναι κι ένας λόγος που μ' αρέσουν τα μηχανάκια. Γιατί βρίσκεις ανθρώπους σαν τον Χρήστο που είναι ένας στο εκατομμύριο, και σαν τον άλλο Χρήστο, το φωτογρήγορο φωτογράφο μας που έρχεται κάθε φορά να βγάλει ότι μπορεί για να το κρατήσουμε σα μνήμη, αθάνατο. Παλιμπαιδίζοντα ψώνια είμαστε όλοι, μη δίνετε σημασία σ' αυτό. Δώστε σημασία στο να αγαπάς κάτι και να το κρατάς ζωντανό. Στο να επισκευάζεις κι όχι στο να πετάς. Σ' αυτό, ναι, δώστε σημασία.

Κάνει τη ζωή worth living. Και η αγάπη που δίνεις σε κάνει και σένα 'αθάνατο'.

Καλημέρα σε όσους κατάλαβαν... ε, και σε όσους δεν κατάλαβαν.

Paranoid

Αυτη η εποχη του χρονου μ αρεσει γιατι γινονται ολοι ψιλοπαρανοικοί. Ποιος θα παρκαρει στη θεση τους. Ποιος θα τους παρει το μπουτι το κοτοπουλο. Ποιος θα κατσει απ τη γωνια. Ποιος θα παει να παρει ψωμι. Και η κυριως παρανοια ειναι στις ουρες.

Στις εφοριες, στα ταχυδρομεια, στις τραπεζες, τση πτανας. Σηματα κυκλοφοριας, εμβασματα,κερατα κι ολοι μεσα στην τσατιλα. Στις ουρες βλεπεις κατα κανονα τριων ειδων ατομα:

1. Οι παρανοικοι. Φοβουνται οτι ολοι θα τους φανε τη σειρα. Κοιτανε δεξια αριστερα. Βαζουνε σημαδουρες και τις αναγγελουν στον κοσμο 'Εγω ηρθα πριν την κυρια'. Ενημερωνουνε το μπροστινο και τον πισω. 'Εγω ειμαι μετα απο σας και η χοντρη μετα απο μενα'. Αμα πεσουνε δυο τρεις μαζι κανουνε κομμα, ο ενας tankάρει κι ο άλλος κάνει heal. Αμα πειραξεις ενα τους εχεις πειραξει ολους. Καμμια φορα μαζευονται και 7 παρανοικοι μαζι. Ετσι και κανεις οτι βγαινεις απ την ουρα να πας να πεταξεις κανενα σκουπιδι θα σε λαρυγγωσουνε, δε θα σε ξαναδει το φως του ηλιου. Θα σε βρουνε απ τη μυρωδια πισω απο κανα γραφειο. Αυτοι δε φευγουν ποτε απο κει, και κατουρημα να τους πιασει και σεισμος να γινει, τιποτα. Και προπαντως δεν την πατανε να πανε στον ταμια πριν φυγει τελειως ο προηγουμενος, μην πανε και τους πει κανενα 'μισο λεπτακι' και την κοπανησει, γιατι τη γαμησες. Εκει εισαι στο κενο. Into the void. Δεν ανηκεις πλεον σε σειρα. Εισαι μεσοπελαγα, μονος σου. Νιωθεις ολο το δραμα της ανθρωπινης τιποτενιας υπαρξης σου. Ουτε κυρια μπροστα ουτε γερος πισω, το χαος.

Κι Εκείνη έφυγε παιρνοντας μαζι της κατι εμβασματα. Θα ξαναρθει αραγε; Κοιτας τους αλλους ψαχνοντας συμπαθεια και σε γραφουν παγερά στ' @@ τους. Δεν εισαι παρα ενα νουμερο. Να περιμενες. Οι πρωην παρανοικοι φιλοι σου σε αντιμετωπιζουν σαν ενα ξενο. Ξεκοψες απ την αγελη, τωρα εισαι ενα τιποτα.

2. Οι καμικαζι. Μπουκαρουν στην τραπεζα κι αρχιζουν τα νοηματα σαν τους σπαστικους, κλεινουν ματι ,σηκωνουν χερια, λενε σιωπηλα κατι 'Βαγγελη, το χαρτι' στον ταμια. Τσαλαπατανε παιδακια, εξολοθρευουν γριες, περνανε απ τα χαρακωματα, χαμογελανε σαν τον Τσιβιλικα και λενε 'μισο λεπτακι'. Εκει συνηθως επεμβαινουν οι παρανοικοι. Συνηθως χρειαζεται μια ομαδα τουλαχιστον 5+ παρανοικων για να σταματησει ενα καμικαζι.

3. Οι ασχετοι. Δεν θυμουνται ποιος ηταν μπροστα. Ουτε πισω. Ουτε αν τους φανε την ουρα. Ειναι τα Θυματα. Εχουν παει στην τραπεζα μετα τον τριτο κουραμπιε και τη σουπα και το μονο που θελουν ειναι να πληρωσουν και να πανε να βαλουν τις πυτζαμες. Βλεπουν κοσμο να περναει, ακουει καποιους να φωναζουνε, κι ειναι σα να βλεπουνε σινεμα. Να χε και πατατακια.

Χρονια πολλα παιδες και τα ξαναλεμε σουν....

The end is nigh

 (αφιερωμένο στον Πανο)

Δεν το εχω συζητησει τοσο καιρο, αλλα το ξερετε ολοι φανταζομαι ότι ερχεται  το τελος του κοσμου. Απλα επειδη εχω στο μυαλο μου το φτιαξιμο του 1300 δεν μπορω να ασχολουμαι με παπαργιές. Όμως τα σημαδια είναι πλεον εδώ.

Και δεν μπορω να τα αγνοησω. Ειδα ΚΤΜ να σταματαει σε κοκκινο, το θεωρησα αμελεια του οδηγου. Ειδα τον φιλο μου τον Κωστα να βαφει το Γιαμαχα του μπλε και να ΜΗΝ το πεταει στη θαλασσα, ειπα μεγαλος ανθρωπος κι η μνημη βαρια. Θα θυμηθει τι ηθελε. Ειδα Ducati να παιρνει μπρος, εστω μετα από σπρωξιμο, στην προηγουμενη βολτα. Και πλεον είναι πασιφανες.

Το τελος του κοσμου ερχεται. Τα σημαδια ερχονται πλεον σωρηδον.

Φωτογραφιες με ΧΤ550 στο facebook με τον μπροστινο τροχο να παταει κατω. Ο αδερφος μου ανεβαζει Γιαννη Χαρουλη – Λαχανοντολμάς ή χειμωνανθος ή κατι τετοια αντι να ανεβαζει AC/DC. Ειδα – μαρτυς μου ο Σοιχίρο – Μπολντορ 1100 να δουλευει στο ρελαντι και ο αναβατης να ΜΗΝ παιζει γκαζιες. Τι άλλο να δω πια; RD350 να μη βγαζει καπνα ή τον φιλο μου τον Circuit Blues να στριβει;

Φιληστε τα μηχανακια σας. Καντε σερβις στα παιδια σας. Παρτε προμηθειες, σταφιδες, κωλοχαρτα, φλαντζες. Δεν ξερουμε τι μας ξημερωνει. Φυλαχτειτε.

 

Στον πάγκο

Κλείνει δεκαετία το 1300 και 6 χρόνια στα χέρια μου. Οπότε με τη βοήθεια του Χρήστου του Κωστάκη (και πριν το αφιέρωμα που του ετοιμάζω και θα τον βγάλω σαν την αφίσσα του Playboy) φτιάχνεται, βάφεται, υαλοβολείται (ουάου ρήμα πρωί πρωί) οτιδήποτε είχε φθορα. Διαπιστωσεις δυο.

Διαπιστωση πρώτη
Τα λεφτα που εχω δωσει σ' αυτα τα 6 χρονια για το 1300 ειναι εξευτελιστικα. Λαδι βενζινα, κι ενα απλο σερβις που στην ουσια ειναι παλι λαδια, υγρα, τακακια κι ενας ελεγχος. Για τους καλοθελητες της φουρκετας, ηταν στα πρωτα χλμ και φτιαχτηκε στην εγγυηση...

Μονη βλαβη μια καμενη λαμπα.

Διαπιστωση δεύτερη
Η ποιοτητα κατασκευης εχει πεσει δραματικα. Βλεπω το XL του 90 βλέπω και το 1300 του 2003. Τετοιες φθορες ΔΕΝ δικαιολογουνται, ειδικα σε Χοντα, να ηταν το Γιαμαχα του Κωστα που ήδη το βαψε να πω ενταξει.

Διαπιστωση τριτη.
Το χω ερωτευτει καργα..... Και περιμενω να βγει για να γραψω και τα υπολοιπα, μαζι και για το Χρηστο (χεχε).

Dave Brubeck

Μολις εμαθα οτι εφυγε, και γενικα για οσους φευγουν δε θελω να γραφω πολλα πολλα. Δεν ειναι ωρα τωρα. Μονο μια εμπειρια που ειχα.

Ειχε ερθει εδω στο Ηρακλειο κι ειχε παιξει στην Οαση, το Κηποθεατρο. Πιτσιρικας αλλα ακουγα απο τοτε αρκετη τζαζ περα απ τα ροκ/μπλουζ/μεταλ κτλ οποτε πηγα με μια καλη παρεα. Το Δημοτικο Συμβουλιο μεσα, κουστουματοι που βαριοταν και πιασαμε μια γωνια.

Γαματη βραδια, ο Μπρουμπεκ να παιζει σε 9/8 και οτι παραξενο ρυθμο εβγαζε παντα, και μπαινει το Take Five καπακι στο Blue Rondo a la Turk. Εχουμε σηκωθει εκει στη γωνια που ειμαστε και χορευουμε. Ερχεται μπατσος με κατεβασμενα τα μουτρα και μας λεει να ξανακαθησουμε και οτι ειναι ντροπη και τι κανετε και πιπες. Εμεις του λεμε συνοπτικα οτι ειναι μαλακας και δεν ενοχλουμε κανεναν και αυτος επιμενει δειχνοντας μας τους επισημους πρωτο τραπεζι που θα προτιμουσαν να ειναι στα σκυλαδικα.

Συνεχιζουμε να χορευουμε, ερχεται και δευτερος μπατσος για ενισχυσεις. Ο Μπρουμπεκ τελειωνει το κομματι και λεει στον μπατσο να σταματησει να μας ενοχλει και να μας αφησει να κανουμε οτι θελουμε. Ο μπατσος φευγει μεσα στα νευρα, ο Μπρουμπεκ μας κανει μια υποκλιση κι ενα χαμογελο.

Και εχω απειρο σεβασμο, Απειρο Σεβασμο σε καποιον που παρολο που ειναι τετοιος μουσικος (ηταν; ) ποτε δεν ηταν της φανφαρας και του σνομπισμου σαν κατι μαλακες της δεκαρας και που παντα θα ειναι στο μυαλο μου ως one very, very cool cat.

Καληνύχτα Mr. Brubeck. Απο κεινη τη βραδια στο ανταποδιδω, Blue Rondo a la Turk

Τhe Italian Job

Στην τελευταία βόλτα που πήγα, έχω ακόμα τα μηνύματα από τους κατόχους ιταλικών στο κινητό μου. 'Αν πάρει μπρος θα ρθω.'

Στην προηγούμενη βόλτα όμως, για να μην είμαι άδικος, φάνηκαν - ξανά - οι πολλές αρετές των δικύλινδρων, από ευτυχή ιδιοκτήτη που 'συμμετείχε'. 

 Κατ' αρχήν είναι η εκπληκτική ροπή από χαμηλά, το περίφημο 'τράβηγμα'.

Το οποίο μπορεί να μην έχει τόσο την αίσθηση 'τράβηγμα' όσο 'σπρώξιμο' κάτι που δεν έχει καμία σημασία μια και ο ιδιοκτήτης είναι πραγματικά ευτυχής.

Το δεσμοδρομικό σύστημα βοηθάει στο έχεις εξαιρετική ροπή από χαμηλά κάτι που βοηθάει σε ανωφέρειες.

Πολλοί που δεν πίστευαν πόση ροπή έχει έκατσαν κι αυτοί πάνω για να πειστούν.

Πολλοί κάτοχοι ιαπωνικών μοτοσυκλετών έτρεχαν να κοιτάξουν το κοντέρ γιατί δεν πίστευαν στα μάτια τους. 

Αλλά φυσικά που να πιάσουν τον πύραυλο.

 Ενθουσιασμένοι όλοι προσπαθούσαν να βρουν ποιό είναι το μυστικό του, και θα το έβρισκαν ακόμα κι αν έλυναν το μισό μηχανάκι. Προσπάθησαν ακόμα και να μεταγγίσουν λίγα ψήγματα από τη ροπή του σε ένα GSR600 ή έστω λίγο χαρακτήρα, αλλά μάταια.

Το ότι έχανε λάδια θα ήταν άκομψο να το πω γι' αυτό και δεν το αναφέρω. Μ' αρέσει να είμαι εγκρατής και το ξέρετε.

Άντε να δούμε στην επόμενη.

MOTO τεύχος 517

το πηρα σημερα.

Μ' αρεσε πολυ το editorial με το μεγαλο SCREW THE LIMITS αλλά δεν γράφω γι' αυτο.

Μ' αρεσανε τρομερα τα καινουρια ΚΤΜ- σε σημειο αφιονισμου - αλλα δε γραφω γι' αυτο.

Εχει μια ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ βέσπα και ενα ονειρικο Ντουκο Hyper SP που κάνουν παρέα σε ένα ξουραφάκι Triumph 675 αλλά δε γράφω γι' αυτό.

Εχει για μενα 3 λαθος τιτλους αλλα δε θα γραψω γι' αυτο - αν και τους αναφερω συνοπτικα:
Στις παντελως αδιαφορες σε μενα σκουτερομπαλοτσες BMW C600Sport και Yamaha T Max ο τιτλος ειναι Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΝΤΡΑ, ενώ στο φοβερο sbk test KTM RC8 2008 / KTM RC8R Racing ο τίτλος ειναι ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Καμόν γκάιζ. Ρίλυ;

(Ειπα ποσο μου αρέσανε τα ΚΤΜ;)

Εχει κι ενα σκούτερ Honda Forza και κατάφερα και έκοψα τη φωτογραφία γύρω γύρω με το ψαλιδάκι για να μη με ενοχλεί όσο διαβάζω το περιοδικό. Ειναι σχεδον τοσο αισχρο οσο εκεινο το DN-01

Πρώτη φορά που το είδα live νομιζα οτι ειναι εντουρο που κουβαλουσε πλεξιγκλας για ντισκοτεκ και το πλακωσε σκρινιο.

Aλλά δε γράφω ούτε γι' αυτό. Γράφω για το ΓΑΜΑΤΟ, ΓΚΑΓΚΑΝ τεστάκι του XR400R του '96 με τίτλο - και ναι, εκει πολυ πετυχημενο! - ΤΖΑΜΠΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!

Φανταστικο τεστάκι ενος τρομερου XR που το βρισκεις με 2 χιλιαρικα σημερα και που τιποτα αλλο δε χρειαζεται για εντουρο εν μεσω κρισης! Απο το γραψιμο μεχρι τις φωτο το καραγουσταρα! Και τα αφησα ολα τα αλλα στη μεση (ειπα ποσο μου αρέσανε τα ΚΤΜ; ) και διαβαζα για το XR το 400.

Ζήτω το αρκετά καλό ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!

Και κάτι ακόμα τώρα που ξανακοίταξα το τεύχος. Παιδιά αυτό το BAJA που είχα ζητήσει δε μου έχει έρθει ακόμα. Δεν το ξαναστέλνετε τώρα που θα πέσουν κι οι πρώτες λάσπες;