Stoner Rock

Το stoner δεν ξεκίνησε στις ερήμους της Αριζόνα όπως πιστεύουν πολλοί. Είναι μια καθαρά ελληνική εφεύρεση και μίξη ήχων. Η γνωστή ξενομανία μας, μας έχει κάνει να πιστεύουμε ότι ξεκίνησε με συγκροτήματα όπως οι Kyuss και οι Orange Goblin ενώ η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησε στην Ελλάδα, από τρεις μετάλαδες που πάθανε ηλίαση όταν άρχισαν να παίζουν σε beach party στα Μάταλα, Αύγουστο μήνα από τις 6 το απόγευμα.

Ο κιθαρίστας / καθαρίστρια του συγκροτήματος Primordial Thermosifonas θυμάται:

‘Παίζαμε ένα δικό μας κομμάτι, progressive, που μοιάζει λίγο με το paranoid παιγμένο σε x3 ταχύτητα και 5 τόνους κάτω κούρδισμα. Γενικά το παίζουμε αυτό απογεύματα γιατί είναι χωνευτικό. Το κακό είναι ότι παίζαμε σε εξέδρα και μας χτύπαγε ο ήλιος άσχημα. Ο μόνος που φορούσε αντηλιακό 30 και καπέλο ήταν το κωλοπαίδι ο μπασίστας. Στο τέλος μας σκέπασε όλους, μόνος του έπαιζε. Εγώ θυμάμαι έπαιζα με ένα δάχτυλο πάνω κάτω πάνω κάτω κι έσερνα ότι έβρισκα κι ο ντράμερ είχε βγάλει την παντόφλα του και χτύπαγε τα τομ.

Είχαμε βρει τον ήχο μας.

Λίγο πριν έρθει το ασθενοφόρο και πριν πάθει αφυδάτωση ο ντράμερ παίζαμε γαμάτα. Ο κόσμος που είχε έρθει για μπάνιο και ήταν κατά κανόνα ξενέρωτοι οικογενειάρχες άρχισα να μας πετάνε πέτρες – εξ ου και stoner rock. Πολλοί πιστεύουν ότι λέγεται stoner λόγω της ντάγκλας που παθαίνεις από επικίνδυνες ουσίες όπως τα χασίσα, που εκτός του ότι σε σκοτώνουν οδηγούν και σε πιο σκληρά ναρκωτικά όπως τα πακοτίνια. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Ο όρος stoner βγήκε πρώτον γιατί είχαμε πάθει ζαβλαμά από την ηλίαση και δεύτερον επειδή μας πετούσε ο κόσμος πέτρες. Δοκιμάσαμε να ξαναπάθουμε ηλίαση αλλά είχε πάει Σεπτέμβρης. Ανεβήκαμε σε κάνα δυο ταράτσες αλλά δε βγάλαμε ήχο. Μετά το πήραν οι Kyuss και χέστηκαν στο τάληρο κατάλαβες;’

Lie your @# off

Φίλος του πατέρα μου. 140 κιλά. Δεν είναι χοντρός, είναι κοντός. Για το βάρος του έπρεπε να ναι γύρω στο 4,80.

'Εγώ άμα ήμουνα νέος ήμουνα λάστιχο'.

Και τώρα είναι. 180/55. Σαμπρέλα.

''Έκανα κολύμβηση, ποδήλατο, βάρη'

Κολύμβηση θα ήταν όταν τον είδε η greenpeace στην παραλία και τον έσπρωξε στη θάλασσα. Ποδήλατο έκανε λογικά τη ζωή των αλλονών και βάρη σήκωνε τα έξτρα κιλά όπου και να πήγαινε.

Βέβαια δεν μπορείς να του πεις τίποτα γιατί αναφέρεται κάπου στο 1204 και στα ιστορικά κιτάπια της εποχής πουθενά δεν αναφέρεται - κακώς βέβαια - το ότι ο Ανέστης ήταν λάστιχο.

Απορώ λοιπόν με την ψυχοσύνθεση πολλών πως δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα αυτή τη λούμπα τώρα με την κρίση. Λέω να το δοκιμάσω για τεστ στον επόμενο άγνωστο που θα δω.

'Κρίση φίλε άστα. Βέβαια, όλους μας έχει επηρρεάσει. Και η Πόρσε και η Λάμπο κομμάτι ψωμί έφυγαν. Εντάξει η Λάμπο ήθελε και λάστιχα αλλά και πάλι. Πάει και το εξοχικό στην Ισπανία, πάνε όλα τι να σου λέω. Αλλά εντάξει λέω δεν είμαι ο μόνος. Θα μου πεις πρόλαβα και γύρισα τον κόσμο. Δυο φορές. Πρώτη θέση. Αλλα όσο να ναι σου μένει η πίκρα. Να το ξερα τουλάχιστον δεν θα είχα χαρίσει πριν την κρίση τα δυο τριώροφα για να μένουν οι άστεγοι. Δε βαριέσαι, χαράτσια θα πλήρωνα. Μπροστά κοιτάμε.'

Κι όσο προχωράει το πράμα τόσο και θα πιάνει. Σε 10 χρόνια από τώρα όταν αναφέρεσαι στην κρίση λες άνετα ότι 'είχα κερδίσει και το λαχείο αλλά δεν πήγα να τα πάρω γιατί δε βρήκα να παρκάρω'. Βάλτε τις δικές σας προσωπικές πινελιές και προχωρήστε χωρίς αναστολές. Η μεγάλη ζωή σας περιμένει.

Πάντως κι εγώ το μετάνιωσα που την πούλησα τη Λάμπο. Είχε βολικό πορτ μπαγκαζ.

Share?

Τηλεόραση έχω να δω… χρόνια υποθέτω. Καν. Την θεωρώ πλέον ένα απαρχαιωμένο μέσω μη ευφυούς προπαγάνδας για ανεγκέφαλους με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις. Όχι ότι την είχα ποτέ σε μεγαλύτερη εκτίμηση απ’ αυτό. 

Ενημερώνομαι όπως αρκετοί φαντάζομαι από 10-15 sites που θεωρώ λίγο πολύ αξιόπιστα. Κι όταν διαβάζω κάτι και εκεί πάντα είμαι καχύποπτος και για την πηγή και για το αν όντως όλα συνέβησαν όπως τα διαβάζω. Είναι πολύ εύκολο να ‘χρωματίσεις’ ένα κείμενο όπως το θες εσύ, ανεπαίσθητα δίνοντας του ένα τόνο που θα ‘περάσει’ σε πολλούς. 

Ενημερώνομαι φυσικά θέλοντας και μη κι απ’ το facebook και τις ειδήσεις που κάνουν share γνωστοί και φίλοι. Κι εκεί είναι που ‘κολλάω’. 

Στην πρόσφατη φημολογούμενη απεργία πχ. της ΟΛΜΕ διάβασα (θέλοντας και μη) γράμματα του τύπου:

‘Γεια σας, λέγομαι Παντελής Κατσικονούρης και είμαι μαθητής. Αυτό που έχω να πω είναι ότι η διελκυστίνδα του καπιταλιστικού προτύπου με την οργανική βάση των θεσμοθετημένων οργάνων της εκπαίδευσης στον τόπο πλήττει άμεσα τον κοινωνικό ιστό…’ (κτλ κτλ)

Επίσης άλλα του τύπου: ‘Γεια σας, λέγομαι Αγάθωνας Κουζουκουζέλης και είμαι καθηγητής. Θέλω να καταγγείλω ότι δέχτηκα πιέσεις να απεργήσω αλλά εγώ πρώτα απ’ όλα είμαι ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ και τους είπα ΚΥΡΙΟΙ ΛΥΠΑΜΑΙ αλλά δεν..’ (κτλ κτλ)

Συνήθως αυτά τα ‘γράμματα’ ή μαρτυρίες υπάρχουν μόνο σε ένα site ή blog. Μετά αυτό, ανάλογα με τη θέση που βολεύει τον κάθε ένα γίνεται 5,668 shares με τα ανάλογα σχόλια.

Πρωταθλητές σε τέτοια περιστατικά είναι οι μπάτσοι. Διαβάζω πχ. στο facebook μια μαρτυρία από κάποιον που δεν τον ξέρω καν, ούτε μέσω γνωστών η οποία μπορεί πχ. να λέει. ‘Προχθές ενώ έτρωγα τυρόπιτα ξαφνικά έρχεται πάνω μου ένας μπάτσος και μου λέει προκλητικά ‘Σ’ αρέσει η τυρόπιτα ρε κωλόπαιδο;’ Εγώ του είπα ‘Σας παρακαλώ κύριε, ζητώ να απομακρυνθείτε’ αλλά αυτός μου δάγκασε την τυρόπιτα, μετά ήρθαν άλλοι 5 και μου πήραν και τα κουλούρια και με πήγαν στο τμήμα.’

Αυτό συνήθως ακολουθείται από 45 σχόλια ‘@#$ το σπίτι σας @#μπατσοι’ κτλ κτλ. Το οποίο προφανώς έχει γίνει 32,000 shares ενώ σαν πηγή μπορεί να αναφέρεται σε μόνο ένα site το οποίο θα είναι gamistetusbatsus.blogspot.com ή mavrikataxnia.wordpress.com. 

Θα μπορούσα φυσικά να γράψω ακριβώς το αντίθετο, το θέμα μου δεν είναι η είδηση ούτε το να προκαλέσω φιλομπατσικά αισθήματα. Όμως αναρωτιέμαι, θέλουμε να διαβάζουμε και να ψάχνουμε τι είναι αλήθεια ή απλά ψάχνουμε 10 πράγματα που ταιριάζουν με τις απόψεις μας κι όσο αναπόδεικτα και να ναι έλα μωρέ τα ποστάρουμε;

Παλιά, οι αγράμματοι στα χωριά λέγανε για κάτι ‘το γράφουν τα βιβλία’. Δεν έχει σημασία ποιο βιβλίο και τίνος. Αφού ‘το έλεγαν τα βιβλία’ μάλλον αλήθεια θα ήταν. Σήμερα, ‘το λέει το ίντερνετ;’.

Spammin' my life

Μερικές φορές νιώθω ότι ζω σ' ένα πληροφοριακό μεσαίωνα.

Φτάσαμε από τη στέρηση της πληροφορίας όχι στον υπερκορεσμό απλά, αλλά στην πλήρη αναισθητοποίηση.

Φυσικά έχω απίστευτα οφέλη. Μπορώ να ακούσω αγαπημένη μουσική όποτε και όπου θέλω. Τη μουσική μου θα την ακούσω στο youtube, σ' ένα μικρό κουτάκι. Δίπλα του, θέλοντας και μη θα ενημερωθώ για τα τελευταία σκυλάδικα άσχετα με τη 'στοχευμένη' μουσική που ακούω. Οι εταιρίες θα είναι πάντα εκεί. Θα διαβάσω θέλοντας και μη για τον Justin Bieber. Θα γεμίσω το κεφάλι μου θέλοντας και μη με 15 βλακώδη σχόλια, το καθένα με 23,455 thumbs up. Θα πρέπει να κλείσω το μικρό διαφημιστικό κουτάκι που θα μου κρύβει το κάτω μέρος. Και τέλος, πρόσφατο αυτό, το χειρότερο. Να βάζω να ακούσω το Ιn the court of the Crimson King πχ. και αντί γι' αυτού ν' ακούω μια ηλίθια, δήθεν αστεία, αδιάφορη σε μένα διαφήμιση από κάποιον που φωνάζει σε αρκετά ντεσιμπέλ πάνω όσα είναι γραμμένο το κομμάτι.

Και ειλικρινά νιώθω αηδία. Το να μπαίνει και εκεί το ανεγκέφαλο, το καταναλωτικό, το σκουπιδαριό, το μαρκετίστικο μου προκαλεί αηδία.

Ναι παλιά ήταν πολύ πιο δύσκολο ν' ακούσεις τη μουσική που σου αρέσει. Όμως ανάμεσα στη βελόνα και στο βινύλιο, σε κείνη την ιερή στιγμή που κατέβαζες απαλά το βραχίονα κι άκουγες εκείνο το 'σπακ', σε κείνη τη μυσταγωγία των MKII και των βαριών ακριβών αμερικάνικων βινυλίων, εκεί που ξεκινούσε το the song remains the same ή το philby, εκεί φίλε μου δε χωρούσε τίποτα. Δεν περίμενε κανείς στη γωνία σαν τον πούστη να δει που θα πετύχει το μυαλουδάκι σου ανοιχτό για να στη σφυρίξει. Δεν είχε κανένα ρουφιάνο να κάθεται με το μπλοκάκι με τις ώρες να γράφει τι σου αρέσει και τι δε σου αρέσει για να σου χτυπάει συνέχεια την πόρτα για να σου πουλήσει. Εκεί είχε μόνο κλειστά μάτια, τις γνώριμες γρατζουνιές στο βινύλιο, και την αθωότητα της μοναξιάς σου.

Σ' αυτό το συρφετό πληροφορίας δεν έχει νόημα και η αξιολόγηση. Τα περί 'στοχευμένων' είναι παραμύθι. Δείξτου το μωρέ. Δεν ξέρεις. Μπορεί να τσιμπήσει. Χάνουμε τίποτα; Χάνουμε; Ε;

Το μεσαίωνα, ναι, το μεσαίωνα όπου για να φτιαχτεί ένα βιβλίο χρειαζόταν μια τεράστια προσπάθεια δεν σκεφτόταν ποτέ κανείς να τυπώσει μια απίστευτη μαλακία σε 100,000 κομμάτια απλά επειδή ήταν φτηνό και αν πιάσει. Η αξιολόγηση ήταν τεράστια ασχέτως αν βασιζόταν στις προκαταλήψεις της εποχής. Και δεν είμαι σίγουρος αν η 'κατασκευή' προκαταλήψεων ήταν ευκολότερη τότε που βασιζόταν στην ελλειπή πληροφορία και στην άγνοια ή τώρα που βασίζεται στον μαζικό βομβαρδισμό από μια πληθώρα από ηλεκτρονικές πλατφόρμες;

Αν μπορούσαν έτσι, κι όταν το κάνεις, εκεί, ξέρεις τώρα, που είσαι απορροφημένος και στο καλό σημείο να σου πετούσαν κανένα σποτάκι να σαι σίγουρος θα το καναν. Εξάλλου στο πάνω και στο κάτω κεφάλι στοχεύουν πάντα. Και στην καρδιά πότε πότε αλλά αυτό δεν πιάνει τελευταία. Βλέπεις με τόσα μηνύματα αναισθητοποιείσαι και το ξέρουν. Οπότε βαράνε με όλο και μεγαλύτερα όπλα. Έχω ακόμα φυλαγμένο το πικάπ μου και πάνω από 700 βινύλια. Όταν έρθει η ώρα του, με φτάνει. Διάολε τη μισή μου ζωή πέρασα μ' αυτά τα βινύλια. Μπορώ να ζήσω και την υπόλοιπη χωρίς τα σκουπίδια σας.

Καλημέρα.

Αντιρατσιστικό νομοσχέδιο

Πριν από καιρό μου ζήτησαν να πω τη γνώμη μου για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο το οποίο δεν είχα, και δεν έχω μελετήσει καν. Το βρίσκω χαζό στη βάση του. Το να θες να πολεμήσεις μια νοοτροπία με ένα νόμο είναι από τη φύση του επικίνδυνα αφελές.

Το δικό μου αντιρατσιστικό 'νομοσχέδιο' θα ήταν κάπως έτσι. Μεγαλώστε την εικόνα να φανεί καθαρά.

Είναι μια φωτογραφία από αναγνώστες της βιβλιοθήκης του Holland House στο Δυτικό Λονδίνο που διαλύθηκε από βομβαρδισμό στις 22 Οκτ. 1940.

Και που μέσα σε συντρίμια στέκονται, και προσέχουν και φροντίζουν αυτό που έχει αξία. Τη γνώση. Την παιδεία. Αυτό είναι και το μόνο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που χρειάζεται.

Ρίχνω μια ματιά στη χώρα μου σήμερα. Μια χώρα που παρκάρει τα αγορασμένα με δόσεις αυτοκίνητα της στις θέσεις των αναπήρων, που από την Αρχαία Ελλάδα θυμάται μόνο τα δόρατα, που πετάει τα σκουπίδια στην πόρτα του γείτονα, που δέρνει τα παιδιά της άμα δε διαβάζουν, που αδειάζει τα τασάκια εν κινήσει, που θεωρεί τη μίζα κάτι αναμενόμενο, που νοθεύει τη βενζίνα, που διορίζει άχρηστους, που μετακινήθηκε από τον Ελύτη στα πρωινάδικα, που βάζει τη μουσική τσίτα στο γκάμπριο, που κλέβει τους τουρίστες, που κόβει κλήσεις πριν το Πάσχα και τα Χριστούγεννα, που έχει αιώνιους φοιτητές και ακαδημαϊκούς χωρίς αντικείμενο, που το ζητούμενο είναι να είσαι ξύπνιος και μάγκας, που δεν θυμάται τον Αριστοτέλη αλλά το 'this is Sparta' από τους 300; Και υπάρχει και ρατσισμός; Κι είναι παράξενο αυτό γιατί;

Ακούγεται απαισιόδοξο σα σκέψη αλλά δεν είναι. Προσωπικά είμαι αρκετά περήφανος για την καταγωγή μου αλλά για λόγους άλλους. Για τη φιλοξενία που έχουν ακόμα εδώ οι Κρητικοί στα χωριά και που πολλές φορές δίνουν μαθήματα ήθους. Που όλοι έχουν κάποιον που έχασαν στην κατοχή αλλά δεν έχουν facebook να φωνάζουνε. Που περνάνε τη ζωή τους περήφανα και αθόρυβα και όμορφα.

Και η αισιοδοξία είναι στους λίγους, όπως της φωτογραφίας, που μέσα στις φωνές και τα χαλάσματα δε φοράνε κανενός το καπελάκι. Κοιτάνε αυτό που έχει σημασία και προσπαθούν να το κρατήσουν ζωντανό σε πείσμα ενός ολόκληρου κόσμου. Και σ' αυτούς τους λίγους επαφίεται ολόκληρο το 'αντιρατσιστικό' μου 'νομοσχέδιο'.

Και ξέρεις κάτι; Η ιστορία έχει δείξει ότι δεν είναι καθόλου λίγοι τελικά. Και δεν το βάζουν κι εύκολα κάτω. Μην κοιτάς που δεν φωνάζουν. Την αλήθεια την έχουν στις σελίδες τους και δε χρειάζεται να κάνουν φασαρία. Έχουν γυρίσει, όπως οι κύριοι της φωτογραφίες την πλάτη στα χαλάσματα και κοιτάνε το σημαντικό και όχι το 'επείγον΄. Κι αν προσέξεις και την πλάτη τους, δεν έχουν ταμπελάκια. Κανενός.

Βλέπεις είναι άνθρωποι που σκέφτονται καλύτερα χωρίς να τους λένε τι. Μεγαλωμένοι με σελίδες κι όχι με οθόνες. Εκεί που διαλέγεις εσύ τι θα διαβάσεις και τι θα σκεφτείς. Και το σημαντικότερο, να μοιράσεις τις σελίδες στους επόμενους. Κι αυτή είναι μια αλυσίδα που δεν κόβεται.

Tρεις κι ο Λύκος

Είμαι 'παράξενος' με τα μηχανάκια κι αρκετά που γράφω δεν είναι... χμ... mainstream υποθέτω. Μερικά απ' αυτά είναι λόγω βιωμάτων, πεποιθήσεων, ονειρώξεων, απωθημένων και εμπειριών και άλλα απλά επειδή είμαι μάλλον κωλοχαρακτήρας και στραβόξυλο.

Και με χαλάνε πολλά σήμερα. Ναι μ' αρέσει αυτό που ζούμε, το καινούριο - don't get me wrong. Μ' αρέσει που φρέναρα με το 13 επειδή είχε κατσίκια (κλασσικά...) στη στροφή πριν την ευθεία στη Φόδελε με 130 και αφού το έκανα σκέφτηκα ότι με οτιδήποτε μηχανάκι του 85 μάλλον θα με ξεκόλλαγαν απ' τα βραχάκια απέναντι. Ναι μ' αρέσουν όλα αυτά.

Απ την άλλη είναι και πολλά που με χαλάνε, κι όσοι με διαβάζετε τα ξέρετε, εξάλλου είμαι γνωστός γκρίνιας. Πολλά, πάρα πολλά απ' αυτό που βλέπω να έχει καταντήσει η μοτοσυκλέτα.

Όμως είναι τρεις κι ο κούκος ρε φίλε, ακόμα και σήμερα, που μου γεμίζουν την ψυχούλα και μου δίνουν αέρα. Διαβάζω τον Αχιλλέα, που τον πάω με χίλια και που έχει ένα κωλομηχανάκι ρε (συγνώμη κιόλας φιλαράκι) αλλά έχει καταλάβει ότι δε χρειάζεται ούτε δερμάτινα, ούτε χρονόμετρα, ουτε τζάμπα μαγκιά και φτιάχνει το κινεζάκι του όπως μπορεί και γράφει χιλιόμετρα.

Είναι ο Παναγιώτης, νεανίας κι αυτός, που χαιδεύει σκουριασμένα μέταλλα κι αναστενάζει. Που σου μιλάει για τα μηχανάκια και παίζει ολόκληρος.

Που δεν παρκάρουνε το εργαλείο στην καφετέρια, που δεν αγοράζουν ντιζαινερ μπουφανάκια, που ότι και να τους δώσεις θα το γουστάρουν αρκεί να χει δυο τροχούς και να σε ταξιδεύει. Γιατί το τριπάκι τους και το ταξίδι το χουν μέσα στο κεφάλι τους όχι στο χαρτί του δυναμόμετρου και τα 'specs'.

Είναι ο Βασίλης, που ξέρω ότι με διαβάζει κι εδώ, που είναι όλο μέσα στην πατέντα και φτιάχνει αριστουργήματα, είναι ο Χρήστος...

Πρόσφατα μου στείλανε και μια φωτό, αυτήν εδώ.

 Τους συνάντησε κάποιος, έβγαλε φωτό και μου την έστειλε. 2 πιτσιρικάδες Ιταλοί δικάβαλλο, ταξιδάκι Ευρώπη με το ΤΤ350 Guzzi (του 83-84 λογικά...). Τι να τους πεις τώρα για 1200GS και 1300PSX και Playstation 4. Πλασματικές ανάγκες. Η ανάγκη είναι το ταξίδι ρε.... αυτό ήταν πάντα.

Κι οι τρεις κι ο κούκος το ξέρουνε. Και όπως τα θυμάμαι τα πράγματα (ε φίλε Μπουλ; ) αυτή η 'φάρα' πάντα τρεις κι ο κούκος ήτανε... Επιβιώσαμε όμως κι ο σπόρος φυτρώνει ακόμα. Στην υγειά σας παίδες και καλά ταξίδια...

What a fuckin' race!

Δηλώσεις Λορένθο

‘Είχα μιλήθει με την ομάδα μου και υπήρκθε προφανώθ παρεκθήγηθη. Πίθτευα ότι τρέχαμε αγώνα αντοχήθ κι ότι είχαμε ακόμα εκθήντα τέθεριθ γύρουθ. Προθπαθούθα να κάνω οικονομία θτη βετδίνα και θύμφωνα με τουθ υπολογιθμουθ μου κάπου θτον τεθαρακοθτό γύρο θα τουθ είχα περάθει θουβλάκι.’

Δηλώσεις Ρόσσι

‘Ντουκατιάστηκα’*

(σ.σ. πτώση από μπροστινό)

Δηλώσεις Μάρκεθ

‘ΓΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΔ’

Δηλώσεις Dovi

‘Πηγκαίναμε όλοι με εμισό γκάζι και εκρατιόμουν επάνω στο μάτρακα. Μετά ήρταν τα Χόντα. Ντουκάτι καλό αλλά ντεν βρέχει αρκετά. Είναι η σεζόν λάθος, έπρεπε να τρέχουμε 12 Σαββατοκύριακα Νοέμβρη – Δεκέμβρη – Γενάρη και να έχουμε στο ημερολόγιο Φινλανδία, Γροιλανδία, Νορβηγία και Ισλανδία.’

Δηλώσεις Πεντρόζα.

‘Χιχιχι. Χιχι. Χι.’

Δηλώσεις Crutchlow
'Μουχαχαχαχαχαχαχα΄'

Fix her good

Δένοντας την Billie - Stage 1. 

Ξεκινήσαμε με βροχή και πολλά προβλήματα και ζόρια. Όλα του γάμου δύσκολα, και σκοντάψαμε άσχημα, κυρίως από δικό μου λάθος.

Ο Χρήστος είχε φέρει μαζί του ένα 185S για 'σκονάκι'. Στο τέλος τα βάλαμε όλα χύμα στην πιλοτή της πολυκατοικίας.

Είμαι κουρασμένος για να πω πολλά πολλά, οι φωτογραφίες μιλάνε μόνες τους . Γίνεται τόσο όμορφο που....

Χαλάλι της όλα :)

Read all about it

Aποκλειστικές δηλώσεις Λορένθο μετά τον αγώνα.

‘Προθπάθηθα πολύ, τα έδωθα όλα αλλά τα λάθτιχα με πρόδωθαν κι ένιωθα θιγά θιγά να πλαγιολιθθαίνω. Το μίνι καθίκι με κυνηγούθε θε όλο τον αγώνα κι έπαιδε μαδί μου θαν τον Θυλβέθτρο με τον Τουίτη. Μετά από λίγο όλη αυτή η προθπάθει αρχίδει και κουράδει. Πραγματικά αρχίδει και κουράδει. 

Έτθι έκανα το λάθοθ και βρήκε την ευκαιρία και γλιθτρηθε ύπουλα θτην εθωτερική μου. Κανονικά εκεί έπρεπε να είχε φανάρι και όριο ταχύτηταθ 60 γιατί είναι επικινδυνο θημείο και μπορεί να πέθεις και να κάνειθ βαβά και να θου βάλουν ιώδιο και τθούδει. Γι’ αυτό έκοπθα για να είμαθτε αθφαλείθ κι έρχεται ο τρελόθ ο καμίκουλαθ και περνάει όλα κάτω. Που πα ρε; Το είδατε παραλίγο να με θκοτώθει. Δηλαδή άμα δεν είμαθτε αθφαλείθ και θτουθ αγώνεθ μοτοθυκλέταθ τι να πω πια;

Αποκλειστικές δηλώσεις Μάρκεθ:

Κθύδι.

Θτην αρχή που δε μου δωθε το χέρι βούρκωθα,  κρατήθηκα να μη βάλω τα κλάματα εκεί θτην απονομή αλλα μετά θκέφτηκα γιατί δεν τον γράφω θτ’ @@ μου τον γλυφίτδουρα, και από τότε νιώθω πραγματικά καλύτερα οπότε κθύδι. Τοπ.