ΚΤΕΟ

Όνομα: Αλέξανδρος

Επίθετο: Κουρούμπασης

Θέμα: Νευρικός κλονισμός εν ώρα εργασίας (επισυνάπτεται σχετική μήνυση).

Εργάζομαι ως νέος υπάλληλος στα ΚΤΕΔ (Κέντρα Τεχνικού Ελέγχου δικύκλων) και την Τετάρτην 18 Νοεμβρίου και ώρα δεκάτην πρωινήν ήλθε για τεχνικό έλεγχο του δικύκλου του ο κ. Αλεξάκης, ή Λύκος. Επλησίασε αργά το πόστο μου και αφού κοίταξε προσεκτικά τριγύρω με ερώτησε: ‘Εσύ σ’ εδώ του μαγαζού;’

Στην αρχή δεν αντελήφθην τις προθέσεις του αλλά εσυνέχισε και ακολούθησε μεταξύ μας διάλογος. ‘Ψιτ, του μαγαζού είσαι συ εδώ; Έφερα να μου τσεκάρεις το εργαλείο.’ ‘Τι θέλετε κύριε;’ ‘Ένα μπόλντορα έχω φέρει.’ ‘Τι είναι το μπόλντορας;’ ‘Ημίαιμο, διασταύρωση με Ρεψόλ. Τι τι είναι ο μπόλντορας; Δεν ξέρεις;’ ‘Όχι.’ ‘Θα μάθεις. Σε σένα τα φέρνουμε;’ ‘Εάν έχετε όχημα προς έλεγχο και εννοείτε αυτό, ναι, σε μένα.’ Με εκοίταξε λοξά. ‘Αητόπουλο. Να το φέρω δηλαδή;’ ‘Ναι.’ ‘Σίγουρα έτσι; Μην πλακώσουν τίποτα στρουμφάκια με τα μπλε ξαφνικά και μας δείξουνε στο μεσημεριανό.’ Εκεί άρχισε να κοιτάει τριγύρω καχύποπτα, ψάχνοντας και πίσω από τα γραφεία. ‘Σας παρακαλώ κύριε, εάν θέλετε να ελεγχθεί το όχημα σας, σας παρακαλώ να το φέρετε στον ενδεδειγμένο χώρο.’ ‘Οκ, κράτα τσίλιες κι έρχομαι, αν δεις κάνα καρούμπαλο μπατσικό κάνε πως χορεύεις σάλσα να σε δω από μακριά.’

Όταν ήμουν μικρός και μέναμε στο χωριό είχα κοιμηθεί ένα βράδυ στον αχυρώνα, ο οποίος είχε κτυπηθεί από κεραυνό. Θυμάμαι ακόμα τόσο τον ήχο όσο και τη συνολική εμπειρία μια και έκτοτε έχω εφιάλτες. Υπάρχει λόγος που το αναφέρω μια και ο ήχος που έκανε η συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα ήταν σαν να βρίσκομαι ναι μεν στον αχυρώνα ξανά αλλά και μέσα σε ένα τεράστιο ταμπούρλο των Μαορί  στη μέση του αχυρώνα το οποίο χτυπάνε συνεχώς αστροπελέκια, ενώ ολόκληρος ο αχυρώνας είναι φτιαγμένος από τσίγκο. Καταλαβαίνετε, το σοκ ήταν δυνατό – και ήταν μόνο το πρώτο από μια σειρά αλλεπάλληλων σοκ που με έφερε στην τωρινή, δεινή, κατάστασή μου. Μάταια του έκανα νοήματα από μακριά να σβήσει τη μοτοσυκλέτα. Σταμάτησε δίπλα μου μαρσάροντας και αυτός είναι και ο λόγος της διεγνωσμένης πλέον κώφωσης, της πτώσης βλεφάρου και των ημικρανιών. Προσπάθησα να τελέσω το καθήκον μου στο ακέραιο.

‘Θα σας παρακαλούσα να σβήσετε τη μοτοσυκλέτα.’

‘Ε;’

‘΄Σβήστε τη μοτοσυκλέτα.’

‘ΤΙΛΕΡΕ, ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ, ΜΙΛΑ ΔΥΝΑΤΑ.’

‘ΣΒΗΣΤΟ ΛΕΜΕ ΤΟ ΜΗΧΑΝΑΚΙ, ΣΒΗΣΤΟ.’

‘ΔΕ Σ’ ΑΚΟΥΩ ΚΑΛΑ, ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΛΥ ΘΟΡΥΒΟ ΟΙ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΣ ΓΥΡΩ ΓΥΡΩ’

‘ΣΒΗΣΤΟ ΛΕΜΕ ΚΑΝΕΙ ΘΟΡΥΒΟ!’

‘ΠΟΙΟ;’

‘Η ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑ!’

‘Ε;’

Εκεί γύρισα μόνος μου το διακόπτη στη θέση ΟFF μια και η περαιτέρω συννενόηση θα ήτο αδύνατη. Μόλις το έκανα κοίταξε τριγύρω λέγοντας ‘Α, να, τώρα σταμάτησαν. Πάλι καλά.’  Προχώρησα λοιπόν στον ενδεδειγμένο έλεγχο των ελαστικών αν και ο εν λόγω κύριος δεν επρόκειτο να με αφήσει να κάνω τη δουλειά μου. ‘Μετζέλερ. Χλίδα. Αυτιά ξύνεις. Δε βλέπεις που χω φάει το μαρσιπιέ;’ ‘Σας παρακαλώ κύριε.’ ‘Στην κλειστή μετά τα διόδια 220 και όλα κάτω. Τι τα κοιτάς, κάτσε πάνω να δεις.’

Προχώρησα στον έλεγχο των σηματοδοτών. Οι οποίοι ήτο αδύνατο να βρεθούν, ειδικά οι οπίσθιοι. ‘Τι ψάχνεις;’ ‘Τους σηματοδότες.’ ‘Τι’ναι ρε φίλε Σκάνια; Ποιους σηματοδότες;’ ‘Τα ‘φλας’.’ ‘Ααααα, ε πέστο ελληνικά ντε! Να εδώ.’ ‘Που;’ ‘Εδώ νανάς. Έλα, το δάχτυλο μου κοιτάς, μην το πειράζεις αυτό, είναι το πάουα κομμάντα, εδώ λέμε.’ ‘Μα δεν βλέπω κάτι.’ ‘Ψείρες είναι, λεντάκια. Τζάμι ε;’ ‘Ψείρες;’ ‘Ναι, ξέρεις αυτό που στο δημοτικό σε ψεκάζανε; Έλα, ψείρες λέμε!’ Εσημείωσα ότι σηματοδότες τουλάχιστον που να βλέπω  δεν υπάρχουν. Επροχώρησα στον έλεγχο. ‘Καθρέπτες;’ ‘Τι θέλεις να δεις; … Εντάξει είσαι δεν έχεις τίποτα, κάνε λίγο έτσι στη μύτη.’΄’Μα τι κάνετε;’ ‘Να εδώ στη μύτη έχεις μια μαυρίλα, εντάξει τώρα.’ ‘Καθρέπτες κύριε δεν έχετε;!’ ‘Ρε κόλλημα, πήγαινε στην τουαλέτα να δεις, δεν έχεις τίποτα σου λέω, τι ν’ αφνιός ρε!’ ‘Το όχημα πρέπει να φέρει καθρέπτες!’ ‘Από πού;’ ‘Τι από πού;’ ‘Από πού να τους φέρει;’ ‘Δεν καταλαβαίνω τι μου λέτε.’ ‘Καθρέπτες δεν είπες να φέρω;’ ‘Το όχημα κύριε!’ ‘Πως θα τους φέρει το όχημα ρε, τηλεκατευθυνόμενο είναι;’  ‘Δεν συννενοούμαστε κύριε.’ ‘Φταίει που δεν είσαι συγκεντρωμένος.’ ‘Μα δεν έχει καθρέπτες!’ ‘Συγνώμη, έτσι που πάω θα είναι κάποιος πίσω μου;’ ‘Τέλος πάντων ας δούμε και τα φρένα.’ ‘Τα φρένα είναι για τους κουλούς.’ ‘Παρακαλώ ας μεταβούμε στον ειδικό χώρο για έλεγχο.’ ‘Καλά κάτσε πάνω.’

Αυτό το ομολογώ ήταν και το λάθος που έκανα. Αλλά ήταν μικρή η απόσταση και πίστευα ότι το μόνο που θα υποστώ ήταν ο θόρυβος. Στην αρχή ήρθε ο θόρυβος. Μετά ένοιωσα το στομάχι να μου κολλάει στον οισοφάγο και το δεξί νεφρό στην πλάτη. Τα υπόλοιπα όργανα ακολούθησαν παρόμ οια δρομολόγια. Μετά με εκτύπησε μυγάκι το οποίο και αισθάνθηκα σαν να με εκτύπησε ο Μιχαήλ Τάησον. Θυμάμαι μόνο που είπα ‘το περάσαμε το σημείο ελέγχ-’.

Τραγικό λάθος. Όπως με ενημέρωσαν στη διάρκεια της νοσηλείας μου αυτό λέγεται ‘έντο’ και πιθανότατα προέρχεται από φυλή ημιάγριων του Βόρνεο ως τεχνική. Θυμάμαι να ίπταμαι, πράγμα που είναι ωραίο σαν συναίσθημα όταν το βλέπεις σε όνειρο (και απ’ ότι μου λέει κι η γιαγιά μου είναι ‘αλάφρωση’), όχι όμως όταν πετάς νιώθωντας ότι σε έχει εκτοξεύσει ρωμαικός καταπέλτης και κυρίως όταν σκας πάνω στον εκατόνταρχο που στην περίπτωση μου ήταν ο γενικός μου διευθυντής.

Απολυθείς και νοσηλευόμενος επαφίεμαι στην ελληνική δικαιοσύνη και σε περίπτωση που δεν δικαιωθώ προτίθεμαι να αγοράσω μια μπερέττα ή εν μεγάλον ρόπαλον και να του τη στήσω του κιαρατά.

Ευχαριστώ.

Αίσθηση;

Κάτι που έχω γράψει άπειρες φορές και που δε θα βαρεθώ να γράφω είναι η περίφημη 'αίσθηση' στη μοτοσυκλέτα. Είπα πριν καιρό ότι το 750 έθαψε το 1300. Όχι γιατί είναι καλύτερο προφανώς. Αλλά επειδή σα σύνολο αισθήσεων και μνημών είναι ασύγκριτο. Θα σας δώσω όμως ένα διαφορετικό παράδειγμα.

Ας υποθέσουμε ότι έχετε ένα παλιό Maico, Montesa, Bultaco, Beta, διχρονάκι οφ δε παστ. Μόνο όποιος το χει κάνει θα με καταλάβει αλλά θα προσπαθήσω ούτως ή άλλως για την τιμή των όπλων. Ντάλα μεσημέρι έχετε κάνει φραπέ το διχρονόλαδο και μέσα. Έχετε ξεσκιστεί στις μανιβελιές, έχετε γίνει μουσκίδι και δώστου μέχρι να κακαρίσει. Ανεβαίνεις πάνω στη γαιδούρα, τσιμέντο οι αναρτήσεις και το ακους να κροταλίζει και να παίζει ολόκληρο, και το πας μαλακά και το πας χαμηλά, και περνάς τον κατσικόδρομο και μυρίζεις την καπνίλα και τη λαδίλα και χοροπηδάει η κατσίκα... κι εκεί που το νιώθεις να βραχνιάζει, εκεί που έχει βρει το σημείο G κατακούτελα, εκεί που το νιώθεις ότι λίγο θέλει ν' αρπάξει κι αν του το δώσεις θα γίνει τση πουτάνας, εκεί στο χωράφι, θα ξεσαλώσει η γαιδούρα και το κρατάς εκεί κι έχει φτάσει η τσίκνα στο θεό και δεν του δίνεις γιατί αν του δώσεις έχει φάει το μπροστινό φτερό στη μάπα στο μπαμ, το αφήνεις να τα πάρει μόνο του, έχει φτάσει τόσο στο αμήν που τα παίρνει μόνο του και δίνει και δίνει, λίγο και λίγο και του ανοίγεις το γκάζι μαλακά 'όπως τα παίρνει' για να γλυκάνεις τη λύσσα της και πετάει τον τροχό μπροστά πάνω, σηκώνεσαι και πιάνεις το τιμόνι στο στήθος και πέφτεις πάνω της και την ακούς και κακαρίζει που ξεσκίζεται και με το που ακουμπήσει ο μπροστά τροχός κάτω το πάμε πάλι, κι ακούγεται η γκαρίγκλα στο θεό, τρία χωριά πέρα, και η κάπνα έχει ανέβει στο Δία που την τραβάει τζούρες σαν τον Πατσίνο και δώστου μέχρι να τελειώσει η βετζίνα και μετά πάλι φραπέ, μέχρι που τα χέρια σου είναι μέσα στα βρωμόλαδα....

Και βλέπω το ηλεκτρικό ΚΤΜ το freeride που το συμπαθώ κιόλας, αθόρυβο και ήσυχο και με ομαλή ροπή και δεν κάνει και κιχ και διαβάζω ότι πάει γρήγορα και τις σκίζει σε χρόνους τις γαιδούρες.... ε και; Αφού για άλλο πράγμα μιλάμε.... Και θα έρθει καιρός που θα ψάχνουμε 'αισθήσεις' με το κυάλι. Το RD350 έφυγε και πάει. Οσοι το οδήγησαν το νιώσανε, όπως και το RG και άλλα πολλά. Όσοι το νιώσανε το νιώσανε, τέλος το παραμύθι. Και να το ξαναβγάλει η Γιαμάχα, ξεχάστε το, ούτε τσίκνα θα βρωμάς, ούτε.... άντε να χει κάνα επετειακό κιτρινάκι και ομαλή ροπή.... Εγώ ονειρεύομαι στρίγγλες, και δεν αλλάζει κουφάλες. Τέλος. Στρίγγλες δύστροπες και φονικές. Να γουστάρουμε.

Αλλαγή στους κανονισμούς του MotoGP

Τεράστιες αλλαγές φαίνεται ότι συντελούνται στα MotoGP μετά το συμβάν Rossi Marquez

Με σκοπό να μην γίνει formula 1 το άθλημα και να το βλέπουν μόνο μισοκοιμισμένοι ξενέρωτοι, από δω και στο εξής θα επιτρέπονται τα δρεπανηφόρα δίκυκλα, όπως και στις ρωμαικές αρένες, ενώ θα επιτρέπονται και τα ακόντια.

Ήδη οι πρωταθλητές εκπαιδεύονται από έλληνες οδηγούς να ρίχνουν κλωτσές και μούτζες, φωνάζοντας ''εμένα πήγες να κλείσεις ρε τσόγλανε, ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ ρε;''

Το traction control αποκτά πλέον ειδικό mode που μπαίνει σε λειτουργία όταν ο οδηγός κάνει κωλοδάχτυλο στους υπόλοιπους.

Την ίδια εκπαίδευση παίρνουν και όσοι φίλαθλοι έχουν απομείνει, από οπαδούς του Πάοκ και πολλών άλλων ομάδων. Με το που ξεκινάνε οι οδηγοί θα αρχίζουν τα ΚΑΛΑ ΣΟΥ ΚΑΝΕ ΡΕ ΤΣΟΓΛΑΝΕ και Σ' ΑΡΕΣΕ ΜΩΡΗ ΚΑΜΠΙΑ ενώ θα υπάρχει και ειδική μνεία για τις μάνες όλου του race direction

Ετσι οι αγώνες θα αποκτήσουν επιτέλους το κοινό που πραγματικά τους αξίζει, πετώντας επιτέλους το αντιπαθητικό προσωπείο τους. Τέλος ειδικός χώρος για ξύλο θα υπάρχει λίγο έξω από κάθε πίστα, δίπλα στα γραφεία για το στοίχημα.

Την κίνηση επικρότησαν αρκετοί αγωνιζόμενοι ενώ τα πρώτα πούλμαν άρχισαν να βάφονται ήδη. Το ελληνικό κοινό παραληρεί από ευτυχία.

The Cheap Bastard

και το λέω πολύ επαινετικά.

Μηχανάκι που το έχω μνημονεύσει πάρα πολλές φορές ως υποδειγματικό για μένα.

Κατ' αρχήν έψαχνα κάτι που...

να κάνει γύρω στο 1,5 χιλιάρικο
να μην καίει
να χει αυτονομία
να καταπίνει χλμ
να μη σπάει να μη χαλάει
να χει ξεφτίλα συντήρηση
να ταξιδεύει μονό η δικάβαλλο
να πηγαίνει άσφαλτο χώμα
να πηγαίνει εθνική επαρχιακό αλλά και πόλη
να καστομάρεται αν θες
να ναι ξεκούραστο για πολλά χλμ στη σέλα
να κάνει άλλα μηχανάκια να φαίνονται περιττά...

Κυρίες και κύριοι, το πρώτο μου Kawasaki.

KLR 650

20 χρόνια τα παίρνει ο αμερικάνικος στρατός και τους πίνει το αίμα, κάτι θα ξέρουν. Εννοείται τη βαλίτσα την έχω σουτάρει με συνοπτικές. Έκανα ένα καλό test ride, oι αναρτήσεις είναι εντελώς σουμιές και τα φρένα ανύπαρκτα.  Στο στοιχείο μου. Περιμένω να κανονιστεί η χαρτοδουλειά για να το τσιμπήσω.

Διάβασα φυσικά τα πάντα γι' αυτό πριν, και για το 'doohickey' που λένε οι αμερικάνοι, αλλά όπως είπα το ήξερα το μηχανάκι και το είχα αναφέρει άπειρες φορές ως εξαιρετική για μένα επιλογή στο είδος του. Και μ' άρεσε και κάτι που διάβασα σε αμερικάνικο σάιτ.

''This is the ultimate cheap bastard bike. It will do literally everything and ask for nothing.''

Άρα το παρατσούκλι του το χει έτοιμο. Cheap Bastard. CB...;

ΥΓ. Kawasaki - θρησκεία - κυριαρχία. Εσείς με τα κωλοχόντα θα υποφέρετε άσχημα.

Δεν ξαναμιλάω

Σχολίαζα πότε πότε καινούριες μοτό, από δω και πέρα θα το αποφεύγω.

Γιατί;

Γιατί αυτή είναι φωτό του CB500X του 2016.

Κι αυτή του ΝC750X 2016

Ναι, είναι δυο διαφορετικές μοτοσυκλέτες και με 250 κυβικά διαφορά.

Χρειάζεται και να το σχολιάσω; Καν;

Σύμφωνα με τη Χόντα φτιάχτηκαν έτσι ώστε να μην μοιάζουν τόσο με τα σκούτερ και έχουν ακόμα πιο ομοιογενή συμπεριφορά. Αν το σχολιάσω θα γίνω ΠΟΛΥ μα ΠΟΛΥ κακός.

Πάω να χαιδέψω το 750 του '76. Καληνύχτα κύριε Σοιχίρο μου.

Τις φωτό τις πήρα από δω

http://www.motomag.gr/news/nea-montela/nea-honda-cb-500-x-kai-nc-750-x

Στα κόκκινα

Χτες έκατσα αργά να τα πούμε με την Ισπανίδα. Στο ίδιο δωμάτιο τα χουμε πει και με το 185 και με το 750 σε κομμάτια. Έπιασα την κιθάρα, και άρχισαμε να μιλάμε, αυτή με τα σίδερα κι εγώ με τα μπλουζ.

Tο βαλα και στο MRCG και μετά το κατέβασα. Κάτι δε μου πήγαινε. Δε μου βγαινε ο διάλογος. Το 750 και το 185 είχαν ακούσει από John Lee Hooker μέχρι Mayall, εδώ κάτι δεν κόλλαγε.

Ο Vass όταν την είχε δει μου χε πει αυτή δεν είναι για σαλόνια, αυτή είναι αγρίμι.

Άφησα την κιθάρα σε μια άκρη, πήγα για ύπνο, είχα ακόμα την εικόνα στο μυαλό μου, το πίσω διαλυμένο τρακτερωτό να σκάβει και τα πετάει όλα πίσω, να μπαίνει στο χώμα, το μισό μέσα το μισό έξω.

Τότε μου κατσε με τη μια. Το τζαμάρισμα που είχα κάνει με τον Ψηλό στο Six Feet in the Ground των Villa 21, μια αυθόρμητη διασκευή - cover - tribute - οπωσθεσπεστο. Έχει και bonus bineliki στην αρχή όπως όλα μας τα κομμάτια.

Σηκώθηκα με τη μια, την έστησα απέναντι και έπιασα την κιθάρα. Καθαρό ελληνικό πανκ.

Nα δεις την κουφάλα που το πιασε με τη μια. Τέτοια είσαι....; Καλά θα περάσουμε....

Six feet
six feet
six feet in the ground

Bultaco

Πάω την Κυριακή σε φαρμακείο. Ήθελα να τρίψω ζάντες, στο μεταξύ είχε τελειώσει και η καβάτζα τα ντεπόν. Ακολουθεί πραγματικός διάλογος.

- Καλημέρα
- Καλημέρα
- Θέλω δυο πακέτα βαμβάκι, μια πολύ σκληρή οδοντόβουρτσα κι ένα κουτί ντεπόν αναβράζοντα χιλιάρια.
- Μμμμάλιστα. Τι έχετε αν επιτρέπετε;
- Μπουλτάκο.
- Ορίστε;
- Μπουλτάκο.

Με κοιτάει ανήσυχα.

- Έχετε πόνο;
- Όχι ακόμα, αργότερα θα ρθει.

Μετά δε μου μίλησε. Είμαι σίγουρος ότι ρώτησε κανένα φίλο του γιατρό τι είναι το μπουλτάκο. Ευτυχώς δεν είναι σοβαρό, γιατί μια θεία μου πήγε η κακομοίρα από Μοντέσα.

La Grange

O γιος μου με κοίταξε με ανησυχία καθώς έβαζα να ακούσω για τέταρτη συνεχόμενη φορά το La Grange των ZZ Top. Η ανησυχία έγινε τρόμος όταν είδε να έχω φτιάξει ένα φάκελο περίπου 38 gigabyte που περιείχε από παρτιτούρες του Tush μέχρι οδηγίες για το πώς να φτιάξετε νοτιοαμερικάνικα burger με κροκόδειλο. Τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν η απάντηση μου σε οποιαδήποτε ερώτηση του ήταν πλέον ‘a-haw’ και σε ερωτήσεις της γυναίκας μου ‘yes ma’am’. Το νερό είχε μπει στο αυλάκι. Ήμουν ήδη 5 μέρες αξύριστος, είχα αλλάξει τρία σετ χορδές στις κιθάρες σε 2 μέρες και είχα φτιάξει ικανή ποσότητα τσίλι στην κατσαρόλα ώστε να καθιστά κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Ήταν φανερό ότι περνούσα άλλη μια φάση Billy Gibbons.

Τη φάση Bill Gibbons (κιθαρίστας των ZZ top σε περίπτωση που μας διαβάζουν όντα από άλλους πλανήτες) την περνάω 4-5 φορές το χρόνο, και δεν είναι από τις πολύ καταστροφικές (τουλάχιστον όχι όσο η φάση Αngus Young η οποία περιλαμβάνει  ξαφνικά κλωτσίδια). Ξεκινάει από το τίποτα. Μπορεί να δω μια σημαία του Νότου, ή να πιω καμιά μεξικάνικη μπύρα. Την άλλη μέρα θα θέλω να φάω φασόλια. Και πριν το καταλάβω θα έχω ζωστεί την κιθάρα, θα ανεβαίνω στα έπιπλα με τις μπότες της μηχανής και θα φτύνω όποιον με πλησιάζει. Και θα θέλω κι ένα Χάρλευ. Ξεχνώντας οτιδήποτε ξέρω για μοτοσυκλέτες το μόνο που θέλω σ’ αυτή τη φάση είναι ένα μεγάλο Χάρλευ που να κάνει μπράου-μπράου κι ούτε με νοιάζει τι μοντέλο.

Ο λόγος που δεν έχω πάρει ακόμα το Χάρλευ είναι ότι η φάση Billy Gibbons διαρκεί περίπου δυο βδομάδες. Αν κρατούσε πέντε, όχι θα χα πάρει το Χάρλευ, θα χα βάλει και σταυρούς και κρόσια.

Αυτή τη φάση, την περνάνε όλοι, μα όλοι οι μοτοσυκλετιστές που έχω γνωρίσει, σε κάποια στιγμή της ζωής τους. Μπορεί αν είστε τυχεροί να κρατήσει δυο βδομάδες, μπορεί και να σε σημαδέψει για πάντα. Αφορά ένα ξαφνικό πάθος που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του, ένα μηχανάκι που ξαφνικά γίνεται φετίχ απ’ το πουθενά, και για το οποίο είσαι έτοιμος να πουλήσεις ένα νεφρό και όσα μέλη της οικογένειας σου δε σου είναι και πολύ απαραίτητα για να το πάρεις. Βασικό χαρακτηριστικό αυτής της μανίας είναι ότι είναι κόντρα σε κάθε λογική!

Παράδειγμα. Κάθεσαι ας πούμε μια μέρα στο γραφείο και κάποιος έξυπνος έχει βάλει στο φάτσαμπουκ το βιντεάκι με το Steve McQueen να πηδάει σαν το κατσίκι πάνω απ’ τους φράχτες. Δεν το πολυσκέφτεσαι αλλά το βλέπεις μια δυο φορές. Στα επόμενα πέντε λεπτά έχεις αρχίσει να ψάχνεις τιμόνι για το μηχανάκι σου. Μπορεί να έχεις BMW1200RT. Δεν έχει σημασία. Αρχίζεις επίσης να σκέφτεσαι πως θα ήταν το μηχανάκι σου βαμμένο ματ χακί. Το ότι έχεις 1098 δε φαίνεται να σε σταματάει καθόλου. 2 ώρες αργότερα έχεις βάλει desktop σε ανάλυση 2048 x 1152 τον McQueen να κάνει το σάλτο. Τηλεφωνάς σε ένα φίλο σου με Honda Repsol και προσπαθείς να τον πείσεις να βάψετε χακί τα μηχανάκια. Όταν αρνείται παίρνεις ένα φίλο σου που έχεις να του μιλήσεις 4 χρόνια και του λες τι τρομερή ιδέα θα ήταν να πάρετε δυο χακί μηχανάκια ματ με καρατιμόνες και να πάτε στα βουνά.

Έχουν περάσει 4 ώρες από τότε που χτύπησε ο ιός. Έχεις καταλήξει στο ότι όλοι σου οι φίλοι είναι τελικά μαλάκες και έχουν χάσει την ουσία του μοτοσυκλετισμού. Έχεις διαβάσει τη μισή Wikipedia και ξέρεις πλέον και το όνομα του μπατζανάκη του μηχανικού που έφτιαξε εκείνο το Τράιομφ. Έχεις μπει σε 14 σάιτ και έχεις καταλήξει να διαβάζεις test για το Scrambler. Αγνοείς παντελώς το γεγονός ότι η καθημερινή σου διαδρομή σε καμία περίπτωση δεν περιλαμβάνει το να πηδάς σε λοφάκια για να περάσεις πάνω από μυτερά παλούκια με αγκαθόσυρμα. Παίρνεις τηλέφωνο στην αντιπροσωπεία της Τράιομφ και προσπαθείς να πείσεις τον δύσμοιρο υπάλληλο που πέτυχες ότι πρέπει οπωσδήποτε αύριο το πρωί να κάνει ανταλλαγή το Deauville που έχεις με ένα Scrambler και ‘να μου το χετε φουλάρει να μη σταματάω και στα βενζινάδικα μετά.’ Το ότι θα πρέπει να εξηγήσεις στη γυναίκα σου ότι το Scrambler θα σας βολέψει απείρως περισσότερο από το Deauville για κείνο το μεγάλο ταξίδι που σκεφτόσασταν σου φαίνεται το φυσικότερο πράγμα.

Το ότι θα σου περάσει ο ιός σε 2 βδομάδες δε θα σε εμποδίσει όποτε ακούς να αναφέρεται ο Steve McQueen για τα επόμενα 78 χρόνια να κάνεις ένα ‘αααααα ρε…. Ήμουνα στο τσακ να το πάρω αυτό που είχε στην ταινία.’

Κανείς δε μπορεί να προβλέψει που και πότε θα ξεκινήσει αυτό. Αρκεί να μυρίσεις καμένο τηγανόλαδο το μεσημέρι και το απόγευμα να το φας στο mobile.de ψάχνοντας αγγελίες για RD350LC. Μπορεί να γλυστρήσεις σε τίποτα νερά με το μηχανάκι και την άλλη μέρα το μεσημέρι να ψάχνεις dirt-tracker. Ανεβαίνεις με FJR1300 ένα πεζοδρομιάκι για να παρκάρεις και την άλλη μέρα προσπαθείς να ψήσεις το φίλο σου με το ΚΤΜ250EXC ότι το να ανταλλάξετε για λίγο είναι ότι καλύτερο του έχει συμβεί.

Θα μπορούσα να συνεχίσω, αλλά έχω αφήσει στη μέση την παρτιτούρα του Gimme all your lovin’ χώρια που θα μου καούνε τα μπιφτέκια κροκόδειλου. Τα ξαναλέμε σε δυο βδομάδες.

Just let me know if you wanna go
to that home out on the range.
They gotta lotta nice girls ah.

Have mercy.

A haw, haw, haw, haw, a haw.
A haw, haw, haw.