Κι είναι μόνιμα και η ερώτηση που δεν έχει απάντηση. Γιατί άλλο το δικό μου, άλλο το δικό σου. Γιατί αν ρωτάς δεν είσαι για να μπεις σε τέτοιο λούκι. Γιατί δεν υπάρχει ταβάνι. Γιατί χίλια δυο γιατί.
Αλλά βρήκα ένα τρόπο να την απαντήσω. Σχετικά έστω. Και το βάζω εδώ σ' αυτό το ποστ για να το έχω εύκαιρο για όταν μου κάνουν την ερώτηση.
Τα τρία μηχανάκια που είναι παρακάτω, είναι το CB750k7 του φίλου μου του Χρήστου, το CB900F του φίλου μου του Γιάννη και το CB750k6 το δικό μου. Και τα τρία φτιάχτηκαν σε ζόρικους καιρούς, σε ένα ταρατσάκι, σε ένα υπόγειο και σε μια πυλωτή. Και πήραν όχι μήνες αλλά χρόνια. Για να βγουν όπως πρέπει. Και επιστρατεύτηκαν φίλοι, και έπεσαν ξενύχτια, και ήταν άπειρες οι στιγμές που απελπίστηκες και είπες δε θα βγει. Και άπειρες οι στιγμές που πίστευες ότι κάτι έχεις κάνει λάθος. Αλλά για να μη λέω πολλά, δείτε και τις φωτό του Χρήστου του Παπαδάκη και πείτε μου εσείς "πόσο κάνει" το καθένα.
Μερικά πράγματα ούτε να τα πεις μπορείς ούτε να τα υπολογίσεις. What happens in the garage, stays in the garage.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου