Thanks but no thanks.

Ένα μεγάλο ερώτημα που πλανάται συνέχεια πάνω από τα κεφάλια όλων εμάς των ρετρολάγνων είναι ‘ήταν οι μοτό του 70 και του 80 καλύτερες;’.

Συζητήσεις επί συζητήσεων κι έχουν πέσει κεφάλια άπειρες φορές. Η απάντηση δε μπορεί να ναι παρά προσωπική για τον καθένα, κι αυτό θα κάνω κι εγώ, θα δώσω τη δική μου την απάντηση. Διαφωνείστε ελεύθερα, αφού διαβάσετε. Πάμε τώρα ένα ταξίδι.

Μ’ αρέσουν οι μηχανές κατ’ αρχήν οι οποίες σε εξιτάρουν. Σε παθιάζουν. Αυτές που φεύγεις και γυρίζεις πίσω και τις κοιτάς. Αυτές που βγαίνεις στο μπαλκόνι άμα ακούσεις τσικ. Αυτές που σε τρώνε τα χέρια σου να τις πας βόλτα. Αυτές που όταν τις πουλάς χτυπάς για χρόνια το κεφάλι σου στον τοίχο. Μ’ αυτή τη βάση ξεκινάω.

Τι είχαν λοιπόν οι μοτό του 70 και του 80, άντε και του 90;

Πρώτον και μέγιστον ήταν πολύ μα πολύ δύσκολο να τις αποκτήσεις. Ξεχάστε τα εκκαθαριστικό ταυτότητα. Οι ιστορίες που ήξερα για το πώς αγοράστηκε το ένα και το άλλο ήταν γεμάτες βάρδιες σε βενζινάδικα, χαμαλίκι, το σκατό σου παξιμάδι και κολλάς κάθε βράδυ τη μάπα σου στη σελίδα του περιοδικού και στη βιτρίνα και να περιμένεις πως και πώς να την καβαλήσεις. Αν δεν την γουσταρες πραγματικα τα παρατουσες στα μισα. Τα τρωγες τα λεφτα. Ξερω παρα πολλους μα παρα πολλους που απλα δεν την απεκτησαν ποτε. Κι εχουν ακομα το απωθημενο.

Γι αυτό και οι μοτο τοτε ηταν στα δάχτυλα. Τα Ζ που ξερετε ήταν του ταδε και του τάδε. Τα μπολντορ το ιδιο. Για σκεφτειτε το λιγο. Εβλεπες το μηχανακι κι ηξερες ότι αυτό είναι το 900 του Πεπέ, αυτό είναι το 750 του Γιάννη κτλ κτλ. Τρεις κι ο κουκος.

Θα μου πεις και τι μ’ αυτό; Όχι φιλε. Όταν σ’ εχει σκισει τοσο για να την κανεις δικη σου, όταν εχεις κανει 2 χρονια υγρα ονειρα μεχρι να την καβαλλησεις τη ρημαδα την ονειρωξη, όταν τοσες φορες έχεις στις γωνιες του μυαλου σου καρυδωσεις το γκαζι και την παρεις, ε τοτε βγαζεις τα σωψυχα σου. Τοτε σου φτανει αυτό το γαμημενο το παθος στα κοκκινα.

Από τη στιγμη που η φαση εγινε ‘σ αρεσει αυτή η μηχανη;’ ‘ε καλη είναι’ ‘εκκαθαριστικο ταυτοτητα κι 72 ατοκες’ κι αν δε γουσταρες την πουλαγες και πηγαινες για άλλη κατι στράβωσε. Το ευκολο το ξεκωλο ποτε δε γεννησε το παθος που γεννησε η άλλη που σ’ εκανε να λαλησεις μεχρι να την εχεις. Ένα το κρατουμενο.

Δευτερο. Δεν επρεπε μονο να μαζεψεις τα φραγκα. Μην ξεχνατε ότι το μοραλ ματζόριτυ τότε ελεγε ότι μηχανη εχουν οι αληταραδες. Δυο ηταν τα τινα αν επαιρνες μηχανη. Ή αληταράς ήσουν ή βλάκας γιατι θα σκοτωνόσουν αντι να πας να παρεις αυτοκινητουμπα. Δεν φτάνει το υπολοιπο πακέτο, είχες να στα πρήζουν κι από γύρω γύρω οι 9 στους 10 για το τι τα θες τα κωλομηχανακια. Και τι σχεση εχει το δευτερο; Την ιδια που ειχε και το πρωτο. Αν δεν την γούσταρες τόσο απλα ΔΕΝ την επαιρνες. Αδιαφορος αναβατης δυσκολο να βρεθει τοτε στο βαθμο που βρισκεται τωρα. Εστω και με παπι…

Τριτο. Ή ήξερες ή δεν καβάλαγες. Δε μιλαω για CB250N αλλα αν ήσουν αβγαλτος και τρυφερο ποδι και καθοσουν σε RD350, GPz, CB900 έλεγες το δεσπότη Παναγιώτη. Είτε μάθαινες είτε δεν καβάλλαγες. Τιποτα δεν ηταν ευκολο, τιποτα δεν ηταν παπι. Τα μηχανακια τοτε ειχαν φτασει σε μια ιπποδυναμη και σε περιφερειακα που ηταν ιδανικες σκοτωστρες. Ηταν σε μια φαση που τα αλογα ειχαν ανεβει τοσο σε βαρος των περιφερειακων που γινοταν παρτυ. Από αγωνες μεχρι δρομο. Θυμαται κανεις TZ750; Και καλα αυτό ηταν αγωνιστικο, το Kawa το τρικύλινδρο το widowmaker αγωνιστικο ήταν; Το 350LC αγωνιστικό ήταν; Αλλα ακομα και τα ‘ηπιων τόνων’ με τα μπροστινα και τα καλαμια και τα ψαλιδια που είχαν ήταν ο χάρος. Το 900F άνετα έβγαζε 100 αλογάκια με ελαχιστο σκαλισμα σε 130 λαστιχο και με αυτό το ψαλιδι.

Τι κάνουν όλα τα παραπάνω; Δημιουργούν ΠΑΘΟΣ. Σε ΔΕΝΟΥΝ με το μηχανακι. Γαμηθηκες για να το παρεις, για να μαθεις να το καβαλας, τσακωθηκες, εκανες εδειξες. Αλλα ρε φιλε όταν το πηρες το γαμηδι και το εμαθες ησουν θεος. Τι ηταν να εχεις τοτε Z900 και τι είναι να εχεις σήμερα R1 ; Το ίδιο; Δε νομιζω... 

Τοτε το να εισαι 18-24 πχ και να χεις ένα 900, ένα από τα 2, 3, 4 900αρια που κυκλοφορουν στην πολη σου, ένα 900 που σκιστηκες για να το παρεις σε εκανε να νιωθεις τοσο γαμάτα όταν το καβάλλαγες που ένα σημερινο δεν το κανει, απλα γιατι οι συνθηκες είναι άλλες πλεον. Τοσο απλα. Τοτε ήταν ένα πακετο το πραγμα ολο.

Γι αυτό και τοτε ο κοσμος παθιαζοταν τοσο με τη μηχανη. Γιατι χωρις παθος απλα ΔΕΝ την αποκτουσες. Δεν την καβαλλαγες. Επαιρνες ένα παπι να πηγαινεις στη δουλεια σου και μεχρι εκει.

Και παμε τωρα στο δια ταυτα. Το να μου πει καποιος ότι το ροένα εχει καλυτερα φρενα από το 900 και είναι καλυτερο μηχανακι είναι σαφως σωστο αλλα δεν εχει καμια σχεση πραγματικα. Για μενα εκει η συζητηση παει αλλου. Στα ποσα μετρα φρεναρει και στα ποσα 200αριζει είναι αλλου παπα. Δε μιλαω για επιδοσεις. Μιλαω για το τι αντιπροσώπευε η μηχανη τοτε και τωρα.

Μετα ηρθε ‘η μεγαλη αλλαγη’ (διαβαστε το με φωνη παπαντρεα). Ξαφνικα η μηχανη εγινε μεταφορικο μεσο για ολους. 72 ατοκες και παρτο, ναι αλλα πώς να το καβαλησει ο γκαβακας; Καντε κατι να πουλαμε. Traction, abs, και ξαφνικα ακουγες και για χιλιαρια τη φαση ‘παρτο μια βολτα, είναι παπι’. Και να δεις που ηταν. Φοβαται κανεις σημερα να οδηγησει κανενα 750; Πρεπει να ‘ξερει’ για να το παει; Σιγα σιγα εμφανιστηκαν ιδεες όπως ‘750άρι βολτας’ και ‘800άρι πολης’. Ξερετε πως φαινεται σε καποιον που εκανε το σκατο του παξιμαδι για να αγορασει ένα 400 να διαβάζει για 750αρια βολτας; Ξερετε τι είναι να χεις καβαλησει VFR400 και να καβαλάς VF800 και… ε… μην τα λεω. Η μηχανη εγινε καποια που την αποκτας ευκολα και την καβαλας ακομα πιο ευκολα. Κι αυτό εφερε την ξενερα. Γιατι αυτό είναι το προβλημα σημερα στη μοτοσυκλετα. Η ξενερα. Βρειτε 50 καυλωμενους πιτσιρικαδες. Με το δικανο. Στηθειτε εξω από σχολειο το 80 και σημερα. Που είναι η τρελα; Μα τι να σε πωρωσει; Το 250 το αυτοματο; (σιγα σιγα θα φτασω κι εκει..)

Δειτε τις πωλησεις σημερα. 10% μοτο και 90% σκουτερ και παπια. Κι όχι μονο αυτό. Ξερω δυστυχως παμπολλες μηχανες που σου λεει ο άλλος τις γαματη που είναι και ποσο τη γουσταρει και κανει και δειχνει και στα 5 χρονια εχει 4,000 χλμ. Κατουρα και λιγο.

Η μηχανη για μενα ηταν παντα ένα βιτσιο που σε εξιταρει. Κατι που σε ξεσηκωνει, που σου μιλαει, που σε κανει να μυρμηγκιαζουν τα χερια σου, που τη βλεπεις και θες να φυγεις. Αυτό το ξανανιωσα με το 750 το σκραμπλερ. Με το 1300 όχι, οσα γκαζια κι αν ειχε παραπανω. Δεν εχει να κανει. 

Δεν υπηρχαν τοτε τετοια αδιαφορα μηχανακια; Φυσικα. Τα μισουσα το ιδιο οπως και τα σημερινα που δεν εχουν κατι να πουν. Και ξαναλεω δεν ειναι θεμα κυβικων ή χρηματων. Ενα RD125 ειναι γαματο στα ματια μου, πολυ περισσοτερο απο ενα CM200. 

Οσο πιο ευκολο το κανεις, οσο πιο προσιτο, πιο ηπιο, πιο κινεζικο… τοσο δεν εχει νοημα. Θα μπορουσα να γράψω σελιδες ακομα αλλα πιστευω είναι κατανοητο. Θα σας πω ποτε θα μ αρεσαν τα σκουτερ. Θα μ αρεσαν αν εβλεπα πιτσιρικαδες να μιλανε γι αυτά όπως μιλουσαμε εμεις τοτε για τα ‘αλλα’.

Όχι κυριοι. Περα από το στυλ πλαστικης σκατομπανιερας για λαμπραντορ τα σκουτερ οδηγικα είναι κατι σαν τη σουπα στιγμης. Είναι μια χοντροειδης μαλακια φτιαγμενη για να εξυπηρετει οσο το αυτοκινητο. Αυτό σα φιλοσοφια το καταδικαζει αβλεπη στα ματια μου. Χεστηκα πραγματικα για το ποσα αλογα εχει. Οι αριθμοι αυτοι με την αισθηση που σου δινει το κάθε μηχανακι είναι δυο τελειως διαφορετικα πραγματα. Καθηστε σ’ ένα 250 σκουτερ και σ’ ένα 50άρι BETA. Δεν εχει να κανει με τα νουμερα.

Και σιγουρα ΔΕΝ ειναι ενα βολικο μεσο, και ΔΕΝ ειναι φτηνο. Ενα παπι τοτε ηταν φτηνο. Ενα Γιαμαχα Τμαξ-Νιμαξ πως τα λενε στα 12 χιλιαρικα δεν ειναι φτηνο. Ειναι ενα αυτοκινητοειδες επιδεικτικο μπουρδελακι για καποιον που απλα δε θελει να ασχοληθει με μοτοσυκλετες καν και θελει μονο να παει απ το Α στο Β. Sorry αλλά για μενα μεχρι εκει παει το πραγμα.

Και για να συνοψισουμε… Η μοτοσυκλετα επεσε ανεπιστρεπτι απ’ αυτό που ηταν. Μια απροσιτη, επικινδυνη, ζορικη, ακριβη τσαμπουκαλου που για να γυρισει να σε κοιταξει ηθελε πολύ ξενυχτι και για να μαθεις να την καβαλας αλλα τοσα ξενυχτια. Τωρα εχει γινει ένα ευκολο ξεκωλο βολτας και επιδειξης. Μιλαω για την πλειοψηφια παντα. Προφανως και υπαρχουν εξαιρεσεις αλλα δε δειχνουν τιποτα. Αν παει καποιος με σκουτερ στη Γη του Πυρος έχω απειρο respect για τον αναβατη του και το λεω και το εννοω. Για τον αναβατη όμως και μονο. Το ότι εφτασε εκει μ’ αυτό το μπουρδέλο θελει πραγματικα υπομονη οδηγου αστικου λεωφορειου και guts.

Και ο λογος που δε γουσταρω τα σκουτερ είναι αυτος. Ότι είναι η επιτομη μιας σαχλης, ανευρης, ανευ ουσιας, ανευ συναισθηματος μαρκετιστικης αντιληψης για το ‘δικυκλο’. Παω να φαω τωρα μια αναποδη μανιβελια να φυγει η σκουτεριλα από πανω μου.