Back to the future

Ο Τάνταλος κι ο Σίσσυφος είχαν τα δικά τους βασανιστήρια. Το δικό μου είναι να ζω με τη συνεχή διαπίστωση του πόσο τραγική αποδείχτηκε η γενιά μου.

Η οποία πέρα από τα τραγικά λάθη σε κάθε τομέα, από την πολιτική και την κριτική σκέψη μέχρι την παιδεία και το περιβάλλον επιμένει να λέει τη γνώμη της με στεντόρεια φωνή και να ρίχνει στον Καιάδα οτιδήποτε καινούριο.

Η γενιά που μεγάλωσε με τα κουδούνια της ΥΕΝΕΔ, που έθρεψε σαπουνόπερες και ανέδειξε τη Ρούλα, γκρινιάζει για τα 'αποβλακωμένα παιδιά με τα κινητά.'

Η γενιά που διέλυσε τη χώρα απ' όποια μεριά μπορούσε συνεχίζει την προσπάθεια του να δίνει συμβουλές σε κάθε νέο για το πως να ζήσει τη ζωή του.

Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο δύσκολο να καταλάβει κάποιος ότι η οργή και η απαξίωση δεν είναι γόνιμες αντιδράσεις. Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι αποκαλώντας τα παιδιά αποβλακωμένα δείχνεις ότι έχεις χάσει κάθε ελπίδα για το μέλλον, κάθε ελπίδα να επικοινωνήσεις με τους νέους, κάθε επαφή με τη ζωή - γιατί ζωή είναι αυτό που τρέχει, όχι αυτό που έζησες - γιατί καταλήγεις σαν τον γέρο έξω απ' το καφενείο με τη μαγκούρα που του φταίνε και οι κάλτσες του.

Το χω ακούσει κι απο εκπαιδευτικό. ''Τα σημερινά παιδιά είναι χαζεμένα''.

Μπαίνεις στην τάξη και θεωρείς ότι τα σημερινά παιδιά είναι χαζεμένα; Αλήθεια;

Άλλο η κριτική κι άλλο η απαξίωση. Η κριτική είναι κάτι πολύ γόνιμο, η απαξίωση είναι δηλητήριο.

Ευτυχώς τα 'παλιά καλά χρόνια' δεν ξανάρχονται. Αν θέλετε να γίνει κάτι καλό πρέπει να πάτε εσείς μπροστά. Όχι να προσπαθήσετε να σύρετε τους νέους πίσω. Ψάξτε, κάπου είχατε ένα πιτσιρίκι, βρείτε το.

Άντε, γιατί χανόμαστε.