Με απόλυτη μυστικοπάθεια και συγκίνηση σηκώνει μια σανίδα στο πάτωμα (αν δεν κανω λαθος, την εχω δει πολλα χρονια πριν την ταινια), βγάζει ένα κουτάκι κι αρχίζει να βγάζει από μέσα με προσοχή ένα ένα τα καλά φυλαγμένα κέρματα.
Αρχίζει λοιπόν και τα δείχνει με περηφάνια. 'This is a nickel, this is a dime, this is another nickel.'
Mόνο που κατι δεν κολλαει. Τα νομισματα είναι όλα σύγχρονα, τωρινά, απ' αυτα που θα σου έδιναν ακόμα για ρέστα! Ο Crystal του λεει δεν καταλαβαινω, χαζος εισαι; Αυτα δεν εχουν καμια αξια. Κι ομως, ο De Vito επιμενει, οχι, ειναι τεράστιας αξίας, ανυπολόγιστης! Και εξηγεί...
'Αυτό εδώ το πήραμε ρέστα την πρώτη φορά που με πήγε ο πατέρας μου στο τσίρκο. Με άφησε να κρατήσω τα ρέστα, κι αυτό είναι από κείνη τη φορά, δες πως γυαλίζει.'
Μα αυτή η σκηνή αρκούσε για μένα για να δικαιολογήσει από μόνη της μια ούτως ή αλλως απολαυστική ταινία. Γιατί βλέπω γύρω μου δυο είδη 'ρετρολάγνους' αν θελετε, κι αυτο που θα πω ειναι η δική μου οπτικη, τα δικά μου ΄νομίσματα' του παρελθόντος.
Iσως διαβάσατε παρακάτω οτι αγόρασα πρόσφατα μια Amiga 500, την ίδια που είχα το 87 ή περιπου εκει.
Η ερώτηση φίλου 'τι να την κάνεις' μου φάνηκε τόσο λογική όσο το 'γιατί θες να πας στο shoot στα Victoria Secret;'
Μα η Amiga αυτη ειναι κομματι του παρελθόντος ΜΟΥ. Είναι το δικό μου ρετρό. Οταν καποιος αλλος μου προτεινε να αγορασω ενα Atari ST που είναι ιδιας εποχης και ιδιων δυνατοτητων, δεν ορμησα πανω του οπως στην Amiga απλα γιατι ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ST.
Δεν ειμαι συλλέκτης παλιων πραγμάτων. Ειμαι συλλεκτης αναμνήσεων, και μάλιστα προσωπικών.
Εδώ που κάθομαι και γράφω έχω δίπλα μου ενα μπόμπο Honda Z50J. Τον ίδιο που είχα παει 15 χρονων Πρεβελη. Ουτε 10 σελιδες δε μου φτάνουν να γραψω τι βλεπω οταν τον κοιταω. Ταλαιπωρημενος ειναι ναι. Αλλα αν τον κανω νικελ ολο με εξατμιση και με ιντερνετικα κολπα δε θα ειναι πια... το δικο μου, αν αυτο βγαζει νοημα.
Να βαλω κι αλλο ενα κολπο στην εξισωση. Πριν απο καιρο, φιλος που δουλευει στο Πλαισιο μου ειπε οτι ξερει καποιον που αγορασε οτι Nintendo εχει βγει ποτε επι τρια. Για να τα εχει ολα που ειχαν βγει τοτε, σε ολα τα χρωματα. Απο gameboy μεχρι οτι θελετε.
Το ξαναλεω αποψη μου αλλα αυτο το βλεπω μονο καταναλωτισμο, οχι ρετρολαγνια.
Γράφω το βιβλιο με τον Γιώργο τον Κοσκινα και γραφουμε για κομικ. Αγγιζω τα παλια μου ΚΟΚΟΜΠΙΛ και εκστασιαζομαι. Χαιδευω τα εξωφυλλα του Τζωνυ Λογκαν κι εχω φυγει μιλια μακρια. Αν δω ενα κομικ που ποτε δε διαβαζα, θα δω απλα ενα παλιο κομικ. Απλα καλο αλλα τιποτα ιδιαιτερο.
Η ρετρολαγνια για μενα δε σημαινει τιποτα παραπανω και τιποτα λιγοτερο απο το να δεχεσαι όλους τους εαυτους που υπήρξες και να βρισκεις ξανα τα χνάρια της ταυτότητας τους, όχι για να γινεις αυτοί οι παλιοι σου εαυτοι, αλλα γιατι ποτε δεν τους απερριψες. Ειναι ακομα μεσα σου και θελουν παντα τα φαντασματα τους για παρεα.
Κι αυτό ειναι οσο πιο ξεκαθαρα μπορω να το γράψω.
Αφιερωμενο στον 20χρονο φιλο που εκανε το σχολιο πιο κατω και με 'διαβασε' καλα.
Καλησπέρα.
2 σχόλια:
Διαβάζω δεξιά και αριστερά για την τάση αυτή που εξαπλώνεται ραγδαία και χωράει στη λέξη «ρετρό». Μέσα εκεί μπαίνει και το παρελθοντολάγνος, ρετρολάγνος και τα συναφή. Δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Μετράει 10-15 χρόνια τώρα, ίσως και παραπάνω. Έρχεται η μια εφημερίδα και σου βάζει για δέλεαρ την τάδε ταινία – σταθμός του`50, η άλλη σου προσφέρει τα ιστορικά ντοκουμέντα της τάδε χρονιάς, κάποιο περιοδικό προτείνει επιστροφή στα μουσικά 60ς, ένα άλλο έχει ρεπορτάζ από τα παρεξηγημένα `70ς και πάει λέγοντας. Αν το δείτε λοιπόν συγκεντρωτικά, θα διαπιστώσετε ότι αυτή η μανία όπως τείνει να εξελιχθεί, έχει πάρει αρκετά μεγάλες διαστάσεις και βρίσκει μέρα με την ημέρα όλο και περισσότερους να συμφωνούν με την εξάπλωση της. Δεν τους καλύπτει προφανώς το «σήμερα», ή θεωρούν ότι το «χθες» ήταν καλύτερο. Αυτό που συμβαίνει όμως, είναι ότι από τα 40 και μετά γυρεύεις αφορμή για να «επιστρέψεις» στις εποχές που τσαλαβουτούσες στις λάσπες αδιαφορώντας για τη γκρίνια των γονιών, γιατί υπάρχουν πράγματα που δεν έκανες(απωθημένα), λέξεις που δεν είπες, παιγνίδια που δεν είχες τα λεφτά να αγοράσεις, κόμικς που δεν διάβασες, μηχανές που κοίταζες και ζήλευες και ένα σωρό ακόμη καταστάσεις, που ευχαρίστως θα ζούσες ξανά έστω για λίγο. Είναι μια εσωτερική ανάγκη και κάτι που έμεινε στη μέση… Απ` την άλλη μέσα από ενθύμια εκείνων των χρόνων, ξαναζείς τις ίδιες τις στιγμές και ρουφάς τα αρώματα εκείνα του γιασεμιού και του γαρύφαλλου. Ένα viewmaster… Μια παλιά μηχανή προβολής με ταινία σε καρούλι… Οι φωτογραφίες με τα «δοντάκια», τα βινύλια του Elvis που έφερνε από τα ταξίδια ο θείος και τόσα ακόμη. Όλα με μια βαρύτητα μεγάλη στο σήμερα, που δεν αφήνει κανέναν μας να γυρίσει έστω για λίγο πίσω. Υπάρχουν στιγμές που προσωπικά πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να μπει μέσα στην παλιά Ελληνική ταινία και να πάρει όλα τα κόμικς απ` το περίπτερο! Σίγουρα όλοι σας θα έχετε κι από ένα λόγο ο καθένας, για να κάνετε κάτι παρόμοιο. Εκεί όμως που ξαφνικά διαστρεβλώνεται όλη αυτή η διαδικασία και παρερμηνεύεται, είναι όταν βλέπεις τριγύρω κάποιους που απλά «μαζεύουν» ότι είναι παλιό, γεμίζουν δωμάτια και ράφια και γενικά πλασάρουν αλλιώτικα την ανάγκη να μείνουν οι αναμνήσεις ζωντανές. Αυτή είναι μια αρρώστια. Οι «έχω τα πάντα – μαζεύω τα πάντα – ξέρω τα πάντα – έζησα τα πάντα», είναι μια αρρώστια και συν τοις άλλοις θολώνει και την πραγματική εικόνα, την υπόσταση όλων αυτών. Το να μαζέψω ας πούμε τα τεύχη του «Λαστιχάνθρωπου», με κόστος 200 ευρώ το ένα, δεν μου λέει απολύτως τίποτα, γιατί το `52 που κυκλοφόρησε η μάνα μου πήγαινε στο Δημοτικό! Δεν είναι «δικό» μου βίωμα και ούτε θα γίνει ακόμη και αν τα βρω όλα τα τεύχη. Δεν υπάρχει κανένα νόημα σε μια δήθεν απεικόνιση τους χθες κάποιων άλλων και εκπροσώπηση του στα δικά μου ράφια. Αφού δεν είναι μέρος της δικής μου εξερεύνησης στα βουνά και τα λαγκάδια τις Κυριακές(και επιστροφή στο σπίτι αργοπορημένος μαζί με τα αγκάθια, plus τιμωρίες κλπ), και δεν χώρεσαν στο σακίδιο που είχα στον ώμο, τι ωφελεί να ψάχνω τώρα να βρω και να συγκεντρώσω; Ας τα ψάξει εκείνος που τα έχασε, γιατί μετακόμισε, του τα πέταξε η μάνα του και ούτω καθεξής. Σκοπός είναι να μπορέσει κανείς να βρει κάποια από τα κομμάτια του δικού του πάζλ. Αυτού που τον αντιπροσωπεύει. Κομμάτια που αν ενωθούν λάμπουν από μαγεία και φέρνουν στο νου στιγμές αξέχαστες. Το να «κλέβεις» τις στιγμές και το «χθες» συνανθρώπων σου, για να είσαι «μέσα» στα πράγματα και να στρέφεις τα βλέμματα στα «επιτεύγματα» σου, είναι άρρωστο σας λέω! Οι μνήμες δεν είναι για να μπαίνουν σε σελοφάν και τζαμαρίες! Είναι για να τις έχουμε πρόχειρες και να βγάζουν εκείνα τα φοβερά αρώματα, όπως κάθε εικονογραφημένο του`70! Ρε παιδιά δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ κάθε φορά που ανοίγω ένα κόμικς εκείνης της περιόδου, βρίσκω τον εκδότη χωρίς να διαβάσω ποιος είναι, από την μυρωδιά! Ο Καμπανάς μυρίζει αλλιώς, ο Τερζόπουλος αλλιώς, κλπ κλπ!
Κοσκινάς άπαιχτος!!!
Γεια σου αδερφέ και σύντροφε :))))
Δημοσίευση σχολίου