Πριν από μερικές μέρες αποφασίστηκε η βράβευση του Stoner ως GP Legend. Δεν θα ασχοληθώ με το αν είναι ή αν δεν είναι με τα 2 του πρωταθλήματα και την απόδοση του.
Μάλλον ναι μια και πήρε πρωτάθλημα με ένα μηχανάκι που παίρνει όγδοες θέσεις όταν δεν βρέχει και πέμπτες θέσεις όταν βρέχει και δε χαλάσει.
Από κει και πέρα πιστεύω ότι η εξέλιξη αυτή δεν πείραξε κανένα εκτός από τον Ντάνι Γκαζόζα.
Σκεφτείτε το. Ο Μάρκεζ δεν ενδιαφέρεται, ο Ρόσσι επίσης. Ο πρώτος πάει για ένα τίτλο που έχει να τον πάρει κάποιος απ' την εποχή του King Kenny και ο δεύτερος είναι ο ορισμός του GP Legend. Όσο για το Λορέντζο πιστεύω ότι ασχολείται περισσότερο με το πρωτάθλημα και πως να το αρπάξει απ' τον πιτσιρικά παρά για το λετζενταριλίκι.
Για σκεφτείτε όμως και τον Πεντρόζα. Πρωτάθλημα γιοκ. Και ας μην γελιόμαστε με τα καλωδιάκια και τις πτώσεις. Χάρη του έκανε ο Μάρκεζ.
Αν δεν έπεφτε πιστεύει κανείς ότι ακόμα κι αν τον άφηνε ο Μαρκ να πάρει πρωτάθλημα, θα τον άφηνε κι ο Λορέντζο; Τώρα είναι ο 'καημένος άτυχος' για άλλη μια φορά. Και δεν είναι ότι δεν τον συμπαθώ σαν οδηγό, ίσα ίσα που είναι φοβερά γρήγορος όταν βρεθεί ΜΟΝΟΣ του. Όταν πάρει κεφάλι και φύγει. Γιατί αν μπλέξει με Λορέντζο-Μάρκεζ-Ρόσσι δεν βγαίνει από κει.
Τι σημαίνει γι' αυτόν η βράβευση του Stoner; Σκεφτείτε το. Ο Stoner πήρε κύπελλο με τη Ντουκάτι και περνώντας για ΜΙΑ χρονιά απ' την Χόντα το πήρε κι εκεί με κάπου 60+ βαθμούς διαφορά. Κι ο Ντάνι ακόμα εκεί, και τώρα που έφυγε ο Stoner, τώρα που η Χόντα είναι ανταγωνιστική όσο ποτέ, ήρθε ο πιτσιρικάς (αν υπήρχε βουντού τότε ο Πεντρόζα κι ο Λορέντζο θα παράγγελναν τις κούκλες με τις χαρτόκουτες).
Είναι ο Πεντρόζα κάποιος που ήδη πέρασε και τέλειωσε; Και στον Stoner βλέπει αυτό που θα μπορούσε να είχε κάνει; Ο καιρός θα δείξει.
Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013
Απ το 60 στο 80 και πάλι πίσω
Χτες το βράδυ είδα ένα απ' τα πιο ωραία όνειρα. Απ' αυτά που όχι μόνο κρατάνε αρκετά ώστε να το ευχαριστηθείς, αλλά και απ' αυτά που ξέρεις ότι είναι όνειρα και νιώθεις αυτή την ήρεμη ευχαρίστηση πως ότι και να συμβεί δεν τρέχει τίποτα.
Στην πόλη μου, το Ηράκλειο, δεκαετία του 80. Το ήξερα από τα μαγαζιά που έβλεπα γύρω μου στη Δημοκρατίας που περπατούσα. Το Ποπ & Ροκ, ο Κατράντζος. Πίσω απ' τη γωνία ήταν ο Δαμιανάκης με τα παιχνίδια. Άρχισα να περπατάω πάνω κάτω και δεν έχασα την ευκαιρία να ικανοποιήσω και την ερώτηση-φετίχ ως γνήσιος λάτρης της επιστημονικής φαντασίας.
'Συγνώμη, τι χρονιά έχουμε; '
Ο πρώτος με κοίταξε περίεργα και συνέχισε να περπατάει, ο δεύτερος αδιαφόρησε, ο τρίτος απάντησε.
'1985'.
Τι λες ρε φίλε. '85 ε;
1985 πρωί και λιακάδα. Δεν ξέρω μήνα, μάλλον αρχές φθινοπώρου όπως και τώρα. Αρχίζω να περπατάω πάνω κάτω και να ψιλοτραγουδάω από μέσα μου.
Winding your way down on Baker Street
Light in your head and dead on your feet
Well another crazy day, you'll drink the night away
And forget about everythin
Περπάτησα μέχρι πάνω, μέχρι την Πλατεία Ελευθερίας και το Αστόρια.
Και αυτό θα μπορούσε να ναι ένα κείμενο με γερές δόσεις νοσταλγίας και ενέσεις αυθεντικής ρετρολαγνίας, από κείνη τη νοσταλγία που σου δίνει την αίσθηση σαν να χτυπάς το στόμα μετά την κουταλιά το βύσσινο και προσπαθείς να την κρατήσεις λίγο ακόμα αλλά... μπα.
Κοιτάζοντας πίσω βλέπω το δικό μου 1985 που ήταν όμορφο γιατί ήταν δικό μου και μόνο. Κι ότι έχει να πει έχει να το πει σε μένα. Έχω διαβάσει άπειρα άρθρα για τα 'cool 80s' κι έχω δει σημερινούς πιτσιρικάδες να νοσταλγούν κάτι που δεν το έζησαν καν - και που δεν υπήρξε ποτέ.
Όμως τα cool 80's ήταν μια εφεύρεση του 2010 όπως και τα 60s ήταν μια εφεύρεση του 80.
Και σε μερικά χρόνια από τώρα όλοι θα θυμούνται πόσο γαμώ ήταν το 2010 ανεβάζοντας 'ρετρό' φωτογραφίες του πρώτου facebook.
Από το 60 στο 80 κι απ' το 80 στο 2010 δεν αλλάζουν τόσα όσα νομίζεις. Γιατί οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τόσο εύκολα. Τα μέσα αλλάζουν. Παλιά ντυνόμαστε με τα καλά μας και βγαίναμε, τώρα ντυνόμαστε με τα καλά μας και ανεβάζουμε φωτογραφίες στο facebook. Ή μήπως δεν έχετε δει όλα αυτά τα ποσταρισμένα τσιτάτα του Καζαντζάκη και του Δαλάι Λάμα, αδιάσειστη ένδειξη μόρφωσης;
Είδα το δικό μου '85 και μ' άρεσε τόσο όσο οι Dire Straits. Τότε που δεν κάναμε πράγματα 'στο ιντερνετ' αλλά βγαίναμε έξω σαν Πραγματικοί Άντρες και παίζαμε ηλεκτρονικά ή πηγαίναμε στις ντισκοτέκ στρατόπεδα συγκεντρώσεως.
Το να το αμπαλάρω σε περιτύλιγμα και να το πασάρω σε νεότερους ως μια ιδανική εποχή είναι πολύ μεγάλη λούμπα. Και αν, μικρότεροι και μεγαλύτεροι, θέλετε να θυμηθείτε το ογδόντα μην ψάχνετε στα βυζιά της Samantha Fox αλλά στους στίχους του Άσιμου. Που δεν αλλάζουν το νόημα τους ανάλογα με τις εποχές.
'Βαρέθηκα τη μίζερη μου φύση
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
αναμφιβόλως
δε με χωράει ο τόπος βρε παιδιά'
Στην πόλη μου, το Ηράκλειο, δεκαετία του 80. Το ήξερα από τα μαγαζιά που έβλεπα γύρω μου στη Δημοκρατίας που περπατούσα. Το Ποπ & Ροκ, ο Κατράντζος. Πίσω απ' τη γωνία ήταν ο Δαμιανάκης με τα παιχνίδια. Άρχισα να περπατάω πάνω κάτω και δεν έχασα την ευκαιρία να ικανοποιήσω και την ερώτηση-φετίχ ως γνήσιος λάτρης της επιστημονικής φαντασίας.
'Συγνώμη, τι χρονιά έχουμε; '
Ο πρώτος με κοίταξε περίεργα και συνέχισε να περπατάει, ο δεύτερος αδιαφόρησε, ο τρίτος απάντησε.
'1985'.
Τι λες ρε φίλε. '85 ε;
1985 πρωί και λιακάδα. Δεν ξέρω μήνα, μάλλον αρχές φθινοπώρου όπως και τώρα. Αρχίζω να περπατάω πάνω κάτω και να ψιλοτραγουδάω από μέσα μου.
Winding your way down on Baker Street
Light in your head and dead on your feet
Well another crazy day, you'll drink the night away
And forget about everythin
Περπάτησα μέχρι πάνω, μέχρι την Πλατεία Ελευθερίας και το Αστόρια.
Κοιτάζοντας πίσω βλέπω το δικό μου 1985 που ήταν όμορφο γιατί ήταν δικό μου και μόνο. Κι ότι έχει να πει έχει να το πει σε μένα. Έχω διαβάσει άπειρα άρθρα για τα 'cool 80s' κι έχω δει σημερινούς πιτσιρικάδες να νοσταλγούν κάτι που δεν το έζησαν καν - και που δεν υπήρξε ποτέ.
Όμως τα cool 80's ήταν μια εφεύρεση του 2010 όπως και τα 60s ήταν μια εφεύρεση του 80.
Και σε μερικά χρόνια από τώρα όλοι θα θυμούνται πόσο γαμώ ήταν το 2010 ανεβάζοντας 'ρετρό' φωτογραφίες του πρώτου facebook.
Από το 60 στο 80 κι απ' το 80 στο 2010 δεν αλλάζουν τόσα όσα νομίζεις. Γιατί οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τόσο εύκολα. Τα μέσα αλλάζουν. Παλιά ντυνόμαστε με τα καλά μας και βγαίναμε, τώρα ντυνόμαστε με τα καλά μας και ανεβάζουμε φωτογραφίες στο facebook. Ή μήπως δεν έχετε δει όλα αυτά τα ποσταρισμένα τσιτάτα του Καζαντζάκη και του Δαλάι Λάμα, αδιάσειστη ένδειξη μόρφωσης;
Είδα το δικό μου '85 και μ' άρεσε τόσο όσο οι Dire Straits. Τότε που δεν κάναμε πράγματα 'στο ιντερνετ' αλλά βγαίναμε έξω σαν Πραγματικοί Άντρες και παίζαμε ηλεκτρονικά ή πηγαίναμε στις ντισκοτέκ στρατόπεδα συγκεντρώσεως.
Το να το αμπαλάρω σε περιτύλιγμα και να το πασάρω σε νεότερους ως μια ιδανική εποχή είναι πολύ μεγάλη λούμπα. Και αν, μικρότεροι και μεγαλύτεροι, θέλετε να θυμηθείτε το ογδόντα μην ψάχνετε στα βυζιά της Samantha Fox αλλά στους στίχους του Άσιμου. Που δεν αλλάζουν το νόημα τους ανάλογα με τις εποχές.
'Βαρέθηκα τη μίζερη μου φύση
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
αναμφιβόλως
δε με χωράει ο τόπος βρε παιδιά'
Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013
Monty Pythons my azz
Ποιός John Cleese και ποιός Μπέκετ;
Μόλις έγινα μάρτυρ του παρακάτω διαλόγου στο σουπερμάρκετ:
'Κοπελιά να με βοηθήσεις λίγο δε βρίσκω τι να πάρω'
'Τι θέλετε;'
'Κάτι για τση μύγες και τα μυρμήγκια'
'Έχουμε αυτό για μύγες και κουνούπια'
'Δεν έχω κουνούπια, μόνο μύγες'
'Κι αυτό για κατσαρίδες και μυρμήγκια'
'Μόνο τα μυρμήγκια και τση μύγες δώκε μου'
'Δεν υπάρχει ένα γι' αυτό που θέλετε'
'Κι αφού δεν έχω κατσαρίδες ήντα να κάμω εδά; Να το πάρω τζάμπα;'
'Αυτό είναι μύγες - κουνούπια'
'Ε ούτε κουνούπια έχω, χειμώνας εμπήκε. Εγώ θέλω ΜΥΓΕΣ - ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ'
Έκανα γύρω γύρω ψωνίζοντας και τους ξαναπέτυχα σε άλλη φάση.
'Μήπως αυτό που σκοτώνει τα κουνούπια σκοτώνει και τα μυρμήγκια ;'
'Δεν ξέρω να σας πω...'
'Ε τότε μήπως αυτό που σκοτώνει τις κατσαρίδες σκοτώνει και τση μύγες; '
'...'
'Άμα ρίξω πολύ; '
Πιάνει κάτι άλλο.
'Αυτό είναι ποντικοφάρμακο; '
Κάπου εδώ κοντά θα μένει αυτός. Λογικά θα διαβάσουμε στις εφημερίδες σε λίγες μέρες για τη δηλητηρίαση απ' το κοκτέιλ εκτός κι αν δεν πάρει τίποτα και το πάει πρίμιτιβ με μυγιοσκοτώστρα - παντόφλα.
Τι να μας πει κι ο Cleese;
Μόλις έγινα μάρτυρ του παρακάτω διαλόγου στο σουπερμάρκετ:
'Κοπελιά να με βοηθήσεις λίγο δε βρίσκω τι να πάρω'
'Τι θέλετε;'
'Κάτι για τση μύγες και τα μυρμήγκια'
'Έχουμε αυτό για μύγες και κουνούπια'
'Δεν έχω κουνούπια, μόνο μύγες'
'Κι αυτό για κατσαρίδες και μυρμήγκια'
'Μόνο τα μυρμήγκια και τση μύγες δώκε μου'
'Δεν υπάρχει ένα γι' αυτό που θέλετε'
'Κι αφού δεν έχω κατσαρίδες ήντα να κάμω εδά; Να το πάρω τζάμπα;'
'Αυτό είναι μύγες - κουνούπια'
'Ε ούτε κουνούπια έχω, χειμώνας εμπήκε. Εγώ θέλω ΜΥΓΕΣ - ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ'
Έκανα γύρω γύρω ψωνίζοντας και τους ξαναπέτυχα σε άλλη φάση.
'Μήπως αυτό που σκοτώνει τα κουνούπια σκοτώνει και τα μυρμήγκια ;'
'Δεν ξέρω να σας πω...'
'Ε τότε μήπως αυτό που σκοτώνει τις κατσαρίδες σκοτώνει και τση μύγες; '
'...'
'Άμα ρίξω πολύ; '
Πιάνει κάτι άλλο.
'Αυτό είναι ποντικοφάρμακο; '
Κάπου εδώ κοντά θα μένει αυτός. Λογικά θα διαβάσουμε στις εφημερίδες σε λίγες μέρες για τη δηλητηρίαση απ' το κοκτέιλ εκτός κι αν δεν πάρει τίποτα και το πάει πρίμιτιβ με μυγιοσκοτώστρα - παντόφλα.
Τι να μας πει κι ο Cleese;
Κάτω τα χέργια
από τα προσωπικά μου δεδομένα!
Το facebook μου (προφέρεται φεις μπούκμου) την περασμένη βδομάδα κατακλύστηκε από 2 πράγματα. Το ένα ήταν δημοσιεύσεις του τύπου 'είμαι ένας αξιοπρεπής οικογενειάρχης και προσπαθώ να σταματήσω τις μηχανορραφίες που γίνονται για να υποκλαπούν τα προσωπικά μου στοιχεία και οι φωτογραφίες.'
Το δεύτερο ήταν ένα κείμενο που είχα γράψει ως status update και που το έβλεπα να ποστάρεται παραποιημένο μερικές φορές από τρίτους για να κοροιδέψουν τους προηγούμενους για τα προσωπικά δεδομένα.
Ήταν αυτό που έγραφε ''η CIA, η KGB, η Stazi, το ΙΚΑ Καλλιθέας και το Σωματείο Καλογραίων «Άγιος Φανούριος» έχει βρει τρόπο να εκμεταλλεύεται τα προσωπικά σας δεδομένα. Γι αυτό παρόλο που έχετε βγάλει φάτσα φόρα 1.450 φωτογραφίες σας, για να προστατεύσετε τα προσωπικά σας δεδομένα πηγαίνετε Ρυθμίσεις>Πάνω Ρυθμίσεις>Κάτω Ρυθμίσεις>Ναι Θέλω, πατήστε το αριστερό βελάκι, με το πάνω πηδάει και με το δεξιά ρίχνει βόμβες. Όταν βγει κανείς της CIA τον αποφεύγετε με control και στη δεύτερη πίστα βγαίνει boss. Αν το περάσετε κι αυτό πηγαίνετε κάτω κάτω, πιο κάτω, αχ έλα, πιο κάτω, ναι εκεί, και πατήστε ΔΕ ΘΕΛΩ ΤΟ ΙΚΑ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΟΥ.''.
Σε μερικούς έβαλα την πηγή από κάτω και την έσβησαν. Epic.
Πρώτα κοίταξα αυτούς που δε θέλουν να τους κλέβουν τα δεδομένα. Ήταν όντως αντιληπτό με την πρώτη ματιά ότι η CIA και η NSA όπως και τα LIDL θα σκότωναν προκειμένου να αποκτήσουν τη φωτογραφία του με τη σωβρακοφανέλλα δίπλα στην ψησταριά. Επίσης υπήρχαν και ευαίσθητα δεδομένα όπως φωτογραφίες με κάποια κυρία 165 κιλά με ριγέ μαγιό αφημένη σε ένα βράχο (από την greenpeace; ) και με το σκανδαλιστικό τίτλο 'Γιωργία, Σούνιο'. Η Μοσάντ μάλλον θα την είχε ως πρώτη προτεραιότητα όπως και η MI6 μια και αποτελεί τεράστιο διαδυκτιακό όπλο γιατί όποιος δει τη 'Γιωργία Σούνιο' τυφλώνεται άμεσα.
Μετά από 5 λεπτά είχα μπουχτίσει στο προσωπικό δεδομένο. Προφίλ γεμάτα παραινέσεις του τύπου 'ότι και να συμβαίνει μην ξεχνάς να χαμογελάς' που σε παρακινούσαν να γελάς σαν το μοσχάρι ενώ όλα δίπλα σου καταστρέφονται και να νιώθεις και γκαγκάν γιατί πέτυχες τη νιρβάνα. Επίσης καπάκι μετά τις φωτογραφίες με τα τσιτάτα του τύπου 'Μην εμπιστευτείς κάποιον γιατί όταν σε βρει μπόσικο θα στον σφυρίξει - Αινστάιν' είχε φωτό με ένα τύπο με μουστάκι να κρατάει όρθιο ένα κοκορέτσι σα να κρατάει το Νόμπελ Ειρήνης και με ένα ύφος που έλεγε ότι προτιμάει χίλιες φορές το κοκορέτσι απ' το Νόμπελ Ειρήνης.
Και φυσικά από κάτω 'Παρακαλώ μπλα μπλα, τα προσωπικά μου δεδομένα μπλα μπλα για να προστατεύσω ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ αλλιώς θα σας σβήσω από φίλους χωρίς οίκτο'. Σιγά ρε Τσαρλς Μπρόνσον.
Οταν ΔΕΝ θέλουμε κάτι δημόσιο ΔΕΝ το βάζουμε στο facebook. ΑΠΛΑ. Είναι κανείς τόσο αφελής ώστε να νομίζει ότι μια φωτό ή κάτι που έγραψε και το είδαν οι 558 'φίλοι' του θα μείνει σε κλειστό κύκλο αν δεν έρθει η κακιά graphic app να του το πάρει;
Όσο για το ότι συνεχίζω να παίρνω τα δικά μου status updates ως μηνύματα πλέον τα βάζω μόνο στο blog και με τρόπο που δεν επιτρέπει πλέον copy paste. Τώρα αν κάποιος κάτσει και το ξαναγράψει μαγκιά του... αλλά ρε παιδιά, κάποιος να προστατεύσει τα προσωπικά μου δεδομένα!
:p
Το facebook μου (προφέρεται φεις μπούκμου) την περασμένη βδομάδα κατακλύστηκε από 2 πράγματα. Το ένα ήταν δημοσιεύσεις του τύπου 'είμαι ένας αξιοπρεπής οικογενειάρχης και προσπαθώ να σταματήσω τις μηχανορραφίες που γίνονται για να υποκλαπούν τα προσωπικά μου στοιχεία και οι φωτογραφίες.'
Το δεύτερο ήταν ένα κείμενο που είχα γράψει ως status update και που το έβλεπα να ποστάρεται παραποιημένο μερικές φορές από τρίτους για να κοροιδέψουν τους προηγούμενους για τα προσωπικά δεδομένα.
Ήταν αυτό που έγραφε ''η CIA, η KGB, η Stazi, το ΙΚΑ Καλλιθέας και το Σωματείο Καλογραίων «Άγιος Φανούριος» έχει βρει τρόπο να εκμεταλλεύεται τα προσωπικά σας δεδομένα. Γι αυτό παρόλο που έχετε βγάλει φάτσα φόρα 1.450 φωτογραφίες σας, για να προστατεύσετε τα προσωπικά σας δεδομένα πηγαίνετε Ρυθμίσεις>Πάνω Ρυθμίσεις>Κάτω Ρυθμίσεις>Ναι Θέλω, πατήστε το αριστερό βελάκι, με το πάνω πηδάει και με το δεξιά ρίχνει βόμβες. Όταν βγει κανείς της CIA τον αποφεύγετε με control και στη δεύτερη πίστα βγαίνει boss. Αν το περάσετε κι αυτό πηγαίνετε κάτω κάτω, πιο κάτω, αχ έλα, πιο κάτω, ναι εκεί, και πατήστε ΔΕ ΘΕΛΩ ΤΟ ΙΚΑ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΟΥ.''.
Σε μερικούς έβαλα την πηγή από κάτω και την έσβησαν. Epic.
Πρώτα κοίταξα αυτούς που δε θέλουν να τους κλέβουν τα δεδομένα. Ήταν όντως αντιληπτό με την πρώτη ματιά ότι η CIA και η NSA όπως και τα LIDL θα σκότωναν προκειμένου να αποκτήσουν τη φωτογραφία του με τη σωβρακοφανέλλα δίπλα στην ψησταριά. Επίσης υπήρχαν και ευαίσθητα δεδομένα όπως φωτογραφίες με κάποια κυρία 165 κιλά με ριγέ μαγιό αφημένη σε ένα βράχο (από την greenpeace; ) και με το σκανδαλιστικό τίτλο 'Γιωργία, Σούνιο'. Η Μοσάντ μάλλον θα την είχε ως πρώτη προτεραιότητα όπως και η MI6 μια και αποτελεί τεράστιο διαδυκτιακό όπλο γιατί όποιος δει τη 'Γιωργία Σούνιο' τυφλώνεται άμεσα.
Μετά από 5 λεπτά είχα μπουχτίσει στο προσωπικό δεδομένο. Προφίλ γεμάτα παραινέσεις του τύπου 'ότι και να συμβαίνει μην ξεχνάς να χαμογελάς' που σε παρακινούσαν να γελάς σαν το μοσχάρι ενώ όλα δίπλα σου καταστρέφονται και να νιώθεις και γκαγκάν γιατί πέτυχες τη νιρβάνα. Επίσης καπάκι μετά τις φωτογραφίες με τα τσιτάτα του τύπου 'Μην εμπιστευτείς κάποιον γιατί όταν σε βρει μπόσικο θα στον σφυρίξει - Αινστάιν' είχε φωτό με ένα τύπο με μουστάκι να κρατάει όρθιο ένα κοκορέτσι σα να κρατάει το Νόμπελ Ειρήνης και με ένα ύφος που έλεγε ότι προτιμάει χίλιες φορές το κοκορέτσι απ' το Νόμπελ Ειρήνης.
Και φυσικά από κάτω 'Παρακαλώ μπλα μπλα, τα προσωπικά μου δεδομένα μπλα μπλα για να προστατεύσω ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ αλλιώς θα σας σβήσω από φίλους χωρίς οίκτο'. Σιγά ρε Τσαρλς Μπρόνσον.
Οταν ΔΕΝ θέλουμε κάτι δημόσιο ΔΕΝ το βάζουμε στο facebook. ΑΠΛΑ. Είναι κανείς τόσο αφελής ώστε να νομίζει ότι μια φωτό ή κάτι που έγραψε και το είδαν οι 558 'φίλοι' του θα μείνει σε κλειστό κύκλο αν δεν έρθει η κακιά graphic app να του το πάρει;
Όσο για το ότι συνεχίζω να παίρνω τα δικά μου status updates ως μηνύματα πλέον τα βάζω μόνο στο blog και με τρόπο που δεν επιτρέπει πλέον copy paste. Τώρα αν κάποιος κάτσει και το ξαναγράψει μαγκιά του... αλλά ρε παιδιά, κάποιος να προστατεύσει τα προσωπικά μου δεδομένα!
:p
Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013
Oι 'ρεμίζες'
'Φίλε μην παρκάρεις εδώ, δε βλέπεις το μηχανάκι; '
Κάποτε στις δόξες τους, με βόλτες με χιλιομετράκια δικάβαλλα και τρικάβαλλα. Τώρα ρεμίζες. Με σκισμένα λάστιχα και κομμένες πινακίδες μένουν εκεί για να κρατάνε τη ρεμίζα.
Αδέσποτα και αφημένα στη μοίρα τους.
Σου θυμίζουν κάτι γλυμένα κόκκαλα ζώων που δεν τα κατάφεραν στη ζούγκλα, φαγώθηκαν. Μοτέρ τελειωμένα, μπροστινά διαλυμένα, όλα κομμάτια.
Εκεί στη βροχή και στη λάσπη να κρατάνε τη ρεμίζα.
Όλα αυτά είναι από έναν δρόμο του Ηρακλείου και μόνο, είναι 5 λεπτά περπάτημα και μόνο.
Και δεν τα κοιτάει κανείς, ή μάλλον δεν τα βλέπει κανείς.
Κι εμένα που μ' αρέσουν τα παρατημένα και τα αδέσποτα για πολλούς και διάφορους λόγους, και επειδή αν αποκτούσα σκυλί αδέσποτο θα έπαιρνα, έτσι μια μέρα θα πάρω κι ένα τέτοιο αδέσποτο να το σενιάρω.
Να του τρίψω τη σκουριά, να του γυαλίσω το μοτεράκι, να δεις τα κοντεράκια να ζωντανεύουν.
Βλέπεις όμως κι όταν πεις μερικές φορές να τ' αγοράσεις μερικοί λένε πάρτο σκουπίδια είναι, άλλοι σκέφτονται το χρήμα και περνάνε απ' το μυαλό τους κάτι 'σπάνιες αντίκες' και θέλουν τρία φανταστικομμύρια... Είναι και κάτι άλλοι όμως που απλά δε θέλουν να το δώσουν.
Το χουν φάει, το χουν σκίσει, του χουν πάρει ότι είχε να δώσει αλλά... αλλά. Θα τους πάρεις ένα κομμάτι απ' τη ζωή τους, έχουν συνηθίσει να βλέπουν αυτή τη 'σκιά' εκεί πέρα και τελευταία στιγμή κάτι τους κρατάει και ψάχνουν μια δικαιολογία και μουρμουράνε και 'μπα... δε...'
Άστο κει...
Αυτό το παλιό Nighthawk ειναι ένα απ' αυτά που έχω στο μάτι. Μια σκιά λιγότερη στη ζούγκλα.
Κάποτε στις δόξες τους, με βόλτες με χιλιομετράκια δικάβαλλα και τρικάβαλλα. Τώρα ρεμίζες. Με σκισμένα λάστιχα και κομμένες πινακίδες μένουν εκεί για να κρατάνε τη ρεμίζα.
Αδέσποτα και αφημένα στη μοίρα τους.
Σου θυμίζουν κάτι γλυμένα κόκκαλα ζώων που δεν τα κατάφεραν στη ζούγκλα, φαγώθηκαν. Μοτέρ τελειωμένα, μπροστινά διαλυμένα, όλα κομμάτια.
Εκεί στη βροχή και στη λάσπη να κρατάνε τη ρεμίζα.
Όλα αυτά είναι από έναν δρόμο του Ηρακλείου και μόνο, είναι 5 λεπτά περπάτημα και μόνο.
Και δεν τα κοιτάει κανείς, ή μάλλον δεν τα βλέπει κανείς.
Κι εμένα που μ' αρέσουν τα παρατημένα και τα αδέσποτα για πολλούς και διάφορους λόγους, και επειδή αν αποκτούσα σκυλί αδέσποτο θα έπαιρνα, έτσι μια μέρα θα πάρω κι ένα τέτοιο αδέσποτο να το σενιάρω.
Να του τρίψω τη σκουριά, να του γυαλίσω το μοτεράκι, να δεις τα κοντεράκια να ζωντανεύουν.
Βλέπεις όμως κι όταν πεις μερικές φορές να τ' αγοράσεις μερικοί λένε πάρτο σκουπίδια είναι, άλλοι σκέφτονται το χρήμα και περνάνε απ' το μυαλό τους κάτι 'σπάνιες αντίκες' και θέλουν τρία φανταστικομμύρια... Είναι και κάτι άλλοι όμως που απλά δε θέλουν να το δώσουν.
Το χουν φάει, το χουν σκίσει, του χουν πάρει ότι είχε να δώσει αλλά... αλλά. Θα τους πάρεις ένα κομμάτι απ' τη ζωή τους, έχουν συνηθίσει να βλέπουν αυτή τη 'σκιά' εκεί πέρα και τελευταία στιγμή κάτι τους κρατάει και ψάχνουν μια δικαιολογία και μουρμουράνε και 'μπα... δε...'
Άστο κει...
Αυτό το παλιό Nighthawk ειναι ένα απ' αυτά που έχω στο μάτι. Μια σκιά λιγότερη στη ζούγκλα.
Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013
Βλέπω προσεκτικά τη συνέντευξη του Jorge Lorenzo
και το τι έχει να πει σχετικά με τους αγώνες και τους συναθλητές του. Δεν είχε το καλύτερο πρωτάθλημα φέτος με τον τραυματισμό του και συν τοις άλλοις έχει κι έναν rookie από άλλο πλανήτη που δεν τον αφήνει πουθενά.
Κατά τη γνώμη του είναι θέμα τύχης.
'Eίμαι πολύ άτυχος φέτος γιατί έχω σπάσει την κλείδα μου τις δυο φορές που είχα πτώση, αλλά ο Μαρκ έχει 9 ή 10 πτώσεις και έσπασε μόνο ένα δάχτυλο, που είναι σα να σπας νύχι, δεν είναι τίποτα.
Έτσι είναι, μερικές φορές μπορεί να κερδίσεις το πρωτάθλημα ακόμα κι αν δεν είσαι πιο γρήγορος.
Κι εγώ ήμουν πολύ γρήγορος σαν rookie αλλά μετά είχα κακά αποτελέσματα και δεν ήμουν συνεπής. Ο Μαρκ είναι πολυ συνεπής αλλά πιστεύω ότι είναι και τυχερός.'
Για την προσπέραση του Μαρκ στη 'στροφή Lorenzo' (πόσο χειρότερο; ) έχει να πει:
'Νομίζω ότι ο Μαρκ έπρεπε να έχει τιμωρηθεί, τουλάχιστον κάποιους βαθμούς ποινής'.
Το προσπέρασμα αυτό έχει ξαναγίνει ουκ ολίγες φορές και από το Ρόσσι χωρίς ποτέ να υπάρξουν βαθμοί ποινής. Όταν στο τέλος του αγώνα ο Μαρκ πήγε να τον χαιρετίσει ο Lorenzo του έκανε νόημα όχι και του γύρισε την πλάτη.
'Αυτή ήταν η αντίδραση μου και δε θα την άλλαζα. Δεν είμαι υποκριτής να προσπαθώ να δείχνω χαρούμενος μπροστά απ' τις κάμερες και να γιορτάζω το κάθε τι.'
Πόσο πιο ξεκάθαρο καρφί για το Rossi;
Το Rossi που αν και ποτέ δεν ήμουν 'Ροσσικός' οφείλω να παραδεχτώ ότι ο τρόπος που δέχεται την 'αποτυχία' είναι παράδειγμα προς μίμηση. Προσπαθεί όσο μπορεί χωρίς ποτέ να κάνει δηλητηριώδεις δηλώσεις. Όταν τον ρώτησαν αν πρέπει να τιμωρηθεί ο Μαρκ, είπε ναι, για κανένα δυο χρόνια μήπως κι ανέβω κι εγώ στο βάθρο.
Ο Ρόσσι τρέχει γιατί του αρέσουν οι αγώνες. Ο Jorge τρέχει γιατί του αρέσουν οι νίκες. Κι ο Marc απλά τρέχει σαν το δαίμονα.
Δεν κρινόμαστε όμως απ' τις νίκες αλλά από τη συμπεριφορά στις ήττες. Σε κανένα άθλημα δεν συμπαθούν έναν 'bad loser'.
Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013
O Mαύρος Πητ
Εννοείται ότι έχουμε αλλάξει 45 σχέδια για το paintjob του CB750 και θα αλλάξουμε άλλα τόσα. Πρώτα βέβαια έπρεπε να φύγει το παλιό χρώμα. Που ήταν ένα κυπαρισσί πράσινο που είχε βαφτεί πάνω από ένα άλλο πράσινο που ήταν πάνω από το αστάρι, το σιδερόστοκο, ένα μπλε χρώμα κι ένα κόκκινο που με τη σειρά τους έκρυβαν κι άλλο σιδερόστοκο.
Και δώστου με το σβουράκι, φάγαμε ένα τρίωρο το Σ/Κ με τα διαβρωτικά και τα λοιπά για να ανακαλύψουμε ότι το ντεπόζιτο μας έχει περισσότερα καρούμπαλα και βουλιάγματα απ΄ότι είχαμε εμείς 8 χρονών.
Το θέμα είναι ότι όσο τρίβαμε τόσο κάναμε πωωωωω και αααααα και πςςςςςςςςςςςςςς και όσο βλέπαμε μέταλλο τόσο γυάλιζε το μάτι μας. Τι βαφές και τι ακρυλικά. Δεν υπήρχε πλέον αμφιβολία ότι το ντεπόζιτο θα ήταν γυμνό μέταλλο. Ναι, αλλά είπαμε είναι καταχτυπημένο..
Δεν θέλουμε καινούριο ντεπόζιτο. Restoring κάνουμε στο φινάλε. Δε θέλουμε να το στοκάρουμε και να το ασταρώσουμε και να το μπλαστρακώσουμε και να το βάψουμε. Στο φινάλε αυτές είναι οι πληγές του και τις κουβαλάει τόσα χρόνια ως παράσημα. Σαν τα ράμματα στη φάτσα του Μαύρου Πητ.
Κι έτσι μας έκατσε και το παρατσούκλι. Μαύρος Πητ φίλε. Με την αγριομουτσούνα και το bad attitude.
Αυτό που σκοπεύουμε να κάνουμε είναι να 'φέρουμε' το ντεπόζιτο όσο μπορούμε διορθώνοντας τα πολύ χοντρά που έχει. Μετά θα το περάσουμε ένα σκούρο νίκελ από πάνω και θα το τρίψουμε με ψιλό γυαλόχαρτο για να κάνει τις γραμμές με το χέρι πριν το περάσουμε βερνίκι. Και... και τέλος. Αυτό.
Δεν ξέρω αν θα κάνουμε κάτι άλλο πάνω για το οποίο θα αλλάξουμε γνώμη αύριο αν και έχουμε μερικές ιδέες. Αν κάποιος ξέρει ένα καλύτερο τρόπο να κρατήσουμε τη μεταλλική, χτυπημένη φάτσα του Πητ, σχολιάστε ελεύθερα.
Και δώστου με το σβουράκι, φάγαμε ένα τρίωρο το Σ/Κ με τα διαβρωτικά και τα λοιπά για να ανακαλύψουμε ότι το ντεπόζιτο μας έχει περισσότερα καρούμπαλα και βουλιάγματα απ΄ότι είχαμε εμείς 8 χρονών.
Το θέμα είναι ότι όσο τρίβαμε τόσο κάναμε πωωωωω και αααααα και πςςςςςςςςςςςςςς και όσο βλέπαμε μέταλλο τόσο γυάλιζε το μάτι μας. Τι βαφές και τι ακρυλικά. Δεν υπήρχε πλέον αμφιβολία ότι το ντεπόζιτο θα ήταν γυμνό μέταλλο. Ναι, αλλά είπαμε είναι καταχτυπημένο..
Δεν θέλουμε καινούριο ντεπόζιτο. Restoring κάνουμε στο φινάλε. Δε θέλουμε να το στοκάρουμε και να το ασταρώσουμε και να το μπλαστρακώσουμε και να το βάψουμε. Στο φινάλε αυτές είναι οι πληγές του και τις κουβαλάει τόσα χρόνια ως παράσημα. Σαν τα ράμματα στη φάτσα του Μαύρου Πητ.
Κι έτσι μας έκατσε και το παρατσούκλι. Μαύρος Πητ φίλε. Με την αγριομουτσούνα και το bad attitude.
Αυτό που σκοπεύουμε να κάνουμε είναι να 'φέρουμε' το ντεπόζιτο όσο μπορούμε διορθώνοντας τα πολύ χοντρά που έχει. Μετά θα το περάσουμε ένα σκούρο νίκελ από πάνω και θα το τρίψουμε με ψιλό γυαλόχαρτο για να κάνει τις γραμμές με το χέρι πριν το περάσουμε βερνίκι. Και... και τέλος. Αυτό.
Δεν ξέρω αν θα κάνουμε κάτι άλλο πάνω για το οποίο θα αλλάξουμε γνώμη αύριο αν και έχουμε μερικές ιδέες. Αν κάποιος ξέρει ένα καλύτερο τρόπο να κρατήσουμε τη μεταλλική, χτυπημένη φάτσα του Πητ, σχολιάστε ελεύθερα.
Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013
Damn straight
'Γράφε όπως μιλάς'
σκέτα. Δεν θυμάμαι που το διάβασα, αλλά ήταν ότι καλύτερο είχα διαβάσει ποτέ. Πάντα μ' άρεσε το γράψιμο που ήταν 'σκέτο', όσο αδόκιμος κι αν ακούγεται ο όρος. Σκέτο όπως το γράψιμο του Σαμαράκη, της Γώγου, του Μπουκόφσκι, και πολλές φορές του Καζαντζάκη.
Το βασικό στοιχείο στο 'σκέτο' γράψιμο είναι το να έχεις κάτι να πεις. Αν δεν έχεις κάτι να πεις, τότε μπορείς να το πεις με 100 φιοριτούρες, όλο και κάποιος θα το χάψει.
Δε μπορώ να διαβάζω αυτό το έντεχνο γράψιμο πλέον, αυτό που κάποιος γράφει κάτι που δεν θα το έλεγε ποτέ. Ξέρετε, αυτό το 'λουσμένη μες στις μαβιές ανταύγειες του δειλινού' στυλ.
Καλά είμαστε σοβαροί; Μαβιές ανταύγειες; Θα το λεγες ποτέ αυτό ή έστω θα το λεγες χωρίς να σε περάσουν για βλαμένο;
Είχα φτιάξει παλιότερα και ένα ποίημα σχετικό για να δω αν μπορούσα κι εγώ να γράψω έτσι. Ήταν η πρώτη μου ποιητική δουλειά με τίτλο 'Μενεξεδιές Βερβελίθρες'.
Here goes.
σκέτα. Δεν θυμάμαι που το διάβασα, αλλά ήταν ότι καλύτερο είχα διαβάσει ποτέ. Πάντα μ' άρεσε το γράψιμο που ήταν 'σκέτο', όσο αδόκιμος κι αν ακούγεται ο όρος. Σκέτο όπως το γράψιμο του Σαμαράκη, της Γώγου, του Μπουκόφσκι, και πολλές φορές του Καζαντζάκη.
Το βασικό στοιχείο στο 'σκέτο' γράψιμο είναι το να έχεις κάτι να πεις. Αν δεν έχεις κάτι να πεις, τότε μπορείς να το πεις με 100 φιοριτούρες, όλο και κάποιος θα το χάψει.
Δε μπορώ να διαβάζω αυτό το έντεχνο γράψιμο πλέον, αυτό που κάποιος γράφει κάτι που δεν θα το έλεγε ποτέ. Ξέρετε, αυτό το 'λουσμένη μες στις μαβιές ανταύγειες του δειλινού' στυλ.
Καλά είμαστε σοβαροί; Μαβιές ανταύγειες; Θα το λεγες ποτέ αυτό ή έστω θα το λεγες χωρίς να σε περάσουν για βλαμένο;
Είχα φτιάξει παλιότερα και ένα ποίημα σχετικό για να δω αν μπορούσα κι εγώ να γράψω έτσι. Ήταν η πρώτη μου ποιητική δουλειά με τίτλο 'Μενεξεδιές Βερβελίθρες'.
Here goes.
Μενεξεδιές Βερβελίθρες
--
Ήταν εκείνη; Ήταν αλήθεια Εκείνη; Ή ίσως η μυωπια του τον
ξεγελουσε παλι όπως τοτε που αγκάλιασε τον αγροφύλακα....;
Όμως όχι.
Ηταν εκεινη.
Μεθυσε από παθος, από έρωτα, από μπακάρντι μπόμπα.
Δαγκωσε την αχνισμενη πεταλιδα της και στάλες βροχης σα
βυσσιναδα πεταχτηκαν ολουθε στα καλογυαλισμενα του ματογυαλια και τον τυφλωσαν
με ηδονη, ποθο και πιασε και μια τζατζικι.
Δες
Δες
Δες πως φτερουγίζουν οι πετούγιες της ανέμελες δίπλα στους
υάκινθους και τις τουλούμπες.
Κοιτα…
κοιτα…
οι νεροβουβαλοι αεροπεταχτοί στροβιλίζονται πανω απο τις
μαβιες νερομολοχες
Κι εγω… Μονος… βραδυ Σαββάτου κι η πιτσαρία δεν απαντά…
Πώς να μπορεσω, πως
εκεινη εφυγε όταν μαγκωσα τα δακτυλα της στο συρταρι
όταν το κουρτινοξυλο εριξα πανω της με στομφο
όταν μου ανατιναχτηκε η ομελετα
Τωρα μενει μονο θλιψη και λιγα γεμιστα από χθες.
Kλειστά
η πιτσαρία
κλειστά.
Εξω έβρεχε μαρίδες. Μέρα Μαγιού. Τουλαχιστον, είχα πληρώσει
τα κοινόχρηστα.
-----
Παρόλο που υπάρχουν όλα τα έντονα ποιητικά στοιχεία δεν ξέρω, δεν μου πάει τόσο. Χίλιες φορές αυτό το 'σκέτο'. Και όσο (γερνάω ; ) (μπα, έχουμε ακόμα) τόσο εκτιμώ το 'σκέτο' γύρω μου.
Τους σκέτους ανθρώπους, τη 'σκέτη' μουσική με τα τρία ακόρντα, τα 'σκέτα' μηχανάκια χωρίς ηλεκτρονικά και παπάτζες, το 'σκέτο' μέταλλο στις κατασκευές, τους 'σκέτους' ανθρώπους.
Που είναι σκέτοι επειδή έχουν κάτι να πουν. Ίσως όχι κάτι
κοσμογονικό, όχι κάτι υπέρμετρα μενεξεδιά ποιητικό, αλλά κάτι αληθινό. Και δεν
είναι κι εύκολο να το βρεις. Ψάχνεις να στραγγίξεις λέξεις να βγάλεις ένα δράμι
νόημα, αλλά που...
Σκέτη μουσική. Δυο πατήματα του John Lee Hooker και οι 5
νότες που παίζει ο B.B.King (τρέμω τη μέρα που θα φύγει) και σε στέλνει, γιατί
δε χρειάζεται παραπάνω. Με πέντε νότες το κάνει. Όχι σαν τον μεταλλοπαπάντζα
που με 70 νότες το nanosecond το μόνο συγκινισιακά φορτισμένο που
καταφέρνει είναι ρήξη τυμπάνου.
Και σε πείθουν όλοι κι όλοι ότι το σκέτο δεν έχει αξία, σε
βάζουν να ψάχνεις παπάντζες. Κι όχι μόνο να τις ψάχνεις, όχι μόνο να τις
θέλεις, αλλά σε πείθουν ότι τις χρειάζεσαι. Αυτό κι αν είναι λούκι.
Αλλά ζωή δεν είναι. Η ζωή είναι σκέτη.
Μια συνηθισμένη μπύρα στη βόλτα με το μέτριο μηχανάκι σου
είναι πάντα μια σταράτη, ανόθευτη απόλαυση. Και δε χρειάζεσαι μαβιές ανταύγειες
στο ηλιοβασίλεμα.
Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013
The first step
Εχω γεμίσει ερωτήσεις για το restoring, έχω βάλει και στις τσέπες. Μερικές ξέρω, άλλες δεν ξέρω να τις απαντήσω μια και είμαι αρκετά άσχετος στο αντικείμενο.
Μαθαίνω και πάω, όπως κι όλοι απ' ότι έχω καταλάβει σ' αυτό το 'συνάφι' τρελών που είναι το καλύτερο συνάφι έβερ. Οι ερωτήσεις που έχουμε όλοι διάφορες, που να βρω ανταλλακτικά, πως να φτιάξω το τάδε, τι να κάνω αν δεν βρίσκω το άλλο, πως να γυαλίσω, να μαστορέψω να... να...
Και η βασική ερώτηση όλων, το 'τι χρειάζεται για να ξεκινήσω να κάνω restoring; '
Ευτυχώς σ' αυτό την απάντηση την ξέρω και είναι απλή. Δεν χρειάζεται ούτε να ξέρεις πολλά πολλά, ούτε να έχεις πρόσβαση σε ανταλλακτικά, ούτε τίποτα. Και κόσμο να σε βοηθήσει θα βρεις, και άπειρα βίντεο με συμβουλές και άκρες και όλα.
Ένα σου χρειάζεται μόνο.
Εκεί που όλοι βλέπουν αυτό
εσύ να βλέπεις αυτό
όταν όλοι βλέπουν αυτό
εσύ βλέπεις αυτό
κι όταν όλοι γελάνε μ' αυτό το 'χάρχαλο'
εσύ έχεις ήδη πάει σ' αυτό
Αυτό χρειάζεται μόνο.
Τα υπόλοιπα θα τα βρεις στην πορεία.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)