Back to the future

Ο Τάνταλος κι ο Σίσσυφος είχαν τα δικά τους βασανιστήρια. Το δικό μου είναι να ζω με τη συνεχή διαπίστωση του πόσο τραγική αποδείχτηκε η γενιά μου.

Η οποία πέρα από τα τραγικά λάθη σε κάθε τομέα, από την πολιτική και την κριτική σκέψη μέχρι την παιδεία και το περιβάλλον επιμένει να λέει τη γνώμη της με στεντόρεια φωνή και να ρίχνει στον Καιάδα οτιδήποτε καινούριο.

Η γενιά που μεγάλωσε με τα κουδούνια της ΥΕΝΕΔ, που έθρεψε σαπουνόπερες και ανέδειξε τη Ρούλα, γκρινιάζει για τα 'αποβλακωμένα παιδιά με τα κινητά.'

Η γενιά που διέλυσε τη χώρα απ' όποια μεριά μπορούσε συνεχίζει την προσπάθεια του να δίνει συμβουλές σε κάθε νέο για το πως να ζήσει τη ζωή του.

Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο δύσκολο να καταλάβει κάποιος ότι η οργή και η απαξίωση δεν είναι γόνιμες αντιδράσεις. Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι αποκαλώντας τα παιδιά αποβλακωμένα δείχνεις ότι έχεις χάσει κάθε ελπίδα για το μέλλον, κάθε ελπίδα να επικοινωνήσεις με τους νέους, κάθε επαφή με τη ζωή - γιατί ζωή είναι αυτό που τρέχει, όχι αυτό που έζησες - γιατί καταλήγεις σαν τον γέρο έξω απ' το καφενείο με τη μαγκούρα που του φταίνε και οι κάλτσες του.

Το χω ακούσει κι απο εκπαιδευτικό. ''Τα σημερινά παιδιά είναι χαζεμένα''.

Μπαίνεις στην τάξη και θεωρείς ότι τα σημερινά παιδιά είναι χαζεμένα; Αλήθεια;

Άλλο η κριτική κι άλλο η απαξίωση. Η κριτική είναι κάτι πολύ γόνιμο, η απαξίωση είναι δηλητήριο.

Ευτυχώς τα 'παλιά καλά χρόνια' δεν ξανάρχονται. Αν θέλετε να γίνει κάτι καλό πρέπει να πάτε εσείς μπροστά. Όχι να προσπαθήσετε να σύρετε τους νέους πίσω. Ψάξτε, κάπου είχατε ένα πιτσιρίκι, βρείτε το.

Άντε, γιατί χανόμαστε.

Πόθοι στα Γαιδουράγκαθα

Σήμερα ξεκίνησα με το φίλο Κώστα και τη Μαρία για να δούμε διαδρομές για τα Γαιδουράγκαθα.

Στην αρχή είχαμε ξεκινησει για να ειναι μονο χώμα, μετά κόλλησαν και πολλοι στρητάδες οπότε είπαμε να το κάνουμε ως εξης:

Να βρούμε ένα προορισμό νότια Κρήτη που να πάμε μέχρι εκεί μόνο άσφαλτο ώστε να μπορούν να έρθουν όλοι. Το μέρος που θα πάμε να έχει κοντα πολλές και καλές χωμάτινες διαδρομές κάθε είδους ώστε να λυσσάξουν τα χωματερά και όσοι γουστάρουν. Επίσης θέλαμε καθαρή θάλασσα, ταβερνάκια κοντά, παγωμένες μπύρες και τα ρέστα.

Μετά από αρκετό ψάξιμο καταλήξαμε στα Πλατιά Περάματα που είναι πολύ κοντά στους Καλούς Λιμένες και το Λέντα. Εκεί έχει χώρο για να αράξουμε, αλλά έχει και το καλύτερο. Τουλάχιστον 20 χλμ φλαταδούρα και χωματόδρομους γύρω γύρω για να πάνε από σκληροπυρηνικοί μέχρι light. Έχει 9 χλμ ωραίο χωματόδρομο που ενώνει τα Περάματα με το Λέντα. Το κάναμε σήμερα και μετά συνεχίσαμε όλο πέρα, περάσαμε ένα μικρό φαράγγι και ξαναβγήκαμε από την άλλη μεριά και γυρίσαμε Ηράκλειο.

Ο χωματόδρομος έχει μόνο 2-3 δύσκολα κομμάτια που θέλει πατιναριστά και αργά για στρητ, οτιδήποτε είναι ελαφρύ κτλ περνάει αέρα. Το υπόλοιπο είναι φλαταδούρα, σε σημεία έχει φυτευτή κροκάλα, και σε μερικά σημεια απανωτά σαμαρακια που αν δεν τα αντεχουν οι αναρτήσεις σας ή τα νεφρά σας τα περνάτε λάου λάου. Οι υπόλοιποι αέρα πατέρα. Έχει κομμάτια για τσίτα γκάζια, νεροφαγώματα ελάχιστα, χώρια που φεύγουν κι άλλοι χωματόδρομοι αριστερά δεξιά απ' τον βασικό.

Πάρτε φωτό και μετά λέμε τα υπόλοιπα.

Αρα μπορει να ρθει καποιος και
- να κανει μπανάκι και να μην κανει χωμα καθολου, να ερθει για το χαβαλε
- να κανει μονο το βατο χωματοδρομο με το στρητ ετσι για τη βολτα και να μην κανει τα δυσκολα κομματια
- να λυσσαξει στο χωμα απ την ωρα που θα παει μεχρι να τον βρουνε στη μουρνια
- να παρει τους παραδρομους απ το χωματοδρομο και να δουμε που θα βγει..
- να κανει μονο ασφάλτινες βολτες στο ωραιο στροφιλικι που εχει στα γυρω χωρια

Ετσι οτι και να γουσταρει ο καθενας δεν χαλιέται...

Φαγητο τωρα. Στο χωματοδρομο αναμεσα στα δυο χωρια εχει μια εκπληκτικη ταβερνα, πηγαμε σημερα και μας κερασε η γυναικα συρωτό γιαούρτι θεικό, παξιμαδι, και πολλά άλλα και δε δέχτηκε χρήματα (ταβέρνα έτσι;) γιατι μας ειπε 'σιγα παιδια, ετσι ειναι η Κρητικη φιλοξενια'. Επισης η ποιοτητα αντε γεια, σε ολα. Θα μας φτιαξει σφακιανες πιτες, τσιγαριαστο, κουνελι στιφαδο με κριθαρακι, οτι θελουμε. Οι τιμες ειναι επισης το κατι αλλο. 6 ευρώ το πιατο χοιρινή μεγάλη, θα τα πουμε αυτα οταν ειναι ωρα.

Παρτε και το προγραμμα τωρα - που το ακολουθει οποιος θελει.
Μαζευομαστε το πρωι στο λιμανι.
Τυροπιτα-καφεδακι-βενζινα, δρομο.

Παμε Πλατια Περασματα.

ΕΚΕΙ ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΚΑΝΕΙ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ.

(ειναι σφιχτο, το ξερω)

Κατα τις 4 θα πω στη γυναικα να ετοιμασει στην ταβερνα για οσους ειμαστε. Φυσικα οποιος θελει τρωει οπου θελει. Ή δεν τρώει. Ή κλέβει κότες. Ανοιχτά.

Τα υπολοιπα στην πορεια...

Αργοπόδης the great

Διαβάζω αρκετά τεστ, και από πολλές πηγές. Σπάνια μιλάω γι' αυτά, αλλά μερικά με κάνουν να χαμογελάσω ειδικά όταν αφορούν το πως σκέφτομαι και την πρόσφατη επιλογή μου του Αργοπόδη.

 Το Cycle World κάνει ένα πολύ καλό συγκριτικό ανάμεσα σε:

 KTM990

Husky TR650 Terra (υπέροχο)

Τiger 800XC Triple

Yamaha Super Tenere

KLR650

 και ποιο θα διάλεγαν σε περίπτωση Armageddon.

 Το τεστ το βρίσκετε εδώ:

http://www.cycleworld.com/2013/03/29/2013-adventure-bike-comparison-test-review-stats-photos/

Αξίζει αν έχει κάποιος καλά Αγγλικά να το διαβάσει όλο.

Θα γράψω απλώς το συμπέρασμα που αφορά το νικητή του τεστ, KLR.

''Which brings us to the winner. Here, Volkman spoke for all of us: “No Internet support and no trained motorcycle technicians will be available after Armageddon. So, I want the AK-47 of adventure bikes. Beauty, plastic doodads and sophisticated electronics won’t matter. I don’t need a bike that will shed plastic in a fall like a Labrador Retriever loses fur in the summer. I need absolute reliability, ease of access to mechanical internals and no-manual fixability. This bike isn’t the best in all areas, but, like the AK, it will be simple, reliable and effective. The bike I’m riding through the dust with the sunset at my back is the Kawasaki KLR650. When I pull the trigger, I want it to fire. Dust, sand or mud won’t stop this bullet.”

Kαι η μετάφραση:

''Πράγμα που μας φέρνει στο νικητή... Δεν θα υπάρχει internet support και ειδικευμένοι μηχανικοί μετά τον Αρμαγεδδών. Θέλω το ΑΚ-47 της μοτοσυκλέτας. Τα όμορφα πλαστικά και τα σοφιστικέ ηλεκτρονικά δεν θα έχουν κανένα ρόλο. Δε θέλω μια μοτοσυκλέτα που θα χάνει τα πλαστικά της σαν Λαμπραντόρ το καλοκαίρι. Θέλω απόλυτη αξιοπιστία, ευκολία πρόσβασης στα μηχανικά μέρη και επισκευή ακόμα και χωρίς μάνιουαλ. Αυτή η μοτοσυκλέτα δεν είναι η καλύτερη σε όλα, αλλά όπως το ΑΚ είναι απλή αξιόπιστη και αποτελεσματική. Το μηχανάκι που θα καβαλούσα στο χώμα με τον ήλιο να δύει πίσω μου είναι το Kawasaki KLR650. Όταν πατήσω τη σκανδάλη θέλω να πυροβολήσει. Σκόνη άμμος ή λάσπη δε θα σταματήσουν αυτή τη σφαίρα.''

Ηλεκτρόνια και Νετρόνια

Έχω μπροστά μου το editorial του Βασίλη του Καραχάλιου στο ΜΟΤΟ με τον ομώνυμο τίτλο και διαβάζω για ένα αγαπημένο μου θέμα. Τα ηλεκτρονικά βοηθήματα. Με τα ηλεκτρονικά έχω γνωστή κάσα. Ένας απ' τους λόγους που δεν τα θέλω είναι καθαρά φιλοσοφικός. Άρα μπορείτε να τον γράψετε κάλλιστα όπου δεν πιάνει μελάνι και να προχωρήσετε παρακάτω, το γράφω για όσους μείνουν, και το γράφω όσο πιο απλά μπορώ.

Είμαι αντίθετος σε οτιδήποτε μειώνει τη συμμετοχή του αναβάτη στην οδήγηση και κατ' επέκτασην την προσοχή του.

Όσο η τεχνολογία επιτρέπει σε κάποιον να κάνει λάθη και να γυρίζει σπίτι του τόσο αθέλητα θα τον προτρέπει να τα κάνει. Να το πω κι αλλιώς. Η δουλειά μου αφορά την εκπαίδευση, κι έχω φάει αρκετά χρόνια και ως εκπαιδευτικός ψυχολόγος και ως καθηγητής να μελετάω μεθόδους. Όσο πιο μασημένο φαγητό δώσεις στα παιδιά τόσο πιο εύκολο το κάνεις να ξεχάσουν να μασάνε. Δώσε σε ένα παιδί ένα κομπιουτεράκι στο χέρι και δε θα μάθει ποτέ διαίρεση. Και γιατί να τη μάθει; Εδώ είναι η διαφορά με την οδήγηση. Γιατί τη μια φορά που θα τύχει να θες να κάνεις διαίρεση και δεν έχεις κομπιουτεράκι δεν θα σκοτωθείς.

Αλλά ας το αφήσουμε αυτό στην άκρη και ας πάμε στο δια ταύτα.

Διαβάζω λοιπόν ότι ''βλέπουμε τεχνολογίες που είχαν καταξιωθεί στα αυτοκίνητα να συναντούν σκεπτικισμό από τους μοτοσυκλετιστές (μιλώντας για το 60). Δισκόφρενα; Φτου σιξ-σιξ-σιξ, γιατί τι έχουν τα ταμπούρα; Υδρόψυξη; Άχρηστη πολυπλοκότητα.... Εδώ φτάνουμε σε ένα άλλο ψυχολογικό θέμα: Μερικοί θεωρούν πως οποιαδήποτε τεχνολογία που αφαιρεί κομμάτι δουλειάς ή συμμετοχής από τον αναβάτη μειώνει τον ανδρισμό του.''

Προσωπικά νιώθω το ίδιο άντρας είτε χυμάρω με ABS είτε χωρίς. Για τα δισκόφρενα του '60 θα ήμουν με τους σιξ-σιξ-σιξ για αρκετό καιρό και μέχρι να δουλέψουν όπως πρέπει, γιατί ναι, δισκόφρενα είχαμε το 60 αλλά για να δουλέψουν καλύτερα από τα ταμπούρα δούλεψε του κασίδη το κεφάλι διπλοβάρδια. Όσο για την υδρόψυξη είμαι με το Σοιχίρο. Πάρα πολλές φορές, ανάλογα με τη χρήση και το είδος της μοτοσυκλέτας είναι άχρηστη πολυπλοκότητα κι ας έχω υδρόψυκτον Αργοπόδη.

Πάμε παρακάτω.

''Μια εύκολη και άνετη θεραπεία θα ήταν να τους πάρεις την καινούρια τους μοτοσυκλέτα και να τους βάλεις να οδηγήσουν στον ίδιο ρυθμό μια προπολεμική εγγλέζικη. Με τις ταχύτητες δεξιά κι ανάποδα, λεβιεδάκι για το αβάνς, ανύπαρκτα φρένα, γκάζι κι αναρτήσεις. Κι όταν θα τον ξεσφηνώσουμε απ' τα πουρνάρια ή κάτω απ' το φορτηγό, να ρωτήσουμε τη γνώμη του για την τεχνολογική πρόοδο.''

Εδώ δεν θα απαντήσω καν θεωρητικά. Ο φίλος μου ο Γιάννης με τον οποίο κάναμε το τεστ με τα μπέργκερ πούλησε ένα φουλ εξοπλισμένο BMW 1200GS και αγόρασε μια  δεξιοτάχυτη Enfield με ανύπαρκτα φρένα και αναρτήσεις. Κινείται στις βόλτες μας με τον ίδιο ρυθμό που κινείτο με το 1200 γιατί οι βόλτες μας είναι αργές και ράθυμες στον επαρχιακό της Κρήτης. Επίσης οδηγικά του αρέσει απείρως περισσότερο το Enfield ακριβώς γιατί νιώθει να συμμετέχει περισσότερο στην οδήγηση, να θέλει περισσότερη προσπάθεια για να πάει σβέλτα και μέχρι στιγμής δεν τον έχουμε ξεσφηνώσει από κάπου. Τώρα ψάχνει Four του '70 αφήνοντας πίσω του για τα καλά τον ηλεκτρονικό κόσμο.

Διαβάζω άλλα δυο επιχειρήματα υπέρ των ηλεκτρονικών.

''Όταν γνωρίζεις πως από τους αγωνιζόμενους στην ΜΧ1 του παγκόσμιου motocross είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού αυτοί που μπορούν να πάνε τέρμα γκάζι τα 450 για όλο το σκέλος καταλαβαίνεις ότι κάθε βοήθεια δεκτή, και launch control για να μη σε αφήσουν όλοι πίσω στην εκκίνηση, και traction control για να μεταφράζεται η δύναμη του κινητήρα σε επιτάχυνση και όχι σε άχρηστο και κουραστικό σπινάρισμα.''

και το δεύτερο

"Οι μεγάλες πρόοδοι στα ηλεκτρονικά έχουν έρθει από τους αγώνες ταχύτητας. Ακόμα κι αυτοί οι ίδιοι οι aliens των MotoGP, γνωρίζουν πολύ καλά πως χωρίς τα ηλεκτρονικά θα πήγαιναν πιο αργά, ή θα πήγαιναν πιο γρήγορα στο νοσοκομείο."

Οι άνθρωποι που πάνε με τέρμα γκάζι το 450 όπως και ο Vinales π.χ. είναι άλλο ζωικό είδος από εμένα. Τυχαίνει να είμαστε στον ίδιο πλανήτη, να είμαστε και οι δύο πολυκύτταροι οργανισμοί με βάση τον άνθρακα αλλά οι ομοιότητες σταματάνε κάπου εκεί. Θα μπορούσα να είμαι τριλοβίτης και ο Vinales να ήταν κοιλάκανθος χωρίς να έχουμε μεγαλύτερη διαφορά απ' αυτήν που έχουμε τώρα.

Όσο παράξενο κι αν ακούγεται δεν μου είναι τόσο πολύτιμο το να κόψω δεκατάκια απ' τους χρόνους μου ούτε να τους αφήνω όλους πίσω στην εκκίνηση. Οι ανάγκες μου ως τριλοβίτης είναι πολύ διαφορετικές από τις ανάγκες του κοιλάκανθου. Καταλαβαίνω ότι το επιχείρημα είναι ''αν το χρειάζεται ο Vinales δεν το χρειάζεσαι εσύ;'' όπου θα απαντήσω απλά, έχετε δει εμένα και τον Vinales να οδηγάμε δίπλα δίπλα; Θα ήταν ενδιαφέρον να το βλέπαμε σε μια γραφική παράσταση αλλά θα έπρεπε το zoom out να είναι 675% για να βρεθούμε στο ίδιο πλάνο.

Ο μόνος λόγος να πειστώ ότι χρειάζομαι τα ηλεκτρονικά που εξελίχθηκαν για την οδήγηση ενός SS όπως θα το οδηγούσε ο Stoner είναι να έχω πειστεί πρώτα ότι μπορώ να οδηγήσω σαν τον Stoner. Και έστω στην περίοδο που έτρωγε τις τούμπες να το δεχτώ. Εκεί που έπαιρνε το πρωτάθλημα όχι.

Και φυσικά μιλάω προσωπικά. Οι ανάγκες μου, που αφορούν την οδήγηση μου, δεν θα επωφελούνταν ούτε στο ελάχιστο από τα ηλεκτρονικά. Πηγαίνω πλέον σε ρυθμό που τον ξέρω, που μου είναι άνετος και που ελαχιστοποιώ τον κίνδυνο. Αν μου πεις ''τι θα λεγες, να σου πάρουμε λίγο τον έλεγχο για να σαι πιο ασφαλής;'' τότε, όσο έχω την επιλογή θα λέω όχι.

Τα καλύτερα 'ηλεκτρονικά' είναι να φας μισή ώρα σ' ένα πάρκινγκ να μαθαίνεις πάνικ φρενάρισμα. Είναι να ασχοληθείς με τη μοτοσυκλέτα σου. Είναι να χεις τα μάτια σου δεκατέσσερα. Είναι να είσαι όσο γίνεται συμμετοχικός στην οδήγηση και να προβλέπεις. Και θα τελειώσω για άλλη μια φορά με το αγαπημένο μου απόφθεγμα του Θανάση Λέφα:

"Μοτοσυκλέτα είναι να θέσεις τον εαυτό σου στον κίνδυνο, με κάπως συνοπτικά στοιχεία (ότι τον ελέγχεις). Τη στιγμή που θα δοθούν τα πλήρη στοιχεία ως προς την ασφάλεια του αναβάτη, η "μοτοσυκλέτα" θα πάψει να υπάρχει."

My two cents.

500 Four

Σπάνια θα οδηγήσω μηχανάκι το οποίο να με χαζέψει και σπάνια θα δανειστώ μηχανάκι και θα το ευχαριστηθώ γιατί πάντα θα προσέχω μην πάθει κάτι στα χέρια μου. Και τα δύο σπάνια σήμερα διαλύθηκαν πάνω σ' αυτό.

Κάθομαι πάνω, γουργουρίζει όμορφα με ένα βαθύ μπάσο από τις 4 σε 4, τα χέρια μου είναι σε σωστή θέση, με λίγα λόγια όλα Honda. Σαν να την έχω χρόνια. Απλά πράγματα. Ξεκινάω μαλακά κι απ' τα πρώτα μέτρα έχω πάθει πλάκα. Έχω οδηγήσει αρκετά κλασσικά, το συγκεκριμένο είναι απλά ανακατασκευασμένο τέλεια, σαν να κύλησε μόλις έξω απ' το εργοστάσιο.

Πολύ γρήγορα κινούμαι με τετάρτη και 2,500-3,000 στροφές και το 500αράκι ούτε να βήξει. Ανεβάζει στο άνοιγμα του γκαζιού χωρίς το παραμικρό σκορτσάρισμα, στις στροφές είναι απόλυτα προβλέψιμο, και ξαφνικά θυμάμαι αυτό που μου είπε ο Μιχαήλος όταν το οδήγησε.

΄Δεν είναι απλά καλό. Είναι 2016. Έχεις την εντύπωση ότι οδηγάς κάτι σύγχρονο. Απλά δεν του λείπει τίποτα.' Η απόκριση στο γκάζι είναι άμεση και ανοίγω δυο και τρεις φορές το γκάζι και θέλω να σκύψω να δω αν έχει ψεκασμό. Δε γίνεται αυτό.

Ναι θα μπορούσε να χει παραπάνω γκάζι, πιο πολύ δάγκωμα στα φρένα κτλ κτλ, αλλά... όλα θα μπορούσαν. Το θέμα είναι τι έχεις στα χέρια σου. Κι αυτό το μηχανάκι δεν είναι 'καλό αναλόγως τα χρόνια του', είναι καλό και τέλος.

Ξαφνικά το άγχος που είχα για το μη-μου-άπτου έχει εξαφανιστεί και απλά το φχαριστιέμαι. Είναι τόσο δεμένο, τόσο αρμονικό και τόσο χαλαρό στην οδήγηση που δε θέλεις να κατέβεις. Ανοίγω το γκάζι και ο ήχος από τις μπούκες αγριεύει.

Καταλαβαίνω ότι κάποια στιγμή πρέπει ο Γιάννης να ξαναπάρει το μηχανάκι του πίσω. Του το δίνω και παίρνω τον Αργοπόδη και επιβεβαιώνω. Ναι, το 500 είναι πιο άνετο, πιο ευκολοοδήγητο και πιο βολτάδικο από το 650. Αρχίζω να ρίχνω καντήλια του Γιάννη που δεν καταλαβαίνει γιατί τον βρίζω και του κάνω σήμα να σταματήσει να ξαναπάρω το 500.

Την ώρα του καφέ συμφωνούμε όλοι ότι θα δίναμε τα μηχανάκια μας, όπως είναι, γι' αυτό. Ναι είναι τόσο καλό.

Α και κάτι τελευταίο. Οι φωτογραφίες το αδικούν. Είναι πολύ καλύτερο απ' ότι φαίνεται εδώ.