Κάθε πρωί βγαίνω για μια σύντομη βόλτα για να μην με φάει η σαπίλα του καθισιού. Όσο προχωράει η καραντίνα νιώθω σαν να κινούμαι σε ταινία του Μπουνιουέλ. Και εξηγώ.
Πριν μερικές μέρες είδα κάποιον στις 7 το πρωί να καθαρίζει το αυτοκίνητο του. Ενώ ψιλόβρεχε. Με μπατονέτα. Το τονίζω. Με μπατονέτα.
Προχτές είδα μια κυρία να έχει βγει στο μπαλκόνι με μια γαμάτη ρόμπα που άνετα την φορούσε ο Έλτον Τζον και φώναζε σε μιαν άλλη που έμοιαζε με τον Έλτον Τζον και που βρισκόταν σε άλλο μπαλκόνι ογδόντα μέτρα πέρα τι θα ψήσουνε.
Και οι δυο είχαν καλύτερη απόδοση από οτιδήποτε ηχείο ή ενισχυτή έχω πάρει ακόμα και στην hi fi περίοδο μου. Η Ρόμπα πρέπει να έβγαζε 2Χ100 RMS. H άλλη έβγαινε λίγο πιο χαμηλά αλλά δεν παραμόρφωνε τόσο.
Μέχρι να περάσω ανάμεσα απ' τα μπαλκόνια είχα μάθει δεκατέσσερις συνταγές για γεμιστά και τρία τζατζίκια (το ένα με καρότο).
Χτες τα πράγματα χειροτέρεψαν. Μέρες τώρα έβλεπα κάποιον ευτραφή κύριο να κάνει σουηδική γυμναστική στο μπαλκόνι. Με το σώβρακο. Και με ιδιαίτερο ζήλο.
Χτες στο μπαλκόνι απέναντι από αυτόν, είχε βγει ένας άλλος, ξερακιανός, γύρω στα 70, με μουστακιά τσιγκελωτή που φαινόταν παλιός στρατιωτικός και παρακολουθούσε τον άλλον να κάνει Σουηδική έχοντας δίπλα του ένα METAXA κι ένα νεροπότηρο. Στις 8 το πρωί.
Εγώ δεν ξαναβγαίνω εκεί έξω. Έχω ειδοποιήσει το National Geographic να πάρει πλάνα και αυτό ήταν.
Καλημέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου