Η αλήθεια ήταν ότι είχα λιώσει τόσο το Crazy Climber στο ουφάδικο της γειτονιάς που είχα από μια φούσκα ΝΑ με το συμπάθειο σε κάθε αντίχειρα. Το παιχνίδι ήταν τρελό κόλλημα και η ιδέα του ήταν απλή. Να ανεβάσεις ένα παράξενο τυπάκι στην κορυφή μιας πολυκατοικίας.
Το κακό ήταν ότι το ρημάδι είχε δυο λεβιέδες. Ήταν δε και οι δυο σκληροί σα τσιμέντο. Αυτό σε συνδυασμό με το ότι έπαιζα 85 ώρες την εβδομάδα είχε σαν αποτέλεσμα τις προαναφερθείσες φούσκες. Μέχρι να μάθω το παιχνίδι οι αντίχειρες μου μπορούσαν να σηκώσουν 170 φορές το βάρος τους και ήμουν σίγουρος ότι αν χτυπούσα κάποιον πλέον δυνατά με τον αντίχειρα στο κούτελο θα τον άφηνα στον τόπο, lethal weapon κι έτσι.
Γιατί όπως γνωρίζει ο κάθε καλός και ψαγμένος gamer το χειριστήριο είναι το άλφα και το ωμέγα. Γίνεται να παίξεις pacman και να σου κολλάει ο λεβιές; Να μην ανταποκρίνεται σε κλάσμα δευτερολέπτου; Να έχει τζόγους; Να θέλει μεγάλη κίνηση για να ‘πιάσει’; Το ξεχνάμε….
Από τότε με ταλαιπωρούσαν οι λεβιέδες και ειδικά το πιο αναθεματισμένο και πιο σημαντικό εξάρτημα τους που πολλοί παρέβλεπαν όταν μιλάμε για παιχνίδι στο σπίτι.
Η βεντούζα.
Η βεντούζα είναι απλά αυτό που κολλάει τον τρισκατάρατο λεβιέ πάνω στο γραφείο σου. Με το που πήρα τον θρυλικό μου Amstrad 6128 πήρα κατευθείαν και τον λεβιέ χωρίς να πολυπροσέξω πως πιάνει στο γραφείο.
Το πόσο σημαντική ήταν η βεντούζα το κατάλαβα την πρώτη φορά που έφυγα αεροπεταχτός απ΄το γραφείο μαζί με το joystick σκάζοντας πάνω στο τραπέζι της τραπεζαρίας από το οποίο ‘δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο’ όπως πολύ σωστά παρατήρησε ο πατέρας μου στην απέλπιδη προσπάθεια μου να ξαναφέρω στα ίσια ένα διπλάνο του Β’ Παγκοσμίου που έχανε ύψος.
Από τότε ξεκίνησα σε μια σταυροφορία να βρω επιτέλους Το Λεβιέ Που Βεντουζάρει. Ρώτησα δεξιά αριστερά, φίλησα κατουρημένες ποδιές και τελικά μετά από ηλίθιες συμβουλές για κόλλες και πριτσίνια βρήκα ένα φανταστικό Quickshot το οποίο δεν ξεκόλλαγε ούτε με σφαίρες. Ήμουν πλέον βέβαιος ότι σε περίπτωση πυρηνικής καταστροφής θα επιβιώσουν οι κατσαρίδες, και ο λεβιές μου θα μείνει σταθερά κολλημένος πάνω στο γραφείο.
Το ευφυές μου σχέδιο δεν περιελάμβανε σε καμία του πτυχή που να έχω μελετήσει την πιθανότητα να σκάσει η καρέκλα την ώρα που έπαιζα Kick Off 2 γιατί χοροπήδαγα πάνω της σα ρινόκερος. Αρπάχτηκα απ΄ το joystick με το ένα χέρι νιώθοντας το έδαφος να χάνεται κάτω απ’ τα πόδια μου και με το άλλο απ’ το πληκτρολόγιο του Amstrad.
Πέρασαν μερικά εφιαλτικά δέκατα του δευτερολέπτου στα οποία ένιωσα πρώτη φορά πως ένιωθαν οι επιβάτες του Τιτανικού όταν έκανε εκείνο το πλανάρισμα πριν φύγει όλος κάτω. Σκέφτηκα να δώσω ένα σάλτο και να πιαστώ απ’ το τραπεζάκι της τραπεζαρίας αλλά θυμήθηκα ότι το είχα σπάσει.
Τα περιθώρια στενεύανε μια και το κατσαρό καλώδιο που συνέδεε τον Amstrad με το monitor είχε τεζάρει και ήμουν βέβαιος ότι κανείς στην Amstrad δε θα δεχόταν να μου αντικαταστήσουν οτιδήποτε, πόσο μάλλον ο ελεεινός μαραγκός που είχε φτιάξει την καρέκλα.
Αφέθηκα στο μοιραίο. Πρώτα άφησα το πληκτρολόγιο. Μετά το λεβιέ. Μετά θυμάμαι να εξηγώ στον πατέρα μου γιατί δεν είναι ασφαλές εκτός από τραπεζάκια να υπάρχουν κοντά μου και κάποιες κακόγουστες ανθοστήλες που δεν είχα προσέξει ποτέ.
Τελικά μερικές φορές και το πολύ βεντούζωμα βλάπτει.
--------------------------
Τo κείμενο αποτελεί τμήμα του νέου βιβλίου των Λάζαρου Αλεξάκη και Γιώργου Κοσκινά, που πρόκειται να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Αιγόκερως και είναι κατοχυρωμένο πνευματικά τόσο στους δημιουργούς, όσο και στον εκδοτικό οίκο που έχει την αποκλειστική εκμετάλευση των δικαιωμάτων του. Δημοσιεύεται με σύμφωνη γνώμη των δημιουργών και του εκδότη. Κάθε εκμετάλευση ή αντιγραφή, μέρους ή ολοκλήρων των κειμένων, χωρίς την συγκατάθεση των πιο πάνω, επισύρει τις προβλεπόμενες από τον νόμο κυρώσεις, σύμφωνα με το Ελληνικό σύνταγμα και το Ευρωπαικό.
1 σχόλιο:
το ανεβάζω στο Fb...
Δημοσίευση σχολίου