Mπαμ

Mου το θυμισε ο φιλος Γιαννης, οταν εκανε σχολιο στο παρακατω ποστ που εκανα 'πριν πεταξεις τα κινητα στο τζακι βγαλε τις μπαταριες μην κανουν μπαμ'.

Στο μπαμ ειναι το καλο.

Στρατος. Θερμα Νιγριτας. Πικρα. Βαρεμαρα. Ειδικοτης Ψυχολογος Ταγματος (το τι εχω να γραφω...)

Ειχαμε στο αναρρωτηριο μια ξυλοσομπα με μπουρι, αυτες που μοιαζουν βαρελες απο μαντεμι. Οτι ληγμενα φαρμακα ειχαμε εκει τα πετουσαμε. Οι αμπουλες κανανε γαμω τα μπαμ, ειδικα οι Buscopan δεν ξερω γιατι. Ουτε C4.

Μια μερα λοιπον βρισκω μια ΜΕΓΑΛΗ παρτιδα αμπουλες. Απ οτι λενε οι υπολοιποι αρχισα να γελαω σα μανιακος, εγω δεν το θυμαμαι. Μετα φουντωσα τη σομπα τερμα, τις πεταξα ολες μεσα και εκλεισα το πορτακι με το μανταλο.

Κρυφτηκαμε μαζι με το γιατρο και δυο νοσοκομους πισω απο ενα κρεβατι και το ψυγειο εκει που εκανε γωνια. Για λιγο δεν εγινε τιποτα.

Το μπαμ ακουστηκε απ το διοικητηριο κατω κι ο διοικητης νομιζε οτι ηταν ολμος. Απ το μπαμ εφυγε το πορτακι της σομπας μεχρι τον τοιχο, και το μπουρι ξηλωσε ολο μεχρι τη μεσα μερια του θαλαμου γεμιζοντας εμας, τα κομοδινα, τις λευκες κουβερτες, τα κρεβατια, κι ενα κακομοιρη που νοσηλευοταν με στραμπουληγμενο αστραγαλο με τεσσερα δαχτυλα καρβουνοσκονη.

Μπουρι βρηκα σε μια αποθηκη και το επισκευασα μεσα στις επομενες 10 μερες στα διαλλειματα που εκανα απ τα μαγειρεια, τα σκουπιδια, και το γερμανικο 2-4 καθε βραδυ. KΑΘΕ βραδυ ομως.

Progress

Θα ηταν ψεμματα να πουμε οτι η Ducati δεν προχωρησε αρκετα βηματα στη διαρκεια αυτων των δυο ετων με τον Ροσσι.

Μπορει να μην καταφερε ακομα να στριβει (αν και ειναι η πιο αμιγως αγωνιστικη μοτοσυκλετα μια και δεν εχει πλαισιο οπως ειχε πει κι ο Διατσιδης) αλλα το ποση δουλεια εχει γινει φανηκε πραγματικα στον τελευταιο αγωνα.

Αντλωντας εμπνευση απο τον περιφημο Q των ταινιων Τζεμις Μποντ (sick) το συστημα εκτοξευσης λαδιου λειτουργησε σχεδον αψογα. Ο Spies έχασε τον κοσμο οπως ειπε μετα μια και δεν μπορουσε να δει τιποτα μεσα απ το συννεφο.

Xρειαζεται βεβαια ακομα ρυθμισεις μια και οπως δηλωσε ο Ροσσι 'το λαδι ετρεχε παντου, απο τα μαρσπιε μεχρι το λεβιε και τον ταχυτητων και του φρενου.'

Αν καταφερουν ομως να τιθασευσουν αυτη τη μικρη διαρροη και το διοχετευσουν ολο full blast να φευγει απο πισω, το μονο που θα χρειαζονται θα ειναι μια καλη εκκινηση.

Always look on the bright side of life

λεγανε οι Monty Pythons.

Δεν ξερω αν το χετε προσεξει - σιγουρα το χετε - αλλα με τη νεα κυβερνηση κατι εχει αρχισει ν αλλαζει.

Κατ' αρχην το βλεπεις στη διαθεση του κοσμου. Εκει που ολοι ηταν κατηφεις και απαισιοδοξοι, τωρα βλεπεις ενα γελιο πηγαιο, αυθορμητο.

'Ρε συ δεν εχω να βγαλω το μηνα.'
'Χαχαχα και ποιος εχει;'
'Χαχα! Εμεις αγορασαμε οδοντογλυφιδες για να νομιζουμε οτι φαγαμε κρεας.'
'Ελα ρε! Δωσε μου μερικες να τη βγαλω αυριο!'
'Χαχαχα!'

Υστερα βλεπεις και μια αλληλεγγυη που δεν υπηρχε παλια, και οχι μονο αναμεσα στους δικους μας. Σταματας στο φαναρι και σου δινουν οι Πακιστανοι λεφτα.

Εξαλλου η κριση εχει οδηγησει και στην αναβαθμιση των υπηρεσιων. Πριν 5 μερες μου καθαρισανε το παρμπριζ και μετα εβγαλε ο ενας μια οδοντοβουρτσα απ την κωλοτσεπη κι ηθελε να μου πλυνει και τα δοντια δωρεαν με καθε 10 καθαρισματα παρμπριζ.

Τελος εχει βελτιωθει και η σεξουαλικη ζωη των περισσοτερων. Υπαρχουν πλεον απειρες περιπτωσεις του 'ενα στα γρηγορα', εκεινο το εξιταριστικο με τη μυστηριωδη αγνωστη που δε θα ξαναδεις - ή ετσι ελπιζεις.'

'Γεια σας κυριε Τσιμπουλια, ονομαζομαι Κουβαρίδη απο την τράπεζα Bloodlust'
'Αει !@#$'

Μερικες φορες παιρνεις μερος και σε ομαδικα οργια, εντελως αυθορμητα.
'Γεια σας κυριε Τσιμπουλια, παλι εγω...'
'Να πας κι εσυ και ολοι εκει περα στα τηλεφωνα να -'

Να κλεισω λεγοντας οτι και οι οικογενειες εχουν ερθει πιο κοντα, μια και μενουν 7 ατομα στα 50 τετραγωνικα. Υπαρχει μια ρομαντικη επιστροφη στο παρελθον, οταν ας πουμε καθονται ολοι γυρω απ τη φωτια λεγοντας ιστοριες και πετωντας στο τζακι απληρωτα κινητα.

(Συνεχιζεται;)

Καλημερααααααααα

F'kin crisis

Σημερα πηγαινοντας στο δρομο βλεπω σε μια διασταυρωση ενα CB1000R, αυτο που μοιαζει με φλουο κατσαριδα.

Υπαρχει λογος που βαζω φωτο, προσεξτε την λιγο.

Τωρα φανταστειτε αυτο που ειδα. Πανω στο τεποζιτο, στο ΤΕΠΟΖΙΤΟ, ενα παιδακι οχι πανω απο 5 χρονων. Με τα χερακια ακουμπισμενα μπροστα. Πισω ο μπαμπας, με χαμογελο ξεκρανωτο. Πισω, βλεπω με τρομο ΔΕΥΤΕΡΟ παιδι και μετα η μαμα.

Και με γκαζι ετσι; Το παμε το εργαλειο. Τι μασε περασες, φλουφληδες;

Παραλιγο να στουκαρει με ενα τυπο που ερχοταν αναποδα σ' ενα μονοδρομο μιλωντας στο κινητο.

Νταξ, καθημερινα πραγματα.

Αυτος ο τυπος που βλεπω, που βλεπετε, που βλεπουμε στο δρομο, μαζι με αλλους 500, 1000, 10000000, δεν ειναι εξαιρεσεις, ειναι ΚΑΝΟΝΕΣ. Κι αυτοι οι τυποι εχουν φιλους, παρεες, δουλειες, αποφασιζουν για αλλους, ψηφιζουν, και κανουν οτι μπορουν για να σε γραψουν στ @@ τους και σε οποιαδηποτε αλλη πτυχη της ζωης τους εκτος του δρομου.

'Η μηπως εχει κανεις την εντυπωση οτι ειναι τα καλυτερα παιδια και οτι απλα οδηγανε γκαου;

Και ο δρομος σαν καθρεφτης μιας πραγματικοτητας, με τους 10 και τους 100 τετοιους που βλεπει καθε μερα μου φωναζει πως να μην υπαρχει κριση ρε βλακα; Βλεπεις τι ειμαστε; Βλεπεις ποιοι ειμαστε; Αυτος, κι ο αλλος με το κινητο, κι η ηλιθια που στελνει μηνυμα περνωντας εξω απ το σχολειο με 60, αυτος κι αυτη κι ο αλλος.

Θλιψη. Μονο θλιψη.

Αυτη η θλιψη δε μας εμποδιζει να τους @#% την @#% οπου τους βλεπουμε. Ετσι, για να μην περναει απαρατηρητο τουλαχιστον.

Μερικες αραδες απ το Brooklyn

Προ καιρου ειχα ανεβασει στο Face καποιες φωτογραφιες της Μπιλυ, και διαβασα το σχολιο 

‘χα χα ελα ρε αυτά τα μηχανακια τα παιρναμε ενοικιαζομενα και τα #$ουσαμε, τα γυριζαμε πισω με το σκελετο’ ή κατι παρόμοιο.

Θλιψη.

Ειχα νοικιασει πιτσιρικας ένα Σουζουκακι 50αρι να παω στο Τυμπακι, αν θυμαμαι καλα ZR50. Τι να τραβηξει, διαλυμενο και σκισμενο απ ολους τους πιλοτους που εκατσαν πανω του. Με πηγε και με γυρισε και πριν το γυρισω πισω του χάιδεψα το τεποζιτο και το σκουπισα μ ένα πανακι.

Στη ζωη του ως διχρονο μονοκυλινδρο, περα από μια βιαστικη ξεπετα σκουπισμα αμφιβαλλω αν ειχε.

Αυτές οι μηχανες, είναι σαν τα αδεσποτα σκυλια. Είναι τα πουτανακια που βγαζει ο καθενας το βιτσιο του. Που δεν τα λυπαται.

Πολλοι το κανανε και στα δικα τους μηχανακια, ηταν παραδοση. Θυμαμαι ακομα ένα NSR250 και το τηλεφωνο της προηγουμενης ‘Φιλε το πουλαω! Αυριο παει πισω στη Χοντα! Ελα να το σκισουμε!’

Ακομα θυμαμαι το μοτερ τοσο τεζαρισμενο και για τοση ωρα που ελεγα ότι θα τα καρφωσει όλα. Κι αυτό ηταν το μηχανακι ΤΟΥ. Το δικο ΤΟΥ. Αυτό που το επλυνε και το φροντιζε.

Εγω που ειμαι παραξενος και ηλιθιος παντα τα σεβομουνα αυτά τα μηχανακια, αυτά του δρομου. Αυτά που τα χαν παρει τουριστες, που ειχαν μονιμα στραβωμενα σκελετα, τελειωμενα φρενα και φωτα καντηλακια. Που ο συμπλεκτης ηταν μεχρι τα μισα νεκρος.

Στο βιβλιο ‘Ένα δεντρο μεγαλωνει στο Μπρουκλυν’ γραφει καπου για ένα γερο ζητιανο αν δεν κανω λαθος. Κουρελη και απλυτο στην ακρη του δρομου. Και σκεφτεται η συγγραφεας ότι καποτε κι αυτος ήταν μωρο που ολοι το φροντιζαν και το αγκαλιαζαν και το αγαπουσαν, που γεμισε γελια ο κοσμος όταν γεννηθηκε, που του καθαριζαν τα πατουσακια και το φιλουσαν. Και τωρα είναι πεταμενος εκει.

Αυτά τα μηχανακια είναι για μενα αυτό το αντιστοιχο, οποτε τα δω, αυτές τις αραδες θυμαμαι. Ότι καποτε βγηκε από την αντιπροσωπεια ομορφο πλυμμενο καθαρο, και τωρα δεν του ριχνεις δευτερη ματια.

Τις φωτογραφιες που μου εδωσαν την ιδεα να γραψω αυτό το ζαλιστηρι τις δανειστηκα από τη Βασιλικη, η οποια δεν εχει μηχανακι δικο της ουτε καν οδηγει. Αλλα σταματησε και εβγαλε φωτογραφια αυτά τα ενοικιαζομενα καπου στο Γυθειο. Τα οποια ακομα ετσι, κουρελακια, μικρα, ασημαντα, τελειωμενα, στεκονται διπλα σε ταμπελα for rent.

Κι οποιος τα παρει, ας τα σπασει λιγο ακομα δεν τρεχει τιποτα. Κι όμως καποιος τα ειδε και τα πηρα φωτογραφια, γιατι μπορει ακομα να δει την ομορφια που ειχαν, και που όπως ολοι οι γνησιοι ρετρολαγνοι μπορει να θελει λιγο να καθαρισει τη σκονη, λιγο να γυαλισει τα καπακια του, λιγο να το ζωντανεψει.

Αυτό σημαινει αγαπαω τη μοτοσυκλετα. Όχι το βαζω λαστιχα και κανω χρονους. Όχι μουρωνω το 1300 εξω απ την καφετερια. Όχι πηρα καινουριες βαλιτσες. 

Αυτος ο σεβασμος, αυτή η αγαπη, αυτή η στοργη, ΑΥΤΟ είναι μοτοσυκλετα.

Κι οποιος δεν το καταλαβαινει βλεπει μονο πραγματα. Φτηνα ή ακριβα πραγματα για να τη βρει. Είναι μηχανακια όπως θα μπορουσε να είναι τηλεορασεις ή κουστουμια ή σπιτια ή στερεοφωνικα. Δεν εχει αγαπη, εχει μονο περισσιο τσαμπουκα, δεκα κιλα στο διφραγκο.

Παρε κοσμε φτηνια.

Τις φωτογραφιες τις βάζω γι’ αυτους που μπορουν να δουν. Οι υπολοιποι θα δειτε απλα μερικα τελειωμενα μηχανακια. Μη δωσετε σημασια και προχωρήστε. 

Καλησπέρα.

 

Sounds of silence

Ολα μ αρεσουν. Μ' αρεσει ο ηχος απο τα μονοκυλινδρα thumper, αυτο το βαθυ στακατο μπασο. Μ' αρεσουν τα δικυλινδρα, οταν ειναι ξερυθμιστα και σε χαμηλο ρελαντι. Στο ψηλο ρελαντι ειναι απλα μια ραπτομηχανη. Στο χαμηλο, σ' εκεινο το ζω-πεθαινω παιζουν μια απιστευτη τζαζ, ποτε πιατινια, ποτε μποτα. 

Ντουπ-τσακ-τσα-μπουμ. Σβηνει κιολας ποτε ποτε. Μ' αρεσει κι ο ηχος απ τα μεταλλα οταν κρυωνουν. Την ψωνιζω με τον ηχο των 4κυλινδρων, ειδικα Καβασακι που βγαζουν αυτη την παραξενη χροια, αλλα και του Μπολντορα οταν σκυλιαζει και χυμαει στους κοφτες. 

Μ' αρεσει ο ηχος μεσημερι οταν περναει καποιο και σηκωνει τον κοσμο, αυτο το σκυλισιο, το αλητικο, το ξυπνατε ρε.........

Αλλα αυτο δεν εχει να κανει με τους ηχους τους μεταλλικους, αλλα με τους ηχους της σιωπης. 

Οποτε φευγεις, μονος σου, απο μικρος που το ειχες, είτε μανα ήταν είτε ερωτες, δυο χερια ήταν σφιγμενα στο σιδερο στο μπαλκονακι κι ακουγαν τον ηχο να ξεμακραινει και περιμεναν ποτε θα τον ξανακουσουν να γυρναει.

Κι οσο εσυ χανεσαι στους ηχους και τα μπητακια, και τα τρελαμενα riff και τα τζαζ περασματα και τα κοφτα ακορντα στα κοκκινα, εκει υπαρχει μονο σιωπη. Και μπορει να καθεται πολλες φορες μεσα, να περιμενει, αλλα η ψυχη ειναι ακομα εκει, με τα χερια σφιγμενα στο παραπετο του μπαλκονιου.

Και μολις ακουστει ξανα ο ηχος, ειναι μια ανακουφιση κι ας μην την παραδεχεσαι ποτε.

'Ηρθε!'

Καλος οδηγος ειναι αυτος που παντα γυριζει εκει που τον περιμενουν. Που ξανασπαει τη σιωπη με το κροτάλισμα της μοτόρας. 

Παντα καλους δρόμους και πάντα καλους γυρισμους. Αφιερωμενο σε οσους και οσες εχουν περασει ωρες σιωπης περιμενοντας να ξανακουσουν ενα ηχο γνωριμο. 

Kαι Λορεντζο εχουμε!

Ειχαμε όμως και αποκλειστικες δηλωσεις Λορενθο όταν το εμαθε

Ετοιμοι; Αν φτυσετε καφε στο μονιτορ δε φταιω!

‘Τον πουθτη τι θελει κι ερχεται; Θαρθω δε θαρθω, αρχιδει και κουράδει πια αυτή η ιθτορια. Αν νομιδει ότι θα μου τον θφικθει είναι πολύ γελαδμένοθ!

Αλλα κθέρω τι θελει. Να παω ΕΓΩ θτη Ντουκατι και να τον θκίθω με το θουργελο. Θα δήθω Ιταλία. Και τι έγινε;

Κατθε να δω αν την παλευω.

Προθούτο.

Εντακθει δεν είναι και χαλια.

Προθουτο. Προθουτο με θύκο. Όχι γαμηθε τα, θα το τρωγω θκετο.

Για να δω άλλο.

Κολοθαίο. Βεθπα. Πιτθα. Πιτθα με προθουτο εκθω απ το Κολοθαιο. Θκατα.

Πλαιθιο. Α ναι, δεν εχει. Χαι θάιντ. Χαι θαιντ θτούκοθ.

Πρετθιόδι. Ω να γαμηθω. Πρετθιοδι. Πρετθιόδι θέλω πλαίθιο.

Πιτθα Πρετθιόδι Βέθπα Μότο Γκουτδδθ-

Μοτο-Γκουτδδθ

ΓΚΟΥΤΔΔΘΙ

Γκουτδδθι με προθουτο θτα κάρβουνα, ε οχι! Δεν παλευεται!

Θα μεινω θτη Γιαμαχα ρε!

Aποκλειστικες δηλωσεις Ροσσι

που ειμαι σε θεση να εχω λογω της στενης φιλικης μου σχεσης με την αδερφη της κουνιάδας της σκυλοπερπατήστρας του. Συμφωνα λοιπον με επαληθευμενες πληροφοριες ο γιατρος δήλωσε τα κατωθι.

'Mia mama tolde me Valentino go to Ducati. You are all time e between short yellow pipol you will get iktero. Ego elege strontzo Lorenzo skisare se me italiko mikanaki. E piga Ducati, they a saida they had a gooda bike but it was a a crappa bike.

With the Yamaha you turn left bike go left, turn right bike go right, with da Ducati you turn left you crash left, you turn right you crash left again, high-a-side. You go straight bike break down. 

Prospatisa, ena agona, deftero agona e ke strontzo Pedirosa prosperase ke kane kolodaxtila. O Crutchlow me edeixne sta pit gerls ki elege me paei karotsaki. Entaxei na pidixei ki o Crutchlow, alla oxi kai kolodaktila to Pedrosa, e re samiamitho tora pou ta gyriso sto Yamahaha ta fate oli enesa 60ml. 

 Non regretta pou piga Ducati, perque tora I ride R1 me spasmeno anartisi kai mou fenetai petaei. Eipan ta mou afisoun ki ena Desmosedici doro gia na vgazoume to ladi tis xronias. 

Kai voitisa exelixei to mekanaki kai min akouo malakie, den eike pilaisio, ego otan to piro den eike oute timoni, Preziosi elege stripse me ta marsipie kai ton kolo. Efera diko mou timoni apo Yamaha. Tora fevgo ta paro timoni mazi mou opoios ertei as krataei t' @@ tou na stripsei me to mi plaisio. 

E finire I wanta say 'kolopaida erkomai...'

--

Καλημέρα.

Γυρισμός

Απ το λιμανι στο νησακι και πισω.

Καραβακια μικρα, φορτωμενα. Ανθρωπακια με σκοτουρες, με εννοιες, με μισοτελειωμενα ερωτηματα, με ζαρωμενα μπλουζακια και πεδιλα.

Περα δωθε. Πως ήτανε;

Ε ξεκουραστηκαμε.

Και με το που θα αγγιξεις το πομολο του σπιτιου η ξεκουραση
την κανει απ το παραθυρο.

Η κουραση ποτε.

Κοιτα, καλες δε βγηκαν οι φωτογραφιες;

Και ο ηχος της θαλασσας.

Να, εδώ ειμαστε στο κυμα διπλα.

Και το μυαλο να γυριζει. Στο μισο σου που αφησες πισω σου. Και που ακομα καθεται κει στο δωματιακι και ψαχνει να βρει ακρη για όταν γυρισεις. Πισω το μυαλο σου και μετα μπροστα.

Κι όταν γυρισουμε πρεπει να….

Κι όταν γυρισουμε να θυμασαι το…

Και πριν να φυγουμε καλα που ειπαμε…

Μπρος πισω κι αυτό σαν το καραβακι.

Γεματο κι αυτό με κουρασμενα ονειρα που σερνουν τα βηματα τους στο καταστρωμα, σ’ αυτό το συνεχες μπρος πισω.

Και κλεινεις τα ματια ελπιζοντας ο διακοπτης να κανει λιγο off. Να σταματησει αυτό το δρομολογιο, απ το νησακι στο λιμανι κι απ το παρελθον στο μελλον.

Μερικες φορες νιωθεις κι εσυ επιβατης μονο, με ακουμπισμενους τους αγκωνες και το πηγουνι να κοιτας τις θάλασσες σου κι όλα να μυριζουν αλμυρα και σιδερο.

Επιβατης.

Κοιτας που νυχτωνει, μια μερα διακοπες λιγοτερες και το μυαλο εκει, στη ροτα του.

Και προσπαθεις να πεισεις τα ονειρα σου ότι μπορει μια μερα η ροτα ν αλλαξει και να δεις ανοιχτη θαλασσα, να φυγει απ το μονοπατι. Τους ψιθυριζεις να μη φυγουν, όχι τωρα που είναι και διακοπες.

Δεν είναι τοσο ασχημα, τουλαχιστον ακους τον ηχο των κυματων.

Κοιτας ψηλα, σε ουρανο πιο καθαρο απ το συνηθισμενο σου.

Κλεινεις τα ματια λιγο ακομα.

Ο μπουσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι;

--

Aφιερωμενο στα ονειρα που γυρισαν απ τις διακοπες και επιβιωνουν, με δυο τραγουδια συντροφια στο ταξιδακι. Αναλόγως τα γούστα...

KKK

Tα Καλύτερα Καλά Κοπέλια

Περιμένοντας τα βίντεα (τι έγινε ρε, τράβηξε κανείς τίποτα; ) βάζω ένα πρώτο απολογισμό για τα 3α Καλα Κοπελια που ηταν τα καλυτερα μεχρι τωρα. Καθε χρονο μαθαινουμε. Καλη παρεα, το καμπινγκ εκπληκτικο, η ιδεα του Μενελαου γι αυτη την ετησια μαζωξη ηταν απιθανη. Οι φωτογραφιες ολες που θα βαλω ειναι του Χρηστου του Παπαδακη που δε σταματησε λεπτο! Πηγα οπως εγραψα και παρακατω με τη Μπιλυ, και ειπα να βαλω και μια φωτογραφια με ευφημο μνεια στις λαστιχαρες μου. 

Και μια και λεμε για ευφημο μνεια, μια και για το αδερφακι μου που σκιστηκε στην κυριολεξια, απο το να τυπωθουν μπλουζακια μεχρι να βρει ηχητικα, μεχρι να κανονισει το πως θα πανε.... 

Τωρα επειδη ειπα πιο πανω για τη Μπιλυ, να πω οτι υπηρχαν κι αλλα καλα μηχανακια εκει δεν ηταν μονο το δικο μου! Να, παραδειγμα, για να μη με λετε και προκατειλημενο οχι τιποτ' αλλο

Ενταξει... παμε αλλη μια.

Πιστευω να διελυσα καθε αμφιβολια. Παντως υπηρχαν και μερικα αλλα μηχανακια...

Επειδη η εκδηλωση ειναι παντα χυμα - και το ΘΕΛΟΥΜΕ αυτο, πολλοι πηραν πρωτοβουλιες και εστησαν ομαδες συζητησης / think tanks για τα μεγαλα προβληματα που μαστιζουν το λαο και τον τοπο μας.

Ο κυριος αριστερα που παρακολουθει απορημενος οποιαδηποτε μορφη αθληματος δεν περιλαμβανει Μεγαρα και αναποδα σαζμαν ειναι ο Δημητρης που χωρις αυτον δεν θα ειχαμε μουσικουλα...

Τα μπλουζακια της εκδηλωσης ήταν τρομερα, δημιουργια του Αποστολου που ΔΕΝ ΗΡΘΕ... Ελπιζω στην επομενη... Εγω πηγα για κατι σε πιο κλασσικη γραμμη οπως κανω καθε χρονο.

Το φιλοτεχνησε ο φιλος Κωστας Μπρας...

Φετος το καμπινγκ μας ηταν χλιδα, στην κυριολεξια... Ξεχαστε τις παραγκουπολεις...

Το μεσημερι Σαββατου 'the band' εκανε προβες, ο Ρενος των Silent Wedding στα drums, ο Νικος ο Ροκας στα πληκτρα, η Δημητρα φωνητικα (αν εχει βγει βιντεο ελπιζω να εχει βγει καλος ο ηχος... απαιχτη...) και αγνωστου ταυτοτητος μπασιστας που βρηκαμε ξεμπαρκο κι επαιξε μαζι μας ξεροντας ολα τα κομματια σχεδον! Δεν πηρα ο βλακας τα στοιχεια του...

Εδω πισω μου διακρίνεται ο μπασίστ (σικ). Γαματος.

Στα ντραμς (τα οποια δε βοηθουσαν καθολου...), ο Ρενος / Batman εδωσε ρεστα... (ακουστε λιγο την μπαντα του, Silent Wedding...)

Μολις βραδιασε μαζευτηκαν τα γνωστα ορνια....

οι οποιοι για να μη χανουν χρονο αρχισαν να μπεκρουλιάζουν ασύστολα.

Αρχισαμε να παιζουμε, ο ηχος μου ηταν λιγο σαν καραμουζα οποτε επαιζα χαμηλα, καποια στιγμη εφτιαξε, αν δεν ειχα το Wylde πεταλακι ευγενικη προσφορα του Circuit Blues δεν εκανα τιποτα..

 

Καποια στιγμη παιξαμε και το Τσικαμπουμ... οπου εγινε το μπουμ...

Επειδη ομως κανεις δεν ηξερε τους στιχους, το αλαλαζων πληθος απο 'μαιναδες' οπως τις περιγραφει ο ιδιος ο Κωστας βρηκε ενα ευκολο θυμα 'που μυριζει 80s στο προσωπο του και τον εσυρε κακην κακως με την καρεκλα μαζι (αγγλιστι koloferenja) πανω στη σκηνη. Χαιρομαι πραγματικα που το εζησα. Δεν ειδα τον Alvin Lee στο Woodstock, δεν ειδα Τownsend να σπαει κιθαρα, εχω δει ομως τον Κωστα να τον σηκωνουν με την καρεκλα και να χωνει. Τι να λεμε. Δε λεω αλλα. Περιμενω βιντεο. Που θα παει. Ολο και κατι θα σκασει.

Συνεχισαμε να παιζουμε για 2,5 ωρες αν δεν κανω λαθος, μ ενα μικρο διαλλειμα. Πως εγινε αυτο και που βρεθηκαν τοσα κομματια ουτε ξερω...

Στο μεταξυ η μπυροποσια καλα κρατουσε, με αναμενομενα αποτελεσματα...

Εχω κι αλλα να γραψω αλλα αυτη ειναι μια πρωτη δοση... Επιτηδες δεν εβαλα 'φατσες' πολλες γιατι καποιος μπορει να μη θελει να δει τον εαυτο του φατσα φορα... Περιμενω και τις επομενες φωτο ή και βιντεα για να πουμε και μερικα ακομα.... Και κυριως αντε να ετοιμαζομαστε για την επομενη... Προγραμματιστε το απο τωρα, που να τρεχετε στο Isle of Man...

ΥΓ. Ειδικη μνεια στον Νικο τον 'πληκτρά' μας. Ενα ωριμο, προσγειωμενο ατομο, που μας βοηθουσε παντα στα δυσκολα παιζοντας ενα καλαματιανο στη μεση μεση του Roadhouse Blues ή κατι που εμοιαζε με τη μουσικη του Scooby Doo πανω στο σολο του Tush. Τρεις φωτογραφιες του δικου μου, προσωπικου ήρωα.