2014 MRCG prizes

Φτάνει στο τέλος η χρονιά σε λίγες μέρες και το Motorcycle Restoring & Customizing κλείνει περίπου 8 μήνες ζωής. Σ' αυτούς τους 8 μήνες μαζεύτηκαν 5500+ μέλη, ανέβηκαν άπειρα μηχανακια, εγιναν τρελες κοντρες, γελιο, αναλυσεις και οτι αλλο μπορει να φανταστει κανεις. Και φυσικα δεν τα προλαβαινω ολα, αλλα οσα προλαβα τα κρατησα προκειμενου να δωσω τα βραβεια στο τελος της χρονιας.

Εχω σβησει προφανως ονοματα απο τα ποστ για να μην προσβληθει κανεις αν και σκοπος ειναι το χιουμορ και τιποτα αλλο - αν παρολα αυτα προσβληθει καποιος απο κατι μου το λεει και το σβηνω.

Παμε;

Το βραβείο 'Μοιράζω Γνώση' κερδίζει ο Haris Tsompanos

Βραβείο καλύτερης μηχανολογικής ανάλυσης στον Τάσο Ανανιάδη

Βραβείο καλύτερης περιγραφής μοτοσυκλέτας στον Μανώλη Χατζικιρλή. Αφήνω το όνομα μήπως και μάθουμε ποτέ τι ήταν. Έπεσαν κορμιά στα σχόλια και άκρη δεν βγήκε. Καλα το 8 Μπουση. Το οκταπους πες εξατμιση. Το ΠΟΛ;

Βραβείο 'Βρείτε μου μηχανάκι - δεν σας πιέζω' στο Μπάμπη.

Ολοι έχουμε μοτοσυκλετες στα σαλονια, κατω απ τα γραφεια, στο κρεβατι, κτλ. Ομως η φωτο ελληνικου πιο καλτ συνεργειου εβερ παιρνει ξεκουραστα η παρακάτω.

Και παμε σε μια καυτη κατηγορια. Καλοπροαιρετα σχολια. Το βραβείο καλοπροαίρετου σχολίου είχε τρελές υποψηφιότητες, ο Γιάννης Λεωνταρίδης όμως έκανε κίνηση ματ και πηρε ευκολα τη νικη.

Βραβείο 'Άμεσης λύσης στα προβλήματα σας', Spyros Eledin

Βραβείο 'είμαστε άρρωστοι με τα μηχανάκια' στους παρακάτω κυρίους

Το οποιο φυσικα δεν φαινεται τιποτα τρομερο μεχρι να σκεφτειτε οτι αυτη η συζήτηση έγινε στις 3 τα ξημερώματα. Στις 3 τα ξημερωματα καποιος ηθελε μακαρονοτο ρουλεμαν για DT και βρέθηκε άνθρωπος να του απαντησει. I rest my case.

Βραβείο 'προβλεπω το μέλλον χωρίς προκατάληψη στο Χρήστο.

Αναφερόμενος προφανώς στο H2R

Βραβείο 'έχω το καλύτερο username για να δίνω συμβουλές - εμπιστευτείτε με'

Βραβείο ''οι γερμανοί το χουν χοντρό''

Βραβείο καλύτερης κατ' ιδίαν συζήτησης που είχα με μέλος μεσω π.μ. μπροστά με διαφορά Χρήστος Κωστάκης

Έχω συναντήσει αρκετούς από την ομάδα από κοντά. Έχω δει ΤΤR600 να έρχεται σούζα και τη σαγιονάρα να βαράει φλαπ-φλαπ πιο δυνατα απ το μπουρι, μεχρι μουσατο με τατου μεχρι και μεσα στο ρουθουνι. Ομως την Καλύτερη Εντύπωση Μέλους και δικαιως αυτος που θα διαλεγα να αντιπροσωπευει την ομαδα παντου, Σωτηρης Καρατζας.

ΥΓ - το πουρο ειναι σβηστο, ειναι για να πουλαει μουρη στους μπατσους να μην τον γραφουνε.

Βραβείο Γιάννη, τιμής ένεκεν στα παρακάτω ανώνυμα σχόλια:

''Το αν βάλεις δίπλα δίπλα ένα γιαπωνέζικο και ένα ιταλικό και τα δουλέψεις στατικά στο κόφτη περιμένωντας να δείς ποιό θα σπάσει πρώτο, οκ πρώτο πιθανότατα θα σπάσει το ιταλικό, αλλά γι αυτή την δουλειά νομίζεις ότι ο κόσμος αγοράζει μηχανάκια?''

''αδιαφορώ αν ο ντούκος μου είναι μηχανολογικό σκουπίδι.''

''ειναι γνωστό ότι τα  Ι4 είναι μηχανολογικά κατώτερα''

 Βραβείο καλύτερης ιστορίας που έχει δημοσιευτεί, Tasos Pap & Reinmeister. 

H ιστορία του Τάσου είναι εδώ

http://stoma-tou-lykou.blogspot.gr/2014/10/h.html

Και παραθέτω και την ιστορία του Reinmeister που έχω κρατήσει φυσικά:

"δεν εχει να κανει με φτιαξιματα,αλογα,μοστρες ριστορινγκ κλπ,...ειναι μια καθημερινη προσωπικη ιστορια με εναν γιαπωνεζο...

στην μοτοσυκλετιστικη μου καριερα εχω αλλαξει καμια 50αρια περιπου μηχανακια...αλλα καλα,αλλα μετρια...καποια απ αυτα με εντυπωσιασαν,καποια μου περασαν αδιαφορα,καποια με εκνευρισαν,καποια τα χαρηκα...

περαν ομως αυτων των συνηθων κι εκλογικευμενων συναισθηματων που ειναι εκ των ων ουκ ανευ οταν κατεχεις και χρησιμοποιεις κατι, "δεσιμο" δεν υπηρξε ποτε με κανενα απο αυτα...

ανεκαθεν ημουν και ειμαι της αποψης οτι τα συναισθηματα αγαπης και στοργης ειναι για τους ανθρωπους και ειδικα τα ζωα μια και ελαχιστοι πλεον ανθρωποι,κατ εμε, αξιζουν οποιοδηποτε ανιδιοτελες δωσιμο μερους ψυχης...

καποια στιγμη,πριν καμια 10ετια περιπου οι συνθηκες με "αναγκασαν" να παρω ενα cb-1...ειχα στην κατοχη μου ενα nsr 250 gull arm το οποιο το ειχα αγορασει γυρω στις 900.000(δραχμες για τους νεους) με το σκεπτικο να το μεταπωλησω γυρω στο 1.200.000...κανει ενα φουντο η αγορα και για να προλαβω την χασουρα το κανω ανταλλαγη κακην κακως με το cb-1 και μετρητα...

σε καλη εξωτερικη κατασταση με 150.000 χλμ...παντελως αδιαφορη αισθηση μια και αγοραστηκε αναγκαστικα...

το σκεπτικο ηταν να κρατηθει για λιγο καιρο μεχρι να παρω ξανα "αληθινο" μηχανακι (supersport στα τοτε ματια μου) οποτε και να παρει την αγουσα...

κατεληξε να γινει το μουλαρι μου,το γαιδουρι μου,το κυριλε μου,το φουρκονι μου,η γκομενοπαγιδα μου...
ολα σε ενα σαν τα σαμπουαν που παιρνουν τα θηλυκα και παραμυθιαζονται οτι θα κανουν το μαλλι της σιντυ κροφορντ...

αγοραστηκαν παραλληλα αλλες μηχανες (gsxr 750,fazer 600,cbr 600)...o σιμπικουλας ομως εκει...

εξακολουθουσε να κρατιεται με νυχια και με δοντια στην ζωη παρα τις ακαρπες προσπαθειες ,δικες μου και τριτων, να αφησει τον ματαιο τουτο κοσμο...

δεν ζεσταινα ποτε,δεν αλλαζα λαδια ποτε,δεν λαδωνα αλυσιδα ποτε...το πηγαινα τερμα γκαζι παντου,μονοκαβαλος,δικαβαλος,τρικαβαλος...το πηγαινα λιμανακια και το εστιβα,το πηγαινα σουνιο,το ελιωνα στην σουζα...με τρακαραν δυο τρεις φορες,μου το εριξαν απο το σταντ αλλες τοσες...γδαρθηκε,ραγισε καπακια,τρυπισε τεποζιτα αλλα εκει..."δακρυζε" απο παντου αλλα το μπουρδελο δεν ελεγε να πεθανει...το πλακωνα στους στοκους, του ριχνα λιγο σπρευ και αυτο εκει...υπηρετουσε καλυτερα και απο το πιο πιστο σκυλι

καποια στιγμη πριν δυο περιπου χρονια,εφτασε τα 340.000 χλμ και το πεταξα σε μιαν ακρη...μην στραβωνετε οι ευαισθητοι...τα παμε και πιο πανω...σιδερα αψυχα ειναι κι εγω ο ιπποτης που υπεραμυνεται της λογικης αυτης...

για λιγο καιρο,πεταμενο ως ηταν,εβγαλε απο μεσα του τα εναπομειναντα ζουμια ζωης κι αρχισε να σκουριαζει και γεμιζει σκονες...

η ζωη συνεχιζεται ομως και καποιες φορες ο παραπανω ιπποτης του φορτιζε την μπαταρια και το εκανε μουλαρι για να μην στεναχωρησει τα "καλα" του μηχανακια...

ενα βραδυ περισυ τον σεπτεμβρη,εχοντας σε τευχη το hayabusa και οντας μες το γρασο και τα λαδια,ερχεται ο τερας και μου λεει "ρε μαστρογιε...αυτο το ρημαδι το cb δουλευει?"

"πρεπει" λεει ο μαστρογιος..."γιατι?"
"να φορτωσω την μανα σου και να παμε για κατι ψωνια στο κεντρο που θελει"

παει ο ιπποτης,σκαβει στα σκουπιδια και βρισκει τα κλειδια του ημιθανους υπηρετη του...

παταει την μιζα,ακουγονται κατι κλαματα απο το ολο μηχανολογικο αχταρμα και παιρνει μπρος το ερειπιο...

οπως ειναι κρυο του χωνει μια καλη γκαζια στις 10.000 μπας και κρατησει ρελαντι και λεει "παρτο" συνεχιζοντας να περιποιειται το λατρεμενο του μωρο (hayabusa)...

φευγουν οι δικοι και δεν περνανε 5 λεπτα οταν χτυπαει το τηλεφωνο του ιπποτη...

ακουει ο ιπποτης την φωνη του πατερα του ,οπως δεν την εχει ξανακουσει ποτε να του λεει "ελα σε παρακαλω στο .... μας τρακαρε ενας και η μητερα σου δεν ειναι καλα...

καβαλαει ο ιπποτης το fmx του και παει χωρις αυριο στο σημειο του συμβαν...

βλεπει κοσμο ,λαδια ,βενζινες, τον πατερα του στα γονατα κρατωντας τα πλευρα του και την μανα του ανασκελα στην ασφαλτο με ενα προσωπο που δεν φαινοταν απο τα αιματα...

ευτυχως η εικονα ηταν παραπλανητικη και η ζημια στους γονεις δεν ηταν τοσο τραγικη οσο φαινοταν...φευγει το νοσοκομειακο,φευγει και ο ιπποτης μετα την καταθεση στους αστυνομικους τρεχοντας σαν παλαβος για το νοσοκομειο...

μετα απο 7-8 ωρες γυρναει ολη η οικογενεια στο σπιτι κανοντας τον σταυρο της που απεφευχθησαν τα χειροτερα και την γλιτωσε...

κατα τις 3 το πρωι ηρεμος ο ιπποτης κανοντας το τσιγαρο του και χαλαρωνοντας,θυμαται ξαφνικα οτι σε ολο το σκηνικο ειχα παρει μερος και το ρημαδι το cb...

σηκωνεται ,αναβει δευτερο τσιγαρο και παει με τα ποδια στο σημειο του συμβαντος ...

αναμεσα στα λαδια ,τις βενζινες ,τα καγκελα του πεζοδρομιου που στραβωσαν ,το πριονιδι που ειχε πεσει απο καποιους χριστιανους,βλεπει τον υπηρετη του πεταμενο σε μια γωνια...

πεσμενο στο αριστερο πλαι,με το δεξι μερος του καρτερ διαλυμενο,τα πηνια μισα εξω μισα μεσα,τα οργανα σπασμενα 20 ποντους πιο κει και συνδεδεμενα με το υπολοιπο μηχανακι μονο με την πλεξουδα,το τεποζιτο βουλιαγμενο ,το ψυγειο μπασμενο μεσα,τα μαρσπιε διαλυμενα η μανετα του φρενου κομματια,το τιμονι στραβο και ολα του τα λαδια χυμενα...ενα ρημαδι....

ο ιπποτης της αδιαφοριας για τα σιδερα, μετα μεγαλης του εκπληξης πιανει τον εαυτο του να εχει συγκινηθει και να κοιταει τα σιδερα στα "ματια" και να εχει αρχισει να τους μιλαει μεσα στο κεφαλι του...

"α ρε μπουρδελο...πεθανες τελικα...εφαγες ολο το μπαμ εσυ,γλιτωνοντας τους δικους μου...ακομη και στο κυκνειο ασμα σου υπηρετης εμεινες...

ταραγμενος ο ιπποτης παει και σηκωνει το ρημαδι αποφασισμενος να το παει σπιτι του ακομη κι αν χρειαστει να το κουβαλησει στην πλατη...

το στηνει στο σταντ ,του βαζει τα οργανα στην θεση τους και καθεται πανω του για τελευταια φορα πριν το κουβαλησει στο νεκροταφειο...η ματια του πεφτει πανω στον διακοπτη και βλεπει τα κλειδια...

χωρις να σκεφτει καθολου πιανει το κλειδι και το γυριζει στο ον...τρεμοντας παταει το κουμπι της μιζας...

ακουει εναν ανατριχιαστικο θορυβο και ο υπηρετης για ακομη μια φορα παιρνει μπροστα...βουρκωμενος ο ιπποτης βλεπει τα σπασμενα πηνια να γυρνανε κοπανωντας στα σπασμενα καρτερ και παταει πρωτη στο σασμαν...

και ο υπηρετης ,χωρις σταλα υγρων μεσα του,βογκωντας και τριζοντας τον παει για μια ακομη φορα στο σπιτι του...

ο ιπποτης μετα απο αυτο το συμβαν ,αποφασισε να κρατησει τον γερο υπηρετη του, να τον κανει κυριολεκτικα οπως βγηκε απο το εργοστασιο ,οσο χρημα η χρονο και να χρειαστει κατι τετοιο και να τον κρατησει για ολη του την υπολοιπη ζωη,σε τελεια κατασταση,βγαζοντας τον που και που για μια ηρεμη βολτουλα να θυμαται τα νιατα του..."

Και για να κλείσουμε πάμε στο πιο δύσκολο. Βραβείο καλύτερης φωτό. Εδώ πέσανε κορμιά. Από deus & CRD μέχρι γκαραζάκια και custom δουλειές, από Αναγνωστοπούλου και Τσαμπουνάρη μέχρι Λίτσα και Adrenaline. 

Διάλεξα αυτήν εδώ.

Δεν εχει φιλτρα, intagram, custom σέλα και σκουφους. Δεν τα χρειάζεται. Ειναι δυο ανθρωποι που φροντιζουν αυτο που εχουν. Ο ενας τον αλλο, τη μοτοσυκλετα τους, οτι εχουν το φροντιζουν και το προσεχουν, κι αυτο κατα τη γνωμη μου αξιζει σεβασμο.

Και του χρόνου να στε καλά όλοι να δώσουμε τα επόμενα.

Α ναι. Και τι κερδισαν; Ε τι αλλο; Δωρεαν μπυρες πληρωμενες απο το γκρουπ στην επομενη μαζωξη στου Νικόλα! Καλη χρονιά!

Ήρθε!!!

Από τον Παναγιώτη Phatt. Tόσο καιρό έπαιρνα spy shots. Αλλαγμένα μεγάφωνα, λυχνίες, τα πάντα. Στον πιο cute Fender που είχα δει ποτε.

Στειλτον ρε να τον ακουσω.

Τον περίμενα πως και πως, δεν ξέρω γιατι. Τώρα ξέρω βέβαια.

Ήρθε το πακετο, πηγε βιαστικα σπιτι, και έλα έτσι στα πεταχτά να τον δούμε λίγο, να δούμε αν δουλεύει ρε παιδί μου...

Στην αρχη τον εβαλα διπλα στον Mustang, με τα ηλεκτρονικά του και τα 700 ενσωματωμένα μπλιμπλίκια του, που κατεβάζει ήχους απ το νετ και σε κάνει από κλάφτον κλάπτον. Μπα.

Δεν ήταν εκεί η γωνιά του. Πιο καλή παρέα κάνει με τον άλλο μπόμπο. Μικροί και οι δυο βλεπεις με μεγάλες ψυχές.

Πατάμε τον τεράστιο διακόπτη στο ON και η μια και μοναδική λυχνία του στο μπροστά μέρος λάμπει κι ειναι λες και φουσκώνει το στήθος του το καθικάκι, κάτσε να δεις τωρα τι μπορω να κανω με 5W. Η ένταση πάει μέχρι το 10 αλλά το πάω χαμηλά γιατί από το 5 και μετά μας ακούνε και γείτονες, άνετα.

Κάτσε να βάλω κι ένα backing track να δω τι λέει. Ετσι ενα αργό blues in A για ενα τζαμαρισματάκι. Για μια γεύση, ίσα ίσα.

Και δεν είναι ρε κωλόπαιδο Παναγιώτη ότι όλη η δουλειά που έκανες αντήχησε και γέμισε το δωμάτιο νότες. Δεν είναι ότι έχω παίξει με 500 ήχους αδιάφορους αλλά μ αυτόν βούρκωσα όπως στα 17 μου που μάθαινα ο γκάβακας το Blue Jean Blues γιατί τόσο πίσω με πήγε.

Είναι ρε κωλόπαιδο το σημείωμα που έστειλες

Κι είναι ότι από την ώρα που τον έφερα θέλω να σου γράψω αυτό το ζαλιστήρι με άλλα πολλά, αλλά δεν προλαβαίνω τώρα... παίζω. Mε τον πιο γαμάτο ήχο που έχω βγάλει σε κιθάρα. Aυτον του '75 που δεν ξέρεις αν ειναι καθαρός ή βρώμικος...

JUST SAY NO TO IDIOCY

Προσοχή

Μόλις μας ειδοποίησαν ότι κυκλοφορεί ένα πράσινο Audi με Αλβανούς στην Αγία Βαρβάρα και κλέβει παιδιά. Κοινοποιήστε το όλοι παντού να μη μας κλέψουνε τα παιδιά μας και πρέπει να κάνουμε άλλα μετά. Δεν είναι αστείο. Επίσης κυκλοφορεί ένα φτιαγμένο Lada με Πακιστανούς και κλέβει σουβλατζίδικα, κυρίως κοτόγυρο, κι ένα CB1300 και παίζει κωλιές. Κοινοποιήστε το όλοι παντού μπας και προλάβουμε το κακό.

Επίσης οι χάκερ, οι κακοί, βρήκαν καινούριο κόλπο για να μας ταλαιπωρήσουν αυτή τη βδομάδα. Μπαίνουν στο προφίλ σας, παίρνουν ότι φωτογραφία έχετε με ριγέ σώβρακο και στη θέση σας βάζουν τον Ομπάμα. Η CIA ταυτοποιώντας τη φωτογραφία από το σώβρακο σας συλλαμβάνει με αποτέλεσμα οι χάκερ μετά να έχουν όλους τους φίλους σας – που μέχρι τώρα σας γνώριζαν απ’ το σώβρακο και μπερδεύονται. Έτσι βγαίνουν αυτοί με τους φίλους σας, περνάνε καλά και λένε αστεία, πηδάνε τη γυναίκα σας, σας τρώνε το χτεσινό κοτόπουλο που είχε μείνει κι εσείς σαπίζετε σε μεξικάνικη φυλακή. Κοινοποιήστε το άμεσα για να μην κινδυνεύετε.

Επίσης η CIA, η KGB, η Stazi, το ΙΚΑ Καλλιθέας και το Σωματείο Καλογρεών Άγιος Φανούριος έχει βρει τρόπο να εκμεταλλεύεται τα προσωπικά σας δεδομένα. Γι αυτό παρόλο που έχετε βγάλει φάτσα φόρα 1450 φωτογραφίες σας, για να προστατεύσετε τα προσωπικά σας δεδομένα πηγαίνετε Ρυθμίσεις>Πάνω Ρυθμίσεις>Κάτω Ρυθμίσεις>Ναι Θέλω, πατήστε το αριστερό βελάκι, με το πάνω πηδάει και με το δεξιά ρίχνει βόμβες. Όταν βγει κανείς της CIA τον αποφεύγετε με control και στη δεύτερη πίστα βγαίνει miniboss. Αν το περάσετε κι αυτό πηγαίνετε κάτω κάτω, πιο κάτω, αχ έλα, πιο κάτω, ναι εκεί, και πατήστε ΔΕ ΘΕΛΩ ΤΟ ΙΚΑ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΟΥ.

Αν το κοινοποιήσετε αυτό θα δίνουμε 50 λεπτά στα φτωχά Χόμπιτ της Middle Earth ενώ αν δεν το κοινοποιήσετε θα σας κλέψουν τα παιδιά, θα πάτε σε μεξικάνικη φυλακή, θα σας βγάλει στη φόρα το ΙΚΑ Καλλιθέας και στις 12 τα μεσάνυχτα θα σας καταραστεί ο Σάρουμαν.

Εναλλακτικά μπορείτε ν’ αρχίσετε να σκέφτεστε λίγο. Κλικ κάνουν τα ποντίκια στους λαβύρινθους. Οι άνθρωποι σκέφτονται, ή τουλάχιστον έτσι κάνανε παλιά, τώρα δεν ξέρω. Καλημέρα.

Flake it baby

Αυτό είναι το ωραιότερο κράνος έβερ.

Δεν ειναι καλο. Εχει τρεξει το βερνικι, εχει σημεια που θελουν δουλεια, αλλα παρ ολα αυτα ειναι το ωραιοτερο κρανος εβερ. Επειδη πανω του εχει flake, βερνικι, χρωμα βασης, Κυριακες ολοκληρες κλεφτές, χρώματα αγορασμένα με την ψυχή στο στόμα, λάθη, συμβουλές από φίλους, ξανά λάθη, ξανά προσπάθειες, και τίποτα δεν ήταν εύκολο.

Και σήμερα που το είδα επιτέλους να βγαίνει, ναι ήταν το ωραιότερο. Για το ζόρι και την τρέλα που έχει πάνω του όχι για κανένα άλλο λόγο. Μαζί μ αυτό και δυο όμορφα μαύρα ματ κι ένα λευκό.

Τώρα πιάνουμε πινέλα και πάμε παραπέρα.

Ιδέα #522

Έχω αρκετές ιδέες για το καστομάρισμα στο CB το 50άρι μου και αλλάζουν με την ώρα. Στον επόμενο τόνο το κάστομ θα είναι καφέ ρέισερ και λίγο μπρατ κτλ κτλ.

Έχω όμως και μερικά φετίχ που επιμένουν στο χρόνο.

Για να δούμε. Συνήθως δεν τα λες αυτά παραέξω μέχρι να βγάλεις φιρμάνι αλλά είπα να το πάμε παρέα λιγο.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι το 50αράκι δεν γίνεται τα συνηθισμένα κόλπα - καφέ κτλ - αλλά παίρνει κάτι από τα βελονοειδή αγωνιστικά Derbi που έτρεχαν στο παγκόσμιο και που καβάλαγε το 69 πχ ο Angel Nieto. Το σουλούπι του σίγουρα ταιριάζει...

Aς πούμε τώρα ότι συνδυάζουμε ένα γκρι σκελετό με βαθυ κρεμ ντεποζιτο κτλ με ένα τετοιο θέμα που θα παίζει στο ντεπόζιτο ή σε μεγάλο κύκλο στο fairing.

αλλά σε αρκετά αχνό και σβησμένο, καθόλου έντονο.

Κι αυτό να είναι το μόνο γραφιστικό στο μηχανάκι, ολο το αλλο απλο κι ενα νουμερο στο πολυεστερικο φερινγκ.

Η αλλη ιδεα ειναι ένα κόκκινο όπως τα Derbi, και το θέμα του στο βάψιμο να είναι άλλο φετίχ που έχω.

Ααααυτο.

Κι επειδή την επόμενη ώρα παίζει ν αλλάξει πάλι, μιλάμε amigos...

Βorn to run?

Με αφορμή το σχόλιο του Διαμαντόπουλου ''Τους χρόνους που έκανα το Φέρρες-Θεσσαλονίκη με ένα GSX400F, τους σκέφτομαι σήμερα και δεν με πιστεύω.'' ανασύρω κάτι για το οποιο είχα γράψει και παλιότερα σχετικά:

Μου είχε πει ο φίλος μου ο Μενέλαος, κάτοχος Τουονο, ότι όσο έτρεχε μ ένα Jawa 350 και τελειωμένα Barum στο Ηράκλειο Ρέθυμνο δεν έχει τρέξει στη ζωή του. Παρόμοιες ατάκες λοιπόν και μ' αυτή του Διαμαντόπουλου και μ' αυτή του Μενέλαου έχω ακούσει άπειρες φορές.

Το δικό μου έπος είχε γραφτεί σε κατηφορικές κλειστές με το Bmw R51/3 και να με κυνηγάει ΜΤΧ125 ή 200, το διχρονάκι. Θυμάμαι να έχω μια τρίτη και να πηγαίνω σκαστή συνέχεια, φρένα δεν υπάρχουν,  κατεβάσματα δεν υπάρχουν, έχουν βρει στέκες κάτω, κύλινδρα κάτω, αλλά δεν κλείνω γκάζι ρε !@# που να σε δω τούμπανο.

Είχα κατέβει και τρέμανε χέρια, πόδια, κι είχα ανεβάσει πίεση 400. 

Τώρα ούτε ο Μενέλαος με το Τουόνο τρέχει - όχι όσο με το Jawa - ούτε γω με το 1300, ούτε υποψιάζομαι όλοι οι άλλοι. 

Ένας λόγος είναι ότι οι μοτο μας έχουν ξεπεράσει. Το να σκισω το 1300 με 240+ κάτι ρέστα τελική στην 'εθνική' στον ΒΟΑΚ Κρητης ειναι αυτοκτονια, το ίδιο και το Τουονο και τα λοιπα. Εννοειται μπορω να κινουμαι με 140-160 ευκολα και στο τσακιρ κεφι και μια 200αρα στην ευθεια αλλα μεχρι εκει. Η ΑΙΣΘΗΣΗ ομως σε καμια περιπτωση δεν ειναι εκει. Για να τη βρεις αυτη την αισθηση πρέπει να 'παιξεις' και αν αρχίσεις να παίζεις είσαι και λίγο εως πολυ...

Θα μου πεις δεν κινδύνευες με το R51 ; Δεν κινδύνευε με το Jawa; Ναι προφανως. Ομως οι πιθανότητες κάποιου θανατηφορου ήταν πολύ μικρότερες μια και τα 80-100 από τα 160-240 έχουν κάποιες διαφορες. 

Την αίσθηση που έχω πχ με το XL185 στον επαρχιακό με 70-80 και με κατηφορικές φουρκέτες είναι πολύ δύσκολο να την έχω πχ με ενα R1. Γιατι δεν εχω το δρομο για το R1.Γιατι στους δρομους που εχω το R1 κοιμάται και αν παω το ξυπνησω και να του κανω κολπα μπορει να κοιμηθώ εγώ μια κι έξω.

Μπορεί να κάνω λάθος - και θα χαρώ να το ακούσω. Ισως οι μηχανες εχουν ξεπεράσει πλέον τόσο πολυ τις δυνατοτητες μας (μου) που το 'σκισιμο' (γιατι γι' αυτο μιλαω δεν μιλαω απλα για να πας γρηγορα) δεν υφισταται παρα με πολυ μεγαλο πλεον κινδυνο.

Και για να προλαβω την παρανοηση το ξαναλεω. Ναι δεν ειναι αναγκη να πηγαινεις του σκοτωμου, μπορεις να ταξιδευεις πλεον με τα τριπλα χλμ απ οτι στο παρελθον και με ασφαλεια. Μιλαω για την απωλεια αυτης της αισθησης που έχω σε αρκετές μοτοσυκλετες (και που οφειλεται και στα χαρακτηριστικα των μοτερ πλεον σε μεγαλο βαθμο...) αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση.

 

Do you read me?

και δωσ' του να περνάνε οι φωτό σαν το ποτάμι

ξέρεις πως είναι τώρα, μέχρι που γίνονται αδιάφορες, ένα πατσάλι όλα χρώματα και ήχοι και δώστου

κάρμπον εδώ, flake εκεί, τιτάνια και...

εδω σ' εχω

εδώ, στο παπί

εκει που ειναι η ουσια, νετη σκετη

Νάτο, έτσι είναι να οδηγείς αν σε ρωτήσει κανείς. Ετσι νιωθεις. Αυτο που βλέπεις. Και δε χρειάζεσαι τίποτ αλλο φίλε, ένα παπι χρειαζεσαι. Ουτε καρμπον, ουτε νικελα, ουτε φτιασιδια, τιποτα.

Το βλεπεις; Αν καταλαβαινεις τι βλεπεις, τοτε αυτο ειναι μοτοσυκλετα. Αυτο που κανει ολη την πολη ποταμό, συρμό και χαμό, που την κοβει σε λουριδες και αφήνει τον αερα να σφυραει αναμεσα τους και να σου καιει τα ματια το καλοκαιρι και να σου παγωνει τους καρπους το χειμωνα, αυτο.

Κι ολο και πιο μακρια μεχρι να σταματησουν τα χρωματα και να μεινει αυτο.

Οποιος εχει κανει σταση στην ακρη του δρομου κι εχει δει αυτο το περιγραμμα, τον εχει χτυπήσει ο έρως και ο πόλεμος κατακούτελα. Κι εχω κοκκαλωσει κι εγω και καθομαι και το κοιταω, και το χαζευω, και το φανταζομαι να δουλευει στο σκοταδι και να γουργουριζει, ποσοι το χετε κανει και την αφηνετε αναμμενη και μετα γονατιζετε με τη μηχανη ξερωντας καλα πως οτι νιωθετε κι οτι βλεπετε εκεινη την ωρα δε γινεται να αποτυπωθει στο ρημαδι αλλα δε γαμιεται θα την κανεις την προσπαθεια κι οποιος καταλαβει καταλαβε, ολο και κανεις τρελος σαν κι εσενα θα τη δει.

Και γράφει στη σελιδα ο Παναγιωτης ''Το κρατησα 6 μήνες κι εκανα 25.000 χιλιομετρα...''

Και γράφει ο Δημητρης ''1989-1994,198.000 χιλιομετρα σε 5 χρονια σπουδων''

Με το παπι ε;

Και πες μου φιλε ρηστόρερ, ρέησερ, καφεδάκια, γλήγορε, και ελιτιστή της εξαπίστονης με αντικριστά εμβολάκια ότι δεν ψαρώνεις και δε σηκώνεται η πέτσα σου πόντους τέσσερις όταν το βλέπεις τουτο.

Ξερεις τι εχει μαζεψει αυτο κει πανω; Μουργα, χτυπους, δακρυα, γελια, βροχες, σαλιο και μανικι, γδαρσίματα, κλειδιά... δες τα ολα πανω ειναι. Διαβάζεις ή δε διαβάζεις; Νατα, φατσα φορα. Τι να πιασεις να φτιαξεις απ αυτο και να πεταξεις το σκασμενο χρωμα και να το βαψεις 'κοκκινο μαμα' ; Και να του πεταξεις ολη του την ιστορια απο πανω ετσι ξεδιαντροπα;

Ξερεις τι τσαμπουκα εχει αυτη η κοκκινη βελονιτσα για να σηκωνεται ακομα και να τρεμει μεχρι τα 60; Ή ξερεις τι βλεπεις ή δεν ξερεις. Ή ξερεις να διαβάζεις ή δεν ξέρεις. 

Do you read me?

  

H χαμένη ιστορία

του Tasos Pap

Την δημοσιεύω αυτούσια και χωρίς κανένα σχόλιο ή παρέμβαση. O λόγος που την βάζω στο blog είναι γιατί δεν θέλω να ξαναχαθεί στο 'ποτάμι' του net.

Πάμε;

Κάποτε στις αρχες του 1985.

Mας το σφυριξε το πρωί, αμέσως μετα την προσευχη, πριν μπούμε για μάθημα, ένας εκ της αγίας τριάς. Αναφώνισε λοιπον με τρεμάμενη φωνή, γουρλωμενα μάθια και κουνώντας χερια πόδια...:

''Μόλις σχολάσουμε θα πάμε από ένα στενάκι άλλο, να δούμε μνια τεράστια πορτοκαλί κρός...!!! -δεν 'εχετε ξαναδεί τετοια...!!!''

Τι ήταν να το πεί, δεν σχολάσαμε ποτέ εκείνη την μέρα.

Σε 3', μετα το κουδούνι, είμασταν εκεί. Στεκαμε και οι τρείς ο ένας δίπλα στον άλλον, με πεσμένες τις σάκες στα πόδια, με ανοικτά στόματα και γουρλωμενα μάθια. Δεν μιλούσε κανείς. Μονο κοιταζαμε. Ήταν το πρώτο που βλέπαμε, ποτέ. Ενα ολοκαίνουργιο, πορτοκαλί, HONDA XR600. Δίχως σταντ, ακουμπισμενο με το δεξί γκριπ στον τοίχο και ο πίσως τροχός κοντραρισμένος σε ενα τσιμεντόλιθο, γιατί ήταν ανηφόρα. Πράγματι μας φαινόταν τεράστιο, θηριώδες...

Καπχια στιγμή, δεν ξέρω μετα από πόσην ώρα, ανοιξε το παράθυρο πάνω από το μηχανάκι που κοιταζαμε, ξεπρόβαλε ένας μεγαλος κύριος και χαμογελώντας μας είπε...:

-''Τι κοιτατε ρε μάγκες εκεί, την μηχανάρα...?!''

-''Μαλιστα, δεν πειράζουμε τπτ, μονο κοιταμε,..!'' του απαντησαμε σχεδόν όλοι μαζί, κάπως ενοχικά.

-''Ωραιο εργαλείο, είναι του γυιού μου, δεν είναι όμως εδω να σας τον φωνάξω, να σας το βάλει μπροστα να το ακουσετε...!'' ειπε με περηφάνεια ο γέρος.

Μείναμε κόκκαλο. Ισως επειδή δεν περιμεναμε ποτέ ο γεράκος να καταλάβει την τρελα μας και το πάθος μας. Και ίσως γιατι ποτέ δεν θα περιμέναμε να ερχόταν κάποιος να μας βάλει μπροστα ένα μηχανάκι για να το ακούσουμε. Αλλωστε ποιοι ήμασταν εμείς για να μας δώσει σημασία ένας μεγαλος...? σε μνιά εποχή που τότε κανείς δεν έδινε σημασία στα παιδγιά...

Είπαμε ένα ξερό ''ευχαριστούμε, δεν πειράζει'' και εξαφανιστήκαμε τρέχοντας, αλλά πολύ ευχαριστημένοι... Έκτοτε περνούσαμε αραιά και πού, να το χαζευουμε αλλά μετα λίγο καιρό, δεν το ξαναείδαμε...

Τέλος 2006.

Το είχα αγοράσει ολοκαίνουργιο μόλις 3-4 μέρες πρίν. Το μοναδικό μηχανάκι που αγορασα καινούργιο στην ζωή μου. Δεν ξερω γιατι. Ισως επειδή, ήταν το ένα από τα δύο τελευταία εσώρουχα που απέμειναν στην Ελλάδα διότι ήδη είχε αντικατασταθεί από το γελοίο 1050.

Μονο που δεν μπήκα μες στον φούρνο, με το μηχανάκι. Βγαίνοντας με το ψωμί στο χέρι, βλέπω ένα γεράκο, χούφταλο σχεδόν, στηριζομενος σε μια μαγκούρα κι αυτός με το ψωμί στα χερια, να κοιτα/επεξεργάζεται από κοντα το τάιγκερ.

Περίμενα δίπλα του για λίγο.

-''Πολέμησα πάνω σε ένα τετοιο...'' μου είπε, διχως να με κοιτάξει, ενώ με την μαγκούρα του κοπάνησε το πίσω λάστιχο.

-''Που είσασταν...?! '' τον ρωτησα εκπληκτος.

''Βιάζεσαι..?!'' με ρώτησε και αμέσως συνέχισε ''...κάτσε να σου πώ και να σου δείξω...''

Εξω από τον φούρνο είχε μια πλαστική καρέκλα, κάθισε εκείνος εκεί κι εγω διπλα του, στο πεζούλι της τζαμαρίας.

-΄΄Ήμουν στην Α' Μοίρα Καταδρομών. Ξεκινησαμε το '47 απ΄την Βουλιαγμενη που ήταν το ΚΕΜΚ και γύρισα όλη την πελοποννησο πολεμώντας τους ανταρτες του Σαραφη...μεχρι το τέλος του '49... ήμουν συνδεσμος/αγγελιοφορος και πήγαινα την αλληλογραφια πάνω σε ενα εγγλέζικο Τράιομφ του '39...''

Ενώ μου τα έλεγε αυτά, με τρεμάμενα χερια από τα χρόνια άνοιγε αργα το πορτοφόλι για να μου δείξει δυό μικροσκοπικές φωτό ξεθωρασμένες, μιά πρόσωπο και μια μακρινη πάνω στο τριούμφ του, ημίγυμνος απ΄την μέση και πάνω μονο με το πολεμικό κράνος στην κεφαλή και το carbine Μ1Α1 περασμένο στον ώμο του.

''Κι εδω, είναι ο γιός μου,...!'' και μου έδει ξε με περηφάνεια, μιά φωτό εγχρωμη, κάπως τσαλακωμένη, με ένα νεο παλλικάρι πάνω σε ένα XR600 πορτοκαλί.

-''Ειναι το 1985, μολις πήρε το μηχανάκι του, 3μηνες μετά, τον χάσαμε με αυτο... κι ακόμη πενθω...'' συνεχισε, σκοτεινιασμενος πλέον.

Ενας κόμπος ανέβηκε αστραπιαία στον λαιμό μου.

-''Παππού, που μενεις, αν επιτρεπεται...?! μπορεσα κι άρθρωσα, περιμένοντας να μου πεί κάπου όσο πιο μακρυα, άν ήταν δυνατόν.

-''Εδω, παιδάκι, τρία στενά πιό δίπλα...'' μου ανταπάντησε κοιτωντας ακόμη, δακρυσμένος πλέον, την φωτό στα ροζιαζμένα του χερια...

Εκεί μπροστα στον φούρνο, αγκαλιαστήκαμε κ κλαίγαμε κι οι δύο.