disable copy

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Προ Youtube

Για πολύ καιρό όταν άκουγα το Stairway to Heaven αυτό που σχηματιζόταν σαν εικόνα στο μυαλό μου δεν ήταν μια σκάλα που να πηγαίνει στον ουρανό, ούτε ο Jimmy Page, ούτε καν ένα εξώφυλλο των Led Zeppelin.

Ήταν η εικόνα του φίλου μου του Μιχάλη να τρώει ένα σάντουιτς με φέτα.

Αυτή η φαινομενικά διαστροφική ροκ καρικατούρα που περιγράφω είναι λογικότατη στο πλαίσιο της εποχής, δηλαδή της δεκαετίας του ’70, αν λάβουμε υπ` όψιν μας μερικά απλά πραγματάκια. Ο φίλος μου ο Μιχάλης είχε ένα πικάπ Dual το οποίο ήταν η ζήλια και ο φθόνος όλων εμάς των άφραγκων. Είχε και βινύλια. Μπορούσε λοιπόν να ακούει ότι ήθελε και όποτε το ήθελε, πράγμα που για τους υπόλοιπους ήταν άπιαστο όνειρο.



Το μόνο που είχαμε τότε οι υπόλοιποι ήταν κάτι κασετόφωνα της πυρκαγιάς που με το που πατούσες το play φύσαγε 9 μποφόρ νοτιοδυτικός ‘ΒΒΒΒΒΒΒΒΒΒΒΒΒ’ μετά ακουγότανε κάτι τσαχαλίσματα που θύμιζαν εξαγριωμένη αγέλη ελεφάντων να τρέχει πάνω σε σελοφάν, και μετά πάνω από το βουητό και το τσαχάλισμα έμπαιναν τα ντραμς της εισαγωγής.



Ένα βασικό πρόβλημα λοιπόν ήταν το να μεταφερθεί η μουσική από το Dual του Μιχάλη στα λαίμαργα μποφόρ των κασετοφώνων μας. Στο μυαλό μας ήταν σα να ήταν ο Μιχάλης ο άρχων της μουσικής κι εμείς οι διψασμένοι υπήκοοι από κάτω που περιμέναμε να μεταλάβουμε στην κοινωνία των Deep Purple και των King Crimson.

Το κακό ήταν ότι παρά τα αμύθητα πλούτη και την παντοδυναμία του, ο Μιχάλης δεν είχε κασετόφωνο (deck με την ορολογία της εποχής) που να γράφει απευθείας από το πικάπ. Η μόνη λύση λοιπόν ήταν η εξωτερική μαγνητοφώνηση.



Για όσους δεν το κατέχουν το σπορ η εξωτερική μαγνητοφώνηση είναι μια ιδιαίτερα προχωρημένη τεχνική για γερά νεύρα. Πολλοί δεν αντέχουν την πίεση. Σπάνε. Ξεκινάς με το να βάλεις το δίσκο να παίζει. Αυτό είναι το εύκολο. Έχεις ήδη πατήσει το play και το rec στο κασετόφωνο, μαζί με το pause για να είναι σε ετοιμότητα. Με το που θα κάνει το ‘σπακ’ η βελόνα του πικάπ ακουμπώντας το βινύλιο πατάς ξανά το pause ώστε ν’ αρχίσει η εγγραφή. Από κει και πέρα μόνο λίγα ειδικά εκπαιδευμένα άτομα μπορούν να συνεχίσουν. Κρατάς την ανάσα σου. Δεν κινείσαι. Όταν ανοιγοκλείνεις τα βλέφαρα προσέχεις να μην τα χτυπήσεις δυνατά. Κι αυτό γιατί οτιδήποτε ήχος θα γραφτεί, θα σφραγιστεί για πάντα στην κασέτα και θα το ακούς έτσι για πάντα.

Θα μου πείτε αν κάτι δεν πάει καλά το ξαναγράφεις. Ναι. Όντως. Αλλά την πέμπτη φορά που γράφεις το ίδιο κομμάτι και ΠΑΛΙ πάει κάτι στραβά και θες να γράψεις κι άλλα 50 τραγούδια μαθαίνεις να ζεις μ’ αυτό.

Έτσι όλα σχεδόν τα αγαπημένα μου κομμάτια έχουν και κάτι μέσα από το ambience του χώρου. Το κιθαριστικό όργιο του Child in Time στο σόλο τελειώνει με ένα τρομερό ρέψιμο του φίλου μου του Τζακ που έπινε σόδα στο διπλανό δωμάτιο. Στο Stairway to Heaven ακριβώς μετά το στίχο ‘our shadows taller than our souls’ ακούγεται η κυρά Ζαχαρένια να φωνάζει ‘ΜΙΧΑΑΑΑΛΗΗΗΗΗ ΕΛΑ ΝΑ ΦΑΣ ΤΟ ΣΑΝΤΟΥΙΤΣ’ και τον κάνει χαλαρά σκόνη τον Plant, τον έχει τρεις οκτάβες για πλάκα.



Το Smoke on the Water πάνω στο σόλο ξεφορτώνει ένα φορτηγό απέξω απ’ το σπίτι στρώματα και μαζί με τα κιθαρικά ακούγονται μουγκρητά, μαρσαρίσματα φορτηγού και καντήλια ‘ΠΙΑΣΤΟ ΑΠΟ ΚΕΙ, ΣΕ ΜΕΝΑ ΤΩΡΑ, ΣΕ ΜΕΝΑ, ΟΧΙ ΡΕ ΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ’. Δεν ξέρω αν το είχαν σκεφτεί ποτέ αυτό οι Purple αλλά πηγαίνει κουτί με το κομμάτι, σου δίνει μια άλλη εκτόνωση με τόσο μπινελίκι. Στο Born to be Wild ο γείτονας ξεκινάει μια φλορέτα με 4 μανιβελιές στην αρχή και το ‘ΓΚΑΓΚΑΓΚΑΝ’ του δίχρονου μοτέρ το κάνει το Χάρλευ του Φόντα σκόνη. Το χειρότερο είναι ότι σε ένα punk κομμάτι των MC5, το Kick out the jams, όταν μου το είχαν γράψει περνούσε απέξω το σκουπιδιάρικο, κι εγώ που είχα ακούσει μόνο αυτό στην κασέτα νόμιζα ότι έτσι είναι το κανονικό κομμάτι κι ότι αυτό που ακουγόταν το κάνανε με κάποιο ιδιαίτερα πρωτότυπο τρόπο οι MC5.



Κι όμως με αυτές τις πρωτόγονες μεθόδους λαδιές εντ τζέντελμεν είχαμε φτιάξει εκπληκτικές κασέτες με απίστευτες μίξεις κομματιών, χαμηλώνοντας την ένταση στο κομμάτι που έπαιζε, βάζοντας το δίσκο να ανεβαίνει σιγά σε ένταση στο επόμενο, με αποτέλεσμα αριστουργήματα που τα κράταγες για χρόνια μέχρι κάποιο ανήθικο χωρίς αναστολές Sanyo να καταστρέψει το είναι σου μασώντας την κορδέλα της κασέτας και φτύνοντας την σε κάτι που έμοιαζε με χυλοπίτα που την πάτησε φορτηγό.

Και μια και τα λεφτά μας ήταν λίγα κι είχαμε μόνο τις κασετούλες για μουσική, τουλάχιστον προσέχαμε τι παίρναμε! Συζητήσεις επί συζητήσεων για TDK και BASF και για το ποιες προσφέρουν την καλύτερη απόδοση, και μιλάμε για ήχο που αν τον ακούγατε σήμερα τα αυτιά σας θα μετανάστευαν στο Περού. Οι πιο ‘ψαγμένοι’ δήθεν έπαιρναν πανάκριβες κασέτες με ειδική επίστρωση μετάλλου, στις οποίες για να πω το παράπονο μου ποτέ δεν άκουσα διαφορά στην ποιότητα πέρα απ’ το ότι ζύγιζαν μισό κιλό η μια κι όταν τις μάσαγε το σαδιστικό μου Sanyo κάνανε πιο πολύ θόρυβο.



Πέρα από την εξωτερική μαγνητοφώνηση, η πιο συχνή άλλη λύση ήταν να γράψεις κάποιο τραγούδι από το ραδιόφωνο, ελπίζοντας ότι ο τρισκατάρατος πολυλογάς που κάνει πρόγραμμα δε θα μιλήσει για να στη σπάσει την ώρα που παίζει το κομμάτι. Ακόμα θυμάμαι να ακούω το Sultans of Swing ενώ το έγραφα και να παρακαλάω από μέσα μου ‘μημιλήσεις μημιλήσεις μημιλήσεις’ και την ώρα του ‘We are the sultans’ πετάγεται ο συναχωμένος κάφρος-dj ‘το αφιερώνει ο Μπανούσος στην Βιολέτα με μπολλλλλή αγάμπη’, ε, μια ζωή έτσι το άκουγα το τραγούδι, με το Μπανούσο και τη Βιολέτα στη ‘μπέση-μπέση’ τι να κάνουν άραγε κι αυτοί σήμερα.

Σήμερα απλά βάζω ότι θέλω στο youtube χωρίς το Μπανούσο, χωρίς το σάντουιτς του Μιχάλη και χωρίς τα καντήλια των Deep Purple, κι όμως, θα ήθελα να ακούσω για άλλη μια μέρα το βουητό του παλιού μου Sanyo…

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

Ελαχιστα....

στ' αριστερα απ' το πληκτρολογιο μου γυριζει το βινυλιο των Travelin' Wilburys στο Handle with Care.

....

Να το χαιρεστε το Youtube.

Μικρέ δεν το ξαναβλεπεις το πικαπ.

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Italian Craftsmanship

Τιποτα δεν εξαπτει το μυαλο ενος ντουκατιστα περισσοτερο απο τον ξερο, αγωνιστικο ηχο μιας δικυλινδρης μοτοσυκλετας, το να ακους αυτο το μοναδικο ηχο να γεννιεται απο το παντρεμα της αφθαστης ποιοτητας με τη μηχανολογικη υπεροχη.


http://www.youtube.com/watch?v=dXJbY9mQWJo

Για μεγαλυτερη απολαυση βαλτε και αυτο το δευτερο βιντεο να παιζει ταυτοχρονα. Αλλαξτε τη σειρα των βιντεο. Κλειστε τα ματια. Προσπαθηστε να μαντεψετε ποιο ειναι ποιο. Αφεθειτε σ' αυτο το υπεροχο κονσερτο.


http://www.youtube.com/watch?v=Nk6b_ZnBkXg

Καλημερα

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Ο Δραπέτης


Μερικές φορές νιώθω ότι οι πιο σημαντικές αλλαγές στη ζωή μας είναι και οι πιο ανεπαίσθητες। Πράγματα σημαντικά που χάνονται τόσο αργά, ξεθωριάζουν τόσο ανάλαφρα μέρα τη μέρα, μνήμες δυνατές ροδοκόκκινες που όσο δεν τις ανασύρεις απ’ το συρταράκι τους τόσο εξασθενούν, στάχτες γίνονται, σ’ ένα κόσμο που αλλάζει τόσο γρήγορα, με το επείγον να μην αφήνει χρόνο για το σημαντικό.


Τα κόμικ αλλάζουν, τα βιβλία αλλάζουν. Πόσα χρόνια θα πάρει ώστε να μην μιλάμε πια για χάρτινους ήρωες αλλά για γυάλινους, που μόνο σε οθόνες θα υπάρχουν; Εκεί θα πολεμάνε τις μάχες τους, εκεί θα ερωτεύονται εκεί θα πέφτουν, εκεί θα ξανασηκώνονται.


Μα ο ήρωας ο χάρτινος αναπνέει μέσα από τους πόρους του χαρτιού. Πιάστε – ευλαβικά παρακαλώ – ένα παλιό κόμικ στα χέρια σας. Τα φύλλα κιτρίνισαν, οι κολλαριστές γωνίες στις σελίδες του έσπασαν και τσαλακώθηκαν, απέκτησε σημάδια στο πέρασμα της ζωής του όπως εμείς, ένα κάψιμο από τσιγάρο, μια άσκηση μαθηματικών στο οπισθόφυλλο που ποτέ δε λύθηκε σωστά. Στριμώχτηκε σε τσάντες σχολικές και τσέπες, ξεχάστηκε σε συρτάρια, πετάχτηκε βιαστικά την τελευταία στιγμή στην τσάντα της παραλίας. Και όλη αυτή η ζωή θα αφήσει πάνω του αποτυπώματα.


Ο γυάλινος, θα είναι πάντα ο ίδιος, εκεί στην οθόνη, απαράλλαχτος. Κι εμείς θα γράφουμε όλο και λιγότερο και θα δακτυλογραφούμε όλο και περισσότερο. Θα δούμε παιδιά που δε θα έχουν γραφικό χαρακτήρα; Πόσο σύντομα; Πόσο αργά; Πόσα άλλα θα χαθούν και δεν τα βλέπουμε;


Κι ο λόγος που το γράφω αυτό το ζαλιστήρι, είναι για ένα αγαπημένο μου ήρωα, χάρτινο. Και θέλω βοήθεια από όλους που διαβάζετε, και δύσκολο αυτό που σας ζητάω δεν είναι, ένα στυλό μόνο να πάρετε ή ένα μολυβάκι και να με ακολουθήσετε λίγο πιο πίσω στο χρόνο, να βρούμε τον πιο διάσημο και πιο ξεχασμένο ήρωα που εμφανίστηκε ποτέ και να τον σώσουμε. Εσείς κι εγώ.


Αίθουσα μικρή και σχολική. Μεσημεράκι. Μάθημα γεωγραφίας. Μάης είναι, απ’ αυτούς τους πολύχρωμους, της δεκαετίας του ’70. Δάσκαλος λιγνός με μουστακάκι. Φωνή στριγκή και ελαφρώς υστερική. Η Ασία. Κρατάει τη βέργα και ξαναχτυπάει τον σκοροφαγωμένο χάρτη για μας δείξει την ύψιστη σπουδαιότητα της Ασίας και κοιτώντας μας ένα ένα λες και θέλει να μας αποσπάσει ομολογία κατασκόπου τονίζει ξανά ‘Η Ασία.’


Θα προτιμούσα να είμαι στην Ασία. Ή στην αυλή να παίζω μπάλα. Αλλά και η Ασία καλή θα ήταν, σκέφτομαι, αρκεί να μην είχε ΥγρΑσία. Γελάω μόνος μου αλλά είναι ένα πολύ μικρό δόρυ αυτό το γέλιο μπροστά στον τεράστιο Περσικό στρατό της βαρεμάρας που εξαπολύει τις ορδές του μέσω του κ. Μικρομουστακάκη. Πιάνω το μολυβάκι και εκεί, χαμηλά, στην κάτω δεξιά γωνία της σελίδας κάνω ένα κύκλο, όχι ιδιαίτερα πετυχημένο η αλήθεια. Από το κάτω μέρος του τραβάω προσεκτικά όσο γίνεται μια γραμμούλα που εκεί που τελειώνει ανοίγει σε δυο λιγνά ποδαράκια σα κλωστούλες. Τι άλλο θέλουμε; Χέρια. Τσαααακ, τσακ. Χέρια. Μια χαρά.


Τώρα; Τι να κάνει; Κάτσε να τρέξει λίγο και βλέπουμε. Γυρίζω προσεκτικά τη γωνία της σελίδας και στο επόμενο φύλλο τον φτιάχνω όσο μπορώ όμοιο, με τη μια κλωστούλα – ποδαράκι να κάνει ένα θαρραλέο βήμα προς το νούμερο της σελίδας.


Χμμ. Επόμενη. Κι επόμενη. Κι όπως τώρα γυρίζω τις σελίδες γρήγορα, και τα σκιτσάκια διαδέχονται το ένα το άλλο, τον βλέπω να τρέχει, τα βήματα να ανοίγουν, οι κλωστούλες να γίνονται ποδάρες τεράστιες, κωμικές και να πηδάει πάνω από τα νούμερα της σελίδας, τρέχει τώρα χωρίς σταματημό, περνάει από τη σελίδα 92, κοιτάει γύρω του αμήχανα στην 112 και ξαναφεύγει με τη μια, μια μπάλα πέφτει στα πόδια του μόλις περνάει τη σελίδα 124 κι αρχίζει να παίζει μ’ αυτήν, έχει φύγει τώρα, στο μυαλό μου έχει βγει απ’ τη σελίδα του, έχει βγει απ’ την αίθουσα, τρέχει να παίξει μπάλα στην αυλή, τρέχει στο δρόμο, καβαλλάει χώρες ολόκληρες και ηπείρους, περνάει σα σίφουνας πάνω από την Ασία με την υγρασία, τρέχει πάνω στα σύννεφα.


Κι είμαι μαζί του κι εγώ.


Δραπέτη, έτσι τον είχα βγάλει. Γιατί δραπέτευε μαζί με τη φαντασία μου κι απ’ τον πιο αυστηρό επιτηρητή, φαινομενικά άκακος και ασήμαντος, εκεί στη γωνία της σελίδας του, κι όμως ικανός να ταράξει συθέμελα κοτζάμ εκπαιδευτική διαδικασία, να δυναμιτίσει τα πλάνα του κυρίου Μικρομουστακάκη περί διδακτέας ύλης, να πετύχει τα αδύνατα, να τρέχει από βιβλίο σε βιβλίο. Πετάει ένα χαρταετό στο βιβλίο της ιστορίας σελίδα 162-218 και μετά χάνεται και ξαναεμφανίζεται σελίδα 41 στα μαθηματικά να ετοιμάζεται να σαλπάρει σ’ ένα καραβάκι, η Ασία τώρα ακούγεται μόνο σα βόμβος, πέρα μακριά, ανεβαίνει στο κατάρτι και κοιτάει το σύννεφο που εμφανίστηκε ξαφνικά κατάμαυρο και απειλητικό από πάνω του στη σελίδα 76.


Κι είμαι μαζί του κι εγώ.


Κι ο ίδιος ο Σούπερμαν θα τον ζήλευε, γιατί τον ξέρουμε όλοι, τον φτιάξαμε όλοι, είναι το κόμικ της ζωής μας, με animation παρακαλώ, και γιατί όχι με σενάριο! Οι περιπέτειές του αμέτρητες, χαμένες σε βιβλία ανάγνωσης και ανθολόγια, και σε συρτάρια.


Αλλά σε γυάλινες οθόνες δε χωράει. Εκεί θα συνεχίσουν άλλοι. Αλλά του το χρωστάω, στα τόσα ταξίδια που με πήγε, στο πόσο με προστάτευσε από τις βαρεμάρας ορδές, να τον κρατάω ζωντανό όσο μπορώ. Κι εσείς που τώρα τελειώνετε το διάβασμα σ’ αυτό το ζαλιστήρι, μια χάρη θέλω μόνο. Πιάστε ένα στυλό, ή μολυβάκι. Βλέπετε την άκρη της σελίδας; Ναι, εκεί κάτω ντε.


Γιατί κάθε φορά που θα κάνω αυτό τον κύκλο τον χοντροκομμένο και τις κλωστές, τόσα χρόνια μετά, πάλι δραπετεύουμε. Τώρα όμως είμαι εγώ που τον βοηθάω. Βουτάω το χέρι μου στο παρελθόν μέσα από χιλιάδες σελίδες και τον ξαναφέρνω πίσω, να με χαιρετάει γεμάτος χαρά μισοκρυμμένος πίσω από ένα τσάκισμα στη σελίδα 12. Φέρνω κι αυτόν, και μαζί του και εκείνο τον οχτάχρονο πιτσιρίκο που καθόταν τότε τρίτο θρανίο στην τάξη της Γεωγραφίας κι ούτε αυτόν θέλω να τον χάσω.


Δες, εκεί στην άκρη της σελίδας πετάνε ακόμα μαζί πάνω από την Ασία.


Κι είμαι μαζί τους κι εγώ.


Πιάσε ένα μολυβάκι.



Λάζαρος Αλεξάκης

Το παρόν κείμενο, αποτελεί τμήμα του νέου βιβλίου των Λάζαρου Αλεξάκη και Γιώργου Κοσκινά, που πρόκειται να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Αιγόκερως και είναι κατοχυρωμένο πνευματικά τόσο στους δημιουργούς, όσο και στον εκδοτικό οίκο που έχει την αποκλειστική εκμετάλευση των δικαιωμάτων του. Δημοσιεύεται με σύμφωνη γνώμη των δημιουργών και του εκδότη. Κάθε εκμετάλευση ή αντιγραφή, μέρους ή ολοκλήρων των κειμένων, χωρίς την συγκατάθεση των πιο πάνω, επισύρει ντις προβλεπόμενες από τον νόμο κυρώσεις, σύμφωνα με το Ελληνικό σύνταγμα και το Ευρωπαικό.

Ο Λύκος επέστρεψε

στη φωλιά, αφού ψιλοκουράστηκε με φάτσαμπουκ και φόρουμ.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά παίζει δυνατά και μια ιδέα για βιβλίο με κείμενα διαφορετικού ύφους και στυλ... για τα οποία θα υπάρχει ενημέρωση και εδώ, ελπίζω συχνή, μετά από μια συνεργασία που ξεκινάω....

Περισσότερα σύντομα.

Μετά από πολύ καιρό καλημέρα :)