Ο Δραπέτης

Μερικές φορές νιώθω ότι οι πιο σημαντικές αλλαγές στη ζωή μας είναι και οι πιο ανεπαίσθητες। Πράγματα σημαντικά που χάνονται τόσο αργά, ξεθωριάζουν τόσο ανάλαφρα μέρα τη μέρα, μνήμες δυνατές ροδοκόκκινες που όσο δεν τις ανασύρεις απ’ το συρταράκι τους τόσο εξασθενούν, στάχτες γίνονται, σ’ ένα κόσμο που αλλάζει τόσο γρήγορα, με το επείγον να μην αφήνει χρόνο για το σημαντικό.


Τα κόμικ αλλάζουν, τα βιβλία αλλάζουν. Πόσα χρόνια θα πάρει ώστε να μην μιλάμε πια για χάρτινους ήρωες αλλά για γυάλινους, που μόνο σε οθόνες θα υπάρχουν; Εκεί θα πολεμάνε τις μάχες τους, εκεί θα ερωτεύονται εκεί θα πέφτουν, εκεί θα ξανασηκώνονται.


Μα ο ήρωας ο χάρτινος αναπνέει μέσα από τους πόρους του χαρτιού. Πιάστε – ευλαβικά παρακαλώ – ένα παλιό κόμικ στα χέρια σας. Τα φύλλα κιτρίνισαν, οι κολλαριστές γωνίες στις σελίδες του έσπασαν και τσαλακώθηκαν, απέκτησε σημάδια στο πέρασμα της ζωής του όπως εμείς, ένα κάψιμο από τσιγάρο, μια άσκηση μαθηματικών στο οπισθόφυλλο που ποτέ δε λύθηκε σωστά. Στριμώχτηκε σε τσάντες σχολικές και τσέπες, ξεχάστηκε σε συρτάρια, πετάχτηκε βιαστικά την τελευταία στιγμή στην τσάντα της παραλίας. Και όλη αυτή η ζωή θα αφήσει πάνω του αποτυπώματα.


Ο γυάλινος, θα είναι πάντα ο ίδιος, εκεί στην οθόνη, απαράλλαχτος. Κι εμείς θα γράφουμε όλο και λιγότερο και θα δακτυλογραφούμε όλο και περισσότερο. Θα δούμε παιδιά που δε θα έχουν γραφικό χαρακτήρα; Πόσο σύντομα; Πόσο αργά; Πόσα άλλα θα χαθούν και δεν τα βλέπουμε;


Κι ο λόγος που το γράφω αυτό το ζαλιστήρι, είναι για ένα αγαπημένο μου ήρωα, χάρτινο. Και θέλω βοήθεια από όλους που διαβάζετε, και δύσκολο αυτό που σας ζητάω δεν είναι, ένα στυλό μόνο να πάρετε ή ένα μολυβάκι και να με ακολουθήσετε λίγο πιο πίσω στο χρόνο, να βρούμε τον πιο διάσημο και πιο ξεχασμένο ήρωα που εμφανίστηκε ποτέ και να τον σώσουμε. Εσείς κι εγώ.


Αίθουσα μικρή και σχολική. Μεσημεράκι. Μάθημα γεωγραφίας. Μάης είναι, απ’ αυτούς τους πολύχρωμους, της δεκαετίας του ’70. Δάσκαλος λιγνός με μουστακάκι. Φωνή στριγκή και ελαφρώς υστερική. Η Ασία. Κρατάει τη βέργα και ξαναχτυπάει τον σκοροφαγωμένο χάρτη για μας δείξει την ύψιστη σπουδαιότητα της Ασίας και κοιτώντας μας ένα ένα λες και θέλει να μας αποσπάσει ομολογία κατασκόπου τονίζει ξανά ‘Η Ασία.’


Θα προτιμούσα να είμαι στην Ασία. Ή στην αυλή να παίζω μπάλα. Αλλά και η Ασία καλή θα ήταν, σκέφτομαι, αρκεί να μην είχε ΥγρΑσία. Γελάω μόνος μου αλλά είναι ένα πολύ μικρό δόρυ αυτό το γέλιο μπροστά στον τεράστιο Περσικό στρατό της βαρεμάρας που εξαπολύει τις ορδές του μέσω του κ. Μικρομουστακάκη. Πιάνω το μολυβάκι και εκεί, χαμηλά, στην κάτω δεξιά γωνία της σελίδας κάνω ένα κύκλο, όχι ιδιαίτερα πετυχημένο η αλήθεια. Από το κάτω μέρος του τραβάω προσεκτικά όσο γίνεται μια γραμμούλα που εκεί που τελειώνει ανοίγει σε δυο λιγνά ποδαράκια σα κλωστούλες. Τι άλλο θέλουμε; Χέρια. Τσαααακ, τσακ. Χέρια. Μια χαρά.


Τώρα; Τι να κάνει; Κάτσε να τρέξει λίγο και βλέπουμε. Γυρίζω προσεκτικά τη γωνία της σελίδας και στο επόμενο φύλλο τον φτιάχνω όσο μπορώ όμοιο, με τη μια κλωστούλα – ποδαράκι να κάνει ένα θαρραλέο βήμα προς το νούμερο της σελίδας.


Χμμ. Επόμενη. Κι επόμενη. Κι όπως τώρα γυρίζω τις σελίδες γρήγορα, και τα σκιτσάκια διαδέχονται το ένα το άλλο, τον βλέπω να τρέχει, τα βήματα να ανοίγουν, οι κλωστούλες να γίνονται ποδάρες τεράστιες, κωμικές και να πηδάει πάνω από τα νούμερα της σελίδας, τρέχει τώρα χωρίς σταματημό, περνάει από τη σελίδα 92, κοιτάει γύρω του αμήχανα στην 112 και ξαναφεύγει με τη μια, μια μπάλα πέφτει στα πόδια του μόλις περνάει τη σελίδα 124 κι αρχίζει να παίζει μ’ αυτήν, έχει φύγει τώρα, στο μυαλό μου έχει βγει απ’ τη σελίδα του, έχει βγει απ’ την αίθουσα, τρέχει να παίξει μπάλα στην αυλή, τρέχει στο δρόμο, καβαλλάει χώρες ολόκληρες και ηπείρους, περνάει σα σίφουνας πάνω από την Ασία με την υγρασία, τρέχει πάνω στα σύννεφα.


Κι είμαι μαζί του κι εγώ.


Δραπέτη, έτσι τον είχα βγάλει. Γιατί δραπέτευε μαζί με τη φαντασία μου κι απ’ τον πιο αυστηρό επιτηρητή, φαινομενικά άκακος και ασήμαντος, εκεί στη γωνία της σελίδας του, κι όμως ικανός να ταράξει συθέμελα κοτζάμ εκπαιδευτική διαδικασία, να δυναμιτίσει τα πλάνα του κυρίου Μικρομουστακάκη περί διδακτέας ύλης, να πετύχει τα αδύνατα, να τρέχει από βιβλίο σε βιβλίο. Πετάει ένα χαρταετό στο βιβλίο της ιστορίας σελίδα 162-218 και μετά χάνεται και ξαναεμφανίζεται σελίδα 41 στα μαθηματικά να ετοιμάζεται να σαλπάρει σ’ ένα καραβάκι, η Ασία τώρα ακούγεται μόνο σα βόμβος, πέρα μακριά, ανεβαίνει στο κατάρτι και κοιτάει το σύννεφο που εμφανίστηκε ξαφνικά κατάμαυρο και απειλητικό από πάνω του στη σελίδα 76.


Κι είμαι μαζί του κι εγώ.


Κι ο ίδιος ο Σούπερμαν θα τον ζήλευε, γιατί τον ξέρουμε όλοι, τον φτιάξαμε όλοι, είναι το κόμικ της ζωής μας, με animation παρακαλώ, και γιατί όχι με σενάριο! Οι περιπέτειές του αμέτρητες, χαμένες σε βιβλία ανάγνωσης και ανθολόγια, και σε συρτάρια.


Αλλά σε γυάλινες οθόνες δε χωράει. Εκεί θα συνεχίσουν άλλοι. Αλλά του το χρωστάω, στα τόσα ταξίδια που με πήγε, στο πόσο με προστάτευσε από τις βαρεμάρας ορδές, να τον κρατάω ζωντανό όσο μπορώ. Κι εσείς που τώρα τελειώνετε το διάβασμα σ’ αυτό το ζαλιστήρι, μια χάρη θέλω μόνο. Πιάστε ένα στυλό, ή μολυβάκι. Βλέπετε την άκρη της σελίδας; Ναι, εκεί κάτω ντε.


Γιατί κάθε φορά που θα κάνω αυτό τον κύκλο τον χοντροκομμένο και τις κλωστές, τόσα χρόνια μετά, πάλι δραπετεύουμε. Τώρα όμως είμαι εγώ που τον βοηθάω. Βουτάω το χέρι μου στο παρελθόν μέσα από χιλιάδες σελίδες και τον ξαναφέρνω πίσω, να με χαιρετάει γεμάτος χαρά μισοκρυμμένος πίσω από ένα τσάκισμα στη σελίδα 12. Φέρνω κι αυτόν, και μαζί του και εκείνο τον οχτάχρονο πιτσιρίκο που καθόταν τότε τρίτο θρανίο στην τάξη της Γεωγραφίας κι ούτε αυτόν θέλω να τον χάσω.


Δες, εκεί στην άκρη της σελίδας πετάνε ακόμα μαζί πάνω από την Ασία.


Κι είμαι μαζί τους κι εγώ.


Πιάσε ένα μολυβάκι.

Λάζαρος Αλεξάκης

Το παρόν κείμενο, αποτελεί τμήμα του νέου βιβλίου των Λάζαρου Αλεξάκη και Γιώργου Κοσκινά, που πρόκειται να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Αιγόκερως και είναι κατοχυρωμένο πνευματικά τόσο στους δημιουργούς, όσο και στον εκδοτικό οίκο που έχει την αποκλειστική εκμετάλευση των δικαιωμάτων του. Δημοσιεύεται με σύμφωνη γνώμη των δημιουργών και του εκδότη. Κάθε εκμετάλευση ή αντιγραφή, μέρους ή ολοκλήρων των κειμένων, χωρίς την συγκατάθεση των πιο πάνω, επισύρει ντις προβλεπόμενες από τον νόμο κυρώσεις, σύμφωνα με το Ελληνικό σύνταγμα και το Ευρωπαικό.