disable copy

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

Eκτοπισμένος

καίγομαι στην κόλαση
αυτό το κομμάτι μου δεν ταιριάζει πουθενά
καθώς οι άλλοι βρίσκουν άλλα
μέρη να επισκεφτούν
άλλα να πουν
ο ένας στον άλλο,
για ν' αξιοποιήσουν τον χρόνο τους

εγώ
καίγομαι στην κόλαση
κάπου βορείως του Μεξικού.
λουλούδια δεν φυτρώνουν εδώ.

δεν είμαι σαν τους άλλους'
οι άλλοι είναι σαν τους άλλους.

μοιάζουν όλοι: πλησιάζουν
ο ένας τον άλλο
συναθροίζονται
στριμώχνονται
είναι εύθυμοι
κι είναι συνάμα ευχαριστημένοι
ενώ εγώ
καίγομαι στην κόλαση.

η καρδιά μου είναι χιλίων ετών.

δεν είμαι σαν τους άλλους.

εγώ θα πέθαινα εκεί που κάνουν τα πικνίκ τους
θα πήγαινα από ασφυξία κάτω από τις σημαίες τους
τα τραγούδια τους με πλήττουν άγρια
οι στρατιώτες τους δεν με συμπαθούν
το χιούμορ τους με πληγώνει
το ενδιαφέρον τους είναι δολοφονικό.

δεν είμαι σαν τους άλλους
καίγομαι στην κόλαση.

στην κόλαση
του εαυτού μου. 


--Bukowski

Παρασκευή 14 Αυγούστου 2015

Bonnie


Δεύτερη μεγάλη βόλτα που έκανα με Bonneville οπότε είπα να γράψω μερικές εντυπώσεις. Κατ' αρχην στο χώμα δεν πάει. Ας το βγάλουμε αυτο απ τη μεση. Κανει κλονκ-κλονκ μπροστα και σε ενα βραχακι που βρηκα το μπροστινο μετακομισε τελειως. Μαζεψε τις βαλιτσες, ''συγνωμη δεν το κανουμε αυτο, καλα να περασετε'' κι εφυγε οπως ηταν.

Στο τέλος του χωματόδρομου σταματήσαμε για να δούμε από που θα πάμε και ήμουνα αφηρημένος και νόμιζα ότι είχα το XL και τράβηξα ασυναίσθητα μια ντανιά για να κάνω σούζα. Τώρα γράφω με τη μύτη γιατί τα χέρια μου είναι ακόμα στα γκριπ του Μπόνεβιλ κάτω στο parking.

Και πάμε στο δια ταύτα. Το μοτέρ είναι καταπληκτικό, ωραίος ψεκασμός, τραβάει από παντού. Γενικά είναι πολύ προσεγμένο και ομοιογενές και ιδανικό για ράθυμες βόλτες αν και μια δυο φορές που πήγα λίγο πιο γρήγορα μια χαρά τα κατάφερνε. Επίσης πανεύκολο στην οδήγηση, το μαθαίνεις μέσα σε 5 λεπτά. Το τιμόνι κόβει πολύ και οι αναστροφές είναι παιχνιδάκι. Κραδασμοί ελάχιστοι.

Και πάμε τώρα στα κατά. Στο σπογγώδες. Η αίσθηση στο μπροστινό είναι σπογγώδης. Και στο φρένο το ίδιο. Και στις αναρτήσεις το ίδιο. Σπογγώδες. Άρχισα να νιώθω σαν τον Μπομπ το Σφουγκαράκη με τόσους σπόγγους. Χοροπήδησα πάνω στη μηχανή κι έκανε σα τραμπολίνο. Αλλα το χειροτερο για μενα ηταν ο μαμα ηχος. Ή μαλλον η απουσια του. Δεν ειναι δυνατον μια Μπονεβιλ, γνήσιο τέκνο μιας ηρωίδας να βγάζει αυτό τον ήχο, ειναι ΝΤΡΟΠΗ.

Παρόλο με το που ανέβηκα ήμουν ψημένος, είχα αρχίσει να σκέφτομαι Who, έκανα ότι μπορούσα, σφύριζα μαι τζενερέισον, γκάριζα το Μπάμπα Οράιλι και το Μπονεβιλ συνεχιζε αυτο το ξεψυχο μπζζζζ...βζζζζ.......

Κι ενω στο CB είχα το μπουρί κι ένιωθα badass και γούσταρα, στη Μπονι μετά από λιγο κοιμήθηκα τόσο, είχα αράξει τόσο πίσω στο μηχανάκι και πήγαινα με μια ταχύτητα που αν εμφανιζόταν γκαρσόνι να παραγγείλω δε θα μου φαινόταν περίεργο.

Κάποια στιγμή που βγήκαμε Εθνική δεν ήθελα να ανοίξω γκάζι μην ακούσω τον ήχο. Σοβαρά το λέω. Άρχισα να νοσταλγώ το 1300 μου, όχι για τα γκάζι. Γκάζι είχα και πολύ. Αίσθηση και ήχο ήθελα και να σταματήσω να το νιώθω σαν ηλεκτρικό. Κάποια στιγμη σταμάτησα δεξια και άρχισα να αλλάζω ταχύτητες ώσπου στα 130 άρχισα να γκαριζω ''ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ, ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΣΟΥ ΛΕΩ'', ένα κραδασμο ρε παιδι μου, ενα κιχ, οτι το νιωθεις κι εσυ.

Μπα.

Ε, στο τελος έκατσα πισω στη σελαρα και πήγαινα. Και πηγαινα.... και πη...χρρρ...ζζζζζ....

Αν θα το αγόραζα; Ναι, είναι υπέροχο. Έχει αρκετά αλογάκια, είναι ελαστικό, είναι πανέμορφο, είναι βολικό, πάει παντού. Αλλά θα έκανα μήνυση σε όποιον έβαλε αυτά τα τελικά και θα έπιανα να το καστομάρω μόνος μου, όχι bolt on. Αν κάνει και μπραου μπραου θα είναι απόλαυση.


















Κυριακή 9 Αυγούστου 2015

700+


Τόσα χιλιόμετρα έχει γράψει σε μια βδομάδα. Μαζί με τη σημερινή. Που ξεκίνησε ήρεμα και μες στην πόλη, λατρεύω το πως κινείται στην πόλη. Σε φανάρι βρισκόμαστε με Vara. Το κοιτάει από δω το κοιτάει από κει... φεύγουμε, μ' αφήνει να φύγω πρώτος, ανοίγω μια τρίτη έτσι για να καθαρίσει το λαιμό του το μπουράκι, επόμενο φανάρι, στηνόμαστε, το κοιτάει... ανάβει πράσινο δε φεύγει, ρίχνω μια γκαζιά, δε φεύγω. Ξέρω, κάθαρμα.

Περνάνε 2-3 δευτερόλεπτα βάζει τα γέλια ''έλα ρε φίλε να τ' ακούσω τώρα, αφού ξέρεις'', γελάμε και οι δυό, ανοίγω καλά μέχρι τετάρτη, μου κάνει ένα thumbs up, χωρίζουμε δρόμους.

Σταματάω πιο κάτω, φωτογραφία. Ένας τυπάκος περνάει με μια κοπέλα μαζί του, αυτή του μιλάει κι αυτός έχει καρφωθεί στο 750, κάτι τον ρωτάει το καταλαβαίνω απ' τον τόνο της φωνής που ακούγεται από μακριά, αυτός σηκώνει λίγο το κεφάλι και μου φωνάζει ''Ομορφη!!!''

Σταματάω στο βενζινάδικο ''φίλε το φουρ είναι ειπαμε;'' ''ναι''

Φεύγω απ την πόλη για επαρχιακό που τον ξέρω σαν την τσέπη μου. Local racer κι ετς. Πάω μαλακά, αλλά που να πας μαλακά που αρχίζει και κελαηδάει το μπουρί και σε τρελαίνει. Αρχίζω να ψιλοχώνω, συννεφιά και ζέστη, παντού μυρίζει ρίγανη και ελιά, περνάω μέσα απ' τα χωριά, με το που βγαίνω στον κεντρικό βλέπω από ένα καφενείο να κοιτάνε όλοι προς το μέρος μου, έχουν ακούσει τον ήχο απο πριν και θέλουν να δουν τι ερχεται

Με το που περνάω το χωριό λυσσάω. Δεν το χω ξανακάνει αυτό σ' αυτό το δρόμο, όχι έτσι. Με το 185 λυσσάω αλλά το 185 δεν εχει τοσο ψωμι. Με το 1300 επισης αλλα το 1300 εχει υπερβολικα πολυ γκαζι για να πεις οτι θα λυσσαξεις εκει και σε στενο γλυστερο δρομο ο ψεκασμος και τα 125 αλογα με το 180 λαστιχο χανουν οπως αποδειχθηκε κατα κρατος απ το τρακτερωτο, τα καρμπ και την στενη σιλουέτα του 750 που ανεβοκατεβάζει οκτάβες και πηγαίνει μ ένα αγριο σκυλίσιο γρούξιμο απο στροφη σε στροφη.

Τρίτη καλή βόλτα που του κάνω και νιώθω ότι το ξέρω ήδη σαν την τσέπη μου, λες και το καβαλάω χρόνια. Αρχίζω και του χώνω, όλο και παραπάνω. Με οσα και να μπω με κοροιδευει. Τι μονο τοσο; Αυτο ήτανε; Σε μια δεξια νιωθω να μετράω τα τακουνια ενα ενα, έχω απίστευτη αίσθηση του που πατάει. Πηγαίνω χωρίς μπροστά φρένο γιατί μπλοκάρει ακόμα.

Βρίσκω μπροστά μου αυτοκίνητο, κατεβάζω μια αν και δε χρειάζεται, έτσι, για να το ακούσω να σκάει, παίζω με το γκάζι για να μην το αφήσω στεγνό από καύσιμο, το κρατάω λίγο έτσι, πλησιάζει μια ανηφορική δεξιά καλή, είμαι στην πίσω αριστερή του γωνία και δεν περιμένω να περάσω για να ανεβάσω, ανεβάζω εκεί και με τη μια τον περνάω, βουτάω στη δεξιά, το 750 αρχίζει να γουστάρει, το μπουρί ουρλιάζει και ανεβαίνει οκτάβες κι έχω βγει τόσο όμορφα, είναι τόσο πάνω στη ροπή του που σε παρακαλάει, θέλει ενα κιχ του καρπού για να τα πάρει στο κρανίο και να φύγει μπροστά ξεσκίζοντας

ο Παναγιώτης μου χε πει, σε παίζει, θέλει να το σκίσεις, στο ζητάει σαν την τρελαμενη πιτσιρίκα και φυσικα θες να το σκισεις... αλλα γλυκά...

παίζω λίγο με το γκάζι στην έξοδο, κοιτάω στιγμιαία τον κινέζο στα 100 χλμ και να παίζει με τα 110, και ανεβάζω μια μαλακά με σταθερό γκάζι και σταδιακά το χαλαρώνω

Δεν ειναι ώρα, αν το σκισω τωρα μια, δεν εχει πισωγύρισμα, μετα θα πηγαινει ετσι μονιμα. Θα ρθει η ώρα. Γύρισα με τον κινεζο να παιζει στα 80-90 και μια ταχύτητα. Οταν τέλειωσε ο επαρχιακός κατάλαβα ότι τόση ώρα κρατουσα την αναπνοή μου.

Κυριακή 2 Αυγούστου 2015

Tο ταξιδάκι


για την μάζωξη, και αυτό το ποστ αφορά το 750 και το πρώτο του ταξίδι.

Αδοκίμαστο, άστρωτο, με πολλές ελλείψεις ακόμα και με τέρμα καύσωνα αποφάσισα να το πάρω για 300 χιλιομετράκια απόσταση περίπου απλά γιατί δε μπορούσα να το αφήσω πίσω.

Ισως να μην έπαιρνα την απόφαση αν δεν ειχα συνοδεία τον Phatt τον Παναγιώτη για υποστήριξη σε περίπτωση που συμβεί κάτι. Τις προηγούμενες μέρες τρέχαμε να προλάβουμε, σα τρελοί. Να μπει η εξάτμιση. Να φτιαχτεί μια υπερχείλιση. Να σιγουρευτεί το δοχείο λαδιού. Χίλια δυο.

Και βρίσκομαι λοιπόν μ ένα τεράστιο χαμόγελο και τον Παναγιώτη πίσω, στο δρόμο για Ιεράπετρα. Δεν έχουμε φύγει παρά λίγα χιλιόμετρα όταν μου κάνει σήμα να σταματήσω.

Τι έγινε;

Σου κάνει υπερχείλιση, τρέχει γαμιώντας

Δεν κατάλαβα τίποτα, δε ρεταρε.

Αποφασίζουμε να συνεχίσουμε, να κλείσω το ρουμπινέτο ελπίζοντας να τραβήξει το σκουπιδάκι και μόλις νιώσω ότι στεγνώνει από βενζίνη να το ξανανοίξω γιατι αν μεινει απο καυσιμο, άστρωτο παιζει και να κολλησει.

Με την υπερχείλιση τα λεκανάκια είναι γεμάτα λογικά οπότε κλείνω βενζίνα και πάμε. Και πάμε. Και πάμε. Είμαι με την ψυχή στο στόμα και το χέρι στο ρουμπινέτο, μόλις νιώσω να αδειάζει να το ανοίξω. Μπα. Τιποτα. Συνεχίζω να κινούμαι με κλειστή βενζίνα ενώ η υπερχείλιση έχει σταματήσει. Ειμαι στην τσίτα όλη την ώρα.

Στο μεταξύ έχω πάει να πατήσω φρένο μπροστά και το δισκόφρενο έχει μπλοκάρει. Σκατά. Δεν καταλαβαίνω αν το φρένο που τρώγω είναι απ' το δισκόφρενο ή αν μένω από καύσιμο. Συνεχίζω στην τσίτα Χ10 πλέον. Αποφασίζω μόνο πίσω φρένο.

Μηχανόφρενο και κατεβασιές δεν παίζουν σε καμία περίπτωση σε άστρωτο μοτέρ και με πρόβλημα τροφοδοσίας, μπροστινό δεν έχω, οπότε μένω με το πίσω.

Μπα.

Το πίσω δεν επαναφέρει. Αν το πατήσω πρεπει και να βαλω ποδι απο κατω και να το ξαναπετάξω πάνω γιατί το ελατήριο του όπως κι ένα ελατήριο απ το μπροστά δίσκο ή δεν μπήκε ποτέ ή έφυγε.

Γαμώ. Οπότε δεν έχω κανένα φρένο. Χλιδή.

Με το σύνθημα τα φρένα είναι για τους κουλούς ούτε το σκέφτομαι να σταματήσω. Είμαστε 10 χιλιόμετρα πλέον απ τη Βιάννο και νιώθω το μοτέρ να χει ζεσταθεί, δε θέλω να κάνω στάση στη μέση του πουθενά.

Καβαλαω πλεον με το παλιο καλο ''τα δινεις στο μοτερ οπως τα παιρνει αυτο οχι οπως θες εσυ''. Προσεχω και το ακουω οσο μπορω, και 'καβαλαω' στη ροπη του για να εχω ευκολα αλογα, καποιοι θα καταλαβουν τι εννοω. Ποτε δεν ανοιγω παραπανω αν υποψιαζομαι οτι θα πεσω σε 'αδειο' σημειο. Συντομα νιώθω το μοτερ πιο ζωντανο, κι εχω ΚΑΡΑΓΟΥΣΤΑΡΕΙ που το χω ακομα να το ακουω και να το ρεγουλαρω με το αυτι γιατι το 1300 ως υδροψυκτο χεστηκε για το πως οδηγαω το ιδιο παει και με 90 βαθμους θερμοκρασια το ιδιο με 110, αλλα εδω η κατασταση ειναι ολντ σκουλ.

Σταματαω για βενζινη. Τα ζιγκλερ ειναι μικρα, δεν το ειπα. Με τις χοανες και την εξατμιση θελουμε πολλα νουμερα παραπανω. Αλλο ενα πραγμα στο μυαλο μου. Με παιρνει τηλ ο μηχανικος μου, του λεω για τη βενζινα. Μου λεει οτι τα o-ring μεσα στο ρουμπινετο μαλλον εχουν γινει κομματια και τα φτυνει στα καρμπ. Μου λεει να οδηγαω συντηρητικα.

Δεν του λεω για τα φρενα. Φευγω χωρις φρενα, σε μια αριστερη κατηφορικη παει να μου σβησει, για καποιο λογο στις χαμηλες στροφες οπως και μετα τα 75-80 θελει παραπανω βενζινα και πρεπει να ειμαι στην τσιτα. Γουατ δε φακ. Πετυχαινω αυτοκινητο μπροστα μου, ο οποιος φρεναρει στις στροφες και κοβει πολυ, πρεπει να τον περασω και χωρις φρενα γιατι με ζοριζει ετσι που παει. Τον περναω κι ο Παναγιωτης το ιδιο, συνεχιζουμε ετσι, σε μια ζεστη του σκοτωμου. Εχουμε κανει σταση ομως κι εχει ξεβρασει καλα.

Αποφασιζω να μην πεσει με τιποτα κατω απο 40 και να μην ανεβει πανω απο 80 ωστε να ξεχασω το ρουμπινετο, να πηγαινω με ροη να μη βρασει και να μην παταω φρενα πουθενα. Κι εκει ειναι που αρχισε το μηχανακι να ζωγραφιζει, εκει ειναι που χτυπησα μοτοσυκλετιστικη νιρβανα. Με μια τρελη ελαστικοτητα το 750 αρχιζει να χωνεται σε φουρκετες, ανηφορικες κατηφορικες, οτι να ναι, σε εσακια στενα, να καταπινει ευθειακια, να περναει πανω απο εργα και σκονες και τρελες λακουβες και πετρες στο σπασμενο δρομο με το γκαζι, να φτανω να το κοψω επιτηδες πανω στο πλαγιασμα και να του ξαναδινω και να μην κανει κιχ.

Εχω ξεφυγει, κανω κατι τρελα νοηματα του Παναγιωτη να του δειξω τη χαρα μου, πλεον παιζω το μηχανακι με το γκαζι και μονο, κι ετσι που εχει ελαφρωσει και κοντυνει ειναι παιχνιδι. Παει αερα απο στροφη σε στροφη, το ανοιγμα στην εξοδο κανει το μπουρι να πεσει οκταβες και να μπουμπουνισει, και να σε φτιαξει ακομα περισσοτερο για την επομενη, δεν ανεβαζω ουτε κατεβαζω ταχυτητα, δεν αγγιζω φρενα και το μοτερ την εχει καταβρει.

Φτάνουμε έτσι μέχρι Ιεράπετρα. Κοιταω το μηχανακι, τα ηλεκτρικα ειναι ακομα στον αερα, η σελα θελει πιασιμο, εχει ακομα δουλεια. Δεν το πειραζω μεχρι το γυρισμο. Στο γυρισμο το χω μαθει το κολπο. Αερα πατερα, με μια τεταρτη και δεν κλεινω γκαζι. Εχω λαλησει. Εχω κανει απειρες ευχες στο Σπυρο. Το μηχανακι το νιωθω τοσο δεμενο σαν εργοστασιακο. Φτανω στις τελικες ευθειες για το Ηρακλειο κι εχω πωρωθει τοσο που θελω να του γονατισω το γκαζι, να κρεμαστω πανω του και να ουρλιαξει το μπουρι αλλα δεν το κανω. Μ εφερε μεχρι εδω, εχει κανει συνολο 300κάτι χλμ, θα ναι αδικο να το σκισω.

Περιμενω ν ανεβουν τα ζιγκλερακια, να φτιαχτει το ρουμπινετο και τα φρενα του κι εδω ειμαστε, δε θα χαθουμε...

Στο γυρισμο κανουμε σταση σ' ενα καφενειο. Οπου και να σταθει γυριζουν κεφαλια, το παιρνουν φωτογραφιες, κανονικο προσκύνημα, εχουμε παθει πλακα. Αφηνω να τα πει ο Παναγιώτης.

''Αφου λοιπον κατσαμε στο καφενειο, ερχεται ενας πιτσιρικας 20κατι χρονω και μας παιρνει τις παραγγελιες, καθομαστε, τα λεμε, κανουμε το χαβαλε μας και τα σοβαρα, μας ζηταει ο πιτσιρικας να βγαλει φωτο το μηχανακι κλπ, ερχεται η ωρα να πληρωσουμε αλλα ο πιτσιρικας πουθενα. Τελικα βρισκουμε μια κυρια, η οποια ηταν του μαγαζιου και την φωναζουμε να πληρωσουμε. Ειμαστε καθισμενοι στο τραπεζακι, το μηχανακι του Λαζ μπροστα μας. Ερχεται, και μας λεει "Η μηχανη αυτη ποιανου κυριου ειναι;" Δειχνω τον Λαζαρο. Συνεχιζει: "Πολυ ωραια η μηχανη σας, εχω δει πολλες καινουριες μηχανες αλλα η δικια σας αν και παλια, ειναι πολυ ομορφη. Φαινεται να εχει γινει πολυ καλη δουλεια. Ιδιαιτερα μου αρεσει παρα πολυ η σελα, αλλα και ο αριθμος εδω, το 76, τι ειναι;" Της απανταει ο Λαζ οτι ειναι η χρονια που κατασκευαστηκε το μηχανακι, και εγω πεταω στα κλεφτα, "Λαζαρε η κυρια τελικα δικια μας ειναι, να την βαλουμε στην ομαδα". Κι εκεινη απαντα πανω σε αυτο "Σαν γυναικα δεν μπορω να ξερω οτι ξερετε εσεις επανω στις μοτοσυκλετες, αλλα στο αισθητικο κομματι, η δουλεια που εχετε κανει ειναι θαυμασια". 

Και συμπληρώνω μ αυτό που είπε στο τέλος και μου μεινε.

''Μπράβο για την προσπάθεια σας και για τη δουλειά σας. Κάνετε τον κοσμο πιο ομορφο.''