Tο ταξιδάκι

για την μάζωξη, και αυτό το ποστ αφορά το 750 και το πρώτο του ταξίδι.

Αδοκίμαστο, άστρωτο, με πολλές ελλείψεις ακόμα και με τέρμα καύσωνα αποφάσισα να το πάρω για 300 χιλιομετράκια απόσταση περίπου απλά γιατί δε μπορούσα να το αφήσω πίσω.

Ισως να μην έπαιρνα την απόφαση αν δεν ειχα συνοδεία τον Phatt τον Παναγιώτη για υποστήριξη σε περίπτωση που συμβεί κάτι. Τις προηγούμενες μέρες τρέχαμε να προλάβουμε, σα τρελοί. Να μπει η εξάτμιση. Να φτιαχτεί μια υπερχείλιση. Να σιγουρευτεί το δοχείο λαδιού. Χίλια δυο.

Και βρίσκομαι λοιπόν μ ένα τεράστιο χαμόγελο και τον Παναγιώτη πίσω, στο δρόμο για Ιεράπετρα. Δεν έχουμε φύγει παρά λίγα χιλιόμετρα όταν μου κάνει σήμα να σταματήσω.

Τι έγινε;

Σου κάνει υπερχείλιση, τρέχει γαμιώντας

Δεν κατάλαβα τίποτα, δε ρεταρε.

Αποφασίζουμε να συνεχίσουμε, να κλείσω το ρουμπινέτο ελπίζοντας να τραβήξει το σκουπιδάκι και μόλις νιώσω ότι στεγνώνει από βενζίνη να το ξανανοίξω γιατι αν μεινει απο καυσιμο, άστρωτο παιζει και να κολλησει.

Με την υπερχείλιση τα λεκανάκια είναι γεμάτα λογικά οπότε κλείνω βενζίνα και πάμε. Και πάμε. Και πάμε. Είμαι με την ψυχή στο στόμα και το χέρι στο ρουμπινέτο, μόλις νιώσω να αδειάζει να το ανοίξω. Μπα. Τιποτα. Συνεχίζω να κινούμαι με κλειστή βενζίνα ενώ η υπερχείλιση έχει σταματήσει. Ειμαι στην τσίτα όλη την ώρα.

Στο μεταξύ έχω πάει να πατήσω φρένο μπροστά και το δισκόφρενο έχει μπλοκάρει. Σκατά. Δεν καταλαβαίνω αν το φρένο που τρώγω είναι απ' το δισκόφρενο ή αν μένω από καύσιμο. Συνεχίζω στην τσίτα Χ10 πλέον. Αποφασίζω μόνο πίσω φρένο.

Μηχανόφρενο και κατεβασιές δεν παίζουν σε καμία περίπτωση σε άστρωτο μοτέρ και με πρόβλημα τροφοδοσίας, μπροστινό δεν έχω, οπότε μένω με το πίσω.

Μπα.

Το πίσω δεν επαναφέρει. Αν το πατήσω πρεπει και να βαλω ποδι απο κατω και να το ξαναπετάξω πάνω γιατί το ελατήριο του όπως κι ένα ελατήριο απ το μπροστά δίσκο ή δεν μπήκε ποτέ ή έφυγε.

Γαμώ. Οπότε δεν έχω κανένα φρένο. Χλιδή.

Με το σύνθημα τα φρένα είναι για τους κουλούς ούτε το σκέφτομαι να σταματήσω. Είμαστε 10 χιλιόμετρα πλέον απ τη Βιάννο και νιώθω το μοτέρ να χει ζεσταθεί, δε θέλω να κάνω στάση στη μέση του πουθενά.

Καβαλαω πλεον με το παλιο καλο ''τα δινεις στο μοτερ οπως τα παιρνει αυτο οχι οπως θες εσυ''. Προσεχω και το ακουω οσο μπορω, και 'καβαλαω' στη ροπη του για να εχω ευκολα αλογα, καποιοι θα καταλαβουν τι εννοω. Ποτε δεν ανοιγω παραπανω αν υποψιαζομαι οτι θα πεσω σε 'αδειο' σημειο. Συντομα νιώθω το μοτερ πιο ζωντανο, κι εχω ΚΑΡΑΓΟΥΣΤΑΡΕΙ που το χω ακομα να το ακουω και να το ρεγουλαρω με το αυτι γιατι το 1300 ως υδροψυκτο χεστηκε για το πως οδηγαω το ιδιο παει και με 90 βαθμους θερμοκρασια το ιδιο με 110, αλλα εδω η κατασταση ειναι ολντ σκουλ.

Σταματαω για βενζινη. Τα ζιγκλερ ειναι μικρα, δεν το ειπα. Με τις χοανες και την εξατμιση θελουμε πολλα νουμερα παραπανω. Αλλο ενα πραγμα στο μυαλο μου. Με παιρνει τηλ ο μηχανικος μου, του λεω για τη βενζινα. Μου λεει οτι τα o-ring μεσα στο ρουμπινετο μαλλον εχουν γινει κομματια και τα φτυνει στα καρμπ. Μου λεει να οδηγαω συντηρητικα.

Δεν του λεω για τα φρενα. Φευγω χωρις φρενα, σε μια αριστερη κατηφορικη παει να μου σβησει, για καποιο λογο στις χαμηλες στροφες οπως και μετα τα 75-80 θελει παραπανω βενζινα και πρεπει να ειμαι στην τσιτα. Γουατ δε φακ. Πετυχαινω αυτοκινητο μπροστα μου, ο οποιος φρεναρει στις στροφες και κοβει πολυ, πρεπει να τον περασω και χωρις φρενα γιατι με ζοριζει ετσι που παει. Τον περναω κι ο Παναγιωτης το ιδιο, συνεχιζουμε ετσι, σε μια ζεστη του σκοτωμου. Εχουμε κανει σταση ομως κι εχει ξεβρασει καλα.

Αποφασιζω να μην πεσει με τιποτα κατω απο 40 και να μην ανεβει πανω απο 80 ωστε να ξεχασω το ρουμπινετο, να πηγαινω με ροη να μη βρασει και να μην παταω φρενα πουθενα. Κι εκει ειναι που αρχισε το μηχανακι να ζωγραφιζει, εκει ειναι που χτυπησα μοτοσυκλετιστικη νιρβανα. Με μια τρελη ελαστικοτητα το 750 αρχιζει να χωνεται σε φουρκετες, ανηφορικες κατηφορικες, οτι να ναι, σε εσακια στενα, να καταπινει ευθειακια, να περναει πανω απο εργα και σκονες και τρελες λακουβες και πετρες στο σπασμενο δρομο με το γκαζι, να φτανω να το κοψω επιτηδες πανω στο πλαγιασμα και να του ξαναδινω και να μην κανει κιχ.

Εχω ξεφυγει, κανω κατι τρελα νοηματα του Παναγιωτη να του δειξω τη χαρα μου, πλεον παιζω το μηχανακι με το γκαζι και μονο, κι ετσι που εχει ελαφρωσει και κοντυνει ειναι παιχνιδι. Παει αερα απο στροφη σε στροφη, το ανοιγμα στην εξοδο κανει το μπουρι να πεσει οκταβες και να μπουμπουνισει, και να σε φτιαξει ακομα περισσοτερο για την επομενη, δεν ανεβαζω ουτε κατεβαζω ταχυτητα, δεν αγγιζω φρενα και το μοτερ την εχει καταβρει.

Φτάνουμε έτσι μέχρι Ιεράπετρα. Κοιταω το μηχανακι, τα ηλεκτρικα ειναι ακομα στον αερα, η σελα θελει πιασιμο, εχει ακομα δουλεια. Δεν το πειραζω μεχρι το γυρισμο. Στο γυρισμο το χω μαθει το κολπο. Αερα πατερα, με μια τεταρτη και δεν κλεινω γκαζι. Εχω λαλησει. Εχω κανει απειρες ευχες στο Σπυρο. Το μηχανακι το νιωθω τοσο δεμενο σαν εργοστασιακο. Φτανω στις τελικες ευθειες για το Ηρακλειο κι εχω πωρωθει τοσο που θελω να του γονατισω το γκαζι, να κρεμαστω πανω του και να ουρλιαξει το μπουρι αλλα δεν το κανω. Μ εφερε μεχρι εδω, εχει κανει συνολο 300κάτι χλμ, θα ναι αδικο να το σκισω.

Περιμενω ν ανεβουν τα ζιγκλερακια, να φτιαχτει το ρουμπινετο και τα φρενα του κι εδω ειμαστε, δε θα χαθουμε...

Στο γυρισμο κανουμε σταση σ' ενα καφενειο. Οπου και να σταθει γυριζουν κεφαλια, το παιρνουν φωτογραφιες, κανονικο προσκύνημα, εχουμε παθει πλακα. Αφηνω να τα πει ο Παναγιώτης.

''Αφου λοιπον κατσαμε στο καφενειο, ερχεται ενας πιτσιρικας 20κατι χρονω και μας παιρνει τις παραγγελιες, καθομαστε, τα λεμε, κανουμε το χαβαλε μας και τα σοβαρα, μας ζηταει ο πιτσιρικας να βγαλει φωτο το μηχανακι κλπ, ερχεται η ωρα να πληρωσουμε αλλα ο πιτσιρικας πουθενα. Τελικα βρισκουμε μια κυρια, η οποια ηταν του μαγαζιου και την φωναζουμε να πληρωσουμε. Ειμαστε καθισμενοι στο τραπεζακι, το μηχανακι του Λαζ μπροστα μας. Ερχεται, και μας λεει "Η μηχανη αυτη ποιανου κυριου ειναι;" Δειχνω τον Λαζαρο. Συνεχιζει: "Πολυ ωραια η μηχανη σας, εχω δει πολλες καινουριες μηχανες αλλα η δικια σας αν και παλια, ειναι πολυ ομορφη. Φαινεται να εχει γινει πολυ καλη δουλεια. Ιδιαιτερα μου αρεσει παρα πολυ η σελα, αλλα και ο αριθμος εδω, το 76, τι ειναι;" Της απανταει ο Λαζ οτι ειναι η χρονια που κατασκευαστηκε το μηχανακι, και εγω πεταω στα κλεφτα, "Λαζαρε η κυρια τελικα δικια μας ειναι, να την βαλουμε στην ομαδα". Κι εκεινη απαντα πανω σε αυτο "Σαν γυναικα δεν μπορω να ξερω οτι ξερετε εσεις επανω στις μοτοσυκλετες, αλλα στο αισθητικο κομματι, η δουλεια που εχετε κανει ειναι θαυμασια". 

Και συμπληρώνω μ αυτό που είπε στο τέλος και μου μεινε.

''Μπράβο για την προσπάθεια σας και για τη δουλειά σας. Κάνετε τον κοσμο πιο ομορφο.''