700+

Τόσα χιλιόμετρα έχει γράψει σε μια βδομάδα. Μαζί με τη σημερινή. Που ξεκίνησε ήρεμα και μες στην πόλη, λατρεύω το πως κινείται στην πόλη. Σε φανάρι βρισκόμαστε με Vara. Το κοιτάει από δω το κοιτάει από κει... φεύγουμε, μ' αφήνει να φύγω πρώτος, ανοίγω μια τρίτη έτσι για να καθαρίσει το λαιμό του το μπουράκι, επόμενο φανάρι, στηνόμαστε, το κοιτάει... ανάβει πράσινο δε φεύγει, ρίχνω μια γκαζιά, δε φεύγω. Ξέρω, κάθαρμα.

Περνάνε 2-3 δευτερόλεπτα βάζει τα γέλια ''έλα ρε φίλε να τ' ακούσω τώρα, αφού ξέρεις'', γελάμε και οι δυό, ανοίγω καλά μέχρι τετάρτη, μου κάνει ένα thumbs up, χωρίζουμε δρόμους.

Σταματάω πιο κάτω, φωτογραφία. Ένας τυπάκος περνάει με μια κοπέλα μαζί του, αυτή του μιλάει κι αυτός έχει καρφωθεί στο 750, κάτι τον ρωτάει το καταλαβαίνω απ' τον τόνο της φωνής που ακούγεται από μακριά, αυτός σηκώνει λίγο το κεφάλι και μου φωνάζει ''Ομορφη!!!''

Σταματάω στο βενζινάδικο ''φίλε το φουρ είναι ειπαμε;'' ''ναι''

Φεύγω απ την πόλη για επαρχιακό που τον ξέρω σαν την τσέπη μου. Local racer κι ετς. Πάω μαλακά, αλλά που να πας μαλακά που αρχίζει και κελαηδάει το μπουρί και σε τρελαίνει. Αρχίζω να ψιλοχώνω, συννεφιά και ζέστη, παντού μυρίζει ρίγανη και ελιά, περνάω μέσα απ' τα χωριά, με το που βγαίνω στον κεντρικό βλέπω από ένα καφενείο να κοιτάνε όλοι προς το μέρος μου, έχουν ακούσει τον ήχο απο πριν και θέλουν να δουν τι ερχεται

Με το που περνάω το χωριό λυσσάω. Δεν το χω ξανακάνει αυτό σ' αυτό το δρόμο, όχι έτσι. Με το 185 λυσσάω αλλά το 185 δεν εχει τοσο ψωμι. Με το 1300 επισης αλλα το 1300 εχει υπερβολικα πολυ γκαζι για να πεις οτι θα λυσσαξεις εκει και σε στενο γλυστερο δρομο ο ψεκασμος και τα 125 αλογα με το 180 λαστιχο χανουν οπως αποδειχθηκε κατα κρατος απ το τρακτερωτο, τα καρμπ και την στενη σιλουέτα του 750 που ανεβοκατεβάζει οκτάβες και πηγαίνει μ ένα αγριο σκυλίσιο γρούξιμο απο στροφη σε στροφη.

Τρίτη καλή βόλτα που του κάνω και νιώθω ότι το ξέρω ήδη σαν την τσέπη μου, λες και το καβαλάω χρόνια. Αρχίζω και του χώνω, όλο και παραπάνω. Με οσα και να μπω με κοροιδευει. Τι μονο τοσο; Αυτο ήτανε; Σε μια δεξια νιωθω να μετράω τα τακουνια ενα ενα, έχω απίστευτη αίσθηση του που πατάει. Πηγαίνω χωρίς μπροστά φρένο γιατί μπλοκάρει ακόμα.

Βρίσκω μπροστά μου αυτοκίνητο, κατεβάζω μια αν και δε χρειάζεται, έτσι, για να το ακούσω να σκάει, παίζω με το γκάζι για να μην το αφήσω στεγνό από καύσιμο, το κρατάω λίγο έτσι, πλησιάζει μια ανηφορική δεξιά καλή, είμαι στην πίσω αριστερή του γωνία και δεν περιμένω να περάσω για να ανεβάσω, ανεβάζω εκεί και με τη μια τον περνάω, βουτάω στη δεξιά, το 750 αρχίζει να γουστάρει, το μπουρί ουρλιάζει και ανεβαίνει οκτάβες κι έχω βγει τόσο όμορφα, είναι τόσο πάνω στη ροπή του που σε παρακαλάει, θέλει ενα κιχ του καρπού για να τα πάρει στο κρανίο και να φύγει μπροστά ξεσκίζοντας

ο Παναγιώτης μου χε πει, σε παίζει, θέλει να το σκίσεις, στο ζητάει σαν την τρελαμενη πιτσιρίκα και φυσικα θες να το σκισεις... αλλα γλυκά...

παίζω λίγο με το γκάζι στην έξοδο, κοιτάω στιγμιαία τον κινέζο στα 100 χλμ και να παίζει με τα 110, και ανεβάζω μια μαλακά με σταθερό γκάζι και σταδιακά το χαλαρώνω

Δεν ειναι ώρα, αν το σκισω τωρα μια, δεν εχει πισωγύρισμα, μετα θα πηγαινει ετσι μονιμα. Θα ρθει η ώρα. Γύρισα με τον κινεζο να παιζει στα 80-90 και μια ταχύτητα. Οταν τέλειωσε ο επαρχιακός κατάλαβα ότι τόση ώρα κρατουσα την αναπνοή μου.