Η μοτοσυκλέτα που δε μ' άρεσε

- ενώ όλες μ' αρέσουν.

Και ένα περιποιημένο παπί να βλεπα το χάζευα - και το χαζεύω. Κανένα κουκλάκι DT200 παλιότερα, κανένα XRάκι 125 ή CRF σήμερα. Σε όλα έβρισκα κάτι όμορφο (εκτός από τα σκούτερ φυσικά, τα οποία δεν τα θεωρώ καν τίποτα, ή μάλλον τα θεωρώ τον απόπατο της μεταφοράς).

Μηχανές και μηχανάκια όμως, όλα. Μέχρι πριν λίγες μέρες. Όπου σταματημένος στο φανάρι, ξαφνικά σοκάρομαι απ' την ιδέα ότι περνάει μια μηχανή που απλά ΔΕΝ μ' αρέσει. Και για κάποιον που του αρέσει μέχρι και η Seca αυτό είναι κατόρθωμα. Και το εννοώ το σοκαρίστηκα.  Δεν μου έχει ξανασυμβεί. Γέλασα ηλιθίως μην έχοντας άλλη αντίδραση σ' αυτό το συναίσθημα απέχθειας.

Η 'μηχανή' ήταν ένα V-Strom 650 μ ένα τύπο πάνω με το κράνος στον αγκώνα για να μην το χτυπήσει και μίλαγε στο κινητό. Και μην πέσετε να με φάτε οι Βιστρομάδες, θα μπορούσε να ναι κάτι άλλο. Αλλά αυτή η εικόνα της μηχανής... της μηχανής τίποτα, ήταν που με τάραξε. Δεν έβλεπα απολύτως κανένα λόγο να θέλω να καβαλήσω αυτό το μηχανάκι. Μα κανένα. Μου φάνηκε μια ξενέρωτη μαρκετίστικη σούπα που φρενάρει στρίβει δεν καίει δε χαλάει και χέστηκα τι άλλο κάνει. Εκείνη τη στιγμή μίσησα το Βιστρόμ από τα κατάπατα της ύπαρξης μου.

Έψαχνα να δω κανένα R6 ή κανένα Hyper να ισιώσω.

Κάτι που να ναι επικίνδυνο και να θέλει @@ για να το οδηγήσεις. Παλιά καινούργια δε με νοιάζει αν και θα προτιμούσα παλιά. Μια μηχανή που τον χαρακτήρα της τον κάνουν τα γκάζια της κι ο αναβάτης όχι οι πλαστικούμπες στο φέρινγκ. Χαρακτήρας μαρκετίστικος και μύδια μάντολες.

Κι επειδή έχει γίνει σούπα η λέξη. Χαρακτήρας δεν είναι το ντιζάιν, γιατί το ντιζάιν ήταν πάντα επιφανειακό. Ξεκόλλα. Τα καπάκια κάρμπον που αλλάζουν πρετ-α-πορτέ σε άλλα 30 χρώματα δεν είναι χαρακτήρας.

Χαρακτήρας είναι να ακούς RD350 στα κόκκινα να ουρλιάζει και να βρωμάει η διχρονίλα του καστρόλ από τα 5 χιλιόμετρα. Χαρακτήρας είναι να βλέπεις ΚΤΜ να αφήνει κάτω το μισό λάστιχο. Χαρακτήρας είναι ν ακους το Ενφιλντ να βαράει το ίδιο ρελαντί που βάραγε 500 χρόνια τώρα και να την έχεις στη βροχούλα να περιμένει.

Χαρακτήρας είναι να βλέπεις σιμπι 900 εφ δυο με την κουρελου και το πλαστικό το άζαξ για ντεπόζιτο και να κατεβαίνει ψαράκι σπασμένο στην ευθεία. Χαρακτήρας είναι να βλέπεις το R69S να παίρνει μπρος με την πρώτη μανιβελιά. Χαρακτήρας είναι να πηγαίνεις να κάτσεις πάνω και ν' ακούς να σου λένε 'πρόσεχε'.

Χαρακτήρας είναι να ναι και παλιά επικίνδυνη και σκοτώστρα. Είδα και μ αυτές που δεν είναι σκοτώστρες πόσο μειώθηκαν τ' ατυχήματα. Όσο αβάντα σου δίνουν τα ηλεκτρονικά τόσο πιο μαλάκας σου επιτρέπουν να είσαι - και είσαι. Όταν ανέβαινες όμως σε RG500 και σου είχε πάει το σκατό στην κάλτσα πρόσεχες γιατί κανείς δε σου λεγε ότι είναι εύκολο.

Το θυμάται κανείς αυτό το πρόσεχε; Για ανέβα σε ΙΤ, σε PE, σε CR, σε XR500, σε RD κι άλλα τόσα. Θυμάσαι που έτρεμε το πόδι στη μανιβελιά;

Θέλω μια μηχανή που να σαλτάρει και να ουρλιάζει, που να χαλάει και να σ' αφήνει, που να έχει ιστορία ή να τη γράφεις εσύ. Κι ας είναι ταπεινή. Ναι, κι ένα Βιστρόμ μπορεί να σε πάει στο Βόρειο Ακρωτήρι και να σου χαρίσει μαγικές στιγμές αλλά δεν με εμπνέει σε τίποτα. Χίλιες φορές ένα παλιό KLR ή ένα καινούριο ΚΤΜ.

Μια που να ξυπνάει συναισθήματα. Θυμάται κανείς να την κουνάς άνάμεσα στα πόδια για να δεις τι βενζίνη έχεις και να παίρνεις τζούρα απ΄το ντεποζιτο μεχρι να δεις στα σκοτεινα τι εχει; Να τρως ανάποδη απ' τη μανιβέλα; Να φτύνεις τον κύλινδρο για να δεις αν ζεστάθηκε ή να πλησιάζεις το χέρι και να νιώθεις τη ζέστη; Αισθήσεις κάργα, όχι αποστειρωμένοι καταψύκτες.

Ευτυχώς που υπάρχουν και κάτι Tuono και μερικά άλλα...

Βαρέθηκα να βλέπω σούπες που τα κάνουν όλα, που μπορεί να τα οδηγήσει ο οποιοσδήποτε και που τελικά δεν εμπνέουν κανένα να κάνει τίποτα. Και δε μιλάω για το 5% που θα γυρίσει τη μισή ευρώπη, μιλάω για το 95% που θα λιώσει 1200άρια στην πόλη.


Μπορεί να γερνάω και να τα βλέπω έτσι αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι. Ασε που απ' ότι θυμάμαι και στα 18 τα ίδια τα βλεπα, και στα 65 τα ίδια θα τα βλέπω. Λίγοι είμαστε τότε, λίγοι είμαστε και τώρα. Δεν άλλαξε κάτι.


Γίναν οι μάγκες φεμινίστριες με ταγάρια, μα δεν πειράζει πατριώτες. Είμαστ' εφτάψυχοι.