Colour of the past

Όποτε κοιτάς πίσω είναι κι άλλο χρώμα. Το παρελθόν. Μια εκείνο το polaroid με το βαρύ κρεμ περίγραμμα, μια το κιτρινισμένο του ξερού χαρτιού και μια εκείνο το ασπρόμαυρο το χοντρόκοκκο. 

Κι όταν κοιτάς πίσω ποτέ δεν είσαι σίγουρος τι χρώμα ήταν. Μπορεί τα τότε χρώματα να σου φαίνονταν όμορφα επειδή ήσουν πιτσιρικάς. Μπορεί. Ή επειδή τα τώρα χρώματα είναι μουντά. Κι αυτό παίζει.

Σήμερα εσύ αποφασίζεις τα χρώματα. Φίλτρα και photoshop και instagram. Φτιάχνοντας ένα επίπλαστο παρελθόν για να το χεις για το μέλλον. Μωβ και πορτοκαλί και βάθος πεδίου. Τι να πουν κι οι παλιοί οι ασπρόμαυροι με τα κουστουμάκια;

Αυτές οι ινσταγκραμάδικες μου φαίνονταν πάντα σα μια λεπτή φλούδα ψέμματος, σα μια στιγμή που δεν υπήρξε. Που αν τραβήξεις λίγο απ' τη γωνία με το χέρι σου θα ναι σα να φεύγει μια λεπτή μεμβράνη και κάτω απ' τα φίλτρα θα βρεις τις ίδιες παλιές κουρασμένες εικόνες που θα ήταν πολύ καλύτερα να τις άφηνες στο ασπρόμαυρο τους. Που δεν έχουν να πουν και τίποτα πέρα από ένα ποζεράδικο χιπστεριλίκι.

Όταν προσπαθείς όμως να φτιάξεις παρελθόν χωρίς να έχεις, φλούδα δε θα ναι το αποτέλεσμα;

Και γιατί γράφω αυτό το ζαλιστήρι;

Για αυτές τις δυο εικόνες.

 

Είναι από το πλαινό καπάκι του K6. Χρώματα από το '76 μέχρι σήμερα, ένας ανάγλυφος πόλεμος. Και κάθε χρώμα απ' αυτά βγήκε στο δρόμο, ΚΑΘΕ ένα, τράβηξε χιλιόμετρα, έφαγε βροχές, έμεινε στον ήλιο παλεύοντας να μην ξεθωριάσει, χτυπήθηκε άτσαλα, γρατσουνίστηκε, ακούμπησαν πάνω του χέρια ιδρωμένα, μπήκε σε υπόγεια γκαράζ και σε συνεργεία, και μετά περάστηκε άλλο χρώμα από πάνω κι άλλο, κι άλλο. 

Κι όταν δεις από κάτω το λευκό, το μωρουδιακό, το πρώτο, είναι αυτό το 'αααα......', λες κι από πάνω σου τα πέταξες τα χρόνια. Soul searching φίλε, αυτό είναι το restoring. Κι όταν το χαιδέψεις αυτό το τραχύ και ταλαιπωρημένο μωρουδιακό της είναι σα να φτάνεις στην πληγή. 

Κομμάτια γύρω γύρω χρώμα. Μπορεί κανείς να μην το ψαχνε ποτέ. Έλα μωρέ, πέτα το και πάρε ένα άλλο. Χρώματα και παρελθόντα στα σκουπίδια. 

Δες τώρα ένα φτηνό γιαπωνέζικο Van Gogh του '76 να σου γελάει. Κακή λέξη η τέχνη, πολύ φτηνή και πολύ ακριβή. Κι όποιος νιώθει, ένιωσε βλέποντας τις φωτογραφίες, δεν περιμένει τίποτα να πει το κείμενο. Κι όποιος δε νιώθει, ψάχνει ακόμα να πιαστεί για να καταλάβει. 

 

 Η τελευταία εικόνα είναι από το Dakar 200 ντεποζιτάκι μου μετά το πρώτο διαβρωτικό. Καλημέρα.