Προ Youtube

Για πολύ καιρό όταν άκουγα το Stairway to Heaven αυτό που σχηματιζόταν σαν εικόνα στο μυαλό μου δεν ήταν μια σκάλα που να πηγαίνει στον ουρανό, ούτε ο Jimmy Page, ούτε καν ένα εξώφυλλο των Led Zeppelin.

Ήταν η εικόνα του φίλου μου του Μιχάλη να τρώει ένα σάντουιτς με φέτα.

Αυτή η φαινομενικά διαστροφική ροκ καρικατούρα που περιγράφω είναι λογικότατη στο πλαίσιο της εποχής, δηλαδή της δεκαετίας του ’70, αν λάβουμε υπ` όψιν μας μερικά απλά πραγματάκια. Ο φίλος μου ο Μιχάλης είχε ένα πικάπ Dual το οποίο ήταν η ζήλια και ο φθόνος όλων εμάς των άφραγκων. Είχε και βινύλια. Μπορούσε λοιπόν να ακούει ότι ήθελε και όποτε το ήθελε, πράγμα που για τους υπόλοιπους ήταν άπιαστο όνειρο.



Το μόνο που είχαμε τότε οι υπόλοιποι ήταν κάτι κασετόφωνα της πυρκαγιάς που με το που πατούσες το play φύσαγε 9 μποφόρ νοτιοδυτικός ‘ΒΒΒΒΒΒΒΒΒΒΒΒΒ’ μετά ακουγότανε κάτι τσαχαλίσματα που θύμιζαν εξαγριωμένη αγέλη ελεφάντων να τρέχει πάνω σε σελοφάν, και μετά πάνω από το βουητό και το τσαχάλισμα έμπαιναν τα ντραμς της εισαγωγής.



Ένα βασικό πρόβλημα λοιπόν ήταν το να μεταφερθεί η μουσική από το Dual του Μιχάλη στα λαίμαργα μποφόρ των κασετοφώνων μας. Στο μυαλό μας ήταν σα να ήταν ο Μιχάλης ο άρχων της μουσικής κι εμείς οι διψασμένοι υπήκοοι από κάτω που περιμέναμε να μεταλάβουμε στην κοινωνία των Deep Purple και των King Crimson.

Το κακό ήταν ότι παρά τα αμύθητα πλούτη και την παντοδυναμία του, ο Μιχάλης δεν είχε κασετόφωνο (deck με την ορολογία της εποχής) που να γράφει απευθείας από το πικάπ. Η μόνη λύση λοιπόν ήταν η εξωτερική μαγνητοφώνηση.



Για όσους δεν το κατέχουν το σπορ η εξωτερική μαγνητοφώνηση είναι μια ιδιαίτερα προχωρημένη τεχνική για γερά νεύρα. Πολλοί δεν αντέχουν την πίεση. Σπάνε. Ξεκινάς με το να βάλεις το δίσκο να παίζει. Αυτό είναι το εύκολο. Έχεις ήδη πατήσει το play και το rec στο κασετόφωνο, μαζί με το pause για να είναι σε ετοιμότητα. Με το που θα κάνει το ‘σπακ’ η βελόνα του πικάπ ακουμπώντας το βινύλιο πατάς ξανά το pause ώστε ν’ αρχίσει η εγγραφή. Από κει και πέρα μόνο λίγα ειδικά εκπαιδευμένα άτομα μπορούν να συνεχίσουν. Κρατάς την ανάσα σου. Δεν κινείσαι. Όταν ανοιγοκλείνεις τα βλέφαρα προσέχεις να μην τα χτυπήσεις δυνατά. Κι αυτό γιατί οτιδήποτε ήχος θα γραφτεί, θα σφραγιστεί για πάντα στην κασέτα και θα το ακούς έτσι για πάντα.

Θα μου πείτε αν κάτι δεν πάει καλά το ξαναγράφεις. Ναι. Όντως. Αλλά την πέμπτη φορά που γράφεις το ίδιο κομμάτι και ΠΑΛΙ πάει κάτι στραβά και θες να γράψεις κι άλλα 50 τραγούδια μαθαίνεις να ζεις μ’ αυτό.

Έτσι όλα σχεδόν τα αγαπημένα μου κομμάτια έχουν και κάτι μέσα από το ambience του χώρου. Το κιθαριστικό όργιο του Child in Time στο σόλο τελειώνει με ένα τρομερό ρέψιμο του φίλου μου του Τζακ που έπινε σόδα στο διπλανό δωμάτιο. Στο Stairway to Heaven ακριβώς μετά το στίχο ‘our shadows taller than our souls’ ακούγεται η κυρά Ζαχαρένια να φωνάζει ‘ΜΙΧΑΑΑΑΛΗΗΗΗΗ ΕΛΑ ΝΑ ΦΑΣ ΤΟ ΣΑΝΤΟΥΙΤΣ’ και τον κάνει χαλαρά σκόνη τον Plant, τον έχει τρεις οκτάβες για πλάκα.



Το Smoke on the Water πάνω στο σόλο ξεφορτώνει ένα φορτηγό απέξω απ’ το σπίτι στρώματα και μαζί με τα κιθαρικά ακούγονται μουγκρητά, μαρσαρίσματα φορτηγού και καντήλια ‘ΠΙΑΣΤΟ ΑΠΟ ΚΕΙ, ΣΕ ΜΕΝΑ ΤΩΡΑ, ΣΕ ΜΕΝΑ, ΟΧΙ ΡΕ ΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ’. Δεν ξέρω αν το είχαν σκεφτεί ποτέ αυτό οι Purple αλλά πηγαίνει κουτί με το κομμάτι, σου δίνει μια άλλη εκτόνωση με τόσο μπινελίκι. Στο Born to be Wild ο γείτονας ξεκινάει μια φλορέτα με 4 μανιβελιές στην αρχή και το ‘ΓΚΑΓΚΑΓΚΑΝ’ του δίχρονου μοτέρ το κάνει το Χάρλευ του Φόντα σκόνη. Το χειρότερο είναι ότι σε ένα punk κομμάτι των MC5, το Kick out the jams, όταν μου το είχαν γράψει περνούσε απέξω το σκουπιδιάρικο, κι εγώ που είχα ακούσει μόνο αυτό στην κασέτα νόμιζα ότι έτσι είναι το κανονικό κομμάτι κι ότι αυτό που ακουγόταν το κάνανε με κάποιο ιδιαίτερα πρωτότυπο τρόπο οι MC5.



Κι όμως με αυτές τις πρωτόγονες μεθόδους λαδιές εντ τζέντελμεν είχαμε φτιάξει εκπληκτικές κασέτες με απίστευτες μίξεις κομματιών, χαμηλώνοντας την ένταση στο κομμάτι που έπαιζε, βάζοντας το δίσκο να ανεβαίνει σιγά σε ένταση στο επόμενο, με αποτέλεσμα αριστουργήματα που τα κράταγες για χρόνια μέχρι κάποιο ανήθικο χωρίς αναστολές Sanyo να καταστρέψει το είναι σου μασώντας την κορδέλα της κασέτας και φτύνοντας την σε κάτι που έμοιαζε με χυλοπίτα που την πάτησε φορτηγό.

Και μια και τα λεφτά μας ήταν λίγα κι είχαμε μόνο τις κασετούλες για μουσική, τουλάχιστον προσέχαμε τι παίρναμε! Συζητήσεις επί συζητήσεων για TDK και BASF και για το ποιες προσφέρουν την καλύτερη απόδοση, και μιλάμε για ήχο που αν τον ακούγατε σήμερα τα αυτιά σας θα μετανάστευαν στο Περού. Οι πιο ‘ψαγμένοι’ δήθεν έπαιρναν πανάκριβες κασέτες με ειδική επίστρωση μετάλλου, στις οποίες για να πω το παράπονο μου ποτέ δεν άκουσα διαφορά στην ποιότητα πέρα απ’ το ότι ζύγιζαν μισό κιλό η μια κι όταν τις μάσαγε το σαδιστικό μου Sanyo κάνανε πιο πολύ θόρυβο.



Πέρα από την εξωτερική μαγνητοφώνηση, η πιο συχνή άλλη λύση ήταν να γράψεις κάποιο τραγούδι από το ραδιόφωνο, ελπίζοντας ότι ο τρισκατάρατος πολυλογάς που κάνει πρόγραμμα δε θα μιλήσει για να στη σπάσει την ώρα που παίζει το κομμάτι. Ακόμα θυμάμαι να ακούω το Sultans of Swing ενώ το έγραφα και να παρακαλάω από μέσα μου ‘μημιλήσεις μημιλήσεις μημιλήσεις’ και την ώρα του ‘We are the sultans’ πετάγεται ο συναχωμένος κάφρος-dj ‘το αφιερώνει ο Μπανούσος στην Βιολέτα με μπολλλλλή αγάμπη’, ε, μια ζωή έτσι το άκουγα το τραγούδι, με το Μπανούσο και τη Βιολέτα στη ‘μπέση-μπέση’ τι να κάνουν άραγε κι αυτοί σήμερα.

Σήμερα απλά βάζω ότι θέλω στο youtube χωρίς το Μπανούσο, χωρίς το σάντουιτς του Μιχάλη και χωρίς τα καντήλια των Deep Purple, κι όμως, θα ήθελα να ακούσω για άλλη μια μέρα το βουητό του παλιού μου Sanyo…