Aπλοί άνθρωποι

Ευτυχώς που και τον καιρό της κρίσης, εμείς οι απλοί άνθρωποι έχουμε τις δικλείδες ασφαλείας μας που μας θεραπεύουν από τα τόσα κακά.

Κάτι απλό, κάτι που δίνει ένα χαμόγελο.

Ένα γκαζίδι στο ανηφοράκι, δυο μπαντιλίκια, ένα κωλοδάχτυλο στον ταρίφα που πετάχτηκε.

Μια ζεστή στιγμή, ένα χάδι με το φτερό της χοντρής που μιλάει στο κινητό.

Η μούντζα στον άγνωστο που δεν είδε το στοπ. 

Το φρεναρίδι στη βροχούλα με τον κώλο να γράφει οχτάρια.

Η καρφωτή δευτέρα για να ρίξεις του κάγκουρα με το R6.

Η προσπάθεια να χωρέσεις εκεί που χώρεσε το delivery στη σφήνα.

Τόσο απλά, τόσο καθημερινά, και όμως. Δίνουν ένα χρώμα στη ζωή μας.

Και μαζί συμβάλλουν στην ανάπτυξη.

Δίνουμε δουλειά σε φαναρτζήδες, λαστιχάδες, βελτιωτές, γραναζοποιούς, υψηλοσωληνακοφτιάχτες, τόσους κλάδους.

Ακόμα και σε τόση μιζερια είναι πάντα ωραίο να καβαλάς. Πεζοδρόμια, Σουζουκι 750, οτι μπορει ο καθενας. Μετα από τοσο καβάλημα που μας κάνουν κάτι είναι κι αυτό.

Καλημέρα.