La Prima Volta

Pick up the pieces - Continued

Τρόμος.

Στο σινεμά ήταν εύκολο, ακόμα το θυμάται. Ήταν ένας τύπος με λαδωμένο τσουλούφι, όρθιο γιακά κι άφιλτρο, έκλεισε το μάτι σ’ ένα πουά κοριτσάκι που τιτίβιζε ντυμένο στα καναρινί, ανέβηκε στη σέλα, άρπαξε το γκάζι κι εξαφανίστηκε στο ηλιοβασίλεμα. Κάτω στη γαλαρία του σινεμά βουναλάκια τα σποράκια απ’ την αγωνία. Η καναρινί έμεινε με τα χέρια σφιγμένα σα τριανταφυλλάκια κι ο γιακάς τράβηξε δυο γκαζιές ακόμα αφήνοντας ένα σκοτεινό απόηχο.

Εδώ δεν ήταν σινεμά, χωρίς το σκηνοθέτη ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα.

Είχε ξαναοδηγήσει μια φορά, το μικρό, του Βασίλη. Αυτή εδώ όμως ήταν άλλο κόλπο. Τον κοίταγε με τα κοντέρ της αριστερά-δεξιά σαν αγριοματάρες, έτρεμε, τιναζόταν, χτύπαγε με δύναμη στα σαμάρια, μούγκριζε σα σκυλί. Έσφιξε γερά το τιμόνι, κάρφωσε τα μάτια του στην ευθεία, αριστερά και δεξιά του να περνάνε όλα όλο και πιο γρήγορα και όλο και-

-και ξαφνικά

δεν ήταν πια στη γειτονιά

στις άκρες των ματιών τουτο κίτρινο της τέντας του μπακάλικου, έπαιξε με το γαλάζιο του ουρανού, στροβιλίστηκαν μαζί και κυλίστηκαν πάνω στο κόκκινο της διπλανής ταμπέλας, έσπασαν σε χίλια κομμάτια πάνω στο χαλκοπράσινο σωρό τα σκουριασμένα σίδερα, έβαψαν με ώχρες και βαθιά μπορντώ το σούρουπο, παντού γύρω του, παντού, όλα ένα κι αυτός με τα μάτια καρφωμένα μπροστά, καμμένα απ’ τον αέρα να κινείται σαν μέσα σε πίνακα, αριστερά και δεξιά του να κυλάει χρώμα ποτάμια, κι αυτός στο φούσκωμα του κύματος να μη σταματάει, μόνο στου πίνακα τη δίνη να βουλιάζει, βαθύ κόκκινο τώρα, ένα ηλιοβασίλεμα δικό του μόνο – κι η μοτόρα να τον σέρνει χωρίς να ξέρει αν τον πηγαίνει σε μαυροπόταμο Αχέροντα ή ουρανό.

Και να μην τον νοιάζει.

Μόνο το τιμόνι κρατούσε γερά.

Κι όταν σταμάτησε ένιωθε σα να χει ζευγαρώσει με τη νύχτα.

Άναψε τσιγάρο, αναστέναξε αργά.

Όρκο θα παιρνε ότι τα μέταλλα της μύριζαν ιδρώτα.