Τίποτα άλλο δεν υπάρχει.

Eίναι σαν πίνακας του Van Gogh. Τα χρώματα είναι ανάγλυφα, τόσο που σαν να πετάγονται έξω απ’ τον πίνακα σε μυτούλες. Τα χέρια της τυλιγμένα γύρω απ’ τη μέση σου και περνάς αργά τον επαρχιακό χωρίς να ξέρεις που πας και χωρίς να σε νοιάζει.

Και δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

Και το κεφάλι σου έχει γεμίσει μουσική, κι όπως αλλάζει το τοπίο αλλάζουν και τα κομμάτια. Το μοτόρι κρατάει τα ντραμς και το μπάσο. Η θάλασσα στα δεξιά σου βάζει τα πνευστά. Και στο μυαλό σου παίζει ένα πιανάκι.

Και δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

Δεν έχει σημασία τι ώρα είναι, πόση βενζίνα έχει μείνει, που πας, τι μηχανάκι έχεις, τίποτα δεν έχει σημασία.

Γιατί τίποτα άλλο δεν υπάρχει.

Κι όπως σουρουπώνει νιώθεις να ακουμπάει το κεφάλι της πάνω σου, κι ούτε ξέρεις πόσα χιλιόμετρα έχεις κάνει, ούτε σε νοιάζει. Γιατί να σταματήσεις και να δεις το χάρτη; Σε κάθε διασταύρωση ακολουθείς κι όποιον δρόμο σου φαίνεται να πηγαίνει πιο μακριά. Δε θες να σταματήσεις,

Γιατί τίποτα άλλο δεν υπάρχει.

Έχει νυχτώσει, γύρω σου βλέπεις τα πρώτα φώτα να ανάβουν στα χωριουδάκια που σε λίγο θα περάσεις, και η θάλασσα θα γεμίσει φεγγάρι μαζί με τα μάτια σου, και θα νιώσεις τα χέρια της να σφίγγονται λίγο ακόμα πάνω σου χωρίς να μιλάει

Και κανείς δε μιλάει γιατί δεν θέλει να σπάσει τη στιγμή και να την κάνει θρύψαλα, νιώθεις ότι κινείσαι σε μια εύθραυστη γραμμούλα, μια αρμονία ονειρική, που…. σε γεμίζει – νιώθεις τα μαλλιά της στο χέρι σου στιγμιαία

Και τίποτα άλλο δεν υπάρχει.

Ούτε σημείο εκκίνησης, ούτε προορισμός, μόνο το ταξίδι. Μια σιωπή χωρίς μοναξιά. Μια σιωπή προτιμότερη από φλύαρες θλίψεις. Το μοτέρ συνεχίζει το στακάτο του χτύπημα, όρκο θα παιρνες ότι οι ρόδες δεν αγγίζουν κάτω.

Και τίποτα άλλο δεν υπάρχει.