Tι ωραία τι καλά

που ειναι να γραφεις ενα ποστ σαν το παρακατω, το Warning με την τσιμπλα στο ματι.

Τι ωραιο που ειναι να κατεβαινεις πωρωμενος και να παιρνει η μικρη με την πρωτη μανιβελια.

Τι ωραιο να ξεκινας γκαζωμενος να περνας μεσα απ το παρκινγκ που ενωνει τις 2 πολυκατοικιες και να τσιμπας το συμπλεκτη στη ραμπα που κανει για να ελαφρωσει λιγο ο μπροστα τροχος.

Και κυριως τι ωραια που ειναι να βγαινει η χοντρη απεναντι πισω απ την κολωνα του παρκινγκ ξαφνικα με δυο παιδια που δεν εχω ιδεα που διαολο πανε Σαββατιάτικα και κρατανε και τσαντες.

Τι ζεστό συναίσθημα που σε πλημμυρίζει όταν πατάς τη μανέτα και αντιλαμβάνεσαι οτι τα φρένα έχουν μείνει ανέγγιχτα ως πίνακας του Picasso από το 1992. 

Τι καλα που ειναι να βλεπεις ξαφνικα εκει που ειχε το ανοιγμα αναμεσα στο Renault και το Volvo να εμφανιζονται δυο παιδια, ενα σαντουιτς σα ροπαλο του baseball, 75 χαρτοπετσετες, δυο τσαντες ενα τετραγωνικο η καθε μια και με 74 κιλα βιβλια μεσα και την χοντρη να κανει 'καλημεεε-ιιιιιιιι ΠΑΙΔΙΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤ-'

Τι να πεις πια. Τι να πεις. Αμα σου πεταγονται και μεσα στο barging που θα σταματησει αυτο;

Ζουγκλα εχουμε γινει.

Ζουγκλα.