While my guitar gently weeps

Είναι γέρος με μια κιθάρα ξύλινη και λίγο σκεβρωμένη. Μια μακριά χαρακιά τρέχει στο πίσω μέρος της ταστιέρας της μέχρι τη βάση. Ο ήλιος την έχει ξεθωριάσει, το παίξιμο την έχει λιώσει μα έχει ακόμα φωνή, κι ο γέρος παίζει Beatles. Μόνο, το ένα τραγούδι μετά το άλλο, χωρίς να τραγουδάει.

Eleanor Rigby.

Με τα μάτια συνήθως κλειστά, και με τα χέρια να πηγαίνουν μόνα τους, όχι γιατί είναι τόσο καλός, απλά έχει παίξει τόσες φορές το κομμάτι που πλέον ξέρει πως πηγαίνει. Είναι λιακάδα ακόμα, κι όπως γυρίζει στο Paperback Writer νομίζεις ότι δε θα σουρουπώσει ποτέ. 

Φοράει ένα τριμμένο γκρι σακάκι κι ένα φανελένιο πουκάμισο, γκρι παντελόνι και παπούτσια που έχουν πάρει πολλούς δρόμους, κι όχι πάντα αυτούς που ήθελε. Ακουμπάει πίσω στο σκούρο ξύλο απ’ το παγκάκι και παίζει Beatles, το ένα μετά το άλλο, πάντα Beatles. Περνάει όμορφα από το Come Together για να χαζέψει λίγο στο Across the Universe, που φαίνεται να κρατάει για πάντα. 

Nothing’s gonna change my world. 

Ξέρει να το κάνει ν’ ακούγεται σαν εκείνες τις στιγμές που φαίνεται ότι θα κρατήσουν για πάντα, σαν να μαζεύει σε κάθε στίχο λίγο απ΄το φως, λίγο απ’ τη μυρωδιά του ξύλου, πλέκει όλες τις στιγμές που έχει περάσει σαν καλαθάκι για να χωρέσει ένα ακόμα αύριο και το τραγούδι συνεχίζει και συνεχίζει και νιώθεις σαν να γύρισες απ’ το σχολείο, να πέταξες την τσάντα – όχι δεν την άφησες, την πέταξες – και δε θα ξαναπάς ποτέ.

Και παίζει μόνο Beatles.  

Xαμογελάει στο Penny Lane, κλείνει τα μάτια σε όλο το Strawberry Fields και το μουρμουρίζει αφήνοντας μερικές συλλαβές να ξεφύγουν απ’ το μισόκλειστο στόμα και το χαμόγελο μεγαλώνει. Το πόδι του χτυπάει τόσο απαλά το ρυθμό σα να φοβάται μην πληγώσει το απόγεμα, σα να φοβάται μην χτυπήσει δυνατά και τον ακούσει το σούρουπο. Αναπόφευκτα το Fool On the Hill.

But nobody ever hears him,
or the sound he appears to make,
and he never seems to notice,
But the fool on the hill,
Sees the sun going down,
And the eyes in his head,
See the world spinning 'round

 Δεν ξέρω αν σουρουπώσει ποτέ έτσι που παίζει ή αν έχει καν σημασία. Αν έχεις κλειστά τα μάτια δε σε νοιάζει αν έχει φως. Έχει δικό του φως πίσω απ’ τα μάτια και του φτάνει καθώς σιγοψιθυρίζει την εισαγωγή του Hey Jude.

Take a sad song and make it better.

Και δεν είμαι πάντα εκεί. Εκεί που παίζει, στην πλατεία. Κι όταν είμαι, είμαι μόνος μου, από πιτσιρικάς που πάω. Πάω όμως ακόμα εκεί. Πέρασαν 32 χρόνια που σκότωσαν τον Lennon, και δεν πάω συχνά, αλλά πάω. Και σήμερα το απόγευμα, που έκανα άλλη μια φορά – είχα καιρό – το προσκύνημα μου σ’ εκείνη την κασέτα του let it be που είχα λιώσει, ήταν ακόμα εκεί. Και με δυο απλά στιχάκια, ξέρει να πλέκει τον κόσμο όπως θέλει, εκεί στο παλιό του ξύλινο παγκάκι, στη μικρή πλατεία με τα φύλλα να πέφτουν αργά, συνέχεια, εκεί στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Και τόσα χρόνια, συνεχίζει το δικό του πόλεμο με δυο απλά στιχάκια.

come together

take a sad song and make it better

you got a ticket to ride

I look at the world and I notice it's turning
while my guitar gently weeps
while my guitar gently weeps