MotoGP

  Διαβάζοντας το βιβλίο του Mat Oxley για την ιστορία της ΜΖ και του Degner πέρασα ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι για τα motoGP που μου έμεινε καρφωμένο στο μυαλό.

Έλεγε λοιπόν ότι ‘τότε’, την εποχή του Redman και του Read, την εποχή του κόμη Giovanni Agusta τα πράγματα ήταν τόσο διαφορετικά. Ναι υπήρχαν οι μεγάλες ομάδες με τους λίγους αναβάτες τους που τους πρόσεχαν όπως η Γκούτσι με διακοπές σε ιταλικές βίλες, όμως η πραγματικότητα για την πλειοψηφία ήταν πολύ διαφορετική.

Υπήρχαν πάρα πολλοί αναβάτες, ιδιώτες, οι οποίοι έτρεχαν σε δυο αγώνες τη χρονιά, μπορεί και ένα. Δούλευαν ο καθένας στην καθημερινή του δουλειά, 12 μήνες το χρόνο και μάζευαν χρήματα για να πάνε να τρέξουν σε ένα μόνο GP. Χωρίς ελπίδα διάκρισης γιατί δεν είχαν καμία εργοστασιακή υποστήριξη, με μηχανάκια που επισκεύαζαν μόνοι τους, με δανεικά ανταλλακτικά.

Στα ‘πιτς’, που τότε ήταν σε πρωτόγονη μορφή σε σχέση με σήμερα, οι αναβάτες αυτοί είχαν το χειρότερο μέρος, που συνήθως ήταν απλά ένα μέρος να στήσεις μια σκηνή. Πολλοί δεν κατάφερναν να τρέξουν από βλάβες. Όταν έβρεχε πάλευαν να επισκευάσουν ότι μπορούσαν μέσα σε λάσπες και νερά. Σε όλους έλειπαν ανταλλακτικά, αλλά όλοι βοηθούσαν ο ένας τον άλλο. Μάθαιναν όλοι να είναι και μηχανικοί μαζί γιατί φυσικά για δεύτερο άτομο ή υποστήριξη δεν γινόταν λόγος. Και στήνονταν στην εκκίνηση, έχοντας ξοδέψει ότι μάζεψαν, έχοντας παλέψει με χίλιες στραβές κι ανάποδες που είναι φυσικό να τύχουν, και στήνονταν ξέροντας ότι δεν έχουν ελπίδα όχι απλά πρωτιάς αλλά ούτε πεντάδας ή δεκάδας.

 

Έτρεχαν μόνο επειδή το γούσταραν τόσο που δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς.

Και ναι θαυμάζω και το Γιατρό και τον Μάρκεθ και όλο το ‘τσίρκο’ – και φυσικά μ’ αρέσει η εξέλιξη. Όμως κάθε φορά θυμάμαι κι αυτούς τους μουτζούρηδες και προσπαθώ να καταλάβω τι πέρναγε απ΄ το μυαλό τους στημένοι στην εκκίνηση, εκείνη την ασπρόμαυρη, χοντρόκοκκη πάνω σε φίλμ φωτογραφικό εκκίνηση, όχι την ψηφιακή τη σημερινή και θέλω να γράψω ένα κομμάτι γι’ αυτούς κάποια στιγμή. Έτσι για φόρο τιμής, έτσι για το γαμώτο. Έτσι έστω για να ακουστούν τα ονόματα κάποιων που ποτέ δεν ακούστηκαν και που κανείς δεν φόρεσε ποτέ καπελλάκια, δεν αγόρασε μπλουζάκια, μπρελόκ, κούπες, μπαντάνες, κι αυτοκολλητάκια με το όνομα τους. Έτσι για το πείσμα τους. 

YΓ. Στις φωτό είναι ο Jim Redman / Team Honda εργοστασιακός αναβάτης.