The Kookoo factor

Από τότε που ξεκίνησα την ανακατασκευή του XL, και με τα 1455 ποστ που έχω κάνει σχετικά, έχω κάψει κόσμο. Τώρα μπορώ να το πω. Από τον φίλο Σώζων που αγόρασε κι αυτός ένα φετιχιστικό XL Dakar μέχρι το Βασίλη που πήρε το Baja μέχρι τον φίλο που είπε στα σχόλια για το ‘On any Sunday’ ότι σκέφτεται να πουλήσει το Adventure 990 του για να πάρει KLX250.

Να πω όμως, εξαρχής, ότι τα μηχανάκια που καραγούσταρα, που ανέβαινα και πετούσα ήταν αυτά που μου έλεγαν όλοι να ΜΗΝ πάρω. Το Husky γιατί ήταν καθαρόαιμο, θα έκαιγε ένα σκαζμό βενζίνες, δεν θα μπορούσα να πάω πουθενά και χίλια δυο άλλα – και είχαν σε όλα δίκιο. Όμως το πόσο το γούσταρα αυτό το μηχανάκι δε λέγεται. Το ίδιο και το BMW μου του ’54 που θα ήταν παλιό, που θα ήθελε συντήρηση, που δεν πάει… που, που…. Κι όμως με το μπεμβεδάκι πέρασα τα καλύτερα μοτοσυκλετιστικά μου χρόνια. Αντίθετα με το Κ75 όλοι μου έλεγαν τι καλή αγορά που είναι και πόσο θα με βολέψει. Ναι είναι πρακτικό, βολικό κτλ. αλλά τόσο συναρπαστικό όσο ένα ποτήρι νερό. Ποτέ δεν είχα κάτι τόσο αδιάφορο.

Με το XL185 άκουσα τα μύρια όσα. Από το ότι είναι παλιό, μικρό, αδύναμο μέχρι για παλιμπαιδισμό σε βαθμό κακουργήματος. Ότι θα κάνω πολύ κακό για το τίποτα, ότι άσε τι θυμόσουν τότε, τώρα θα το δεις αλλιώς. Και φυσικά ως συνήθως δεν άκουσα κανένα. Και πόσο χαίρομαι για άλλη μια φορά. Δεν ξέρω τι ΕΙΝΑΙ το 185, ξέρω πόσο ΓΟΥΣΤΑΡΩ να το καβαλάω. Ξέρω ότι δε θέλω να κατέβω. Ξέρω ότι τέτοιο χαμόγελο μέσα απ’ το κράνος είχα να χω χρόνια. Όχι ένταση, ή χαλάρωση, ή κουλάρισμα ή γουστάρισμα. Χαμόγελο. Και γέλιο όταν πατάω μπροστινό και πάει αλλού κι αλλού.

Είναι όπως όταν περιμένεις κάτι να είναι πολύ καλό κι αυτό όχι μόνο δεν σε απογοητεύει αλλά είναι ακόμα καλύτερο.

Γι αυτό και δεν δίνω ΠΟΤΕ συμβουλές για το τι είναι καλό για τον καθένα πέρα από μια. ‘Πάρε ότι σου κάνει κούκου.’

Τόσο απλά. Το ίδιο λέω και στον φίλο με το Adventure. Ότι σου κάνει κούκου. Και μόνο εσύ το ξέρεις αυτό, και μόνο εσύ θα καβαλάς. Ναι διαβάζω κάθε φορά τεχνικά κτλ, διαβάζω τεστ, θέλω να ξέρω ακριβώς τι μου γίνεται όταν αγοράζω κάτι. Δε θέλω κανένα τίγρη να μου δώσει τα πιστόνια στο χέρι γιατί του βαλα κακή βενζίνα κι έκανε βαβά. Αλλά από κει και πέρα, που μπορώ να κάνω μια πληροφορημένη επιλογή ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ ΚΑΝΕΝΑ.

Το ‘αντικειμενικά’ δεν έχει καμία σχέση με τον πριαπισμό που θα σε πιάσει όταν ανέβεις πάνω. Εσύ θα το βλέπεις κάθε μέρα, εσύ θα ζεις μαζί του. Ξέχνα τι είναι ‘καλό’. Το είχα γράψει και σε κάποιο κείμενο παλιότερα, μην αγοράζετε μηχανές για τους άλλους, και μην τις στολίζετε για τους άλλους.

Αν αύριο μ’ αρεσουν τα σκουτερ (με την ΚΑΜΙΑ, το λεω σαν extreme παράδειγμα) θα παρω ένα και θα πηγαινω με 60 με την μπαρμπριζα, τα ποδια στην πισινα-αξεσουαρ και θα τρώγω και τυροπιτάκια από fresh case και λογαριασμό δε θα δώσω. Όπως τη βρίσκει ο καθένας παίδες.

Τίποτα δεν είναι ‘καλό’. Ούτε οι εξαπίστονες, ούτε τα 50άρια αντεστραμένα, ούτε τα fat bar ούτε οι Χραπάκοβιτς. Kαλό μηχανάκι είναι αυτό που σε κάνει να θέλεις ν’ ανέβεις στη σέλα και να γράφεις χιλιόμετρα. ΕΣΕΝΑ. Και ας μην το νιώθει κανείς άλλος.