Feel me (the Who)

Οι μοτοσυκλέτες εξελίσσονται, αυτό είναι γνωστό. Με τι γνώμονα;

Φυσικά να γίνουν ασφαλέστερες. Και να καίνε λιγότερο. Και να αποδίδουν γραμμικότερα. Και να έχουν ‘χρησιμοποιήσιμη’ ισχύ. Και να βγάζουν καλούς χρόνους, είτε αυτοί λέγονται ‘μέση ωριαία’ είτε λέγονται ‘γυρολόγιο’ σε πίστα.

Αυτά όμως έχουν κάποιο κόστος. Και το κόστος αυτό είναι σε αίσθηση. Είναι το σημείο που έχει υποφέρει όσο τίποτα. Μοτοσυκλέτες με 150 άλογα έχουν τόσο γραμμική απόδοση που δεν τις νιώθεις καν. Πας γρήγορα βέβαια, πολύ πιο γρήγορα απ΄ ότι κι εσύ νομίζεις. Δεν το νιώθεις όμως.

Νιώθεις ότι πας πολύ πιο γρήγορα, ότι ‘τρέχεις’ με ένα RD350LC YPVS του 84 με τα 58 του άλογα απ’ ότι με ένα VFR800 με τα 110 άλογα. Το 350 σε ζορίζει, σου φεύγει, λυσσάει, θέλει δύναμη στα φρένα, θέλει να παίζεις με την περιοχή των στροφών… το 800άρι πάει απλά μόνο του.

Αρκετές σύγχρονες μοτοσυκλέτες είναι πλέον τόσο συναρπαστικές όσο κι ένα ποτήρι νερό. Χρειάστηκε βέβαια τρελή εξέλιξη για να φτάσουμε εκεί. Και φυσικά είμαστε ευγνώμονες που ξεφύγαμε από τις σκοτώστρες. Σήμερα φρενάρουμε υπό κλίση με 140+ χιλιόμετρα χωρίς να ιδρώσουμε, κάτι που αν το έκανες το ’80 με οτιδήποτε θα σε έβρισκαν απέναντι στο βουνό πάνω. Αν ήσουν τυχερός.

Όμως η εξέλιξη θα μπορούσε να χει πάρει κι άλλο δρόμο. Να προσπαθήσει να κρατήσει όσο γίνεται αυτή την αίσθηση. Θα προτιμούσα μια ατελή μοτοσυκλέτα που με εξιτάρει όσο μια βαρετή τέλεια. Ακόμα και το 1300 όταν το πήρα πρώτη βόλτα, ‘μαμά’ φρίκιασα. Ροπή ναι, γκάζι ναι, αίσθηση 0. Ολογράφως. Μηδέν. Αυτό είναι μπολντόρ; Σ΄ αυτό κατέληξε; Ευτυχώς έκτοτε το γαργάλισα και παρά τις σοβαρές προσπάθειες της Χόντα να το ευνουχίσει κάτι γίνεται.

Με το 185 στον επαρχιακό τρέχω. Η αίσθηση που έχω είναι ότι πάω με χίλια. Κι αυτό γιατί δεν έχει φρένα άσχετα τι σιαγόνες έχει. Φυσικά με ένα καινούριο σκούτερ θα πήγαινα πολύ πιο γρήγορα χωρίς να το καταλάβω.

Αλλά ρε φίλε designer-μαρκετίστα… δε θέλω να πάω πιο γρήγορα. Να το κατάλαβω θέλω. Κι όσο πάει οι αισθήσεις πάνε περίπατο. Η ηλεκτρονική διαχείριση σου κλέβει την αίσθηση του γκαζιού, τα CBS σου κλέβουν την αίσθηση των φρένων, τα anti-spin σου κόβουν την επιτάχυνση… ότι και να κάνεις υπάρχει ένας μεσάζοντας που βεβαιώνεται ότι δεν κάνεις μαλακία. Και φυσικά οδηγάς κάτι πολύ πιο βαρύ, πολύ πιο μηχανικά πολύπλοκο που δε θα μπορείς να του βάλεις και χέρι, οπότε σου αφαιρεί και αυτή την αίσθηση.

Γι αυτό στο τέλος του μοτοσυκλετιστικού μου βίου, ελπίζω να καταλήξω με μια σκοτώστρα στο γκαράζ. Ένα RG500Γ, ένα Z900, ένα 350LC, κάτι. Κάτι που να μυρίζει βενζίνα, και castrol, και να σου χτυπάει ενέσεις αδρεναλίνης και να σου αφήνει την απίστευτη πλέον πολυτέλεια του να οδηγείς εσύ.