Οn any Sunday

Μόλις γύρισα από την καλύτερη βόλτα της ζωής μου.

Έτσι απλά.

Με το XLάκι στον επαρχιακό, κοντεύει τα 500χλμ για το πρώτο ρύθμισμα βαλβίδων κι ήθελα να τα συμπληρώσω. Καιρός φανταστικός, κλειστό στροφιλίκι και το XL παιδική χαρά. Με 70 χλμ σκάρτα στο κοντέρ και να πετάγεται από στροφή σε στροφή. Νεροτσουλήθρα κανονικά.

Σταματάω σε βενζινάδικο σε χωριό γιατί είχα καιρό να βάλω. Ο βενζινάς μουστάκα άσπρη και μαλλί ασορτί. Τον σηκώνω από τάβλι, λουκούμι, κι είχε και καλό ζάρι. Κοιτάει το ντεπόζιτο και με κοιτάει με μισό μάτι. 'Να τα κάνω 4 ευρώ τουλάχιστον;' Και δεν τα κάνεις.

Γυρισμός και... ωπ, χωματόδρομος. Λες;


Βουρ.

Το XL χοροπηδάει σα κατσίκι, τα ταμπουράκια του είναι μια χαρά στο χώμα και το γκάζι του όσο πρέπει. Στενός χωματόδρομος και κροκάλα. Σφίγγω τόσο τα γκριπ που νομίζω θα κόψει το τιμόνι. Έχω να το κάνω και κάτι δεκαετίες το σπορ ε; Γιατί μπορεί να μην είναι τίποτα τρομερό αλλά αν έχεις να το κάνεις κοντά μια 30ετία...

Ξαναβγαίνω άσφαλτο κι έχω την αίσθηση ότι κολλάει κάτω το μηχανάκι, κλασσικά. Και ξανά, με 70-80 και με καινούρια μάλιστα άσφαλτο στον επαρχιακό. Όπου βλέπω χωματόδρομο μέσα. Έστω όσο πάει, γιατί οι περισσότεροι καταλήγουν σε περιφραγμένα και το XL δεν έχει κόφτη για λουκέτα στο στάνταρ εξοπλισμό. Χόντα, τι να πεις.

Παραλίγο να ρίξω και μια ΚΑΛΗ τούμπα σε κάτι κοτρώνια που δεν φαινόταν ανάμεσα στα στάχυα παρά όταν πλησίαζες στα 5 μέτρα.

Και βρίσκομαι να καραγουστάρω με ένα μηχανάκι του χιλιάρικου, με ένα μηχανάκι των 100 χλμ την ώρα κι αυτά σκάρτα, με ένα μηχανάκι που αν μου πέσει θα δώσω ένα τάληρο να πάρω δυο μανέτες, ένα μηχανάκι που θα κάψει 3 λίτρα στα 100 χλμ, ένα μηχανάκι που δε μου ζητάει τίποτα και μου δίνει όσα μπορεί να δώσει και δεν είναι λίγα.

Κι αυτός είναι κι ο λόγος γι' αυτό το ζαλιστήρι. Που να το 'ξερα 16 χρονών που το είχα ότι είχα τα πάντα; Που να το ξέρω τότε ότι μπορεί να είναι λίγο αλλά ότι δε χρειαζόμουν και παραπάνω; Ναι, μπορεί το μάτι να μη χορταίνει, μπορεί το μυαλό να ζητάει συνέχεια, και παραπάνω άλογα και κυβικά και και... αλλά το τι ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ για να χαμογελάσεις μέσα απ' το κράνος (ή να χεστείς πάνω σου αν δεις τα κοτρώνια) λίγη σχέση έχει μ' αυτό.

Και πάει κι αλλού το πράγμα. Για να νιώσω τις συγκινήσεις που ένιωσα σήμερα με 70-80 με το XL, για να τις έχω με το 1300 πρέπει να πάω 200+ ανάμεσα σε τρελούς. Με το 185 χτυπάς αδρεναλίνες με 40. Αρκεί να βρεις το κατάλληλο περιβάλλον...

Και μπορεί να το έφτιαξα και να το έκανα πένα αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα το λυπηθώ. Μετά χάνεται όλη η ουσία. Μετά γίνεται μη μου άπτου σαν κάτι τζίξερ καφετεριακά. Και στο φινάλε τι να πάθει; Καλά να μαστε να το ξαναφτιάξουμε...

Όσο πιο λίγα ζητάς τόσο πιο πολλά βρίσκεις... Καλημέρα σύντροφοι.