Στειλτον ρε να τον ακουσω.
Τον περίμενα πως και πως, δεν ξέρω γιατι. Τώρα ξέρω βέβαια.
Ήρθε το πακετο, πηγε βιαστικα σπιτι, και έλα έτσι στα πεταχτά να τον δούμε λίγο, να δούμε αν δουλεύει ρε παιδί μου...
Στην αρχη τον εβαλα διπλα στον Mustang, με τα ηλεκτρονικά του και τα 700 ενσωματωμένα μπλιμπλίκια του, που κατεβάζει ήχους απ το νετ και σε κάνει από κλάφτον κλάπτον. Μπα.
Δεν ήταν εκεί η γωνιά του. Πιο καλή παρέα κάνει με τον άλλο μπόμπο. Μικροί και οι δυο βλεπεις με μεγάλες ψυχές.
Πατάμε τον τεράστιο διακόπτη στο ON και η μια και μοναδική λυχνία του στο μπροστά μέρος λάμπει κι ειναι λες και φουσκώνει το στήθος του το καθικάκι, κάτσε να δεις τωρα τι μπορω να κανω με 5W. Η ένταση πάει μέχρι το 10 αλλά το πάω χαμηλά γιατί από το 5 και μετά μας ακούνε και γείτονες, άνετα.
Κάτσε να βάλω κι ένα backing track να δω τι λέει. Ετσι ενα αργό blues in A για ενα τζαμαρισματάκι. Για μια γεύση, ίσα ίσα.
Και δεν είναι ρε κωλόπαιδο Παναγιώτη ότι όλη η δουλειά που έκανες αντήχησε και γέμισε το δωμάτιο νότες. Δεν είναι ότι έχω παίξει με 500 ήχους αδιάφορους αλλά μ αυτόν βούρκωσα όπως στα 17 μου που μάθαινα ο γκάβακας το Blue Jean Blues γιατί τόσο πίσω με πήγε.
Είναι ρε κωλόπαιδο το σημείωμα που έστειλες
Κι είναι ότι από την ώρα που τον έφερα θέλω να σου γράψω αυτό το ζαλιστήρι με άλλα πολλά, αλλά δεν προλαβαίνω τώρα... παίζω. Mε τον πιο γαμάτο ήχο που έχω βγάλει σε κιθάρα. Aυτον του '75 που δεν ξέρεις αν ειναι καθαρός ή βρώμικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου