Μερικες αραδες απ το Brooklyn

Προ καιρου ειχα ανεβασει στο Face καποιες φωτογραφιες της Μπιλυ, και διαβασα το σχολιο 

‘χα χα ελα ρε αυτά τα μηχανακια τα παιρναμε ενοικιαζομενα και τα #$ουσαμε, τα γυριζαμε πισω με το σκελετο’ ή κατι παρόμοιο.

Θλιψη.

Ειχα νοικιασει πιτσιρικας ένα Σουζουκακι 50αρι να παω στο Τυμπακι, αν θυμαμαι καλα ZR50. Τι να τραβηξει, διαλυμενο και σκισμενο απ ολους τους πιλοτους που εκατσαν πανω του. Με πηγε και με γυρισε και πριν το γυρισω πισω του χάιδεψα το τεποζιτο και το σκουπισα μ ένα πανακι.

Στη ζωη του ως διχρονο μονοκυλινδρο, περα από μια βιαστικη ξεπετα σκουπισμα αμφιβαλλω αν ειχε.

Αυτές οι μηχανες, είναι σαν τα αδεσποτα σκυλια. Είναι τα πουτανακια που βγαζει ο καθενας το βιτσιο του. Που δεν τα λυπαται.

Πολλοι το κανανε και στα δικα τους μηχανακια, ηταν παραδοση. Θυμαμαι ακομα ένα NSR250 και το τηλεφωνο της προηγουμενης ‘Φιλε το πουλαω! Αυριο παει πισω στη Χοντα! Ελα να το σκισουμε!’

Ακομα θυμαμαι το μοτερ τοσο τεζαρισμενο και για τοση ωρα που ελεγα ότι θα τα καρφωσει όλα. Κι αυτό ηταν το μηχανακι ΤΟΥ. Το δικο ΤΟΥ. Αυτό που το επλυνε και το φροντιζε.

Εγω που ειμαι παραξενος και ηλιθιος παντα τα σεβομουνα αυτά τα μηχανακια, αυτά του δρομου. Αυτά που τα χαν παρει τουριστες, που ειχαν μονιμα στραβωμενα σκελετα, τελειωμενα φρενα και φωτα καντηλακια. Που ο συμπλεκτης ηταν μεχρι τα μισα νεκρος.

Στο βιβλιο ‘Ένα δεντρο μεγαλωνει στο Μπρουκλυν’ γραφει καπου για ένα γερο ζητιανο αν δεν κανω λαθος. Κουρελη και απλυτο στην ακρη του δρομου. Και σκεφτεται η συγγραφεας ότι καποτε κι αυτος ήταν μωρο που ολοι το φροντιζαν και το αγκαλιαζαν και το αγαπουσαν, που γεμισε γελια ο κοσμος όταν γεννηθηκε, που του καθαριζαν τα πατουσακια και το φιλουσαν. Και τωρα είναι πεταμενος εκει.

Αυτά τα μηχανακια είναι για μενα αυτό το αντιστοιχο, οποτε τα δω, αυτές τις αραδες θυμαμαι. Ότι καποτε βγηκε από την αντιπροσωπεια ομορφο πλυμμενο καθαρο, και τωρα δεν του ριχνεις δευτερη ματια.

Τις φωτογραφιες που μου εδωσαν την ιδεα να γραψω αυτό το ζαλιστηρι τις δανειστηκα από τη Βασιλικη, η οποια δεν εχει μηχανακι δικο της ουτε καν οδηγει. Αλλα σταματησε και εβγαλε φωτογραφια αυτά τα ενοικιαζομενα καπου στο Γυθειο. Τα οποια ακομα ετσι, κουρελακια, μικρα, ασημαντα, τελειωμενα, στεκονται διπλα σε ταμπελα for rent.

Κι οποιος τα παρει, ας τα σπασει λιγο ακομα δεν τρεχει τιποτα. Κι όμως καποιος τα ειδε και τα πηρα φωτογραφια, γιατι μπορει ακομα να δει την ομορφια που ειχαν, και που όπως ολοι οι γνησιοι ρετρολαγνοι μπορει να θελει λιγο να καθαρισει τη σκονη, λιγο να γυαλισει τα καπακια του, λιγο να το ζωντανεψει.

Αυτό σημαινει αγαπαω τη μοτοσυκλετα. Όχι το βαζω λαστιχα και κανω χρονους. Όχι μουρωνω το 1300 εξω απ την καφετερια. Όχι πηρα καινουριες βαλιτσες. 

Αυτος ο σεβασμος, αυτή η αγαπη, αυτή η στοργη, ΑΥΤΟ είναι μοτοσυκλετα.

Κι οποιος δεν το καταλαβαινει βλεπει μονο πραγματα. Φτηνα ή ακριβα πραγματα για να τη βρει. Είναι μηχανακια όπως θα μπορουσε να είναι τηλεορασεις ή κουστουμια ή σπιτια ή στερεοφωνικα. Δεν εχει αγαπη, εχει μονο περισσιο τσαμπουκα, δεκα κιλα στο διφραγκο.

Παρε κοσμε φτηνια.

Τις φωτογραφιες τις βάζω γι’ αυτους που μπορουν να δουν. Οι υπολοιποι θα δειτε απλα μερικα τελειωμενα μηχανακια. Μη δωσετε σημασια και προχωρήστε. 

Καλησπέρα.