Γυρισμός

Απ το λιμανι στο νησακι και πισω.

Καραβακια μικρα, φορτωμενα. Ανθρωπακια με σκοτουρες, με εννοιες, με μισοτελειωμενα ερωτηματα, με ζαρωμενα μπλουζακια και πεδιλα.

Περα δωθε. Πως ήτανε;

Ε ξεκουραστηκαμε.

Και με το που θα αγγιξεις το πομολο του σπιτιου η ξεκουραση
την κανει απ το παραθυρο.

Η κουραση ποτε.

Κοιτα, καλες δε βγηκαν οι φωτογραφιες;

Και ο ηχος της θαλασσας.

Να, εδώ ειμαστε στο κυμα διπλα.

Και το μυαλο να γυριζει. Στο μισο σου που αφησες πισω σου. Και που ακομα καθεται κει στο δωματιακι και ψαχνει να βρει ακρη για όταν γυρισεις. Πισω το μυαλο σου και μετα μπροστα.

Κι όταν γυρισουμε πρεπει να….

Κι όταν γυρισουμε να θυμασαι το…

Και πριν να φυγουμε καλα που ειπαμε…

Μπρος πισω κι αυτό σαν το καραβακι.

Γεματο κι αυτό με κουρασμενα ονειρα που σερνουν τα βηματα τους στο καταστρωμα, σ’ αυτό το συνεχες μπρος πισω.

Και κλεινεις τα ματια ελπιζοντας ο διακοπτης να κανει λιγο off. Να σταματησει αυτό το δρομολογιο, απ το νησακι στο λιμανι κι απ το παρελθον στο μελλον.

Μερικες φορες νιωθεις κι εσυ επιβατης μονο, με ακουμπισμενους τους αγκωνες και το πηγουνι να κοιτας τις θάλασσες σου κι όλα να μυριζουν αλμυρα και σιδερο.

Επιβατης.

Κοιτας που νυχτωνει, μια μερα διακοπες λιγοτερες και το μυαλο εκει, στη ροτα του.

Και προσπαθεις να πεισεις τα ονειρα σου ότι μπορει μια μερα η ροτα ν αλλαξει και να δεις ανοιχτη θαλασσα, να φυγει απ το μονοπατι. Τους ψιθυριζεις να μη φυγουν, όχι τωρα που είναι και διακοπες.

Δεν είναι τοσο ασχημα, τουλαχιστον ακους τον ηχο των κυματων.

Κοιτας ψηλα, σε ουρανο πιο καθαρο απ το συνηθισμενο σου.

Κλεινεις τα ματια λιγο ακομα.

Ο μπουσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι;

--

Aφιερωμενο στα ονειρα που γυρισαν απ τις διακοπες και επιβιωνουν, με δυο τραγουδια συντροφια στο ταξιδακι. Αναλόγως τα γούστα...