Ολα μ αρεσουν. Μ' αρεσει ο ηχος απο τα μονοκυλινδρα thumper, αυτο το βαθυ στακατο μπασο. Μ' αρεσουν τα δικυλινδρα, οταν ειναι ξερυθμιστα και σε χαμηλο ρελαντι. Στο ψηλο ρελαντι ειναι απλα μια ραπτομηχανη. Στο χαμηλο, σ' εκεινο το ζω-πεθαινω παιζουν μια απιστευτη τζαζ, ποτε πιατινια, ποτε μποτα.
Ντουπ-τσακ-τσα-μπουμ. Σβηνει κιολας ποτε ποτε. Μ' αρεσει κι ο ηχος απ τα μεταλλα οταν κρυωνουν. Την ψωνιζω με τον ηχο των 4κυλινδρων, ειδικα Καβασακι που βγαζουν αυτη την παραξενη χροια, αλλα και του Μπολντορα οταν σκυλιαζει και χυμαει στους κοφτες.
Μ' αρεσει ο ηχος μεσημερι οταν περναει καποιο και σηκωνει τον κοσμο, αυτο το σκυλισιο, το αλητικο, το ξυπνατε ρε.........
Αλλα αυτο δεν εχει να κανει με τους ηχους τους μεταλλικους, αλλα με τους ηχους της σιωπης.
Οποτε φευγεις, μονος σου, απο μικρος που το ειχες, είτε μανα ήταν είτε ερωτες, δυο χερια ήταν σφιγμενα στο σιδερο στο μπαλκονακι κι ακουγαν τον ηχο να ξεμακραινει και περιμεναν ποτε θα τον ξανακουσουν να γυρναει.
Κι οσο εσυ χανεσαι στους ηχους και τα μπητακια, και τα τρελαμενα riff και τα τζαζ περασματα και τα κοφτα ακορντα στα κοκκινα, εκει υπαρχει μονο σιωπη. Και μπορει να καθεται πολλες φορες μεσα, να περιμενει, αλλα η ψυχη ειναι ακομα εκει, με τα χερια σφιγμενα στο παραπετο του μπαλκονιου.
Και μολις ακουστει ξανα ο ηχος, ειναι μια ανακουφιση κι ας μην την παραδεχεσαι ποτε.
'Ηρθε!'
Καλος οδηγος ειναι αυτος που παντα γυριζει εκει που τον περιμενουν. Που ξανασπαει τη σιωπη με το κροτάλισμα της μοτόρας.
Παντα καλους δρόμους και πάντα καλους γυρισμους. Αφιερωμενο σε οσους και οσες εχουν περασει ωρες σιωπης περιμενοντας να ξανακουσουν ενα ηχο γνωριμο.
1 σχόλιο:
Πως ;;;
Πως μπορείς να εξηγήσεις ;;;
Και τι να εξηγήσεις δηλαδή ;;;
Και τελικά σε ποιους ;;;
Τι να πεις που να μπορεί να καταλάβει η ταλαίπωρη μητέρα σου κάθε φορά που σε βλέπει να παίρνεις το κράνος παραμάσχαλα και να φεύγεις ;;;
Πού πας παιδί μου ;;;
Μια βόλτα …
Που ;;;
Έλα μου ντε … αν ήξερες κι εσύ το που … ίσως να το έλεγες … ίσως και όχι … άλλωστε το που δεν έχει και πολύ σημασία … όπου βγει … όπου φτάσει …
Πρόσεχε παιδί μου … καταφέρνει να ψελλίσει …
Και το ξέρεις … το ξέρεις πως μέχρι να γυρίσεις θα χτυπά το τηλέφωνο και θα τρέμει … και θα περιμένει … μέχρι να γυρίσεις … εκεί που την άφησες … στην πολυθρόνα δίπλα στην εξώπορτα …
Πώς να εξηγήσεις την αγάπη σου σε κάτι που τόσο την τρομάζει … πως ;;;
Με τι λόγια να περιγράψεις τον αέρα ;;;
Τη βροχή ;;;
Τη μυρωδιά από βενζίνη και λάδι ;;;
Το γουργουρητό του τέρατος που σφίγγεις στα πόδια σου και που με ένα απλό γύρισμα του καρπού μετατρέπεται σε ουρλιαχτό ;;;
Τον ανοιχτό ορίζοντα και τον δρόμο που ξετυλίγεται σαν μαύρο φίδι μπροστά στη ρόδα σου ;;;
Ποιος ο προορισμός ;;;
Και ποιος νοιάζεται ;;;
Το ταξίδι μετράει … έτσι δε λένε οι σοφοί ;;;
(έχει γραφτεί πριν πολλά χρόνια ... έμεινε πάντα ημιτελές ...)
kostabra
Δημοσίευση σχολίου